Geplaatst op

Extra klassenraden

Vroeger hielden we altijd na een week of drie een klassenraad over de nieuwe eerstes, kwestie dat we tegen dan al min of meer wisten welk vlees we in de kuip hadden, en dan ook konden bijsturen waar nodig.

De voorbije jaren was dat om een of andere reden afgeschaft, maar nu hadden we samengezeten met enkele collega’s voor de vernieuwing van de modules in het eerste, en waren we het er eigenlijk over eens dat die speciale klassenraad echt wel nuttig was. Extra werk, uiteraard, en een extra lange namiddag, maar wel verduidelijkend.

En dus zaten we vandaag met alle leraars van het eerste samen om elke leerling te overlopen. Ik heb ze lang niet allemaal, ik heb er 44 van de 150, maar ook voor mij was het bij momenten verhelderend en dus nuttig.

Uzelf extra werk geven omdat ge bezorgd zijt om uw leerlingen, wij doen dat, ja.

Geplaatst op

Klassenraden

Ja, ze zijn noodzakelijk, die klassenraden, en geen enkele leraar zal klagen over het principe ervan. Op regelmatige tijdstippen is het nu eenmaal echt nodig dat we al onze leerlingen overlopen, niet enkel cijfermatig, maar ook qua studiehouding, gedrag en – ugh, vreselijk woord – welbevinden. Want ja, op een klassenraad kan ook een leerling besproken worden die schitterende punten heeft, maar die er naar ons gevoel ongelukkig bij loopt. Ook daar proberen we iets aan te veranderen.

We hebben zo’n 160 eerstejaars. Die overlopen we dus allemaal. Sommige collega’s hebben die leerlingen ook allemaal, alle zeven klassen, zoals de collega Engels, of techniek, of artistieke opvoeding. Maar we zijn dus ook met een resem collega’s die modules geven en die dus maar één of twee groepen hebben. Helaas zitten die leerlingen verspreid over alle zeven klassen, en moet je er van begin tot einde bij zijn.

Mijn rug vond het niet fijn, nee. Een lieve collega had me nochtans de beter zittende bureaustoel aangereikt, en tussen elke klas kan ik wel even rechtstaan, maar toch… Van half vier tot acht, na een lesdag, is te veel van het goede.

Ik ben niet meer in het koor geraakt, nee. Ik was het wel van plan, maar de rug vond van niet. Ik ben languit in de zetel gaan liggen en heb amper een halve vin verroerd.

’t Is dat ze nodig zijn, die klassenraden…

Geplaatst op

Twee drukke weken op komst

Ik hou eerlijk gezegd een beetje mijn hart vast, want ik weet niet of mijn rug de komende twee weken wel gaat overleven. Het zal vooral een kwestie zijn van te gaan liggen op elk vrij momentje, zodat die rug kan rusten. Hoezo?

Wel… Mijn rug houdt niet van lang stilzitten of gewoon rechtstaan, dan begint die behoorlijk pijn te doen. En mijn schema (waar de kine en de muzieklessen nog niet eens inzitten):

– ma 06: lesgeven van 9.20 u tot 12.05 u, onderwijscafé over de digitale methode van 12.55 u tot 13. 45 u, dan les tot 15.30 u, dan klassenraden tot :wellicht een uur of zes
– di 07: lesgeven, over de middag breiclub, dan klassenraden
– do 09: lesgeven maar tussendoor een taak voorzien voor de tweedes want dan moet ik een lesje geven aan zesdestudiejaars, iets was verwonderlijk veel energie kost. En dan klassenraden waarvan ik vermoed dat ze tot een uur of acht zullen duren. Dodelijk voor de rug.
– vrij 10: lesgeven tot 11.00u, dan vergadering met de directie over de vakgroepwerking tot 13.00u, dan opnieuw lesgeven tot 15.30u

– ma 13: lesgeven van 9.20 u tot 12.05 u, vergadering uitvaart 12.55-13.45u, lesgeven tot 15.30u, vergadering werkgroep innovatie tot 17.00u, algemene personeelsvergadering tot 17.45u, oudercontact 18.00-20.00u.
– di 14: opnieuw zo’n energievretend snuffellesje van 9.20-10.10u, lesgeven tot 12.05u, breiclub 13.15-13.45u, les tot 15.30u, online vergadering over marketing 16.00-17.00u. Daarna nog een reeks toetsen verbeteren.
– woe 15: werk voor school en website, gelukkig van thuis uit. 17.30u: Wolf gaan ophalen op zijn kot, zorgen dat we tegen 18.45 u terug op school zijn voor het studiekeuzeatelier van de zesdes. Ik denk dat het toch tot half tien zal duren, en dan moet Arwen nog naar Lovendegem en Wolf terug naar zijn kot.
– do 16: mediacoachopleiding van 9.30-15.45 uur. Aansluitend mijn pa gaan ophalen in het ziekenhuis, want die heeft dan een hele dag onderzoeken en zo. Hem afgooien thuis, zorgen dat ik snel iets kan eten want tegen 18.45 uur terug op school voor de infoavond voor de ouders van nieuwe leerlingen. Wellicht niet zeer laat, ik hoop tegen half tien thuis te zijn.
– vrij 17: gewone lesdag, maar na school nog alles klaarzetten voor de openschooldag, en in het geval van onze vakgroep is dat behoorlijk wat werk.
– za 18: openschooldag van 10.00-16.00 uur. Voor ons is die bijzonder relevant, want Latijn is zowat het enige echte keuzevak, en als we bij twijfel onze uitleg kunnen doen, hebben we ze vast. We gaan er dus voluit voor, maar tegen het einde van de dag kan je me meestal samenvegen.

Maar of ik na die twee weken het einde nog haal? Ik hou dus mijn hart vast…

Geplaatst op

Online klassenraden

Zo van die online klassenraden via Teams, ik zou dat wel gewoon kunnen worden, ja. Intussen zijn we het zo gewoon dat ook niemand zich tegen laat houden door het medium, dat we even veel of weinig zeggen als in levende lijve.

Het verschil is dat je nu niet nodeloos moet zitten wachten tussen de verschillende klassen. Ik heb gelukkig vaak in de hogere jaren mijn vier klassen na elkaar, maar soms heb je een klas wel en een klas niet, en dan weer wel. En dan zit je in een koude klas te wachten. Ja, je kan eventueel zitten verbeteren, maar die klassenraden wijzen er net op dat er een rapport zit aan te komen en dat je net een verbetermarathon achter de rug hebt. Of je kan ander werk zitten doen, maar het is moeilijk om je te concentreren. En je drinkt sowieso te veel slechte koffie…

In het eerste en het tweede jaar is het voor mij nog lastiger: mijn leerlingen zitten verspreid over de verschillende klassen, wat betekent dat ik daar een uur of vier zit voor af en toe een leerling. Het heeft geen zin om elke keer weer naar buiten te gaan, dus je zit daar en je luistert. En krijgt het koud. En zit te lang stil. En drinkt te veel slechte koffie.

Op die klassenraden zit ik standaard te bloggen of zoiets, iets waarbij ik onmiddellijk opnieuw kan focussen op de klassenraad als het ene van de mijne is, maar waarmee ik naadloos verder kan als het er een paar zijn waar ik geen les aan geef. Lezen is net daardoor moeilijk, omdat je telkens weer de draad moet kunnen oppikken.

Nu speelde ik tussendoor Candy Crush. Of blogde ik. Of, als het een aantal leerlingen na elkaar waren die ik niet had, nam ik iets te drinken, liep even rond, hing een was op, dat soort onzin. Met goeie koffie, lekker warm.

Yup. Het is beter als je elkaars gezichtsuitdrukking kan zien, dat wel, maar dit is toch wel een pakje makkelijker.

Geplaatst op

Klassenraden

Yup, uiteraard kunnen ook de klassenraden niet zomaar doorgaan. Vorige deliberaties zaten we wel nog allemaal samen in een grote zaal, elk met mondmasker en ontsmettingsgel en alles erop en eraan, maar eigenlijk werkt het behoorlijk goed online ook.

Sneller gaat het niet, nee, het tempo is ongeveer hetzelfde, maar het heeft wel het voordeel dat je gewoon thuis bent en niet moet zitten wachten in een koud, ongezellig lokaal. Ik heb nog allerlei kleine taakjes gedaan voordat het aan mij was, maar aan echt grote dingen kan je natuurlijk ook niet beginnen. Dat is niet erg: het blijft een werkdag.

Een ander voordeel is dat  ik tijdens de lange klassenraden van het eerste – ik heb uit elke klas een paar leerlingen en moet dus de hele tijd aanwezig zijn – gewoon in de zetel kon liggen, iets wat mijn rug bijzonder apprecieerde.

Al bij al werd het vandaag een lange dag: van 8.30 uur tot 18.30 uur, met een half uurtje pauze om te eten. Ik had geluk: de laatste paar leerlingen had ik niet meer, zodat ik rustig kon eten samen met het gezin ^^

Het is en blijft een raar jaar.

Geplaatst op

Babysitten, of toch zoiets

Zo van die kinderen die wat groter zijn, het is toch echt een gemak. En een kwestie van afspreken, dat ook.

Ik zat vandaag namelijk de hele dag op klassenraden, van half negen tot zo’n uur of vijf. Op zich geen probleem, maar het is wel woensdag en de kinderen moesten ook eten. Ik had een en ander klaargezet en gevraagd aan Wolf om vandaag toch thuis te zijn. Ha ja, want als ge 15 zijt en de examens zijn gedaan, ga je het liefst van al rondhangen ymet je vrienden. Zoals gisteren en eergisteren.

Maar vandaag was hij netjes thuis met zijn broer en zus, en kwam er ook zonder problemen eten op tafel dat maar moest opgewarmd worden. Niet dat ik Kobe en Merel niet vertrouw, maar zeker Merel is nog te jong om echt alleen thuis te zijn en dan eten te moeten warmen en zo. En Kobe is zo’n warhoofd, dat ik er ook soms mijn bedenkingen bij heb.

Grote broer to the rescue. En mama een gerust hart.

Geplaatst op

Stevig dagje

Terwijl Bart eerst de kleintjes afzette en dan met Wolf naar de orthodontist reed – hij gaat wel degelijk een beugel moeten dragen, zijn tanden staan schots en scheef – reed ik naar school voor een dagje klassenraden. Die van zes en aansluitend vijf gingen eigenlijk verrassend vlot vooruit, waardoor we een pak vroeger klaar waren dan verwacht. Fijne meevaller! Tussendoor had ik nog even staan oefenen met de leerlingen die muziek gaan brengen op de proclamatie.

Ik fietste vrolijk tegen drie uur naar huis, en had nog tijd voor een klein tukje – ik ben doodop, eind-van-het-schooljaar-op – voordat de kinderen thuis kwamen. Tegen half zes stond ik in de sporthal van de Bourgoyen voor de voetbalmatchen van onze leerkrachten (m/v) tegen de zesdes, en daarna reed ik weer even naar huis om het verslag daarvan snel online te zetten. Kwestie van kort op de bal te spelen.

Tegen half negen was ik opnieuw op school voor de onvolprezen barbecue van de zesdes. We hadden ongelofelijk veel geluk met het weer, konden de hele tijd buitenzitten, en ik genoot van scampi, halloumi en fijne gesprekken met mijn leerlingen. Het was een fijne lichting dit jaar, echt waar.

Tegen half een hebben we ze buitengekuist, en ik ging niet lang blijven, moe zijnde en al…

Tsja. ’t Is dat het leuk was, zeker?