Van geocaches, speelgoedwinkels en Colmars.

Sommige dingen moet je gewoon eens doen. Dat vond vooral Kobe over de Colmar. Hij was daar geweest voor een verjaardagsfeestje, en wilde zo graag eens terug, al was het maar voor het dessertbuffet. Mja. Ik wilde dan weer gaan geocachen in het Oostakkerse, en Merel wilde al haar verjaardagscadeau uitzoeken in de Dreamland.

Ideale moment dus, en haalbaar weer, dus waarom ook niet?

We togen dus tegen half één naar de Colmar, waar de kinderen ofwel balletjes in tomatensaus ofwel een hamburger met frietjes namen, en ik een bijzonder lekkere everzwijnenragout, ook met frietjes. Het drinken was à volonté, het dessertbuffet ook. En man, wat een buffet zeg! Alleen jammer dat de omgeving inderdaad bijzonder fast-food aandoet, want het eten verdient beter dan dat.

Maar het leukste was nog de prijs: 55 euro voor ons vier. Dat is nog geen 15 euro per persoon, en dan kregen de kinderen ook elk nog een muntje voor een speelgoedje uit een grijpersding. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar ik kom hier nog wel eens terug, jawel.

Enfin, we reden voorbij een paar geocaches, en draaiden de Dreamland binnen. Daar stond toch wel een barbiestand zeker? Merel liet zich een klein beetje schminken, en kreeg nog haarspeldjes en een diadeem van Barbie er bovenop. Blije Merel!

En toen had ze haar pop gevonden – zonder enige twijfel: “Die is het, mama! Die met dat lange blonde haar die kan huilen!” Juist ja. En toen mocht ze nog op de jarigentroon zitten, en kreeg ze nog een stickerboek ook.

img_2203

En toen gingen we nog verder geocachen, onder andere in een heel erg mooie laan met prachtige gele bladeren, waarvan ik helaas gewoon ben vergeten een foto te nemen. We hadden geluk bij een van de caches, want na twintig minuten zoeken gingen we het bijna opgeven, toen de eigenaar van de cache net voorbijkwam en ons een hint gaf. Oef! We vonden niet alleen die prachtige laan, we vonden ook een fijn speeltuintje.

Het begon zowaar al te schemeren toen we naar huis reden, en daar staken we de haard aan en dronken een warme chocomelk.

Fijne, fijne dag.

 

Oudejaar

Om half negen stond ik al in de winkel: ik moest nog boodschappen doen voor ons hapjesfestijn, en wilde niet, zoals vorige week, in de massa verzeilen. Ik was duidelijk niet alleen met dat idee, maar het viel best nog wel mee.

Na het middageten reed ik naar Evergem naar de speelgoedwinkel, maar die hadden niks van wat ik nog nodig had. Dus pakte ik tegen twee uur de kinderen in, stopte ze in de auto, en reed met hen eerst langs de Standaard voor een boek voor de schoonmoeder, en daarna naar de Dreamland voor de ontbrekende cadeautjes.

Tegen drie uur waren we aan de Bourgoyen, en maakten we een wandeling in het laatste winterlicht van 2014. Heerlijk. Zowel Wolf als ik hebben er foto’s genomen.

IMG_2883

IMG_2887

IMG_2888

IMG_2889

IMG_2893

IMG_2895

IMG_2896

Tegen vier uur waren we helemaal uitgewaaid, begonnen we thuis de hapjes voor te bereiden, en tegen vijf uur zaten we in de zetel onder dekentjes, bij een knapperend haardvuur, naar Frozen te kijken. Waarna, na afloop, uitgebreid door de kinderen moest gedanst worden op Let it Go. Uiteraard.

Enfin, ik stak Merel in bed, en we keken nog met de jongens naar Guardians of the Galaxy. Hersenloos vertier, maar fijn op zo’n avond.

2014, ge zijt niet het gemakkelijkste jaar geweest, maar we hebben het toch maar weer gehaald, samen. Op naar het volgende!

Meevallers

Ik dacht dat ik dit jaar aan de solden ging kunnen ontsnappen (woensdag was ik, komende van de Mobistarwinkel in de Veldstraat, nog snel in de H&M binnengelopen, en had een groene broek en een Darth Vader t-shirt meegenomen voor Wolf, en een paarsgestreept kleedje voor Merel met bijpassende broekkousen, maar dat was eerder allemaal per ongeluk) maar Wolf wist me te melden dat zijn rugbyschoenen zo goed als te klein waren.

Juist ja.

Ik zorgde dat het eten al klaar was tegen dat zijn muziekles om half elf afgelopen was, en reed met hem en Kobe naar Oostakker. Compleet verstrooid nam ik de verkeerde afslag en verzeilde in Destelbergen, alwaar ook een Brantano bleek te zijn. Wij naar binnen, en het eerste paar dat ik in mijn handen nam, was meteen prijs: plastieken ronde studs, en 50% korting, dus nog 20 euro. Omdat ik per 25 euro nog 5 euro korting heb (Visa-actie) nam ik er nog een set van vijf paar kousen voor Wolf bij, voor tien euro. En toen mocht Kobe aan de kassa nog eens rollen met een dobbelsteen, en kregen we nog 20% korting erbovenop. Resultaat: iets van een 22 euro voor rugbyschoenen van Puma, vijf paar kousen en een ijskrabbertje. Goed gereden!

We reden toch nog door naar Lochristi, omdat de jongens elk nog een aantal bons hadden van Dreamland die ze gekregen hadden voor hun verjaardag. Ze wilden die graag opdoen aan Skylanders, en, als we ze vonden, Beanz. Bleek er net nog een actie te zijn in de Dreamland waarbij ze gratis een extra driepak Skylanders kregen ter waarde van 25 euro. Het was net het laatste, maar helaas hadden we hem al. Geen nood, we gingen die wel met iemand kunnen ruilen, dacht ik. En toen liep ik Lies tegen het lijf, de mama van Milan, een van Wolfs beste vrienden. Die hadden ook zo’n gratis pak dubbel, en dat bleek net het andere van de twee te zijn! Onze jongens sprongen een gat in de lucht!

Al bij al een pak meevallers dus: geen vijf winkels moeten aflopen voor de juiste schoenen, en een onverwacht Skylanderscadeautje. Mooi mooi mooi.

Vakantie, maar iets minder druk

Iets minder druk, ja, want we hadden een heerlijk rustige voormiddag. Boodschappen hoefden we ook niet echt te doen, want we proberen de diepvries ietsje leger te eten, het ding zit eivol.

En toen kwam ietsje na de middag een telefoontje van Dreamland: er waren Skylanders binnen! Echt een superservice van Dreamland, ik ben enorme fan: gisteren waren we langsgeweest of er nog nieuwe Skylanders waren, en toen had het IT-meisje van dienst voor ons opgezocht of er nog in aantocht waren. Ze had gezien dat er zestig klaar stonden in de truck om naar de winkel getransporteerd te worden, maar ze kon niet zien welke het waren. Ze heeft dan ons nummer genoteerd, en effectief: ze hing aan de telefoon om te vragen welke we precies wilden. Bleek dat er zes soorten waren, en we er vijf nog niet van hadden. Ze ging die netjes op naam opzij zetten voor ons. De jongens waren door het dolle heen, en dus zijn we er rond een uur of drie omgereden. Je had hun stralende gezichten moeten zien! Kobe stond gewoon ter plekke te springen van opwinding!

Daarna zijn we, op algemeen aanraden van de mensen op Facebook en twitter, richting Merelbeke gereden, naar het zwembad aldaar. Ik had de kinderen beloofd om te gaan zwemmen deze week, en Merelbeke hadden we nog niet uitgeprobeerd. Duur, dat wel, maar heel erg leuk: een groot, vrij koud “zwem”bad, een lekker warm plonsbad voor de kleintjes, dat aan de ene kant toch al een halve meter diep is, en dan een bad waar Wolf net kon staan, qua temperatuur tussen de twee, met een stroomversnelling, van die emmers die omkiepen, en vooral ook een lange buisglijbaan. Anderhalf uur zijn we gebleven, en da’s lang voor een kleintje zoals Kobe. Vooral als je bedenkt dat er nieuwe Skylanders stonden te wachten :-p

Maar wel een fijne dag, oh ja.