DnD live!

De voorbije vier of vijf sessies DnD waren via de computer, en dat was echt niet ideaal: verbindingen die wegvielen, maar vooral ook elkaar niet goed verstaan, dingen herhalen, het overzicht een beetje kwijtspelen…

Nu we bubbels mogen vormen en het vooral ook beter weer is, wilden we eindelijk toch wel weer eens écht samenkomen. Ik had plaats genoeg voorzien in de tuin, drinken in losse flesjes en voor ieder een apart kommetje voor knabbels, en dat lukte wonderwel.

En vooral: het deed deugd om elkaar terug te zien en ook weer écht te kunnen spelen, met echte gesprekken en discussies.

DnD

Ik had het in oktober al gemeld: we waren eindelijk weer met een DnD-campagne gestart, onder leiding van Jesse. Toen al had ik het gevoel dat deze groep veel beter ging werken dan de vorige, en jawel: we gaan vooruit!

We hebben ook al tranen gelachen: een race waarbij Yorick als een gek op een tyrannosaurus genaamd Bananenbloempje door de jungle host, toestanden met de seksuele frustratie van Robbes personage, behoorlijk bizarre dinges. Maar wat wil je, met een campagne die Tomb of Annihilation heet en een zombietyrannosaurus als logo heeft?

En op het appartement van Jesse en Emma crossen ook twee allerschattigste roste katjes rond die zich bij tijd en wijle op onze schoot nestelen: cuteness overload.

DnD

Het heeft lang geduurd en ik heb het echt wel gemist, maar yup, we’re back in business: DnD! Voor wie het niet kent: Dungeons and Dragons, een ongelofelijk maf rollenspel met elfen, gnooms, strijders, orken, enfin, u snapt het wel.

Veel hangt af van de Dungeon Master, de DM. Hij is degene die het scenario kiest, aanpast, of eventueel zelfs zelf schrijft. Vorig jaar in februari was Jesse begonnen met een campagne, maar door het feit dat hij gigantisch veel werk had in zijn laatste jaar geneeskunde, is het na nieuwjaar zo’n beetje stil gevallen. Jammer!

Intussen hebben we een nieuwe groep: nog altijd Jesse als DM, met Emma, Wolf en ik, maar ook Robbe en Yorick. Cody woont intussen in Mechelen, dat zou niet erg praktisch zijn.

Vandaag speelden we onze eerste sessie. Nu ja, er kroop nog steeds redelijk wat tijd in het aanpassen en verfijnen van onze personages, maar ik denk wel dat we er zijn. Het begin was in elk geval al goed, en ik denk dat we deze keer wel wat sneller wat verder zullen geraken, aangezien er volgens mij niemand meer in de groep zit die met opzet tegendraads is. Vreemd, ja, bizar, zeker, een vijs kwijt, uiteraard, en een hoek af. Maar dat maakt het net zo wijs om te doen.

Ik kijk ernaar uit, zo ongeveer om de twee weken. Als dat lukt met onze agenda’s, natuurlijk.

Gent – Mol – Balen – Geel – Gent

Ik ging een week lang slapen, weetuwel? Dat had ik hier gisteren nog vol overtuiging geschreven.

Ik was wakker om half negen, las nog een uurtje in bed, en kwam toen op ’t gemak de trap af, trok wat kleren aan, en ging buiten met de kinderen ontbijten. Heerlijk rustig, zonder haasten, een puur vakantiegevoel.

Tegen kwart over tien ging ik even aan mijn computer zitten, en scrollde lui door mijn Facebookmuur. Alwaar ik bij een vriendin een bericht opmerkte over een verkeerd adres op een brief, die gelukkig toch was toegekomen. Een doodsbrief, met daarop een bekend handschrift.

Een wenkbrauw ging omhoog. Hmm? Doodsbrief? Zou het? Nee toch? Ik had deze week nog met Annick gechat, ik wist dat haar moeder niet lang meer had, en ik dacht dat ze voorbereidingen aan het treffen was, zoals ik destijds heb gedaan in de laatste weken. Blijkbaar was mijn euro niet gevallen dat het al zover was, en was Annicks euro niet gevallen dat ik dat niet doorhad.

Ik liep naar de brievenbus, en jawel, gisterenmiddag moet de brief toegekomen zijn. Het was kwart over tien, en ik was dus uitgenodigd voor een begrafenis om 11.00 uur in Mol, op 1.20 uur rijden, en daarna op de koffietafel. Dat ging ik dus niet halen, maar bon, ik kon misschien nog wel een klein stukje van de dienst meepikken, en dan daarna wel aanwezig zijn voor Annick, en dat telde.

Ik ben dus als de wiedeweerga in deftiger kleren gesprongen, heb mijn boeltje bijeengegrabbeld, en ben naar Mol gereden, waar ik effectief om 11.40 uur nog kon aansluiten bij de herdenkingsdienst. Oef.

Het werd een intense, maar fijne koffietafel, en ik was oprecht blij dat ik er nog bij was. Had Annelies dat foutieve adres niet gepost, dan had ik het nooit op tijd gezien. Meh.

Enfin, ik was nu toch ginder in de Kempen, en blijkbaar was er een ongeluk gebeurd aan de Kennedytunnel met meer dan een uur file, dus wat kon ik beter doen dan te gaan geocachen? Ik verwisselde de lange zwarte rok met een jeans, en ging op pad in Mol, Balen en omstreken.

Vooral het toertje in en rond Ezaart kon me bekoren, maar ik ben te lang blijven zoeken bij een bepaalde cache, waardoor ik niet meer de tijd had om ze allemaal te doen.  Maar goh ja, ’t is niet dat ik zo haastig was: ik wilde enkel naar huis om Wolf te zien, we hadden nog de hele avond.

En toen stond ik in Geel eentje te zoeken, toen mijn agenda me een verwittiging stuurde: straks om 19.00 uur D&D. Unk! Compleet vergeten! Ik sprong in de auto, belde naar Wolf met de boodschap dat hij alles moest klaarzetten want dat ik maar thuis ging zijn tien voor zeven, en om nog wat knabbels te halen – wat Bart prompt deed, de lieverd – en reed dus fluks naar huis, net op tijd om een boterhammetje binnen te spelen en de gasten te onthalen. Phoe.

De sessie Dungeons and Dragons werd een fijn avontuur, en Bart wilde ons blijkbaar vetmesten, want hij bleef maar met hapjes aandraven.

Nee, een slaperig uitrustdagje werd het niet, maar het was wel goed voor mijn zen. Allez, toch bij momenten.

Hectische dag

Het zijn weer zo van die weken he…

Vandaag had ik examen in de tweedes van 8.30 uur tot 12.00 uur. Om 11.00 uur startten mijn vijfdes met een examen tot 13.00 uur, om 13.15 uur was er een korte herdenking voor Vic, en om 13.30 uur begon de personeelsvergadering.

Eten heb ik ergens tussendoor gedaan, want ik had gelukkig wel toezichters bij mijn examen. Allez ja, ik heb die mensen laten vertrekken om half twaalf, want langer was niet nodig: ik kan echt wel 12 leerlingen zelf de baas. Een andere collega is dan heel even komen overnemen zodat ik mijn zachte kostje kon opwarmen. Ik krijg mijn mond nog steeds niet ver open, vandaar.

Na de personeelsvergadering volgde dan nog een vakgroepwerking, zodat het dik zes uur was tegen dat ik thuis was. Gelukkig was Bart intussen ook al thuis met mijn Wolfje.

Ik had nog net de tijd om heel even te liggen, pijnstillers te nemen, en tegen zeven uur zaten Wolf en ik in Mariakerke bij de infame broertjes voor een alweer zeer fijne sessie Dungeons and Dragons, gezellig buiten in de tuin.

Kan je geloven dat ik moe was, zo tegen een uur of elf?