Wat twee spuiten bij de tandarts al niet doet met een mens…
Kobe bij de logopediste: update
Sinds mei gaat Kobe dus wekelijks naar de logopediste. De tandarts had in januari vastgesteld dat hij een infantiel slikpatroon heeft, en dus moesten we naar de orthodontist om een voorschrift.
Intussen zitten we dus wel een aantal maanden verder, en gaat het gelukkig vooruit. Dat ligt niet altijd aan Kobe zelf: hij doet – hoe zou u zelf zijn? – zijn oefeningen niet graag, en dus slaat hij ze al eens over, ook al staat ons halve huis vol met blaadjes waarop staat; ‘Logo!’. Maar bon, wat hij doet, doet hij blijkbaar wel goed. Nog een paar sessies, en het zou helemaal in orde moeten zijn. En dan zouden zijn tanden ook spontaan recht moeten komen.
Het zal alweer wat schelen: geen gezaag meer over zijn oefeningen, en geen hee-en-weergerij meer naar die logo. Poeh.
365 – 04 september 2014 – fietsen naar school
Eindelijk is het zover: we kunnen weer met de fiets naar school! Merel bij mij achterop, en Kobe zowaar op zijn eigen fiets. Yay!
365 – 25 augustus 2014 – slapend
Toen een autorit van twee uur er drieëneenhalf werd…
365 – 20 augustus 2014 – eland
Omdat elanden niet altijd knuffelbaar moeten zijn
365 – 17 augustus 2014 – peter Dirk
365 – 10 augustus 2014 – taart voor Wolf en Kobe
365 – 30 juli 2014 – mama
Getrokken door Kobe
365 – 25 juli 2014 – zeven!
Communie!
We waren er al weken mee bezig, keken er volop naar uit, en om half tien zaten we effectief in de stampvolle kerk, en popelde Kobe toch wel wat zenuwachtig. Maar alles liep voorbeeldig: Kobe las voor, Merel zat geduldig op mijn schoot – en anderhalf uur is lang voor een driejarige – en Wolf zat bij zijn vrienden. Oma en opa stonden achteraan in de kerk, er was helaas niet genoeg plaats. Maar Kobe werd voorbeeldig “een kindje van Jezus”, zoals hij het zelf uitdrukte, en was daar zeer blij om. En wij dus ook.
Daarna reden we naar huis, waar de kookploeg al druk bezig was, en de gasten vrij snel arriveerden.
De kinderen kregen macaroni met hesp, kaas en champignons, op uitdrukkelijke vraag van Kobe, en vonden het ongelofelijk lekker.
Wij kregen iets meer en iets verfijnder, en eigenlijk ook bijzonder lekker. Vond ik toch.
Er kwam uiteraard ook een toost op de communicant:
En intussen hadden we ongelofelijk veel chance met het weer, en werd er warempel buiten gezeten en gestaan, zowel voor het aperitief (met massa’s hapjes) als voor het dessert.
Er werd enthousiast een ijslam geslacht, dat helaas aan het smelten was, en niet alleen de kinderen wilden er een stukje van. Maar de ‘grote mensen’ kregen ook nog een “kolonel”: sorbet met wodka en citroen. Blijkbaar ook zéér lekker.
En toen had Bart zelfs nog voor taart gezorgd, waarvan er, zoals altijd, veel te veel over was.
De kinderen amuseerden zich rot, vooral eigenlijk met de fatboy.
En Dirk nam even een gezinsfoto. Of twee.
Het was dik na zessen toen iedereen naar huis was, en dat zegt eigenlijk al bijzonder veel. Jawel, het was een fijn feestje.