Nieuwjaren 2023, deel 1

Roeland en Sarah hadden ons uitgenodigd om vanavond bij hen te komen nieuwjaren, zo rond een uur of vier, voor uitgebreid aperitief en dan kaas en wijn. Een beproefde en meer dan goed bevonden formule, overigens.

Bart was tegen de middag ons pa gaan ophalen – die trouwens echt wel genezen is, oef – en tegen kwart voor vier reden Wolf en ik met één auto, en de andere vier met de andere auto naar Machelen. Het is een goeie oefening voor Wolf, en dan kon hij ook naar huis wanneer hij dat zelf wou. Woensdag examen fysica, en zo, vandaar. Maar hij had zijn spullen ook meegenomen en heeft daar wat zitten studeren.

Het werd eigenlijk ferm gezellig, met nog de enige echte nieuwjaarsbrieven van Marne en geïmproviseerde – lees: afgelezen van het gsm-scherm – exemplaren van de rest van de hoop. Goed gelachen, trouwens.

Tegen half negen had ik veel te veel gegeten, begon de rug echt weer moeilijk te doen, en sommeerde ik Wolf om me naar huis te brengen. Iets later volgde ook Bart met de kinderen, terwijl opa met Jeroen mee reed.

Fijne avond gehad, jawel.

Nieuwjaren, deel 2

We hadden op nieuwjaar zelf bij Gwen en Erik ‘gevierd’, vandaag hadden we met de Rombautjes afgesproken bij Roeland thuis. Er waren uitgebreide hapjes, een nog veel uitgebreidere kaasschotel, en uiteraard waren er nieuwjaarsbrieven. Zo hoort dat, al is het bijna gedaan. Voor Merel en Marie-Julie waren het de laatste, Marne hangt er nog één jaartje aan. En de jongens, die hadden er allemaal eentje opgezocht op hun telefoon en die voorgelezen.

Het werd eigenlijk een best gezellige en vooral lekkere avond, en het deed wel deugd de familie nog eens samen te hebben, ook al werd er niet gekust en geknuffeld. Tsja.

We hopen nog steeds op een beter jaar…

Nieuwjaren

Het had wat voeten in de aarde, maar bon, er is genieuwjaard gisteren. Met de kinderen deden we ’s middags een fondue, en ze konden zich niet herinneren dat we dat ooit al gedaan hadden.

En tegen zes uur kwamen de broers alweer hier met hun gezin. Tsja, eerst sputterden ze allebei tegen wegens niet echt op voorhand gepland en andere plannen en… Maar toen zei de ene: “Goh ja, tegen zes uur kunnen we wel in Wondelgem zijn”, waarop de andere instemde. En het dus blijkbaar hier te doen was. Soit, we hebben er niet echt veel werk van gemaakt: chipjes en zo en daarna gewoon kaas met brood. Oh, en nieuwjaarsbrieven, natuurlijk.

Tegen negen uur bracht ik ons pa terug naar het ziekenhuis, en dat was dat ^^

Een dag vol vriendschap

Sommige dagen zijn zo gezellig goed gevuld ^^

Ik sliep lang, hielp de kuisvrouw wat mee links en rechts, deed boodschappen, en tegen elf uur stond Annick hier. We kletsten uiteraard, maakten samen hespenrolletjes, een aantal met witloof en voor de kinderen ook een reeks met prei, al begint Wolf nu ook al witloof te eten. Bart kwam ook eten en verdween weer, en Annick en ik kletsten verder in de zetel met een grote kop latte en een stuk versgemaakte bananenbroodpudding.

Tegen een uur of vier verdween ze, en ik ruimde nog verder op met de kinderen, en begon voor de rest alles in orde te zetten voor Sepp, Sofie en de kinderen. We hadden hen al lang niet meer gezien, en ik was sowieso van plan geweest om hen in de vakantie uit te nodigen. Nu bleken ze ook nog Romeinse kledij nodig te hebben voor hun kerstfeest in thema, en uiteraard heb ik hier wel wat liggen.

Met andere woorden: om zes uur werd er geaperitiefd, en meteen ook een pak kledij uitgeprobeerd. Een uurtje later zaten we aan tafel, een uitgebreide kaasschotel met een keur aan broodsoorten. Dik in orde dus. De kinderen begonnen daarna gezelschapsspelletjes te spelen, wij bleven gezellig praten bij ons glas wijn. Al bij al werd het niet echt laat, maar aangezien we echt wel vroeg begonnen waren, was dat eigenlijk nog mooi meegenomen ook.

Een warme dag, voorwaar.

 

Vrienden

Het blijkt typisch te zijn voor ons stadium in het leven: druk bezig met werk, druk bezig met kleine kinderen, druk bezig met vanalles, en dus weinig tijd nog voor vrienden. Ja, ik weet het, tijd maak je, maar ook daar zijn grenzen aan. Ik voel me dus soms schuldig omdat ik onze vrienden verwaarloos, maar het is blijkbaar wederzijds :-p

Gelukkig is er Doodle, en helpt dat wel iets om af te spreken, maar toch: ik denk dat we al meer dan drie maanden bezig waren om af te spreken met twee andere koppels, bij een van hen thuis. We zijn allemaal vol goeie wil, maar onze agenda’s denken daar anders over.

Enfin, afgelopen zaterdag was het eindelijk gelukt, en zijn we kaas en wijn gaan eten in Lovendegem. We hadden een fantastische, gezellige avond, en telkens weer zeggen we: “We moeten dit vaker doen, we moeten sneller afspreken.” En keer op keer gaat het mis, en zien we elkaar één keer per jaar of zo. Het fijne is wel, dat we allemaal zo zijn, en dat het onze vriendschap niet aantast. Gelukkig maar.

En toch, tóch neem ik me voor om deze keer niet zo lang te wachten. Echt waar, beloofd. Plechtig en al.