Vrijdagavond is Kobe op scoutweekend vertrokken. De jongens – en dan bedoel ik Bart, Wolf en Kobe zelf – hebben die avond samen zijn gerief bijeengeraapt, terwijl ik lag te worstelen met die migraine. Wolf vertelde me achteraf dat het best grappig was: Bart was al sakkerend in mijn papieren op mijn bureau en in mijn schuiven gedoken, op zoek naar een scoutsbrief. Waarop Wolf hem behoorlijk ongelovig aanstaarde, mijn mailbox opende, en in de map scouts de weekendbrief aanklikte. Voor de CEO van een digitaal bureau is hij soms toch echt niet mee, die Bart van me.
Even later was Bart al even hard aan het sakkeren op de SISkaart, en dat hij er geen flauw benul van had waar dat ding lag. Waarop alweer Wolf een schuif opentrok, en de bewuste kaart eruit viste. Soms vraag ik me af of Bart en ik wel in hetzelfde huis wonen, met vooral dezelfde kinderen.
Gelukkig moest Kobe maar vertrekken om half acht, en was ik om zes uur alweer boven water gekomen. Ik overliep nog even alles, zag dat alles in orde was, en Bart ging Kobe afgooien. Want dat scoutsweekend, dat was eigenlijk niet op verplaatsing, maar gewoon in tenten op hun eigen terrein.
Deze middag ben ik hem om twaalf uur gaan halen, en hij zag er moe maar dik tevreden uit. En hij had een wiel.
Een wiel, zegt u?
Yup, dat was ook mijn reactie. “WTF Kobe, een wiel?” Blijkbaar hadden ze ruiltocht gedaan, en had hun groepje op een bepaald moment een voor- en achterwiel van een BMX gekregen, bovenop het pak koeken dat het eigenlijke ruilmateriaal was. Die mens ging dat net naar het containerpark brengen, en de jongens waren blij met de wielen. Lander kreeg het achterwiel met versnellingsbladen, en Kobe had een voorwiel.
En dus ligt er nu een fietswiel in zijn kamer. Hem kennende zal hij daar nog wel eens iets mee fabriceren.
Een wiel.
Nu vraag ik u…