Geplaatst op

Lectuur: “Stone Cold” van Robert Swindells

Nu Wolf wat ouder is, begin ik eigenlijk ook de boeken te lezen die hij verplicht moet lezen voor school. Hij is echt geen lezer, en zo kan ik hem wat aanmoedigen en hier en daar extra uitleg geven als hij iets niet gesnapt heeft. Maar ik ga écht geen book reports voor hem schrijven, dat moet hij echt zelf doen.

Zo las ik dus “Stone Cold” van Robert Swindells, een kort boekje van amper 100 pagina’s dat ik op een uurtje of twee uit had. En ja, ik snap wel dat mijn collega Engels dit als lectuur opgeeft: het is echt toch wel op maat van pubers geschreven. Het verhaal gaat over Link, een jongen van 16 die door omstandigheden dakloos wordt in Londen, midden in de winter. Hij maakt gelukkig een paar vrienden, maar die blijken te verdwijnen…
Het verhaal gaat dus niet alleen over een jonge gast zoals de leerlingen zelf, maar er zit een stevig thrilleraspect in, zodat het ook spannend blijft.

Het enige minpuntje is misschien de taal: de auteur gebruikt Engelse jongerentaal, waar de meeste leerlingen absoluut niet mee vertrouwd zijn. Wolf haalde dat ook aan, dat hij sommige dingen niet begreep. Zo duurde het even voor hij doorhad wat een punter was, of dat dosh eigenlijk gewoon geld betekende, en dat is niet zo simpel als je al tegen je zin leest.

Maar al bij al is dit wel een fijn boekje voor de gemiddelde zestienjarige. Het einde is misschien wat abrupt en voorspelbaar, zelfs een tikje teleurstellend, maar al bij al best een fijn boekje.

Geplaatst op

Engels

Onze tweedes en vierdes zijn op GWP, wat ervoor zorgt dat sommige collega’s die ook les geven in vijf en zes, afwezig zijn. Op de uren dat ik normaal gezien tweedes heb, word ik dan ook ingeschakeld om die collega’s te vervangen. Dat kan studie zijn, maar ze kunnen ook vragen om een les over te nemen, als je dat ziet zitten. Latijn en Grieks lijkt me logisch, maar mijn vakgroepje is nog steeds present.
Eigenlijk voelde ik me wel vereerd toen een collega Engels me vroeg of ik haar les in de vijfdes gewoon wilde overnemen. Een tekst over wildsafari’s en wandelen met olifanten en zo, dat soort dingen. En dan een klasgesprek en vragen beantwoorden.

Dat maakt dat ik vandaag dus Engels heb gegeven. Ik denk dat het wel oké was, al kan ik totaal niet inschatten wat het tempo zou moeten zijn, en wat hun niveau van Engels is. Het was ook niet evident omdat ik lang niet alle leerlingen ken natuurlijk. Maar ik vond het wel eens verfrissend en eens wat anders.

Lang geleden trouwens dat ik nog lichtjes zenuwachtig was om een les te geven. Ook dat was eigenlijk nog wel eens fijn ^^

Geplaatst op

Livejournal

Op 23 januari 2006 ben ik met dit blog op witch.be gestart. Dat waren niet mijn eerste stappen in blogland, daarvoor had ik al ettelijke jaren een Engelstalig blog op Livejournal waar ik vooral met internationale vrienden contact hield, en waar ik ook nogal veel van die idiote testjes op postte die nu Facebook verlammen.

Geen idee meer hoe ik er precies op uit ben gekomen, maar blijkbaar bestaat mijn account op livejournal nog, en ik heb – puur voor mezelf – alle oude posts bekeken en naar hier gekopieerd: uit 2005, 2004, 2003 en 2002. Nog voor Wolf geboren was dus, en ook van rond zijn geboorte. De meeste dingen was ik compleet vergeten en die zijn soms serieus grappig, als ik dat nu teruglees. Ik was zo jong en naïef toen, amper 30 jaar, wat wil je. Maar mijn Engels was wel vrij behoorlijk, als ik dat nu teruglees. ’t Is tenminste toch dat ^^

Geplaatst op

Warrior Cats

Kobe is de laatste tijd “in zijne lees”, en veel hangt af van de boeken die hij vindt. Soms leest hij tijden niks, dan weer verslindt hij boeken, zoals nu de reeks “Warrior Cats” van Erin Hunter, een schrijverscollectief. Het is zelfs zo erg dat ik al tot aan de bibliotheken van Mariakerke en de Bloemekeswijk ben gereden om de boeken te halen: reeks 1 had 7 boeken plus twee extra dikke superedities, en nu zit hij volop in de tweede reeks. Zijn boekopdracht op school ging ook over een van die boeken, en daardoor had hij zitten opzoeken. Tot zijn grote ontzetting moest hij vaststellen dat reeks drie wel al geschreven was, maar nog niet vertaald.

Oh jee…

Waarop ik hem, half al lachend, voorstelde om ze in het Engels te lezen. Ik stelde zelfs voor om al even eentje te zoeken in het Engels, digitaal, op mijn Kindle, om te zien of hij ze wel al kon lezen. Tien minuten later stond het boek dat hij momenteel aan het lezen is, op mijn e-reader, en jawel, hij was verkocht. De papieren versie ligt opzij, hij is het Engels aan het lezen want dat is beter geschreven, vindt hij. Het helpt natuurlijk wel dat zo’n Kindle een vertaalwoordenboekfunctie heeft, waarbij je maar op het woord te duwen hebt en je na een klikje of twee de vertaling krijgt.

Maar hij is dus tien, en hij leest Engelse boeken. Dikke Engelse boeken. Engelse boeken die niet op beginnende lezers gericht zijn, en eigenlijk nog niet zo makkelijk geschreven zijn.

Mijn Kobe.

Ge wilt niet weten hoe trots ik ben.

Geplaatst op

Kobelogica

Al een tijdje spreek ik met Kobe Engels, wanneer ik hem in bed stop. Hij vindt het een uitdaging, en is er ongelofelijk snel mee weg.

Maar Engels is uiteraard niet logisch, zoals hij zou verwachten. Zoals ons gesprekje vanavond nog maar eens bewees:

“Zeg mama, als een oor in het Engels “an ear” is, dan moet een oog toch “an eag” zijn? Logisch toch?”

Ik moest vreselijk lachen, maar ik kon hem geen ongelijk geven. En al helemaal niet, toen ik via FB daarna nog deze uitleg kreeg:

eye (n.) Look up eye at Dictionary.com
c.1200, from Old English ege (Mercian), eage (West Saxon) “eye; region around the eye; apperture, hole,” from Proto-Germanic *augon (cognates: Old Saxon aga, Old Frisian age, Old Norse auga, Swedish öga, Danish øie, Middle Dutch oghe, Dutch oog, Old High German ouga, German Auge, Gothic augo “eye”).

Prachtig, toch?