’t Is toch een gemak, zo’n kapper die eigenlijk feitelijk met pensioen is, maar toch nog een paar klanten doet. Dat zorgt ervoor dat je belt, en meteen de ochtend daarna mag komen. Merel en ik stonden dus om tien uur bij Marie-Jeanne. Merel schrok even toen we de deur openstaken: niet alleen Vigo, de bruine retriever was thuis, maar blijkbaar ook twee logés: een kleiner ras, en nog een golden retriever. Juist ja! Maar sinds haar kennismaking met Lola, de hond van bij de rugby, is het al veel beter met haar kunofobie. Om niet te zeggen: veranderd in een gewone gezonde achterdocht tegenover honden.
Een en ander resulteerde in het volgende tafereel:
En ondertussen zette Marie-Jeanne stevig de schaar in mijn pluimhaar, met een toch wel fijn resultaat, ja.
We reden naar huis, maar moesten voorbij de Kringwinkel aan de Dampoort passeren, en dus stopten we even. En kocht ik een hoop schoolgerief voor in mijn klas, twee T-shirts voor Merel, een hele knappe handtas in bruin leer voor amper 5 euro, een rode leren brillendoos, een paar boeken van Geronimo Stilton voor Kobe, een paar boekjes voor Merel en nog een hoop gerief. Het resultaat was dat het al na twaalven was tegen dat we thuis waren. Op zich nu niet zo’n probleem, ware het niet dat ik zo’n beetje vergeten was dat we om half twee al bij de kinesist moesten staan, en ik nog boodschappen moest doen en nog moest koken. Tot overmaat van ramp dook net op dat moment de tuinman op om een paal voor de hangmatten te betonneren, en moest ik die mens nog uitleg en gerief geven. Juist ja.
Om half een stond ik in de supermarkt, deed al crossend de boodschappen voor die middag én voor de gasten die ’s avonds kwamen eten, en om vijf over één stond ik alweer thuis. Ik trommelde mijn legioen op, zette iedereen aan het groentesnijden, gooide de pasta in het water, en stelde wat later vast dat dat de traagste factor was in het koken, want de rest van dit recept was netjes op tijd klaar. En nog meteen gezond en calorie-arm ook :-p
Wolf en ik aten in sneltreinvaart, en jawel, om half twee gooide ik hem af bij de kine. Ik reed meteen door naar wat verderop in Evergem om de dagelijkse cache op te pikken, en stelde vast dat er een andere verdwenen was.
Thuisgekomen maakten Merel, Kobe en ik de tiramisu, ruimden we op, draaide ik het voorgerecht in elkaar, zette de tafel, en dat was dat.
En om zeven uur stipt – Bart stond nog in de file vanuit Brussel te koekeloeren – stonden mijn neef en zijn vrouw aan de deur voor een gezellige avond met lekker eten en heel veel geklets.
Sommige dagen zijn gevuld voor je het goed en wel beseft, en zijn ook voorbij voor je het goed en wel door hebt. En in dit geval was dat jammer!
