Deze week is eigenlijk gewoon te veel voor me, en de ergste dag moet nog komen…
Maandag was er de infoavond voor de GWP. Dinsdag was er dat verpletterende nieuws, de algemene personeelsvergadering en het oudercontact, woensdag waren er twee extra lesuren voor de zesdestudiejaars van onze campus, donderdag was er de generale repetitie voor ons koorconcert.
Vandaag had ik drie uur les en dan een uur studie bij een klas tweedes. Ik heb hen vriendelijk gevraagd, aangezien ze toch geen taak hadden, of ze het zagen zitten om te ‘sprinkhanen’. Voor u zich afvraagt wat ik daarmee bedoel: ja, dat is een neologisme, maar het beschrijft perfect wat ik bedoel.
Morgen is het OpenSchoolDag, maar waar er vroeger vaklokalen waren en elke leerkracht zijn lokaal toch min of meer op orde hield, zijn de lokalen nu verbonden aan één klasgroep, en nee, die onderhouden hun lokaal niet. Door de vele afwezige leerkrachten stonden er nogal wat lokalen leeg dat lesuur. Ik ben met twintig tweedes van klas naar klas getrokken, en als een bende sprinkhanen streken ze neer: papieren opruimen, boeken en mappen goed leggen, borden schoonvegen, banken en stoelen netjes zetten, gordijnen opnieuw ophangen, rommel opruimen, weggooien of in een kast proppen. Na vijf minuten verlieten we het lokaal in een totaal andere staat. Ze deden dat prachtig, die tweedes, en dan kende ik de helft van hen niet eens. Dikke, dikke pluim!
Om twaalf uur was mijn pijp uit en ben ik er vanonder gemuisd, al was het maar om de vragen van collega’s te vermijden. Ik ben naar de Ooievaar gereden, heb daar een heerlijke viswaterzooi gegeten en mezelf daarna beloond met een latte en een kokostaartje, en genoot intens van de rust.
Tegen half twee stond ik alweer op toezicht, gaf daarna nog twee uur heerlijk rustig les in mijn zesdes, en vroeg hen daarna om de stoelen van lokaal 0.08 weg te zetten, wat ze ook braaf deden. Oef.
En dan mocht ik op mijn eentje, met een rug die dan al behoorlijk veel pijn deed, het lokaal klaarzetten voor de OpenSchoolDag morgen. We zijn met drie, maar de ene had maar les tot 11.00 uur en woont op een half uur rijden, zodat ik die niet wilde doen terugkomen. De andere vond dat zij meer pijn had dan ik – pas op, ik wéét dat ze pijn heeft, littekenweefsel na een hysterectomie, dat is geen lachertje – en ging naar huis. Maar als ik het niet deed, werd het simpelweg niet gedaan. Ik heb dus nog staan vegen – wat ik absoluut niet mag doen van de dokter – en opruimen, heb met tafels gesleurd – wat ik óók absoluut niet mag doen – heb tafelkleedjes gelegd, cursussen ten toon gespreid en strips en andere spullen uitgestald. En toen was ik alweer misselijk van de pijn, maar bon. Het resultaat mag er zijn. De verdere aankleding neemt mijn gezonde collega morgenvroeg voor haar rekening.
Ik sprong in de auto, spurtte naar huis, pikte Kobe op die al klaar stond aan de deur en zwierde hem ietsje te laat af in zijn orkestrepetitie.
En toen ging ik plat. Ik ben benieuwd hoe lang ik het morgen zal uithouden: mijn rug is nu eigenlijk al overbelast…
