Geplaatst op

Plat

Het is duidelijk te veel geweest voor het vege lijf: ik lig weer plat. Nee, het zijn niet de hernia’s, ik loop dus niet scheef of zo, ook niet met mijn krukken of rollator, mijn hele lijf doet gewoon pijn, vooral de rug dan. Die is gewoon oververmoeid, op. Mijn benen doen pijn, de voet doet pijn, de rug doet pijn…

Het was me dan ook wel het weekje wel: maandag klassenraden van 11.00 uur tot 17.00 uur, dinsdag van 8.30 uur tot 17.00 uur (met een half uurtje pauze) en dat zitten is dus bijzonder slecht voor de rug. Woensdag was er de repetitie voor de proclamatie en dan de foto’s, proclamatie en receptie, met andere woorden: rechtstaan en rondlopen van half zeven tot tien. Ugh.

Donderdag in ’t stad met Merel – moest echt gebeuren – en dan ’s avonds drie uur oudercontact. Maar wat de druppel was – want het vorige heb ik elk jaar aan mijne rekker – is dat ik op de laatste vrijdagvoormiddag, gisteren dus, nog alle klassen op de foto heb gezet. We waren de klasfoto’s zo’n beetje vergeten en ze dan alsnog ingepland die laatste voormiddag. Ik heb dus de hele voormiddag rechtgestaan, foto’s genomen en gezaagd tegen leerlingen dat ze dichter bij elkaar moesten staan, van hun haar blijven, geen idiote smoelen moesten trekken, van elkaar blijven…

Ik ben om half een thuis gekomen, ben in de zetel gaan liggen en heb zelfs niet meer gegeten, gewoon meteen in slaap gevallen. Het was een beetje op.

Geplaatst op

Op.

Op woensdagmorgen met je dochter opstaan en mee naar school wandelen, om half negen opnieuw in je zetel gaan zitten met een koffietje en om kwart voor één wakker schieten…

Op donderdag na school en doktersbezoek (controle voor Merels neus) rond één uur even gaan liggen terwijl de oven voorverwarmt en om drie uur wakker schieten met een berichtje van je dochter naast je: “Mama, als je pizza wil, moet je maar roepen”…

Dan denk ik dat het tijd was dat het schooljaar gedaan was, ja.

Oef.

Geplaatst op

Einde van een vreemd schooljaar

Dat het een speciaal schooljaar was, dat zal niemand ontkennen. Ook onze proclamatie verliep helemaal anders dan anders, maar eigenlijk best nog wel oké. We hadden onze zesdes in hun bubbels over de lokalen verdeeld en van de meeste dingen, zoals de speeches, hadden we filmpjes opgenomen. De eigenlijke proclamatie, zijnde het uitdelen van de diploma’s en de speciale prijzen, werd live gefilmd en gestreamd zodat ook de ouders thuis konden volgen en de leerlingen vanuit hun lokalen ook zichzelf en elkaar konden zien. Er is veel werk in gekropen, maar het was zeker oké en vooral ook feestelijk. Allez ja, toch voor zover het kon.

Ikzelf had op voorhand met een collega de leerlingen die muziek speelden begeleid en ook opgenomen, en op het moment zelf nam ik dus de foto’s van alles en iedereen.

Het hele verslag, compleet met de hele livestream, is uiteraard op de website van de school te vinden.

Proclamatie 2020

Daarnaast is er ook een heel leuk filmpje gemaakt door enkele collega’s. Aangezien we zelf niet echt afscheid konden nemen van onze leerlingen, hebben we het maar op deze manier gedaan.

En nu, nu ga ik genieten van de vakantie, want ik ben moe. Maar echt, diep, intens, moe.

Geplaatst op

Pijp uit.

Serieus, het ging vandaag eigenlijk niet echt meer.

Van negen tot tien moest ik met mijn tweedes, waarvan de helft stopt met Latijn, de examens overlopen. Joy. Ik wist op een bepaald moment zelfs hun namen niet meer. Gelukkig waren de vragen van Latijn zodanig een tweede natuur, dat daar geen problemen zaten.

Van half elf tot twaalf moest ik dan mijn vijfdes en zesdes hun examen laten inkijken: beetje lastig, als je mondelinge afnam, maar bon. Ik heb intussen stapels toetsen gesorteerd en gebundeld, da’s ook al iets.

Daarna was er de lunch op school met een zeer uitgebreid buffet, en dat was dik in orde. Alleen had ik het gevoel dat ik elk moment in mijn bord in slaap kon vallen. Tsja…

En dan nog oudercontact van twee tot vijf, waarbij ik amper een handvol mensen heb gezien. Nu ja, het overgrote deel van mijn toetsen is eindelijk in archiefmappen geraakt.

Maar mijn pijp was uit. Ja, ik ben nog even mee iets gaan drinken op het terras op het einde van de straat, maar meer dan één ice-tea is het niet geworden. Tegen zes uur was ik thuis, ben ik in de zetel geploft, en prompt in slaap gevallen, tot grote verwondering van mijn vader, die de hele middag had gebabysit.

Dat het efkes genoeg is geweest, dus.