Travel Bug Hotel

Toen ik vanmiddag met Merel naar de Action reed om er een cadeautje vanwege haar voor haar broer te zoeken, zag ik er een prachtig vogelhuisje staan, eentje in de vorm van een hotelletje. Ze hadden ook nog een café en een skistation, maar dat hotelletje was precies wat ik nodig had.

Hoezo, nodig? Wel, bij het geocachen kan je ook Travel Bugs tegenkomen, kleine metalen plaatjes met een code op, vaak vastgemaakt aan een of ander speelgoedje of prullarium. Je neemt die mee vanuit een cache die je hebt gevonden en dropt hem in een andere cache, al naargelang het doel van de bug. Dat kan zijn zo veel mogelijk kilometers afleggen, maar even goed in New York geraken, dat soort dingen.

Nu, veel caches zijn maar ter grootte van een filmrolletje, en daar kan je dus geen TB in kwijt. Daarom vind je her en der TB hotels: iets grotere caches waarin dus meer dan genoeg plaats is voor ettelijke TBs. Ik had al lang zitten denken om er eens eentje te maken, maar ik ben absoluut niet creatief in dat soort dingen. Tsja.

Tot ik dus dat vogelhuisje zag, dat er gewoonweg perfect voor was, met opschrift ‘Hotel’ en alles. Ideaal voor aan onze schommel hier thuis. Het is geen ideale plek voor een cache – het staat er dan ook uitdrukkelijk bij dat het een voortuincache is – maar wel voor een TB hotel, want hier in het Gentse zijn er vrijwel geen.

Op de plaats van het gaatje voor de vogels zit dan een buisje met het logrolletje, zodat hij kan gelogd worden, en opzij zit er een klepje voor de TBs.

Wel, ik ben er eigenlijk best wel trots op, ja! En hij werd ook onmiddellijk gelogd, door een paar bevriende cachers die meteen ook een kop koffie kregen.

Yup, ’t is eigenlijk best wel gezellig, zo’n hotel.

Geocachen in Ertvelde, tussen de buien door

Het is al de hele week kutweer, en met die corona was ik daarvoor ook al niet buiten geweest. Toen ik in mijn geocache app zag dat ik nog twee dagen had om een bepaalde souvenir te behalen – een soortement sticker die je kan halen als je een bepaalde opdracht volbrengt – en dat ik daarvoor nog een aantal caches moest halen, dacht ik: “Ik ga toch eens kijken wat er nog min of meer in de buurt ligt”.

En jawel, in Ertvelde centrum lag nog een labcache van 5 caches met een bonus, net genoeg om die opdracht te halen. De regen deze voormiddag was achterwege gebleven en de zon scheen zowaar!

Bart was naar zijn moeder, Merel was naar Julie en de jongens waren aan het studeren: niks dat me tegenhield dus. Ik de auto in, naar Ertvelde getuft en daar vijf vragen opgelost en een fysieke cache gezocht.

Ik moest er ook in de Stoepekapel zijn, waar ik echt staan kijken heb naar de moderne glasramen. Mooi, maar mooi!

Ik was helemaal lekker uitgewaaid, lekker zen, en de souvenir was gehaald. Booyah!

Kooravond op verplaatsing

Wat doe je, wanneer je repetitielokaal op het parcours van het Lichtfestival ligt en je dus in geen velden en wegen parkeerplaats zal vinden? De repetitie verplaatsen naar de kerk van De Pinte.

De nieuwe leden – en dat zijn er wel een pak – waren grotendeels verontschuldigd: het zijn vaak studenten zonder vervoer en vooral met een lang weekend en dus niet in Gent. Goh, voor een keertje kon dat wel, vond dirigent Geert Soenen.

Het was dus vooral de harde kern, maar we zongen op niveau, zei Geert, en hij was meer dan tevreden. Dat belooft voor ons concert op 30 januari!

Maar ik wilde nog even de adrenaline die zingen me toch altijd oplevert, uit het systeem en deed een korte wandeling in De Pinte centrum om er een paar – of wat had u gedacht? – labcaches te vinden. Op een klein half uurtje stond ik terug aan mijn auto, en ik wist nog maar eens hoe graag ik ’s nachts eigenlijk rondloop in een stad of dorp.

 

Sportdag

Ik heb echt wel lieve collega’s!

Op vrijdag heb ik normaal gezien vijf uur les, maar vandaag was het sportdag voor de tweede en derde graad. Ze hadden me kunnen inschakelen voor de laatste projectdag van de eerstes, of dus een ganse dag doen meegaan met een bepaalde klas op die sportdag. Dat eerste doe ik écht niet graag, en dat tweede is zelfmoord voor mijn rug, want een hele dag mee met een groep, dat trek ik niet. Maar niet inschakelen, dat is eigenlijk ook niet fair.

Maar daar hadden ze dus wel iets op gevonden: ik werd ingeschakeld om foto’s te nemen! Als in: ik rij gewoon van de ene locatie naar de andere en zorg dat er foto’s zijn, bovenop de foto’s die mijn collega’s trekken en doorsturen. En dat, dat zag ik dan wel weer helemaal zitten!

’s Morgens heb ik wel eerst nog een dringende boodschap op alle kanalen van de school moeten zetten, maar daarna kon ik rustig naar Langerbrugge rijden, hier zo’n 3 kilometer van, om te kijken wat onze zesdes daar aan het uitspoken waren.

Daarna reed ik via Zomergem naar Beernem: blijkbaar was de autostrade geen goed idee op dit moment. Niet erg, zo kon ik snel nog papieren gaan tekenen bij mijn broer op kantoor.

Tegen elf uur stond ik in Beernem om daar foto’s te nemen van alle mogelijke sporten tegen een strakblauwe lucht. Heerlijk! Die foto’s zijn hier terug te vinden, overigens.

Maar ik kreeg wel wat honger en ging op zoek naar iets om te eten. Hmm, niet in Sint-Joris-Ten-Distel zelf, zo bleek. Gelukkig lagen daar wel een aantal caches en vooral ook een fijne labcache. Ik heb die dan maar opgelost.

Het was mijn bedoeling om tegen twee uur terug richting de sportdag te gaan om nog extra foto’s te nemen, maar het was tegen dan beginnen regenen, en dan is de lol er natuurlijk wel wat af, al zeker omdat mijn fototoestel nu niet direct waterbestendig is.

Ik reed via Ursel naar huis en dacht dat het het ideale moment was om toch nog ne keer binnen te springen bij mijn nog nét geen honderdjarige oma. Ik heb haar in meer dan een jaar niet gezien: corona en andere toestanden. Maar jawel, ik kom in de gang en die is afgesloten met een lint. Hmm? Bleek er sinds die ochtend een uitbraak te zijn van corona en ze zat dus in quarantaine. Allez hup.

Ik ben dan maar twee koffiekoeken gaan halen bij de bakker om de hoek en ben naar huis gereden. Een mooie dag om de vakantie mee in te zetten, alleen jammer van de regen.

Zo’n zondag met een stoofpotje en wat caches

Bart zit in Dubai, ik moest dus voor een keertje zelf koken. Geen probleem, ik had gisterenavond in de Delhaize een wildstoofpotje gekocht met alle ingrediënten in één pakket. Het leuke eraan is dat het anderhalf uur moest pruttelen en dat ik dus tijd genoeg had om ons pa te gaan ophalen.

’t Heeft gesmaakt!

Daarna was er was, waren er kousen, was er taart, en waren er vooral nog een paar caches langs de vaart in Landegem/Merendree. Ons pa pruttelde, naar gewoonte, wat tegen, maar zag zelf ook in dat het prachtig weer was en dus ook wel nodig om te gaan wandelen. En ja, het was prachtig.

En voor alle duidelijkheid – na een stevige discussie – nog even meegeven: de overkant van de vaart, tussen Merendree en het eiland, dat is een JAAGPAD, dus niet toegankelijk voor auto’s, ook al rijdt ge daar al heel uw leven langs en hebt ge nooit anders geweten. Neh.

Rondje Blaarmeersen met rugbymatch als dessertje

Deze namiddag moest Wolf om kwart voor twee aan de Blaarmeersen zijn: zijn eerste rugbymatch in, goh, jaren. Het was stralend weer, geen beetje koud, de match begon maar om drie uur: ideaal voor mij om even rond de vijver te wandelen en een cacheke aan de overkant te zoeken.

Wel, ik heb intens, maar intens genoten. De cache heb ik niet gevonden, maar ik ben wel lekker in een boom geklauterd en ik heb prachtige herfstfoto’s genomen.

Helemaal uitgewaaid was ik net op tijd voor de match. Ik was eigenlijk niet van plan te blijven, maar het was mooi om zien, het was heel erg lang geleden, en ik zat op mijn gemak. Wolf heeft enkel de laatste tien minuten gespeeld – hij was dan ook invaller, heeft nog niet echt veel getraind – maar kreeg wel complimenten van medespelers en trainer. Goed zo!

En toen ging ik nog even boodschappen doen in de Delhaize daar vlakbij, terwijl Wolf rustig kon douchen en nog iets drinken.

Best wel trots op mijn oudste.

Een paar cachekes in Zomergem

Ons pa had er precies niet veel goesting in vandaag, hij zwijmelde nogal, zei hij, en had niet veel evenwicht. Reden te meer om die vicieuze cirkel te doorbreken, vind ik dan, en dus sleurde ik hem mee naar een paar wegels in Zomergem.

Eigenlijk gingen we gewoon voor het Slokstraatje, de wegel die achter het huis en vooral de tuin en vijver van Mark en Annemie loopt. De cache was niet zo evident wegens blijkbaar vooral voor mensen groter dan 1.65 meter bedoeld. Maar bon, met wat gewriggel en op mijn tenen staan had ik hem toch in handen.

En toen wilde ik graag nog even kijken in de tuin, want in herfstkleuren had ik die nog niet vaak gezien. Prachtig, alweer… En ons pa, die liep dapper mee, zwijfelend of niet.

 

 

Geocachen met Mireille

Mireille kwam vandaag met de auto tot hier, met de fiets achterop. Ze bleef hier eten, en na het eten gingen we samen gezellig geocachen in Sint-Kruis-Winkel, strikt genomen een deelgemeente van Gent maar wel een heel eind van het echte centrum vandaag, want in de kanaalzone.

Heel erg ver zijn we niet geraakt want ik moest op tijd terug zijn om Merel naar haar muziekles te brengen. Op zich was dat niet erg, want voor Mireille was het echt wel welletjes: ze heeft door die long covid echt nog steeds geen energie…

Maar het heeft ons deugd gedaan, dat cachen, dat fietsen, dat tetteren.

En alleen in een dorp als Mendonk heb je dus nog een openbaar toilet met meerdere, perfect onderhouden hokjes. Wij konden alleen maar dankbaar zijn!