Geplaatst op

Hmpf.

Het had een fijne dag moeten worden.

Ik was van plan om te zorgen dat ik met de jongens tegen kwart over negen aan het rugbyveld stond, waar hun tornooi om tien uur van start ging gaan. Intussen ging Bart zorgen dat de jongens ingeschreven raakten in de sportkampen van Stad Gent (wat niet zo evident is, want de servers zijn altijd overbelast), boodschappen doen, en dan achterkomen met Merel. Ook oma en opa, Roeland of Sarah met Nand, en Dirk en Ilse gingen komen kijken.

Helaas. Het liep een beetje in het honderd.

Om te beginnen voelde ik me allesbehalve goed bij het opstaan rond acht uur. Ik had slecht geslapen, maar ik was eigenlijk gewoon misselijk. Dat gevoel werd even later bevestigd toen ik niet alleen serieuze buikloop kreeg, maar ook nog moest overgeven, en uiteindelijk amper op mijn benen kon staan. Tot zover de rugby voor mij. De kinderen waren intussen aangekleed, en Bart ging ze dan maar afleveren aan het rugbyveld. Mereltje mocht mee.

Intussen probeerde ik de kinderen in te schrijven voor de kampen, me met enige moeite rechthoudend voor de PC. Wolf was als allereerste binnen, om een minuut over negen. En toen kwam Kobe aan de beurt: “Prijshoek is niet ingevuld” en ik kon niet inschrijven. WTF? Ik belde meteen naar Delphine (van Marthe), en ook bij haar lukte het niet. Ze had nochtans Briek zonder problemen voor datzelfde kamp kunnen inschrijven. (En intussen is het uiteraard volzet 🙁 )

Enfin, toen kwam er een telefoontje binnen dat het toernooi voor Kobe was afgelast wegens geen teams. Wolfs toernooi ging wel doorgaan, alleen was er niemand van organisatie in het clubhuis. Na een hoop heen-en-weergebel bleken er ondanks de sneeuw toch teams aanwezig, en werd er gespeeld. Ik had de familie al op de hoogte gebracht dat Kobe niet ging spelen, nu kon ik berichten dat Wolf er wél ging zijn.

Bart, Kobe en Merel kwamen terug naar huis, oma en opa gingen naar de match kijken, op de valreep kwam Sarah nog toe met Nand, en Dirk had de tijd een beetje verkeerd ingeschat. Maar bon, Wolf was tevreden van zijn match, hoewel hij doorweekt was.

Bart kookte voor oma en opa en het gezin, en ik bleef zieltogend op de zetel liggen. Alwaar ik in de namiddag tegelijk met Merel een megatuk heb gedaan tot kwart voor zeven, terwijl Bart intussen ging jureren bij @appsforghent.

Wolf nam vervolgens naadloos de paparol op zich, zette de tafel, smeerde boterhammen voor zijn broertje en zusje (een klein beetje geholpen door mij) en ruimde nadien de tafel ook weer volledig af. Echt een superzoon, die oudste van me.

En toen kwam Bart weer thuis, stak de kinderen in bed, en liet me opnieuw crashen in de zetel.

Poeh. Niet bepaald hoe ik me de dag had voorgesteld.

Morgen beter.

Geplaatst op

Tervuren

Bizar, zo om zeven uur opstaan, om om kwart over acht aan het rugbyclubhuis te staan, en dat geeneens erg te vinden! Ik weet niet waarom, maar ik had er zin in, en de jongens ook.

Gezwind reden we dus naar Tervuren voor het rugbytoernooi op BSB, ofte British School Brussels. Helaas, niemand had ons verteld dat de rugbyterreinen niet op de school zelf waren, maar een kwartiertje verderop, tegenover het Afrikamuseum, en zonder enige accommodatie. Na een stevig wandelingetje waren we dus maar net op tijd meer: de jongens moesten quasi onmiddellijk het veld op, allebei.

Het was koud. Echt wel koud. Kobe had er last van en speelde nauwelijks, tot ik hem wat aanvuurde, en hij een pracht van een tackle maakte. En glunderen dat hij deed toen! Enfin, een reeksje foto’s dus van het toernooi. Wolf is die met het lichtblauwe gestreepte mutsje, Kobe heeft een zwarte muts aan en een veel te groot shirt.

Geplaatst op

Rugbytoernooi

Waar we vorige week nog stonden te blinken in de kou aan het clubhuis, waren we vandaag om half tien netjes onderweg naar Gaasbeek. We, dat waren Wolf en ik, samen met nog een vriendin en haar rugbyspelende zoontje. Kobe was namelijk thuis gebleven. Hij was ’s nachts wakker geworden van de oorpijn, en klaagde daar ’s morgens nog steeds over. Ik had hem (en zijn rugbygerief) nochtans meegenomen naar het clubhuis, maar daar bleef hij aan mijn rokken hangen, terwijl hij normaal gezien lekker uitbundig gaat rondcrossen met de andere kinderen. Dat zei genoeg, vond ik, en dus liet ik hem thuis, op zijn eigen vraag overigens.

Rond half elf stonden we dus in the middle of nowhere, op een rugbyveld tussen de Gaasbeekse velden. Chapeau, overigens, voor de organiserende club die nog maar een jaar bezig is.

We zagen er vijf andere clubs per niveau, zijnde de U7 (under sevens, dus vijf- en zesjarigen) en de U9 (zeven- en achtjarigen dus), en zagen vooral dat er bij ons nog een pak werk aan de winkel is. Toegegeven, Wolf is lang niet het enige nieuwe spelertje, maar toch.

De eerste match wonnen we glorieus, tegen de tweede ploeg van Dendermonde. Daarna werden we eigenlijk gewoon afgedroogd. Vooral La Hulpe maakte indruk met zijn technische kantjes, zoals een ongelofelijk knap tunneltje bij een ruck, en de opstelling van hun lijn en zo.

rugby01

rugby02

rugby03

rugby04

rugby05

rugby06

Maar Wolf ging er vol voor: hij liep in, tackelde, rolde over de grond, grabbelde naar de bal, enfin, deed wat hij moest doen. En maakt zich bijzonder druk over de nektackles van Vorst.

Ik denk dat hij vooral veel heeft bijgeleerd. En ik, ik had eigenlijk best een aangename voormiddag, daar in het hol van Pluto in Gaasbeek.

Geplaatst op

Rugbytoernooi… Of toch niet.

Om zeven uur liep de wekker af (enfin, niet echt, begon de wekker licht te geven, maar da’s voor een andere post), en dat op een zaterdag. Ugh.

Maar de jongens spelen rugby, en bij een teamsport hoort natuurlijk ook een competitie. En dus hesen ze zich in hun gewone kleren, aten een stevig ontbijt, en hadden ze elk een rugzakje mee, met daarin hun broekje, lange kousen, rugbyschoenen, mondstuk, en een flesje water en een koekje. En stonden we om 8.15u in de toch wel behoorlijke ochtendkilte aan het clubhuis.

Tiens.

Met enkel nog één andere vader met zoontje, en de trainer. En dat was het wel zo’n beetje. Hmm. Klopt niet. We hebben gewacht tot 8.40u, en toen heb ik twee serieus teleurgestelde kinderen mee terug naar huis genomen, en hen thuis als troost een warme chocomelk gegeven, en hen Skylanders laten spelen.

Voorlopig heb ik de clubvoorzitter nog niet kunnen bereiken, maar er moet ergens toch een misverstand in het spel zijn. Want drie spelertjes van de dertig, dat is wel héél weinig.

EDIT: blijkbaar was het toernooi afgelast en stond dat ergens in een mail van 26 september, maar had ik me gebaseerd op de kalender uit de eerste mail. Go me… Wel degelijk een misverstand dus. Stom, maar volgende week beter.

Geplaatst op

Rugby – avondtraining

Wel, ik kan het nog steeds samenvatten als: ze vinden het wijs!

Ik hield mijn hart vast over de uren, maar de jongens hebben vrolijk de ganse training meegemaakt, zelfs doorheen de stevige plensbui.

En mama, die had haar fototoestelletje mee, nam een paar foto’s, babbelde wat met andere ouders, en zette zich te lezen in het clubhuis. Dat is echt wel een luxe, dat clubhuis, tegenover vroeger. Net zoals dat kunstgras: geen kale plekken, geen oeverloze modderpoelen… Al had dat laatste eigenlijk wel net een grote charme, bij momenten ^^

training1

training2

training3

training4

training5

Ze waren, zoals verwacht, doodop na de training. Papa had boterhammetjes gesmeerd, en na een goeie douche zaten ze tegen half negen in bed. Valt dus al bij al nog mee.

Geplaatst op

Rugby

Niet alleen qua muziek trad Wolf deze week in mijn voetsporen: beide jongens zijn vandaag naar een initiatie rugby geweest!

365-258

Destijds, toen ik nog aan de universiteit zat, speelde ik bij de VDK Cats, een van de weinige damesrugbyteams in het land. Ook mijn broers hebben lang gespeeld: eerst bij de VDK Rams, daarna bij de Gentse rugbyclub, de GRFC.

In die twintig jaar is er veel veranderd. Er is een ganse jeugdwerking bij gekomen, de GRFC heeft nu een A en een B team, een zeer succesvol beachrugbyteam, en zelfs een gloednieuw eigen clubhuis en een tweede terrein, in kunstgras dan nog. Whoa.

rugby3

En vandaag, van tien tot halftwaalf, was er dus de eerste van vier initiatielessen, voor kinderen tussen vijf en twaalf. Wolf had ik altijd ingeschat als te fijngevoelig voor een sport als rugby, maar voor Kobe lijkt het perfect: als het maar gooien en smijten met elkaar en zichzelf is. Maar omdat Wolf wel nieuwsgierig was naar de sport die zijn mama en nonkels zo nauw aan het hart ligt, wilde hij mee. Ik moet zeggen: hij heeft me verbaasd. Er zit een gezonde agressie in dat kereltje, serieus! In elk geval vonden ze het allebei de max, en willen ze spelen. Enige minpunt: de trainingen zijn twee keer per week, op woensdag en vrijdag van 18.00u tot 19.30u, nogal laat dus voor een vijfjarige. Maar we gaan zien: desnoods houden we het bij één training per week.

rugby2

rugby4

rugby5

Maar mijn hart zwol van trots en van vreugde. En het wijze is: deze namiddag waren ze hier thuis al een balletje naar elkaar aan het gooien. Ha ja, want Kobe had voor zijn vierde verjaardag een rugbybal gekregen van zijn peter Dirk. En had Wolf een groot kussen naar beneden gehaald als stootkussen.

Ik hoop maar dat ze zo enthousiast blijven. Ik vermoed van wel, als er een beetje van een Rombautje in hen zit.