Een geocacheke of twee in het Landegemse

Op Pasen had ik ons pa naar huis gebracht en was ik daarna zelf nog gaan geocachen. Ik wilde niet met hem gaan omdat hij duizelig liep en de hele week zelf nog niet was gaan wandelen. Dan heb ik ook geen zin om aan een tempo van een halve kilometer per uur rond te lopen met hem…

Ik was naar Landegem gereden en had er een paar cachekes gezocht, onder andere aan een mooie kapel die vooral goed onderhouden werd. Ik heb er zelfs een kaars gebrand voor ons pa: niet dat ik daar zelf in geloof, maar hij wel, en ik vond het een mooi gebaar…

Ik reed verder, pikte nog twee andere caches op en probeerde toen een ingang te vinden naar een bepaalde cache in de Vallei van de Oude Kale. Het heeft even geduurd en ik passeerde een knap beeld, vooraleer ik de juiste landweg tegenkwam.

Een goeie 600 meter verder kwam ik aan het cacheplekje, waar net een paar meter verder enkele vogelaars stonden te praten. Ik heb even gewacht, maar ben dan toch maar beginnen zoeken. Het koppel vogelaars vervolgde zijn weg, de ander kwam me vragen of ik iets kwijt was. Blijkbaar kende hij het fenomeen geocachen wel, maar had hij het zelf nog nooit gedaan. Samen vonden we het kleinood dat een soort cryptex bleek te zijn. Ik heb nog even staan puzzelen, ja, tot ik het logrolletje in handen had.

En toen kon ik, bij het zachte avondlicht, me terug richting auto begeven en ondertussen vergapen aan de talloze luchtballonnen die zich scherp aftekenden tegen de blauwe lucht. Een fijne paasavond, zowaar.

Logica

Wolf wilde deze namiddag naar een verjaardagsfeestje (low key) van een maat in Drongen. Blijkbaar had hij zich een beetje verkeken op de afstand, want het is toch vlot een half uur fietsen.

Hij was vrolijk naar ginder gefietst en had zich toen gerealiseerd dat het vandaar naar de rugby amper een goeie tien minuten was. Hij ging sowieso toch met de fiets naar de rugby moeten, want ik ging ’s avonds eten met Gwen en kon hem dus niet ophalen.

Hij belde me heel liefjes en vroeg of ik dan, in plaats van hem straks met fiets en al naar de rugby te voeren, niet gewoon zijn rugbygerief tot bij Daan in Drongen kon brengen. Dan kon hij daar wat langer blijven en scheelde het hem toch wel wat gefiets. Dan hoefde hij ook de fietsdrager niet te installeren. Als hij daar nu eens wat vroeger aan gedacht had, dan had hij zelf zijn rugbygerief al kunnen meenemen, toch?

Mama roloogde even, kreeg het rugbygerief in handen van Kobe – die broers zorgen toch goed voor elkaar – en reed naar Drongen. En toen kon ik het uiteraard niet laten om alsnog een cacheke wat verderop te gaan loggen, eentje dat ik vroeger niet had gevonden omdat de hint zei “1.5 meter’ en ik nog serieus op mijn tenen moest staan om hem te vinden.

Maar ontspannend was het eigenlijk wel, ja, daar aan de mini jachthaven van Drongen.

Oh, en dat gefiets van Wolf? Ik zou hem toch niet kunnen brengen hebben met fiets en al, want Bart was met mijn auto weg, en op de kleine auto kan ik de fietsdrager niet installeren. Nog een chance…

Een fijn cacheke in Drongen

Op de geocaching pagina kan je heel mooi je statistieken bekijken: hoeveel caches je hebt, hoe ver die van je huis liggen, in welke maanden en op welke weekdagen je de meeste caches vindt, hoe veel je van elk type cache al hebt gevonden, dat soort dingen.

Daar zit ook een cachekalender bij, met op elke dag van het jaar hoeveel caches je al gevonden hebt op die bewuste kalenderdag. Maandag was het eerste nog witte vakje in die cachekalender: blijkbaar heb ik in geen van de voorbije zes jaar al een cache gevonden op 17 januari. Tijd om daar iets aan te veranderen, dus.

Het was half vier, ik was klaar met lesgeven, had nog een restje energie, zag vooral dat het prachtig weer was, en had ook gezien dat er in Drongen nog een onontdekte cache lag. Vijf minuten rijden, meer niet, dik in orde. Ik reed dwars door Drongen heen, een doodlopende straat in, en ontdekte daar iets compleet onverwachts op het einde van die straat, waar rechts een wandelpad begint.

Euhm, jawel. Dat heb je goed gezien: een bord van een station en een overwegsignaal, naast een haag, een waterpartij en een wandelpad. Zo te zien werken beiden nog, want ze zijn aangesloten op het elektriciteitsnet en volgens commentaren bij de cache kan er gerinkeld worden.

Even een paar duidelijkere foto’s van zowel het pad als de voorwerpen:

De cache heeft meteen een favorietpunt gekregen, gewoon door het hoge absurdismegehalte.

Zeg nu zelf: WTF??

Geocaching tussen Drongen en De Pinte

Ook vandaag was het niet aan het regenen, integendeel, en dus trok ik rond half drie opnieuw op geocache tocht, meer bepaald naar Drongen: daar was een nieuwe uitgekomen.

Het was een prachtig plekje, ik genoot enorm, maar de cache zelf heb ik niet gevonden. Iemand van geocaching.com zelf is gaan kijken en trof er net de legger, en de cache lag blijkbaar een tiental meter verderop, hoger dan aangeduid, waar ik hem niet kon bereiken. Tsja. Maar mooi was het er wel.

Ik reed dan maar door naar Sint-Martens-Latem om daar nog een losse cache op te pikken, en dan via Deurle naar De Pinte, want daar lagen nog een hoop niet gevonden caches. Hah! De meeste daarvan lagen in woonwijken, maar ‘Huis met Snor’ en dat elandenbord wilde ik u toch niet onthouden.

Maar bon, alweer een ontspannende dag gehad met wat beweging en wat frisse lucht.

We’re on a boat!

Aangezien we niet echt een vakantie hebben deze zomer – we zijn in februari naar Djerba geweest – heeft Bart een paar kleinere dingen gepland, zoals Pairi Daiza een paar weken geleden, en zoals een boottochtje op de Leie vandaag. Ik heb getwijfeld of ik wel mee zou gaan, maar het is een boot voor tien man en we zijn met zes, ik ging ervan uit dat ik wel even ging kunnen liggen, en dat was ook zo, gelukkig maar.

Tegen half zes stonden we in Drongen aan de Leie en meldden ons aan. Het plan was om een uurtje te varen, dan te eten in de Halifax en dan terug te varen. Alleen… had Bart blijkbaar iets te snel gelezen en duurt de tocht naar de Halifax drie uren, niet drie uur in totaal met eten erbij. Euh… Gelukkig hadden de kinderen dat nog net op tijd gezien én was de Delhaize in Drongen open: Bart repte zich naar ginder – we vertrokken toch pas om zes uur – en haalde een ganse zak met hapjes en drankjes, slaatjes, dessertjes, the works. Zoals de kinderen achteraf verklaarden: eigenlijk was dat véél gezelliger dan op restaurant gaan.

Zelf hadden we van thuis al voor iedereen een drankje en een dekentje voorzien, en dat was blijkbaar geen luxe: het was niet koud, maar echt warm was het ook niet. Maar ik heb er wel intens van genoten, en vooral Bart strààlde toen hij daar aan het roer stond. De foto’s stralen dan ook diezelfde warmte uit.

Zelf heb ik nauwelijks aan het stuur gezeten, alleen eventjes overgenomen toen we iets te dicht bij de kant waren gevaren en vast zaten in de modder. Ach ja…

Tegen half negen waren we terug aan de steiger en hadden we eigenlijk nog een half uurtje over, maar de rug vond het meer dan welletjes en we zijn gestopt. Achteraf gezien jammer, want het beloofde een prachtige zonsondergang te zijn, maar ik was al blij dat ik mee was.

’t Is dan ver welletjes geweest he, met die rug…

Expo Magie

Max had het al een hele tijd geleden aangekondigd: een expo van hemzelf en een tiental andere kunstenaars in de Campagne in Drongen.

Ik was van plan om tijdens de vakantie te gaan, maar dat lukte niet zo bijster, aangezien ik zelfs niet echt kon stappen.

Vandaag kon ik ook niet, want ons pa bleef eten. Maar gisteren waren we netjes op tijd terug van Vortex, goed genoeg om rustig te douchen, op te ruimen en alsnog naar de Campagne te rijden.

Ik keek rustig rond, kreeg samen met een aantal anderen de hele uitleg bij de nieuwste triptiek van Max en zag vooral een aantal mooie sculpturen.

Ik zou zeggen: ga kijken, maar het was vandaag de laatste dag, helaas. Maar een volgende keer hou ik u op tijd op de hoogte!

Leeuwenhof

Dinsdag had ik zo hard genoten van dat fietsen, dat ik vandaag ook weer de fiets op ging. Gisteren had ik het me niet geriskeerd: het fietsen zelf zou wel gelukt zijn, maar ik had ook drie uur les na elkaar, en dat was wellicht een beetje te veel van het goede om dan nog te fietsen ook.

Maar vandaag had ik amper één uurtje les, van twaalf tot een. Ik fietste naar ginder, gaf les, at op school, en fietste toen gewoon nog wat verder om twee geocaches op te halen. De eerste lag in de Vinderhoutse Bossen. Ik had hem al twee keer staan zoeken, maar toen niks gevonden, omdat in een bos de GPS van mijn telefoon niet ideaal is. Deze keer kon ik hem alsnog van onder een brug plukken, al lag ik bijna in het water :-p

Voor de tweede moest ik wat verderop zijn, en kwam ik onverwacht uit bij een prachtig stukje natuurgebied, een vogelbroedplaats, achter een woonwijk en langs de R4. Het geraas van die auto’s was het enige storende element, voor de rest was het er prachtig. Ik had al vaker op de GPSkaart gezien dat er naast de R4 een meertje lag, maar nog nooit bij stilgestaan. Nu dus wel, en zelfs op het uitkijkplatform.

Pas toen ik effectief stond te zoeken naar de cache, viel het me op dat ik hier ooit al eens eerder was geweest: de bonus van de prachtige, maar helaas ter ziele gegane cachetocht van de Chocomouskes. Het werd wat netelig in korte mouwen en vooral sandalen, maar met enige moeite en een lange stok had ik uiteindelijk toch de cache in handen.

Thuis bleek ik af te klokken op  15 kilometer met de elektrische fiets. Niet slecht voor iemand met een finaal kapotte rug, toch?