Lectuur: “The Olympian Affair (The Cinder Spires, #2)” van Jim Butcher

Na deel één en een novelle wilde ik ook graag deel twee lezen: dit is geen hoogstaande diepzinnige lectuur, maar wel zeer vlot geschreven, hoogst onderhoudende fantasy, dus waarom ook niet?

De wereld staat op de rand van oorlog: Spire Aurora heeft zijn vloot in gereedheid gebracht en valt zelfs verder gelegen spires aan. Alleen… is dat niet op conventionele manier, maar met een nog onbekend wapen dat een hele bevolking kan uitroeien.

De enige hoop voor Albion is om tijdens een conferentie op Olympia medestanders te vinden én dat wapen uit te schakelen. Uiteraard komen daarvoor de hoofdpersonages uit het eerste boek op de voorgrond: zij moeten de ambassadeurs begeleiden en beschermen, en wie weet ook dat geheime wapen ontmantelen. Dat vergt niet alleen moed en doorzettingsvermogen, maar ook een stevige dosis waanzin, overmoed en uiterlijk vertoon.

Yup, zeer onderhoudend, en eigenlijk niet zo licht als je wel zou vermoeden, want er zit ook een stevige ethische inslag in, zoals we intussen bij Butcher dat wel gewoon zijn.

Graag gelezen dus.

Lectuur: “Warriorborn (The Cinder Spires #1.5)” van Jim Butcher

Jim Butcher heeft, zoals wel meerdere fantasy auteurs, de gewoonte om novelles en kortverhalen tussen zijn boeken te steken. Dit verhaal van 146 pagina’s heb je dan blijkbaar ook nodig om boek twee volledig te begrijpen.

Benedict Sorellin-Lancaster, intussen luitenant van de Garde en warriorborn – een ietwat geminachte maar fysiek veel sterkere soort met veel scherpere zintuigen – krijgt van de heerser van Spire Albion een geheime missie: een kolonie van Albion, Spire Dependance, heeft alle contact verbroken, maar daar liggen documenten die van groot belang kunnen zijn. Benedict krijgt de opdracht om samen met drie andere warriorborn – helaas met criminele inslag – op onderzoek uit te gaan.

Deze novelle sluit naadloos aan op boek één, aangezien er ook hier duidelijk een overkoepelend verhaal aanwezig is: dat van de dreigende oorlog met Spire Aurora. Gelukkig heeft Butcher naar de opmerkingen van zijn publiek geluisterd: de katten spelen een prominente rol, maar krijgen geen PoV meer, waardoor ze een pak minder irritant zijn.

Ook hier krijg je intense gevechtscènes, spitse opmerkingen, knappe beschrijvingen en een rotvaart in het verhaal. Butcher op zijn best.

Lectuur: “The Aeronaut’s Windlass (The Cinder Spires, #1)” van Jim Butcher

Ik ben grote fan van Butchers Dresden Files, maar ook zijn Codex Alera kon me zeer bekoren. Ik zocht nu nog lichte fantasy die snel leest, en daar leent Butchers schrijfstijl zich wel toe, ook al is dit ook nog een boekje van 643 pagina’s.

We schrijven ergens in een toekomst met behoorlijk andere fysicawetten. De mensheid leeft in torenspitsen, ver boven het grondoppervlak van de aarde. Dat laatste is bevolkt door zeer vreemde en vooral zeer gevaarlijke creaturen, en daarom leeft de mens dus in rivaliserende immense spitsen van twee mijl hoogte en twee mijl doorsnede, op verschillende niveaus. Verplaatsingen en handel tussen de spitsen gebeurt via luchtschepen, denk klassieke galjoenen, dreadnoughts, klippers, dat soort dingen. Ze worden in de lucht gehouden door kristallen die speciaal daarvoor gekweekt worden en die elk specifieke eigenschappen hebben. Zo zijn er die gewoon elektriciteit opwekken, andere die licht geven, een energiebal kunnen afschieten als wapen, de zwaartekracht opheffen, dat soort dingen. Voortstuwing gebeurt dan weer via etherische stromingen die alomtegenwoordig zijn en waarvoor een etherisch web als zeil bestaat. En daarbinnen zijn er dus handelaars, een militaire armada en ook piraten, jawel. Denk steampunk met piraten.

Hoofdpersonages hier zijn Gwen, de zestienjarige zeer eigenzinnige erfgename van een van de grootste en belangrijkste adellijke huizen van Spire Albion, haar neef Benedict, kapitein Grimm van de Predator, de jonge vleeskweker Bridget die dienst neemt in de Garde, en haar kat. Jawel, katten zijn hier hoogintelligente, zij het bijzonder arrogante en irritante beesten. En dan gaat het mis op Spire Albion wegens een aanval van de Armada van Spire Aurora, waarbij er ook nog andere krachten aan het werk zijn.

Een klassiek fantasyverhaal in een aan de ene kant zeer herkenbare wegens piratige setting, aan de andere kant compleet van de pot gerukte samenleving. Butcher hanteert verschillende POVs (point of view) van zijn personages, maar die van de katten zijn hoogst irritant. Ja, katten zijn arrogante, hooghartige en irrationele beesten, maar moet dit nu echt? Jammer genoeg kan je die hoofdstukken niet overslaan omdat ook die wel degelijk een onderdeel uitmaken van het verhaal en dus de plot voorstuwen, maar ugh… Niet Butchers beste idee, naar mijn bescheiden mening, en ik las vaak hetzelfde in andere commentaren. Maar verder? Hoogst onderhoudende en lichte lectuur, geschreven in een rotvaart.

Ik lees het vervolg ook, maar ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat die katten minder prominent worden.

Lectuur: “The Codex Alera” van Jim Butcher

Jim Butcher kende ik al langer: zijn Dresden Files verslind ik met een ongeziene gretigheid, zo vlot zijn die geschreven. Waarom dan ook niet een van zijn andere reeksen lezen? De Codex Alera, bestaande uit zes boeken – Furies of Calderon, Academ’s Fury, Cursor’s Fury, Captain’s Fury, Princeps’ Fury, First Lord’s Fury – werd me links en rechts wel aangeraden, maar niet met veel overtuiging, had ik de indruk.

De premisse vond ik nochtans hilarisch: het verhaal gaat dat iemand Butcher uitdaagde om een verhaal of serie te schrijven waarin zowel de Romeinen als pokémons zijn verwerkt. Challenge accepted, zei Butcher, en hij schreef dit. Ik heb gigantisch genoten, ik moet het zeggen zoals het is: fantasy van de bovenste plank.

Het verhaal speelt zich af in een wereld waarin de samenleving is gebaseerd op de Romeinen: de burgers staan boven de rest, er is adel, en vooral: er zijn legioenen met centurions en alles erop en eraan, compleet met gladius en lorica. Maar waarin zit dan het grote verschil? Wel, de furies uit de titel. Elke persoon in Alera kan in minder of meerdere mate beroep doen, naarmate hij opgroeit, op een soort van oerkrachten, min of meer gelinkt met de vijf elementen. De adel beheerst zelfs alle soorten furies in hoge mate, wat hen dan ook de adel maakt. Zo kan een krachtige beheerser van windfuries stormen oproepen, maar ook vliegen en zichzelf verhullen. Aardemeesters – ja, ik vond er ook redelijk wat van Avatar in terug – kunnen ganse muren oproepen door de aardefuries aan te sturen, enzoverder.
De krachtigere vrije mensen worden de Knights in het leger, maar Butcher heeft duidelijk nooit zelf Latijn gedaan of heeft compleet lak aan de taal, want er zijn wel de Knights Aeris  en Knights Flora, maar hij heeft het ook over de Knights Ignus of Knights Ferrous. Ugh.
Maar als dat zowat mijn enige puntje van kritiek is, dan zit het wel goed, toch?

We volgen doorheen de zes boeken het verhaal van Tavi en hoe hij opgroeit en meegezogen wordt in de gebeurtenissen. Meer ga ik daar niet over zeggen wegens spoilers en al.

Maar verder heeft het echt alle klassieke kenmerken van een fantasy verhaal: een held tegen wil en dank, fysiek minder dan de rest en dus aangewezen op zijn intelligentie, verschillende soorten vijanden waaronder een hive mind, reddingen op het laatste nippertje, de wereld die zal vergaan, vrienden die hem steunen door dik en dun, een goeie vleug niet-expliciete seks, tegenkanting van de gevestigde waarden. Maar Butcher deinst er ook niet voor terug om duizenden mensen te laten sterven in oorlogen, zijn personages genadeloos af te maken en de nodige gruwelen in beeld te brengen. De ‘realiteit’ is nergens verbloemd.

Enfin, ik heb de reeks bijzonder graag gelezen: het is fijne fantasy, goed geschreven en met een goed samenhangende wereld. En die Romeinen, dat is voor mij een pluspuntje, jawel.

Lectuur: “Battle Ground”: The Dresden Files 17 van Jim Butcher

Dat ik fan ben van de Dresden Files, dat kon u hier al meermaals lezen: in maart vorig jaar las ik de eerste zeven in één ruk uit, en meteen daarna gooide ik er de volgende acht nog bij. En toen waren ze op, en zat ik zonder.

Het leest als een trein: bijzonder vlot geschreven en pulpy, maar intussen moet je er wel je gedachten bij houden: na al die boeken zijn er wel héél veel personages en héél veel plotlijnen die telkens opnieuw opgepikt worden of waarnaar telkens opnieuw verwezen wordt. Het is dus ook geen aanrader om ze niet van in het begin te lezen, want dan ben je met de helft van het verhaal niet mee en heb je totaal geen idee waarover het gaat.

En toen was er in juni plots boek 16 dat ik ook in quasi één sessie uitlas, maar waarbij ik op mijn honger bleef zitten: het ging grondig mis in de magische wereld van Harry, maar alles werd in stelling gebracht zonder dat er echt een punchline volgde. Er was duidelijk een extra boek op komst, zo veel was zeker.

En toen miste ik de publicatie van Battle Ground compleet, tot mijn ontsteltenis. Gisteren merkte ik dat op één of andere manier op, schafte het meteen aan op Amazon – gemakkelijk, jong, zo’n ebook: ge hebt het op uw reader staan binnen de minuut – en sloeg aan het lezen. En jawel, zonder hernemen ging het verhaal naadloos verder: 20% verder in stelling brengen, 60% een enorm gevecht, vandaar de titel, en dan 20% losse eindjes opruimen. Serieus, nooit gedacht dat ik 300 pagina’s over één gevecht ging kunnen lezen zonder dat het ging vervelen, maar als je een beetje een inlevingsvermogen hebt, zie je de schitterend beschreven gevechten gewoon voor je. Met zeer intense momenten, dat ook. Het is één lange adrenalinerush met nauwelijks een adempauze.

Wat me opvalt is dat Butcher waarschijnlijk de kritieken op zijn vorige boek grondig ter harte heeft genomen: van enig seksisme is deze keer totààl geen sprake meer.

En je ziet nu al waarover het volgende boek zal gaan: ook hier zijn een paar onaffe plotwendingen die voer genoeg opleveren voor een of meerdere volgende boeken. Nee, Harry Dresden kan vooralsnog nog niet op zijn lauweren gaan rusten, zoveel is zeker.

Deze aflevering krijgt van mij gewoon 5 sterren: ik heb het in iets meer dan 24 uur uitgelezen, en ja, ik heb een normale nacht slaap gehad én was gedaan en soep gemaakt en dat soort dingen.

De Dresden Files blijven wat mij betreft een gigantische aanrader voor wie graag hedendaagse fantasy leest. Maar je begint dus het best wel bij boek 1.

Lectuur: “Peace Talks” van Jim Butcher

Ik was dan wel The Witcher reeks van Sapkowski aan het lezen, op 15 juli kwam “Peace Talks” uit, het 17de boek in de reeks rond Harry Dresden van Jim Butcher. Ik had net boek drie van de Witcher uit en ben dus onmiddellijk naar dit boek overgestapt, gewoon omdat ik de Dresdenreeks zo goed vind.

Peace Talks heeft me daarin niet echt teleurgesteld: dezelfde vlotte schrijfstijl, dezelfde opbouw van verhaal, dezelfde sarcastische humor, ook al is dat laatste wat minder omdat Dresden nu eenmaal volwassener is geworden.

En toch bleef ik op mijn honger zitten: het hele boek is een aanloop naar, een klaarzetten van, een inleiding tot. Er gebeurt uiteraard een aantal dingen, maar de meeste daarvan blijven voorlopig nog in het ongewisse hangen. Een bundel losse draadjes, als het ware. Het boek eindigt dan ook, goh, niet eens op een echte cliffhanger, gewoon onaf, als een half boek. En dat smaakt naar meer.

Wat me wel stoorde, blijkbaar veel duidelijker dan in de vorige boeken, was het seksisme. Pas op, aan het hoofd van de drie belangrijkste facties in het boek  – the two Fae courts and the White Vampire court – staan vrouwen, de meeste bodyguards zijn vrouwen en het zit vol sterke vrouwelijke personages, daar niet van. Maar telkens Dresden een vrouw ziet, is het maar best dat hij geen baggy trousers draagt: telkens opnieuw worden de vrouwelijke curves beschreven en de lustgevoelens die dat bij hem opwekt, zelfs al gaat het om een vrouw die makkelijk zijn dochter zou kunnen zijn. Toegegeven, de vrouwen uit bovenstaande facties hebben als onvervreemdbare eigenschap een bovennatuurlijke schoonheid en seksuele uitstraling, maar moet dat nu echt élke keer? Ik mag hopen dat niet elke man bij elke vrouw iets dergelijks denkt, of ik moet mijn visie op de mannelijke bevolking herzien. Tsja.

Maar bon, ik heb genoten van het boek en ik kijk uit naar het vervolg.

Nog meer binge reading: 15 Dresden Files

Op 10 maart had ik het hier al geschreven: ik had me volop op “The Dresden Files” van Jim Butcher gestort, en was aan het lezen als een zot, met 7 uitgelezen boeken als gevolg.

Intussen zitten we nog geen maand verder, en ik heb er meteen al 8 bij gedaan: de rest van de reeks. Ik heb er echt intens van genoten, en de plot wordt intenser, de sfeer grimmiger. Alleen, als je ze allemaal na elkaar leest, krijg je natuurlijk ook wel soms dezelfde wendingen, fraseringen, maniërismen van de schrijver, en dat kan al eens op de zenuwen werken.

Maar ik heb ze bijzonder graag gelezen: vergelijk het gerust met een goeie reeks op Netflix die je niet kan afzetten. Pulpy, maar aangenaam en vlot, en ideale afleiding voor een drukke geest.

Ik kan al niet wachten tot de volgende in de reeks uitkomt. En misschien dat ik wel eens op zoek ga naar de serie op Netflix of zo, want blijkbaar is er een verfilming van. Die volgt de boeken wel niet zo trouw, maar geeft de sfeer wel correct weer. I’ll settle for that!

Lectuur: Binge reading: “The Dresden Files” van Jim Butcher

Na de moeilijke “Odyssey” wilde ik iets dat een pak luchtiger was, en daarvoor heb ik natuurlijk mijn SciFi en Fantasy leeslijstjes verzameld.

Ik dacht: ik gooi me op iets lekker luchtigs, de Dresden Files van Jim Butcher. Wel, ik heb het me nog niet beklaagd. Of nee, ik heb het me eigenlijk al wél beklaagd, in die zin dat ik deze vakantie eigenlijk niks anders gedaan heb dan lezen.

Als in: 7 boeken van elk zo’n 500 pagina’s. Ik bedoel maar: als ik lees, lees ik. Tv hoeft voor mij ook niet, dit is echt binge reading: het ene boek is uit, en ik open meteen het volgende. Makkelijk, natuurlijk, als je een e-reader hebt.

En hoe zit het nu met die Dresden Files? Wel, het hoofdpersonage is een privé detective in min of meer hedendaags Chicago. Eentje met een donker gevoel voor humor en ongelofelijk veel nerd referenties naar uiteraard Star Wars, maar evengoed Alien, Pratchett, Star Trek, Wizard of Oz, noem maar op. Oh, en vooral: hij is een tovenaar, die dus ook verzeild raakt in de buitenwereldse politiek van feeën, aartsengelen, duivels, demonen, noem maar op.
De humor is sarcastisch maar ook bijzonder juveniel bij momenten en doet me heel erg denken aan de tv-reeks Castle. De eerste drie boeken merk je dat de schrijver nog op gang komt en nog aan zijn wereld bezig is, daarna komt het pas goed en wel op dreef, met uiteraard een thema per boek, maar ook vooral de ontwikkeling van de wereld én een overkoepelende plotlijn. En ja, elk beest dat hij moet verslaan is groter dan het vorige, maar ergens lijkt het ook allemaal heel erg plausibel. Allez ja, voor zover dat in fantasy mogelijk is.

Een aanrader? Wat denk je, als ik zeven boeken op quasi evenveel dagen heb gelezen? En ik niet kan wachten op de volgende? Ik ben nog even zoet, er zijn er minstens al 15. Verwacht geen diepgaande filosofieën – alhoewel, soms durft de schrijver al eens diep gaan – maar vooral pulpy actie, perfect verfilmbaar, met veel explosies, schade, gehavende lijven, en een vleugje seks. En vooral heel vlot geschreven. Ideale vakantielectuur, zo lijkt me.