Klassenraden

Dat het moeilijk is, die klassenraden momenteel. We mogen alleen maar oordelen over de cijfers tot 13 maart – gelukkig voor ons net de dag waarop ze een proefrapport kregen – en daarna niet over de cijfers van de gemaakte taken en toetsen, maar enkel over de inzet en de werklust. En of ze volgens ons de leerstof voldoende begrepen hebben.

Dat zorgt voor dilemma’s: sommige leerlingen hebben eigenlijk een jaartekort door een slecht kerstexamen, maar hebben veel progressie gemaakt. Anderen hebben nipte cijfers, maar hebben er nu vierkant hun voeten aan geveegd. En hoe weet je hoe ver een leerling staat als die geen enkele taak heeft ingediend, geen enkele toets heeft gemaakt?

Sommige beslissingen zijn eenvoudig: iemand met zes jaartekorten, dat is een duidelijk geval. Andere zijn een pak moeilijker, en vragen behoorlijk wat discussie en argumentatie. En in geval van twijfel beslissen we in het voordeel van de leerling, wat soms ook een C-attest kan zijn.

Moeilijk. Maar geloof me: elke beslissing is uit de grond van ons hart overwogen en soms met veel moeite genomen.

Eindejaarsshenanigans

Elk jaar verloopt de laatste maandag van het schooljaar zowat hetzelfde: eerst een lange dag deliberaties, koffie drinken, wachten en discussiëren.
Om 13.00 uur kregen de zesdes hun attestering, en aansluitend zette ik de zesdes die gaan spelen op onze proclamatie, nog eens aan het oefenen.

Daarna nog meer deliberaties, en dan de voetbalmatchen van de zesdes tegen de leraars, zoals elk jaar. Onze heren slagen er precies niet meer in te winnen, de laatste jaren, maar ze worden er natuurlijk ook niet jonger op. Verslag daarvan met massa’s foto’s vindt u hier, uiteraard.

En daarna was er, zoals altijd, de barbecue. Ook die was andermaal zalig: gewoon buiten in de binnentuin, met alle tachtig leerlingen geslaagd: de sfeer zat er gigantisch goed in! Om een of andere reden ben ik deze keer wél tussen de leerkrachten verzeild, terwijl ik meestal tussen de leerlingen zit. Goh, oud worden zeker?

En als afsluiter ben ik rond middernacht in alle rust en stilte naar huis gefietst, doorheen de onverlichte Lange Velden, en ik heb er zelfs mijn eigen licht uitgedaan: fietsen in het donker is en blijft zalig. Echt.

Wat een dag…

Zo’n dag die je beter niet doet met een vijf dagen geleden geopereerde voet, maar bon, meer dan 10.000 stappen moet toch kunnen, nee?

Het begon netjes met de deliberaties van de zesdes. Moest ik daarop aanwezig zijn? Goh, nee, niet echt, ik heb uiteraard een ziektebriefje, zelfs tot aan 21 juli, maarre… Het lukte toch om met de auto te rijden, en ik wilde graag bij de verdeling van de speciale prijzen aanwezig zijn. En in de namiddag was er de deliberatie van de vijfdes, waar ik klastitularis van ben. Verschillende schatten van collega’s hadden aangeboden om over te nemen, maar er waren wel degelijk problemen, en dan leid ik dat toch liever zelf. Kwestie van de collega’s niet met de shit op te zadelen. En tussendoor kon ik alweer niet blijven stilzitten, en nam ik nog wat foto’s van de sportdag van de eerste graad. Tsja…

Aansluitend was er de voetbal tussen zesdes en leraars, maar daar heb ik voor gepast: ik ben netjes gaan liggen thuis, terwijl een fijne collega met mijn toestel foto’s nam.

Maar tegen acht uur reed ik toch opnieuw naar school: de jaarlijkse barbecue van de zesdes, waar ik me telkens weer amuseer. Ik was moe en had er niet veel zin in, maar toen ik er was, viel ik precies weer een beetje op mijn pootjes. Per uitzondering heb ik dit jaar eigenlijk niet bij de leerlingen gezeten, maar ben ik bij een aantal jonge collega’s blijven hangen.

Fotoverslag vindt u overigens hier, op mijn betaald blog :-p