Geplaatst op

Vakantiegevoel. Allez ja, buitenlandse vakantie.

’t Moet er natuurlijk weer om doen: de dag dat we met de fiets op zwier willen, is het amper 16° en hangt er een motregen. Allez ja, zelfs geen mot, maar bon. We klagen hoegenaamd niet over het water in de lucht, dat mocht zelfs  bakken meer zijn, maar uitnodigend was het niet, zeker niet als ge een auto staan hebt.
We hebben na de middag die dan maar gepakt, want ik wilde toch nog even langs de C&A om te kijken of ze nog een zwarte korte jeans hadden voor Wolf – de zijne is foetsie, spoorloos verdwenen. Ik wilde zelf eigenlijk ook wel eens een bermudajeans: ik heb spuuglelijke benen, maar ik trek me er niet te veel meer van aan, en wil in Rhodos niet altijd met een jeans lopen.

Dus ja, twee van die broeken gekocht in de C&A, niks meer voor Wolf, en dan zijn we maar doorgereden naar de Wondelgemstraat: donderdag vertrekt Kobe op kamp, en zijn haar was alweer op het langste. Dat groeit, man, dat groeit, ik ben daar stikjaloers van.

Het leuke aan de Turkse kapper is dat ge daar in het rijtje kunt wachten zonder fysiek aanwezig te zijn ^^ We wipten binnen, zagen dat er nog twee man voor ons was, vroegen om ons daarna te noteren, en gingen dan maar vieruurtjes halen bij de Turkse bakker, en karpouz (watermeloen) bij de Turkse kruidenier, en dan nog wat kleinigheden in de Zeeman, zoals nieuwe cachepotjes. Toen we terug bij de kapper kwamen, zat er al drie man achter ons :-p

Enfin, met een versgeknipte en stralende Kobe weer naar huis, en een zuiders vakantiegevoel.

Geplaatst op

Reeënvlees

Gisteren belde ons pa: dat ze in het jacht een wilde ree hadden moeten neerschieten die daar tuinen en zo aan het vernielen was, en dat hij dus een deel van het vlees kreeg. Jacky, de opzichter, is slager van beroep, en het vlees werd dus vakkundig versneden. Alleen: ons pa kreeg het niet in zijn diepvries, en het zou wellicht toch Bart zijn die het op een zondag zou klaarmaken, dus: wilde ik het niet komen ophalen?

Ik zei uiteraard niet nee, ging deze voormiddag examen afnemen, en reed toen binnendoor naar Zomergem. Waarom binnendoor? Awel, daar lagen nog een paar caches te wachten, of wat dacht u?

Ik genoot van de mooie plekjes, reed over een brug waarover ik bij mijn weten nog nooit had gereden, en stond snel bij ons pa. Daar kreeg ik, behalve een knuffel en een warm welkom, ook een pak stoverij, koteletten en biefstukken mee. Zalig!

Lang kon ik niet blijven, want ik had – eindelijk! – nog een afspraak bij de kapper. Mijn eigen ouwe getrouwe kapster, Marie-Jeanne, is eigenlijk al een tijdje met pensioen, maar doet nog altijd een aantal trouwe klanten. Ik kom al bij haar sinds mijn studententijd, go figure. Maar nu is ze intens aan het verbouwen geslagen, en lukt het even helemaal niet meer. Tsja.

Ik heb dan maar, in samenspraak met haar, een nieuwe kapper uitgeprobeerd. Ik ga toch een keer moeten overschakelen, willen of niet… Dus zat ik deze middag bij Ch’Veux hier op Wondelgem, en moest vaststellen dat het wel oké was. Net iets duurder ook: 35 euro ipv. 20 voor snit en drogen. Ik heb niet graag dat ze mijn haar wassen, en brushen is al helemaal overbodig met mijn fluitjeshaar.

Hmm, toch liever Marie-Jeanne, voor zolang het nog kan.

Geplaatst op

Kappers, geocachen en vooral braaf zijn…

Deze morgen was het toch alweer iets beter dan gisteren. Ik ben ongelofelijk voorzichtig, maar het moet wel lukken allemaal. Laat ons zeggen dat ik nu 70 ben :-p

Enfin, veel respijt was me sowieso niet gegund, want ik wilde om half twaalf naar de kapper. Dat lukte, joepie, al zat ik wel wat te schuifelen in de stoel.

Ik had nog ietwat tijd over voordat ik om 13.00 uur bij de kinesist moest staan, en dus ging ik nog snel even een van mijn eerste caches in orde gaan zetten. Deze zit op een onmogelijk van buitenaf te bespeuren plekje, waar sowieso al bijna geen mensen passeren, en die moet dus gevandaliseerd zijn. Jammer, echt jammer: als geocacher wil je toch net caches vinden en niet ze verloren doen gaan? Maar bon, ik had thuis al een nieuwe met een magneetje geprepareerd, ben dus heel eventjes van mijn route afgeweken, tot aan de sluis gereden, en daar een nieuwe cache geplaatst. En in het terugrijden naar de stadsring stopte ik nog even om een muurschildering te fotograferen, en zag ik er prompt nog eentje staan onder een venster ook.

IMG_0975

Ik zette die prompt op Gentblogt, en kreeg dadelijk de reactie dat er zo een heel pak staan in Gent, en de plaatser ervan reageerde ook zelf.

Ik reed meteen door naar de kine, en man, dat deed deugd! Heel veel zorgen maakte ze zich niet, want de pijn situeerde zich vooral ter hoogte van mijn bekken, en niet zozeer ter hoogte van de verschuiving. Oef. Maar toch moet ik het nog even heel rustig aandoen.

Ik was eigenlijk van plan om voor de eerste keer weer naar het koor te gaan, maar dat leek me nu niet zo’n geweldige optie. Ik ben dan maar netjes thuis gebleven, en ik hoop dat de rug nu weer sneller naar een jaar of 60 zal gaan, want daar zat ik intussen…

Geplaatst op

Van kappers, kringwinkels, kinesisten en keuvelen

’t Is toch een gemak, zo’n kapper die eigenlijk feitelijk met pensioen is, maar toch nog een paar klanten doet. Dat zorgt ervoor dat je belt, en meteen de ochtend daarna mag komen. Merel en ik stonden dus om tien uur bij Marie-Jeanne. Merel schrok even toen we de deur openstaken: niet alleen Vigo, de bruine retriever was thuis, maar blijkbaar ook twee logés: een kleiner ras, en nog een golden retriever. Juist ja! Maar sinds haar kennismaking met Lola, de hond van bij de rugby, is het al veel beter met haar kunofobie. Om niet te zeggen: veranderd in een gewone gezonde achterdocht tegenover honden.

Een en ander resulteerde in het volgende tafereel:

IMG_0055

En ondertussen zette Marie-Jeanne stevig de schaar in mijn pluimhaar, met een toch wel fijn resultaat, ja.

We reden naar huis, maar moesten voorbij de Kringwinkel aan de Dampoort passeren, en dus stopten we even. En kocht ik een hoop schoolgerief voor in mijn klas, twee T-shirts voor Merel, een hele knappe handtas in bruin leer voor amper 5 euro, een rode leren brillendoos, een paar boeken van Geronimo Stilton voor Kobe, een paar boekjes voor Merel en nog een hoop gerief. Het resultaat was dat het al na twaalven was tegen dat we thuis waren. Op zich nu niet zo’n probleem, ware het niet dat ik zo’n beetje vergeten was dat we om half twee al bij de kinesist moesten staan, en ik nog boodschappen moest doen en nog moest koken. Tot overmaat van ramp dook net op dat moment de tuinman op om een paal voor de hangmatten te betonneren, en moest ik die mens nog uitleg en gerief geven. Juist ja.

Om half een stond ik in de supermarkt, deed al crossend de boodschappen voor die middag én voor de gasten die ’s avonds kwamen eten, en om vijf over één stond ik alweer thuis. Ik trommelde mijn legioen op, zette iedereen aan het groentesnijden, gooide de pasta in het water, en stelde wat later vast dat dat de traagste factor was in het koken, want de rest van dit recept was netjes op tijd klaar. En nog meteen gezond en calorie-arm ook :-p

Wolf en ik aten in sneltreinvaart, en jawel, om half twee gooide ik hem af bij de kine. Ik reed meteen door naar wat verderop in Evergem om de dagelijkse cache op te pikken, en stelde vast dat er een andere verdwenen was.

Thuisgekomen maakten Merel, Kobe en ik de tiramisu, ruimden we op, draaide ik het voorgerecht in elkaar, zette de tafel, en dat was dat.

En om zeven uur stipt – Bart stond nog in de file vanuit Brussel te koekeloeren – stonden mijn neef en zijn vrouw aan de deur voor een gezellige avond met lekker eten en heel veel geklets.

Sommige dagen zijn gevuld voor je het goed en wel beseft, en zijn ook voorbij voor je het goed en wel door hebt. En in dit geval was dat jammer!

 

Geplaatst op

Ongeplande knipbeurt

Bart was zaterdag de hele dag weg, en Wolf moest naar de AMC aan de Poel. Kobe kon gerust alleen blijven, maar Merel wilde wel mee: dan konden we gezellig met ons tweetjes in ’t stad lopen. Maar toen kreeg ik een ingeving: zou het niet het moment zijn om met Merel even tot aan de kapper te gaan? Haar puntjes moeten dringend bijgeknipt worden, het ziet er wat slordig uit – zoals Delphine me al meermaals wist te vertellen. Ik wou het echter niet laten knippen voor haar communie, omdat net die dunne witblonde sliertjes zo mooi waren.

Enfin, ik gebeld naar Marie-Jeanne, en die zag het zitten om dat bij te knippen. Wij dus de halve ring afgereden om in vogelvlucht toch wel 500 meter te overbruggen, en het knippen was een feit.

Daarna reden we de rest van de ring af, terug naar de Poel, waar we gezellig op het terras iets dronken tot Wolf afkwam.

IMG_3057

Geen idee waar en wanneer Wolf volgend jaar AMC heeft, maar voor mij mag dat gerust opnieuw op zaterdag op de Poel zijn. Beetje duur in parkeerkosten, maar bon, dat nemen we er graag bij.

Geplaatst op

Dooie rug is dood

Of zo voelt het toch. Eigenlijk, nee, zo voelt het niet, daarvoor doet het te veel zeer.

Ik ben gisterenvoormiddag door mijn rug gegaan, en dan bouwt dat zo zachtjesaan op. Ik had toezicht, en probeerde zo veel mogelijk rond te lopen en te staan, en zo weinig mogelijk te zitten. Mijn ontbijtafspraak met Gwen was sowieso in het water gevallen, maar ik ben naar huis gereden en gaan liggen. Toen Wolf thuis kwam, heeft hij me nota bene moeten helpen met mijn krukken, en is hij naar de Delhaize om een paar pizza’s gereden, want het ging echt niet.

Maar bon, de plicht riep, en een uurtje rusten, een stevige pijnstiller en een portie wilskracht later stapte ik in de auto, en reed naar het ziekenhuis om mijn pa op te halen. Ik ging nog naar de kapper met hem, reed terug naar huis, cancelde de rugby, en ging helemaal plat. Auw.

Vandaag is het nog niet beter, en ik voorzie al dat mijn verbeterplanning royaal in het honderd gaat lopen: ik kan maximum een kwartier na elkaar zitten, daarna moet ik weer, met behulp van krukken of mijn opa’s wandelstok, gaan ‘rondlopen’ of liggen.

Waar ik wel grondig van baal, is het feit dat ik vanavond naar een feestje wilde bij een goeie vriend. Elk jaar viert hij Yule, en ik amuseer me doorgaans te pletter. Maar het is drie kwartier rijden, en dat kan ik momenteel echt niet aan. Blah. Serieus blah.

Stomme rug.

Geplaatst op

Hipsterkapper, iemand?

Ons pa is gisteren geopereerd aan zijn tanden. Ik noem het een operatie, want het was onder volledige verdoving, om vier tanden die afgebroken waren, uit te halen. Trekken lukte niet meer, vandaar.

Ik ben hem daarstraks gaan ophalen, en hij zag er alweer patent uit, al voelde hij zich niet optimaal. Maar hij vroeg wel of we in ’t passeren langs Hilaire konden rijden. Hilaire, dat is zijn kapper van 85 jaar. Jawel. Ik had ons pa gesommeerd om eens langs te gaan, want hij kreeg weer Einsteinneigingen, en ik wilde dat hij proper was voor Marnes verjaardagsfeestje zondag.

En dus stopten we bij Hilaire. Hilaire, die al 71 jaar kapper is, en nog steeds op ’t gemakske herenkapsels snijdt. Wassen en brushen, en kleuren en permanenten doet hij niet meer, maar wel gewoon deftig snijden. Een afspraak kan je niet maken, je moet gewoon langsgaan. Of bellen of er iemand zit, want dat durft wel eens te gebeuren, ja. Zijn interieur is al decennia niet veranderd, maar het grootste deel gebruikt hij dan ook niet meer, alleen zijn stoel die netjes in het licht staat.

Geef toe, dit is toch elke retrohipsters natte droom?

Chapeau trouwens voor Hilaire. Ge moet het maar doen, op uw 85ste, en dan nog vol enthousiasme vertellen over het feit dat ge kapper waart in het leger, en dat ge verschillende prijzen en oorkondes gewonnen hebt. Straf. Ons pa betaalde de volle tien euro, trouwens. “Ik ben er nooit rijk van geworden, en ik ben dat ook nu niet meer van plan.” Voilà.