Paalknuffel

Ik was net aan het koken met Xavier – ik moet geen les geven op vrijdagmiddag – toen de telefoon ging: de lagere school. Dat ze even wilden melden dat Kobe daarnet keihard tegen een paal was geknald, dat zijn gezichtje dik stond, en dat ze papieren voor de dokter gingen meegeven, indien nodig. Of ik hem moest komen halen? Ik hoorde Kobe in de achtergrond zeggen dat dat niet nodig was, dat het wel ging lukken.

Bon, dat was dat, dacht ik.

Tot hij tegen kwart voor vier thuiskwam, en ik toch wel wat verschoot. ’t Is dat een foto niet 3D is, want het was toch wel erger dan het op foto lijkt.

IMG_1698

Zijn lip stond helemaal dik, maar dat is het minste: een lip heeft niet veel nodig om op te zwellen.
Zijn linkerkaak stond ook helemaal dik, maar dat zie je nauwelijks op de foto, tenzij je echt begint te vergelijken met de andere kant, net zoals zijn oogkas.

Zijn neus had uiteraard stevig gebloed, maar wat me toch iet of wat zorgen baarde, was de bovenkant van zijn neus, daar waar een bril zou staan. Die stond namelijk ook helemaal dik, en dat zou eventueel kunnen wijzen op een interne bloeding. Dus toch maar richting dokter. En het eerste wat die zei, was: “Hmm, ik ga toch even in zijn neus kijken, want ik zou niet willen dat er daar een bloeding en vooral een zwelling ontstaat”. Gelukkig was er niks aan de hand, maar mijn zorg was dus niet onterecht.

Zij zei wel dat we hem, in het kader van een hersenschudding, elke twee uur moesten wakker maken, maar dat heb ik het kind niet aangedaan. Ik kreeg hem al met moeite wakker rond elf uur, en toen was hij behoorlijk grumpy omdat ik hem uit zijn slaap haalde.

Het laatste loodje

Dat het een zwaar was, dat laatste loodje vandaag.

Om half negen zat ik alweer op school: vergadering voor het fotoproject van de vijfdes. Tegen half tien dienden de eerste leerlingen zich aan om hun examen in te kijken, en dat bleef wel eventjes zo. Maar twee uur is voor velen te lang, als ze geen problemen hebben. En dus zat al gauw mijn klas vol met kletsende leerlingen, waaronder zelfs twee die geen Latijn meer doen, maar telkens weer bij mij komen zitten babbelen. Eigenlijk best wel fijn…

Enfin, ik deed nog wat administratie, kletste wat met collega’s, en ging om één uur naar de mooie en best wel ontroerende afscheidsspeeches van twee collega’s die met pensioen gaan. Ze zullen allebei gemist worden, zoveel is zeker, ook door mij. Er volgde heel kort een receptie, want om twee uur zat er alweer een ouder voor een gesprek met mij en de directie: zelf een leerkracht zijnde had ze gisterenavond ook oudercontact en kon ze dus niet aanwezig zijn. Tsja…

Enfin, een uurtje later werkte ik de administratie af, en reed ik naar de kinderen. Om eerlijk te zijn: ik was doodop. Maar ik gaf hen een vieruurtje, verwerkte de foto’s van vandaag, en bracht Wolf tegen vijf uur naar de muziekacademie. Opnieuw thuis zat ik Kobe behoorlijk stevig achter zijn vodden zodat die klaar was voor zijn kerstfeestje van de scouts om zes uur, spoelde mijn antibiotica door met een Dafalgan, gooide Kobe af op de scouts, en reed met Merel door naar Evergem, voor Wolfs kerstconcert. We luisteren tot Wolf klaar was met spelen, muisden er vanonder, gingen snel eten, en Wolf ging om zeven uur naar zijn scoutsfeestje.

En om acht uur ging ik Kobe weer ophalen aan de scouts. Het is gelukkig niet ver, maar ik laat Kobe toch liever nog niet te voet in het donker gaan.

En toen? Toen trok ik een losse broek, dikke sokken en een wollen gilet aan, en plofte in de zetel. Vakantie? Vakantie! Oef.