Geocaching: sluis nummer 7

Al een heel tijdje ben ik bezig met een geocachereeks “Sluizen van Gent”. Dat is domweg begonnen toen ik voor school een GPS-zoektocht in elkaar had gestoken, die me bracht naar de Sint-Jorissluis, aan de achterkant van het Baudelopark. Dat was zo’n mooi en totaal onbekend plekje, dat ik er vorig jaar in maart een geocache wegstak, toen nog onder de naam “Reke”, de naam van de straat. Een tweede, totaal onbekend maar o zo mooi plekje was de Tolhuissluis, aan de kop van de Wiedauwkaai, waar je de Muidebrug ziet liggen, met eind augustus dus ook een cache.  En toen had ik plots twee sluizen, en dacht ik dat ik daarmee maar verder kon gaan. Waarom ook niet? Ik herdoopte “Reke” naar de “Sint-Jorissluis”, en voegde nog de Kasteelsluis (aan de Hagelandkaai) en de nieuwe Scaldissluis (aan de Reep en de Oude Beestenmarkt) toe, op 12 november vorig jaar.

Wat opzoekwerk leerde me dat er nog een grote sluis was aan de bocht van de Vlaamse Kaai, en die doopte ik toen abusievelijk de Brusselsepoortsluis, terwijl dat eigenlijk de Gentbruggesluis moest zijn. Eind januari kreeg die zijn eigen cache, en was sluis nummer 5 een feit. Toen rijpte overigens al het idee om er echt een reeks met een bonuscache van te maken. Dan steek je in elke cache een code, en aan de hand van die codes krijg je een nieuw set coördinaten, waar dan de bonuscache te vinden is.

Toen ik begin deze vakantie met de auto naar de garage moest, viel me plots op dat er aan de Keizersvest, het begin van de Brusselsesteenweg, óók een sluis zat! Dat bleek dan de net gerestaureerde Brusselsepoortsluis te zijn. Ik stak er samen met de kinderen op vier augustus een cache weg, en voegde bij de meeste sluizen een code toe.

Gisteren ben ik dan op mijn eentje ook de Scaldissluis gaan voorzien van een vers potje, mét code, en daarna doorgereden naar de Coupure: op het einde daarvan, op het knooppunt met de Recolettelei en de Verloren Kost, lag vroeger namelijk de Sint-Agnetesluis. De sluisdeuren zijn al lang weg, daar liggen nu gewoon twee bruggen, met daartussen een haventje voor plezierbootjes. Enfin, ik stak er een cache weg, wilde hier thuis die cache registreren, en kreeg prompt bericht dat hij afgekeurd was wegens te dicht bij een andere cache of waypoint van een multi. Welke dat dan is, kunnen ze niet zeggen. Zucht.

Ik vandaag dus terug naar ginder, met Wolf, om eerst een korte maar fijne multi te doen in de Willem Tellstraat wat verderop. En jawel, die bracht ons toch wel naar een plekje op vijf meter van waar ik mijn cache had verstopt! Kan niet missen! Enfin, Wolf en ik hebben dan maar een nieuw plekje uitgezocht, en dat bleek vanavond dan wel goedgekeurd te zijn. Sluis nummer zeven is een feit.

Nog wat meer opzoekwerk leerde me dat er in Gent ook nog verschillende keersluizen zijn of waren, maar daar ga ik niet aan beginnen, want dan worden het er écht wel veel. Alleen het Rabot zou ik nog willen toevoegen, want ook dat was vroeger een keersluis, en dat gebouw verdient ook echt wel een cache.

En dan moeten Wolf en ik nog een bonuscache verzinnen. Daar zou hij iets speciaals van willen maken, ook iets met water, maar we zijn er nog niet helemaal uit wat of hoe.

Als iemand inspiratie heeft: laat maar horen!

Het executieoord in Oostakker

Oostakker, dat is voor mij nog altijd synoniem met Lourdes. ’t is niet alsof ik daar veel kom, eigenlijk. Meestal gewoon als doorgaand verkeer naar Lochristi en alle winkels daar langs de steenweg. Maar bij het terugrijden naar de R4 was me telkens wel het bordje ‘Executieoord’ opgevallen. Ik vond het wat sinister, maar was wel geïntrigeerd. En dus gingen mijn dochter en ik eens op onderzoek uit.

Wel…

We waren diep onder de indruk.

Wikipedia weet me het volgende te zeggen over deze plek:

Het Executieoord Rieme-Oostakker is de plaats in de Gentse deelgemeente Oostakker waar 66 verzetsstrijders tussen 8 februari 1943 en 24 augustus 1944 door de Duitse bezetter werden geëxecuteerd.
Hier wordt ook de herinnering levend gehouden aan de 20 verzetslieden die omkwamen op de executieplaats van Rieme. Dat terrein moest in 1998 verdwijnen omwille van de aanleg van het Kluizendok van de Gentse haven.
De executies werden in het geheim voltrokken en de slachtoffers werden anoniem begraven. Een aantal van de in Rieme gedode verzetsstrijders werd teruggevonden in een massagraf in Hechtel-Eksel. Bovendien werden er ook Duitse militairen en Belgische criminelen gefusilleerd. Door deze omstandigheden is het nog steeds onduidelijk hoeveel mensen er de dood vonden. Na de Bevrijding werd het massagraf in Oostakker blootgelegd. De slachtoffers werden geïdentificeerd en in hun woonplaatsen begraven. De kruisjes op het terrein hebben dus een symbolische betekenis. Toch is het executieoord ook een begraafplaats: in 1952 werden de overblijfselen bijgezet van 15 in München onthoofde West-Vlaamse politieke gevangenen.
Op het terrein staat een treinwagon waarmee honderden Belgen naar concentratiekampen in Duitsland en Polen werden gedeporteerd. Het executieoord werd in 1966beschermd als landschap.[1]
In 2009 schreef historicus Tim De Craene het boek Terechtgesteld over de geschiedenis van de executieoorden Rieme en Oostakker. Jaarlijks wordt op de tweede zondag van mei een herdenkingsplechtigheid georganiseerd.

Merel en ik werden al stil van de ingang alleen al: de twee leeuwen, en het magistrale zicht daar tussenin.

Onder de indruk liepen we het oord in, keken naar de graven, lazen de inscripties, en stonden stil bij het verleden. Mijn zesjarige dochter vroeg me: “Mama, waarom voeren mensen oorlog, en moeten er zo veel mensen voor sterven?” Ik keek haar aan, en antwoordde in alle eerlijkheid: “Ik weet het echt niet, meisje, ik heb er geen idee van, en ik snap het ook niet.”

Aan mijn hand werd zelfs mijn dartel springkonijn helemaal stil. We keken naar de graven, stonden stil bij al die mensenlevens, en snapten het nog steeds niet.

Bij de deportatiewagon was ik haar weer wat uitleg schuldig. Ze luisterde, knikte begrijpend, en zei toen: “Mama, die Duitse soldaten, vonden die dat dan zelf niet erg? Want dat zijn toch ook maar mensen?”

Het komt goed met de wereld, mensen, zolang er monumenten van de oorlogen bestaan, en kleine onschuldige meisjes die er de complete waanzin van inzien.

Van karma en andere idioterieën

Minder wind dan gisteren, en een ladder die nog uitgehaald was = ideaal moment om de klimplanten vooraan respectievelijk bij te snoeien of te geleiden. De draadjes hangen er al…

En toen was er quiche die grotendeels door Kobe werd gemaakt, en daarna moest er dringend wat Diablo gespeeld worden. Tsja…

Maar Merel had al een paar dagen gevraagd om toch één keertje naar de Gentse Feesten te gaan. Ik ben er dit jaar gewoon nog niet geraakt: geen zin in mensen en drukte. Kobe had ook geen zin, en dat vond Bart al helemaal fantastisch, want dan kon hij ook thuis blijven. Alleen jammer dat we alweer MiramirO compleet gemist hebben…

Enfin, wij alles bijeengeraapt, de fietsen uitgehaald, alles klaar, en toen pompte Bart ongelofelijk lief mijn achterband nog even op, en… brak de soupape af. Dju! Geen fietsen dus, dan maar de auto. We reden naar de Blekersdijk, maar dat bleek voorbehouden te zijn voor bewoners. Al was dat blijkbaar absoluut niet duidelijk: ik sprak een passerend zwaantje aan, en die zei dat ik probleemloos mocht parkeren. Maar toen passeerden er net ook twee parkeerwachters, en die verklaarden de zone voor bewoners, en dat zei ook de betaalautomaat. Maar de heren toonden hun kaartje, en zeiden dat de andere kant van de MIATbrug, richting Sleepstraat, geen enkel probleem vormde. Hmm, dat was niet wat de automaten zeiden. Enfin, nog wat verder, aan het Godshuishammeke, vonden we wel een toegestaan plaatsje. We stapten uit, namen onze spullen, en merkten tussen de hoge huizen niet de gigantisch zwarte wolk boven ons hoofd, of we waren even blijven zitten. Want we waren nog niet goed en wel aan het einde van de straat, toen het begon te gieten. En dan bedoel ik: gieten als in een wolkbreuk. Merel en ik hadden onze regenjassen aan, en zaten gehurkt onder een gigantische paraplu, maar onze voeten werden nog steeds kleddernat. Karma dus, want hadden we op de fiets gezeten, dan waren we helemaal doorweekt.

Na een vijftal minuten liepen we toch verder, want we konden zo blijven zitten. En toen bleek er aan een hoekhuis een handtassenatelier/winkel te zijn, waarvan de deur openstond, en de gigantisch sympathieke dame ons binnenriep om te schuilen. We zeiden geen nee :-p We kregen meteen ook een rondleiding richting atelier, uitleg, en ik zag prachtige handtassen voor op zich misschien veel geld, maar niet voor het prachtige handwerk. Ik schrijf er nog wel eens een aparte blogpost over, over paarl.be.

Enfin, het was intussen gestopt, en Merel en ik liepen verder tot aan Datakamp, waar we inlogden, bij wat bekenden gingen zitten, Michel begroetten, en zagen hoe er iemand in de kooi van Faraday werd gestopt, en overspoeld werd met smsjes. En ja, ook ik heb er eentje gestuurd :-p Schitterende sfeer ginder, maar ook wel confronterend, dat gedoe met privacy.

Na een half uurtje gingen we weer op tocht, op zoek naar een écht ijsje, niet een voorverpakt exemplaar. We keken even binnen in de Holy Food Market, luisterden naar een paar muzikanten, kwamen nog volk tegen, passeerden langs de Groentemarkt, en gingen ervoor zitten bij Damass. Hun caramel-beurre salée is nieuw, en echt goed.

IMG_3364

We luisterden nog even naar een hakkebord en een contrabasbalalaika (dezelfde van in 2015), en waaiden toen de Hema binnen, op zoek naar een nieuwe groene broek – scoutsuniform- voor Wolf. En jawel, er was nog ééntje, in precies de goede maat, voor amper vijf euro! Van puur plezier voegden we er nog wat stroopwafeltjes aan toe :-p

IMG_3366

We liepen verder, staken onze hoofden binnen in het Postgebouw – heet dat nu nog Post Plaza? – en kochten er zowaar een blauw T-shirt voor Merel. Mét een gigantische zak erbij.

We slenterden verder, Klein Turkije door, onder de stadshal, richting het politiekantoor. Ha ja, want Merel heeft zo’n armbandje van ettelijke jaren oud waarop haar naam én mijn telefoonnummer staan, om als ze mij kwijt is, een mama aan te spreken en me te bellen. Maar het bandje is aan het sneuvelen, en een vriendelijke agent wist me te vertellen dat ze dat daar wel zouden hebben. En ja hoor!

We liepen verder tot aan Sint-Jacobs, en daar zwichtte ik voor twee grote blauwe ogen die me quasi smekend aankeken, en kochten we frietjes. Dat hoort zo op de Gentse Feesten, vond Merel. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?

IMG_3368

We passeerden nog even langs Datakamp, dronken er iets, zagen er virussen opduiken en spam passeren, en zagen dat het goed was, maar ook al stilletjesaan laat werd voor de zesjarige. En dat het er toch wel weer behoorlijk dreigend begon uit te zien.

Maar jawel, Merel en ik hadden een fijne namiddag!

Buitendagje

De rug begon niet echt veelbelovend, maar ik vond hem goed genoeg om de gemaakte plannen uit te voeren: een fotoshoot voor Merels communie. Het begint stilaan tijd te worden, nog twee weken en het is zo ver…

Ik ben zeker geen professioneel fotograaf, maar de foto’s op zich zijn wel goed gelukt, denk ik. Mijn belichting kon soms wel wat beter, maar bon, ze zijn perfect bruikbaar, mede dankzij Michel die even de kleuren wat beter zette. Dikke merci!

We waren maar na de middag terug thuis, en dus werd het McDonalds als middageten. Ik hoorde totààl geen protest bij de kinderen :-p

Nog wat later gooide ik Kobe af bij de muziekles en ging ik zelf op tafel bij de kinesist liggen. De rug is er nog niet, maar eigenlijk heb ik weinig last gehad. Hij was in elk geval goed genoeg om ’s avonds Kobe op de rugby af te zetten, en met Wolf en Merel een fijne wandeling en picknick te maken.

Ongelofelijk hoeveel lol die twee samen kunnen maken, en welke slappe lach ze allebei kunnen krijgen…

Buitenspeeldag

Het regende misschien niet op deze buitenspeeldag, maar man, ’t was serieus koud! Wolf was aan het studeren, maar Kobe en Merel wilden wel buiten. Alleen, wat moesten ze daar doen?

Ik stelde voor om het aardbeienperkje wat op te kuisen, en jawel, meteen gingen ze aan de slag! Kobe trok het onkruid uit, en Merel veegde alle blaadjes op, en raapte die van tussen de plantjes. Ik moet het zeggen: onze aardbeiplanten hebben de winter wonderwel overleefd, en staan volop in bloei. Dat belooft! Ze hebben ook zichzelf uitgebreid verdergezet: wij hadden er tien geplant, en nu zijn het er een pak meer. Maar mij ga je niet horen klagen hoor!

En ’s avonds, toen gingen we met zijn allen naar de Blaarmeersen: Kobe had training, en Wolf, Merel en ik gingen nog maar eens de cache aldaar vervangen. Ik heb namelijk een twintigtal filmroldoosjes gekregen, en die zijn bijzonder geschikt hiervoor. Ik heb hem wel op een lichtjes andere plaats gestoken, in de hoop dat hij deze keer niet zo snel verdwijnt. En intussen speelden Wolf en Merel, en genoten ze.

IMG_9513

Zalige zondagavond in ’t stad

Toen Gwen en ik hadden afgesproken dinsdag hier bij mij thuis met de kinderen, hadden we meteen ook de zondagavond uitgeblokt. Wat we precies gingen doen, wisten we nog niet, maar wel dat het enkel met ons tweetjes ging zijn, zonder kinderen. Daar waren we ook allebei wel eens aan toe, ja.

Het was een ronduit zalige zondag met echt zomerweer, en dus nam ik de fiets richting Vrijdagmarkt. Want intussen waren we eruit dat we eerst op een terrasje gingen aperitieven, en dan ergens iets eten. Ik heb om zeven uur ’s avonds in mijn topje op een terras gezeten in de zon, en geen moment koud gehad.

IMG_9368

Daarna wandelden we met de fiets aan de hand – veel te veel volk om te fietsen, hoezo circulatieplan? – naar de Oudburg, want daar was ik doorgefietst, en vond ik het zalig ruiken. Na wat gepalaver kozen we een Turks restaurant, en namen we allebei een zeer uitgebreide mezze met warm vlees bij. Héérlijk, en veel te veel.

IMG_9369

En intussen verbaasden we ons erover dat, hoewel de Oudburg heerlijk verkeersvrij was of zou moeten zijn, om het kwartier – we hebben getimed, het was zelfs minder – er een politiewagen, combi of zwaantje voorbij kwam. En af en toe blijkbaar ook een verloren gereden Hollander, die niet eens werd tegengehouden.

Maar ik heb een ronduit fantastische avond gehad, met een fijne fietstocht terug naar huis. En de voet, die hield het uit bij al dat gefiets.