Een dag van geocaches tussendoor
Om half elf moesten Wolf en ik in Gentbrugge staan, voor een sessie acupunctuur bij nonkel Jan. Ik gooide Wolf af en reed meteen een eindje terug naar de Fordgarage, want mijn rechter dimlicht had al een tijdje geleden de geest gegeven.
Een half uurtje later reed ik gezwind een klein eindje verder naar Melle om daar een cacheke op te pikken, en toen wilde ik het toch eens proberen bij De Porre, ook al staat die al een tijdje als onvindbaar. Inderdaad, ik heb hem ook niet gevonden, maar heb wel een prachtig wijkparkje ontdekt. Knap, en meteen was mijn cachetocht toch geslaagd, vond ik. Ik geocache namelijk vooral omdat ik nieuwe plekjes wil ontdekken al wandelend.
Ik haalde Wolf op, en hoorde dat hij ook een deeltje cupping had gekregen. Euh, het zal wel, zeker?
We reden binnendoor – langs een cache, uiteraard – terug naar de ring, vervingen een kleddernatte eigen cache, en reden toen naar huis. Daar had Kobe intussen op mijn vraag al rijst gekookt, zodat ik enkel nog de zelfgemaakte vol au vent moest opwarmen, en we quasi onmiddellijk konden eten. Win!
Tegen drie uur haalde ik mezelf weer uit de zetel, en bracht Merel naar Zomergem. Ha ja, Bart en ik wilden ’s avonds naar The Last Jedi met de jongens, maar da’s niks voor Merel, en dus mocht zij een namiddagje en vooral ook nachtje bij Marie-Julie gaan spelen en slapen. Ik zette haar af, bleef eerst nog gezellig koffie drinken en kletsen met Delphine, en haastte me toen nog nog even naar de oude jongensspeelplaats achter de Messink voor een wel zeer verzopen en dus onlogbare cache.
Soit, ik reed door naar Mispelare omdat ik deze keer wél een magneet aan een lange koord meehad, logde een cache, en vervolgde mijn weg naar de Westbekesluis. Intussen begon het te schemeren, maar ik vond toch nog probleemloos de bonuscache van een reeds in maart gelopen cacheronde, met de mooie Foto van de Dag tot gevolg.
Het was donker tegen dat ik thuis was: net op tijd om nog even te gaan liggen, te eten, en dan naar de film te vertrekken. Hoe de film was? Goh, Star Wars he, met vele reminiscenties aan de oude films, een cliché verhaaltje, spectaculaire CGI en VFX, en schattige beestjes.
En de rug, die hield het zowaar uit…
Voorwaar een fijne dag, jawel!
365 – 05 januari 2018 – Nieuwekalebrug
365 – 21 november 2017 – Oude Kale
Eindelijk nog een geocache
Tsja, we waren in augustus en september dan misschien verschrikkelijk goed bezig met geocachen, een streak van 50 dagen cachen op een rij, maar sinds mijn rug het opgaf, lag alles stil natuurlijk. Mijn laatste vondst was op 4 oktober…
Ik geef toe, dat piekte wel een beetje. Ik heb nu vier weken gewoon nog niks gedaan, behalve in mijn zetel gelegen. Het enige waarvoor ik buiten gekomen ben, was kine en de dokter.
Maar vandaag was het zo’n stralend weer, dat ik Wolf kon overhalen om na de kine toch een straat of twee verder te rijden, richting Kerkbrugge. Daar lag namelijk een kort multicache waarvan ik deel één al had opgelost, en die we maar op te pikken hadden. Ik parkeerde, en voorzichtig liepen Wolf en ik een parkje in, langs een bospaadje. En ja, een minuutje of twee zoeken leverde effectief een cache op!
Ge kunt niet geloven hoe content ik daarmee was, zeg! Een cache, en meteen ook wat zon op mijn snoet, frisse lucht, bosgeur, herfstgevoel. Het duurde al bij al amper een goeie vijf minuten – en meer mocht het eigenlijk toch niet zijn – maar ik heb er intens deugd van gehad.
365 – 28 september 2017 – Gerardsmolen
Cachetocht in Belzele
Ongelofelijk mooi weer, geen scouts, een Wolf die zich verveelde, en ik die niet stil kan zitten? Ideaal om te gaan geocachen dus.
Er lag een rondje van 12 korte multi’s met bonus in Evergem-Belzele dat al lang mijn ogen uitstak, en dus reden Wolf en ik naar de grote Westbekesluis hier wat verderop, en begonnen te wandelen. Naast de Ringvaart (en de R4) loopt de Oude Kale, en daarnaast ligt een wandelpad. En dààrnaast ligt een groot veld zonnepanelen, tot onze grote verbazing. Nog nooit gezien!
Enfin, we wandelden een eindje langs daar, en trokken toen de velden in. En warm! De combinatie van de zon, de afwezigheid van wind en het stappen zorgde ervoor dat ik eigenlijk al vrij snel in mijn hemdje liep: veels te warm!
We cachten vrolijk verder, liepen een woonwijk binnen, en stelden vast dat er blijkbaar zelfs aparte borden en drempels bestaan voor tractoren. En ik stelde ook vast dat Wolfs rug blijkbaar helemaal nog niet in orde is. Ik had het gevoel dat het iets verbeterd was, maar niet dus.
We sloegen alweer een landweg in, kwamen in een andere woonwijk uit, en draaiden stilletjesaan terug naar de auto. Ik merkte aan Wolf dat die vijf kilometer (over bijna drie uur, dat zoeken naar die caches duurt vaak lang) toch te veel van het goede was geweest voor zijn rug.
De bonus zal voor een andere keer zijn, maar ik heb er intens van genoten, van die eerste lentedag met mijn oudste zoon. Bedankt, Wolf!
365 – 20 januari 2017 – STOP!
Fantastische woensdag
Deze voormiddag waren er de laatste lessen van dit schooljaar, en deze namiddag genoten we volop van het heerlijke weer!
We moesten Kobe afzetten om drie uur voor zijn notenleer, en ik had Wolf en Merel meegenomen om eindelijk eens die multicache in Evergem dorp af te werken. De eerste stap hadden we al in januari gedaan, en toen hadden we ontdekt dat er naast de kerk van Evergem ook nog een grote kapel staat. Nog nooit gezien dus.
Enfin, wij dus geparkeerd aan het gemeentehuis, en het tweede tussenpunt gezocht. En er blijkt dus nu, schuin tegenover de zijkant van de kerk, tegenover het grote monument achter de kerk, een waterput te staan! Ook nog nooit gezien!
Het eindpunt van de zoektocht bevond zich een heel eind weg, langs de Christoffelweg aan het Grosseknetenparkje. Met de auto moet je gigantisch rond rijden, en ze raden dan ook aan om te voet te gaan, maar dat zag mijn voet toch niet zitten. We zijn dus eerst maar boodschappen gaan doen in de Aldi (sandwichen voor vanavond aan de Blaarmeersen) en dan toch rondgereden tot aan het parkje. Het was een beetje een weg zoeken doorheen de netels in het bos, maar de cache werd desaltniettemin netjes gevonden. En toen was het tijd, vonden we, voor een donut op het bankje.
We pikten Kobe weer op, reden naar huis en deden allemaal heel rustig even zo goed als niks, en reden daarna met een picknick in de aanslag naar de Blaarmeersen. Zoals verwacht kreeg Wolf beachrugbytraining, maar Kobe bleef netjes op het veld tot half acht: voorbereiding voor het toernooi zondag.
Merel begon netjes in het zand te spelen met haar kleren aan, maar switchte toch vrij snel naar bikini. Het water durfde ze niet aan zonder haar broers: niet dat het diep is, maar toch…
En toen kwam Kobe aangelopen, en was het duidelijk tijd om te zwemmen. En ook Wolfs U12 besloten met een stevige duik.
Merel lag maar in bed tegen kwart voor negen, maar ze had wel een zalige dag, zei ze. Ze gaf me nog een dikke knuffel, en een welgemeende “Dank je, mama!” en viel toen prompt in slaap.
366 – 04 juni 2016 – notenleerexamen
