Proclamatie van de Certamina

Ik had het al een paar keer over de Certamina, de verschillende olympiades van Latijn en Grieks.

Vandaag was het ‘de grote dag’: de prijsuitreiking en plechtige proclamatie in de universiteit van Antwerpen. Ik sprak af met Gwen rond twaalf uur aan het station, we knabbelden samen ons broodje op, tetterden honderduit, ze nam deel aan mijn traditie van ijsjes op een fijne dag, en we wandelden via een geocache en de knuffel van een vriend naar de universiteit.

Daar werd het een drukke bedoening met een paar speeches, een zeer fijne bijdrage van Patrick De Rynck, de eigenlijke uitreiking en daarna ook vooral nog de receptie buiten in de binnenplaats. Een verslag heb ik hier geschreven.

Fijn gebouw, trouwens, die UA, allez, toch de buitenlocaties. Ik liet er meteen ook een foto nemen van het certaminacomité: veel oudere mensen, maar aan de andere kant: ik ben nu ook niet bepaald piepjong meer.

Daarna wandelden we een eindje verder naar de kaaien, naar de Griekse Taverne. Bijzonder aangenaam zitten en lekker gegeten, maar de rug deed me tegen dan een beetje dood, waar ik ook voor gevreesd had.

Plots kwam Gwen bij me: dat we snelsnel weg moesten als we de trein nog wilden halen. We vertrokken op een holletje, namen een eindje de tram, maar helaas, we misten net de trein. En de volgende was blijkbaar pas een uur later, het station was grauw en de toiletten gesloten. Niet bepaald een echt fijn uur, daar in dat station. Maar voor de rest was de dag zo fijn geweest dat het eigenlijk niet eens gaf.

Wandelingetje

Het was gewoon prachtig weer vandaag, en ik ben dan geen binnenzitter he. Gelukkig beseft ons pa intussen ook hoe belangrijk een beetje lichaamsbeweging (en dan vooral wandelen) is voor zijn Parkinson, en ging hij mee.

We zijn dus met ons tweetjes een korte wandeling gaan maken in de Lange Velden, en ja, we hebben de auto tot daar genomen. We kunnen geen van beide ver stappen, en dat eerste stuk door de huizen is echt niet mooi, vandaar. Ginder hebben we genoten, en helaas ook onze schoenen serieus vuil gemaakt op een modderig stuk. We waren een beetje te enthousiast, maar moesten op onze stappen terugkeren, want voor twee mensen die onvast op hun voeten staan, is van die gladde modder toch niet ideaal.

Maar we hebben er allebei deugd van gehad: koud, maar heerlijk in de zon. En ons pa verklaarde meteen dat hij daar vaker wilde wandelen, als het niet regent. Ik ben benieuwd.

Kappers, geocachen en vooral braaf zijn…

Deze morgen was het toch alweer iets beter dan gisteren. Ik ben ongelofelijk voorzichtig, maar het moet wel lukken allemaal. Laat ons zeggen dat ik nu 70 ben :-p

Enfin, veel respijt was me sowieso niet gegund, want ik wilde om half twaalf naar de kapper. Dat lukte, joepie, al zat ik wel wat te schuifelen in de stoel.

Ik had nog ietwat tijd over voordat ik om 13.00 uur bij de kinesist moest staan, en dus ging ik nog snel even een van mijn eerste caches in orde gaan zetten. Deze zit op een onmogelijk van buitenaf te bespeuren plekje, waar sowieso al bijna geen mensen passeren, en die moet dus gevandaliseerd zijn. Jammer, echt jammer: als geocacher wil je toch net caches vinden en niet ze verloren doen gaan? Maar bon, ik had thuis al een nieuwe met een magneetje geprepareerd, ben dus heel eventjes van mijn route afgeweken, tot aan de sluis gereden, en daar een nieuwe cache geplaatst. En in het terugrijden naar de stadsring stopte ik nog even om een muurschildering te fotograferen, en zag ik er prompt nog eentje staan onder een venster ook.

IMG_0975

Ik zette die prompt op Gentblogt, en kreeg dadelijk de reactie dat er zo een heel pak staan in Gent, en de plaatser ervan reageerde ook zelf.

Ik reed meteen door naar de kine, en man, dat deed deugd! Heel veel zorgen maakte ze zich niet, want de pijn situeerde zich vooral ter hoogte van mijn bekken, en niet zozeer ter hoogte van de verschuiving. Oef. Maar toch moet ik het nog even heel rustig aandoen.

Ik was eigenlijk van plan om voor de eerste keer weer naar het koor te gaan, maar dat leek me nu niet zo’n geweldige optie. Ik ben dan maar netjes thuis gebleven, en ik hoop dat de rug nu weer sneller naar een jaar of 60 zal gaan, want daar zat ik intussen…

Geocache les.

Geocachen is blijkbaar aanstekelijk: Sandra (mama van een schoolvriendje van Kobe) had me al even geleden gevraagd om eens uit te leggen hoe het nu precies zat met dat cachen. Ik had met haar afgesproken hier thuis om half acht, zodat ik op de PC kon uitleggen wat het precies is, en een en ander kon tonen.

Intussen was het gestopt met regenen, en dacht ik: ik heb toch nog geen cache gedaan vandaag en ik moet aan die streak werken, en dus stapten we samen in de auto en reden naar Ertvelde, zodat ik er een paar kon tonen. Het motregende, ik liet een stylo achter en mijn voeten waren nat, maar Sandra had meteen vijf caches gezien, verschillende soorten dus, en was verkocht. Dik in orde! En ik, ik had mijn streak :-p

Ophaalronde

De woensdag was een heel gewone eigenlijk, tot ’s avonds: toen begon ik aan een rondje Gent. Kobe werd vakkundig afgekegeld ter hoogte van een rugbyplein, en ik reed door van de Watersportbaan naar Ledeberg. Een vriendin had een stereospeler op overschot, en de mijne in de badkamer is het aan het begeven, dus… Ideaal, en ingewisseld voor een bosje meiklokjes ^^

Ik reed door naar Sint-Amandsberg, waar een verbouwende jongeman me voor 200 euro per stuk twee schitterende, rode Vitra Maarten Van Severen .03 aan de hand deed. Eigenlijk had ik genoeg met eentje, maar bon, er is plaats voor zes stoelen, en Merel gaat geen eeuwen meer op een kinderstoel blijven zitten. En dus werden de vier zwarte exemplaren aangevuld met twee signaalrode, en ik geniet.

IMG_9904

Enfin, met de twee stoelen in de koffer reed ik, passerend langs een geocache, richting Sterre, alwaar een bevriende professor en rabiate larpster een zwaard voor me moest meenemen, en een extra elandje voor Kobe en een gewaad voor mij had. Helaas heb ik nogal gezocht naar haar huis, waardoor ik haar net gemist heb, maar bon, haar man was thuis, en da’s ook prima.

Enfin, ik had Kobe afgezet, een cache gevonden, twee rode stoelen, een eland, een larpgewaad en een stereo opgepikt, en dat allemaal op een paar uur. Goed gereden!

Een pracht van een dag!

We stonden laat op – enfin, Wolf en ik toch, de twee kleintjes waren al van 7 uur naar tv aan ’t kijken of spelletjes aan het spelen – ontbeten, lummelden wat rond, speelden nog wat buiten in de sneeuw en vertrokken rond half twaalf naar Bütgenbach. Daar zochten we even naar onze favoriete pizzeria, aten er alweer fantastische pizza voor geen geld,

en reden toen wat verder om een geocache te gaan zoeken. Ik verzeker het u, da’s nog niet evident in de sneeuw! De eerste vonden we dan ook niet, maar wel een metalen haakje in een boom. Dat zou wel eens een restant kunnen zijn, we hebben alvast de cachelegger gecontacteerd. Maar de omgeving was wel prachtig.

We liepen naar beneden, en zagen het prachtige bevroren en besneeuwde meer van Bütgenbach. De jongens hebben er zelfs heel voorzichtig een stukje op gelopen, ze hadden dan ook hun laarzen aan.

We reden wat verderop naar een ander plekje langs het meer, waar we veel te ver zochten naar een tweede cache, die nochtans op een heel simpel plaatsje lag. Een even mooie wandeling, eigenlijk.

En toen wilden we gewoon verder rond het meer, op het zelfde type weg, met dezelfde grootte en codering, een volgende cache oppikken. En bleek die weg plots niet gestrooid of geruimd te zijn. Zucht. Maar wel ongelofelijk mooi…

img_8134

We reden verder tot aan de cacheplaats, en zagen daar dat er een auto blijkbaar de volgende helling niet was opgeraakt, en dat een lokale jager hen had geholpen. Ik sprak de man aan – Duits, Frans en zelfs Vlaams – en die zei dat we zonder winterbanden verderop in de problemen zouden komen, en dat we beter zouden terugrijden, een klein baantje links inslaan, en zo verder tot op een wel geruimde weg. We hebben die raad dan maar gevolgd, en kwamen zonder problemen waar we moesten zijn: terug in Bütgenbach aan de Carrefour. We deden inkopen, ik liet de kinderen elk een vieruurtje kiezen, en tegen vijven waren we terug aan ons huisje.

En wat ik gevreesd had, was ook zo: we geraakten de helling van de oprit niet meer op, ondanks verschillende pogingen. Ik ben dan maar bij de oude buurman langsgegaan, die een zeer grote binnenplaats heeft, en heb hem gevraagd of we bij hem mochten parkeren. Na een uitleg in het Duits – de man kon amper Frans – en een babbel van een kwartier was het geen enkel probleem, en konden we daar rustig blijven staan. Oef! Maar zijn reactie was er een van ongeloof, vermengd met leedvermaak om zoveel domheid: “Keine Schneereifen?” Enfin…

En dus aten we een vieruurtje, krulden ons op in de zetel, en genoten van de warmte in het huisje.

Vakantie…

Even naar adem happen

Er zijn zo van die dagen… Merel was aan het huilen voor iets van kleren, Kobe was een stuk huiswerk ‘vergeten’ maken, en ik had bijzonder slecht geslapen. Da’s zo’n dag waarop ik al voor negen uur koffie nodig heb, en een hoodie aantrek. Wolf moest glimlachen toen hij de pull zag: “Ah mama, zo’n dag?” Ik grommelde iets onverstaanbaars terug.

De wandeling naar en van de lagere school klaarde mijn humeur iets op, maar bijster veel was het niet. Dan maar gewoon verbeteringen en administratie gedaan, het was toch al geen goeie dag. Tegen elven sprong ik op de fiets, deed boodschappen, en zorgde dat ik om kwart voor twaalf bij de tandarts zat. Die afgebroken tand, weet u wel? Dat gat was intussen gewoon nog groter geworden, maar de tandarts vond het allemaal niks ergs: blijkbaar was er een vulling losgekomen. Wat geboor en dergelijke later was de tand weer compleet. Yay voor tandartsen zonder complimenten, die gewoon snel en pijnloos hun werk doen. Ik werd er zowaar wat beter gezind van. Komt dat tegen.

Bon, ik smeet vis in de oven, kookte rijst, en toverde een geweldig gerecht op tafel. Vond ik toch, want de kinderen waren maar matig enthousiast. Tsja. En Kobe voelde zich eigenlijk echt niet goed: hij heeft zich in de zetel gelegd, en is ook effectief in slaap gevallen. Juist.

Toen vroeg Merel wanneer haar verjaardagsfeestje bij Julie begon. Ik was er gerust op: da’s altijd twee uur. Tot ik rond half twee effectief het kaartje zocht, en zag dat het de bedoeling was dat we om kwart voor twee aan de Rozenbroeken – lees: de andere kant van ’t stad – stonden. Ik heb in zevenendertig haasten een kaartje gezocht, Wolf heeft het geschreven, terwijl ik geld in het envelopje stak en Merel haar zwemspullen bijeenraapte. We stonden in Sint-Amandsberg om twee uur, en waren nog niet eens de laatste. Oef.
Even rust, en dus beloonde ik mezelf met een geocache net achter de Rozenbroeken.
In het voorbijrijden ben ik nog even gestopt aan de Kringwinkel aan de Dampoort, en daar vond ik zowaar een ’tweeplankenstoel’, zoals ze gebruikt worden door iemand op larp, en die ik eigenlijk ook van plan was te kopen omdat ze zo fantastisch zitten. Dit is er maar eentje, maar wel een sterk versierde. Ik was plots een heel pak beter gezind!

img_6651

Enfin, heel even tijd voor koffie, en dan heb ik met Wolf de koffer gevuld met de zakken bladeren van de haag, en reden we naar het containerpark. En toen we daar dan toch al waren, zijn we maar doorgereden naar de Wondelgemstraat, om een vleermuispak voor Kobe te kopen, en een vree wijs spinnensjaaltje voor mezelve. Shoptherapie en zo.

Bon, we raceten naar huis, Wolf verzamelde zijn spullen voor de rugby, en ik zorgde ervoor dat hij mee kon met iemand anders naar de training. Kobe zag het echt niet zitten om te gaan: hij had effectief krampen en voelde zich nog niet optimaal. Samen zijn we dan Merel gaan ophalen, en was het tijd om te eten. Ik stak Merel in bed, en toen heb ik zowaar nog een half uur in de zetel geslapen, want ik was doodop.

Maar: no rest for the wicked: tegen half negen stond ik op de eerste kwis van het seizoen. En bleek er eigenlijk geen kwis te zijn, want het bestuur was onderbemand, en door een misverstand had er niemand een kwis voorzien. Juist ja. Ik ging ons dan maar opgeven om binnen het half uur een kwis klaar te hebben, en we begonnen als zotten aan die taak. Gelukkig kwamen toen twee andere ploegen naar voor met het nieuws dat zij wel een kant-en-klare kwis hadden, en kon er alsnog gekwist worden. Bij de tweede reeks eindigden we ex aequo op de eerste plaats, en werd er op goeie ouwe studentenwijze beslist met een ad fundum. We werden dus tweede.

img_2002

Eigenlijk had ik wel een best aangename en ontspannende avond. Maar wat een dag, zeg!

Van kastelen, cascades en caches

We kunnen hier niet komen zonder op zijn minst eens het kasteel van Reinhardstein gedaan te hebben. De binnenkant hebben we nog nooit gezien, maar de wandeling ernaartoe, van aan de dam van Robertville, is een hele leuke. En aangezien er plots een viertal geocaches in de buurt zijn opgedoken, konden we dat niet mankeren, vonden we. Het meer zelf blijft trouwens magisch…

IMG_5592

We parkeerden aan de stuwdam, en begonnen de standaard wandeling van amper twintig minuten. Maar toen bleek dat een van de geocaches op een ander wandelpad zat, en zijn we dat maar beginnen volgen, met prachtige resultaten. We hebben nogal wat afgeklauterd over grote stenen en boomwortels en smalle paadjes met touwen aan de zijkant omdat het anders te steil was, maar het was schitterend, en de kinderen vonden het heerlijk. Merel vond de cache, trouwens.

En eindelijk kwamen we via dit pad uit bij de beroemde waterval van Reinhardstein, die we al drie jaar tevergeefs zoeken. Het is de hoogste waterval van België, naar ’t schijnt, en ze is wel mooi, ja, maar nu niet bepaald spectaculair. De cache in de buurt was wat moeilijker te vinden, maar we zaten dan ook op het verkeerde pad. Enfin, we klauterden verder, kwamen opnieuw op een ander pad, en kwamen plots uit bij het kasteel.

Daar werden soepjes gedronken, want intussen waren we niet het geplande half uurtje later, maar wel bijna twee uur, en was het al één uur ’s middags. Tegen half twee stonden we weer aan de auto, en we hadden onze zinnen gezet op frietjes. Dat was helaas buiten de gesloten frituur in Robertville gerekend. We moesten wel lachen allemaal, want daar hebben ons ma en pa twee jaar geleden voor het eerst frieten gegeten van het frietkot. Zeggen ze toch. Ook plan B viel in het water, want beide bakkers in Robertville waren gesloten. Juist ja. We zijn dan maar naar Weywertz gereden om brood en een croissant voor elk, en hebben thuis boterhammetjes gegeten, en dan gewoon wat rustig gezeten.

Maar het is zonde om de hele tijd gewoon binnen te zitten, en dus reden we even naar de Warche en het dammetje. Vorig jaar en twee jaar geleden hebben de kinderen er zelfs nog gezwommen en hielp mijn pa mee om te dammen, dit jaar was het amper 14° en was dat niet echt een goed idee. De jongens zijn wel met hun laarzen in het water gestapt, en binnen de kortste keren waren ze allebei drijfnat. Zucht.

IMG_5616

We zijn na een half uurtje dan maar terug naar het huisje gereden voor verse droge kleren, en dan nog wat geocaches gaan zoeken. Rond het kasteel hebben we er twee gevonden, en vlak bij de bakker zat er ook nog eentje waar we vorig jaar een dik half uur staan zoeken hebben, en die we nu toch gevonden hebben met een tip van de eigenaar, maar het duurde toch ook nog wel een kwartiertje. Goed verstopt, die cache!

Maar bon, we moesten toch naar de Delhaize in Waimes, en dus reden we wat verder naar een pakkend monument voor een ganse pak Amerikaanse krijgsgevangenen die daar zonder pardon zijn neergeschoten door de Duitsers.

Daarna reden we naar een cache aan een bijzondere en blijkbaar beschermde linde, dan naar een Mariagrot, een kruis – waarmee het hier overigens vol staat – en uiteindelijk een mooi kapelletje.

IMG_5626

Tegen half zeven konden we de lasagne opwarmen, en nog wat later lag Merel baby te wezen in het park, en speelden Wolf en ik Cthulhu via Skype, maar wel zonder beeld, want dat kon de wifi blijkbaar niet trekken.

Enfin, een goed gevulde en fijne dag in d’Ardennen dus, met een voet die nu toch wel wat protesteert na al het geklauter.  Maar dat heb ik ervoor over.

Nelly’s 75ste

Mijn schoonmoeder wordt morgen 75, voorwaar, en nodigde ons uit in de St-Hubert in Ronse, een schitterend kasteel waar we al vaker gegeten hebben, en waar het telkens weer dik in orde is. Jammer dat het weer wat tegen zat: in het begin was het aan het gieten, maar daarna begonnen de kinderen toch buiten te voetballen. En uit te glijden, duidelijk, want Kobe zat volledig onder de modder en was doornat. Ik heb gewoon zijn broek uitgestroopt en onder de kraan gestoken, natter kon ze toch niet worden. We hadden er ook aan gedacht om de kubb mee te nemen, en dat bleek een goed idee.

Ook de menu was weer bijzonder lekker, en ik heb af en toe een foto gemaakt, als ik het niet gewoon vergeten ben omdat het er zo lekker uitzag dat ik meteen begon te eten.

En toen was er ook nog een familiefoto:

IMG_5116

Aangezien we daarna nog heel even bij Nelly thuis moesten zijn, reden de jongens en ik nog net wat verder om een geocache op te pikken, op een prachtige locatie. Oordeel zelf maar over het uitzicht:

Mooie streek, ginder. Alleen jammer dat het zo ver van Gent ligt…