Concert in de Bozar

Ik ben en blijf fan van de Cultuurcel van onze school: had ik meer tijd en energie – ik doe wel al behoorlijk wat voor de school buiten mijn lesopdracht – ik zou zelf mee in de organisatie willen zitten. Maar nu ga ik gewoon zo vaak mogelijk mee, als mijn agenda het toelaat en er nog tickets beschikbaar zijn, want de leerlingen krijgen voorrang. Uiteraard.

Vanavond stond ik zo met 37 collega’s en leerlingen, waaronder Kobe, in de Bozar voor het Belgian National Orchestra. We waren er al om 19.00 uur, want wanneer je als schoolgroep een concert bijwoont, is het een vereiste van de Bozar dat je ook een inleiding meepikt. En ja, dat is best wel interessant. Een jonge dramaturg van het Operaballet Vlaanderen mocht dirigent James Feddeck interviewen en deed dat met verve.

Jammer genoeg mochten we daar voor het concert zelf niet blijven zitten, maar onze plaatsen waren ook nog steeds meer dan uitstekend. En het concert?

Eerst was er het Concerto voor cello en orkest, op. 85 van Edward Elgar, met de jonge Anastasia Kobekina op een Stradivarius. En man, wat een présence! Wat een vuur! Wat een passie! Ze smeet zich vol overgave op de muziek, uit het hoofd, en greep het hele publiek meteen bij de keel. Prachtig.

Na de pauze was er Symfonie nr. 5, op. 82 van Jean Sibelius, een tijdgenoot van Elgar. Dit is misschien iets minder toegankelijke muziek, maar ook hier genoot het publiek duidelijk, niet in het minst onze eigen leerlingen.

Een meer dan geslaagde avond, en dat kon ook Kobe beamen.

Gaïsha in concert

Toen de Cultuurcel dit concert van Gaïsha aankondigde, schreef ik me meteen in, zonder achtergrondkennis. Ik vertrouw mijn collega’s daarin: als ze iets kiezen, zal dat wel oké zijn. Ik wist dan ook absoluut niet wat ik moest verwachten, daar in de Centrale. Toen we daar toekwamen tegen acht uur, was er amper vijf man en een paardenkop, maar bleken er ook geen stoelen te zijn. Ach ja… Er waren een soortement lage podia aan de zijkant, zo’n meter breed, waar je op kon gaan zitten. Alleen waren die al volzet, maar iemand van de zaal kwam vragen of ze nog wat plaats voor mij konden maken, omdat een fijne collega een stoel voor me was gaan vragen. Ik verzeilde naast een zeer sympathiek koppel waarmee ik alras een gesprek begon, zij fervente concertgangers bleken met een zoon in het vierde jaar Latijn van het GO! atheneum Gentbrugge, en we elkaar uiteindelijk gewoon ook trakteerden op een drankje.

En het concert? Euh, verbluffend goed, mag ik stellen. Zangeres Aïsha Haskal omringt zich met een schare rasmuzikanten om zo’n een staalkaart aan genres te brengen, telkens met haar typisch oosterse zangstijl, al kan en wil ze haar rapverleden niet verbergen, zoals ze zelf zei. Wat een stem, wat een energie, wat een positiviteit! Het concert ging van typisch Marokkaanse muziek over een Grieks treurlied naar een Frans-Arabische funky song in de stijl van Serge Gainsbourg, tot zelfs reggae en pure rock’n’roll. De meeste nummers waren in het Marokkaans, maar ook veel Frans, Nieuwgrieks, Italiaans, enfin, alle mogelijke talen en culturen kwamen aan bod, maar vrijwel altijd met een funky sausje.

Ik heb het grootste deel van de avond gezeten – de rug wil niet echt mee de laatste tijd –  maar op een bepaald moment ben ik toch gaan dansen: de muziek was té aanstekelijk en de beweging deed mijn rug echt wel goed.

Samengevat: een zeer fijne avond met rasartiesten en een klassezangeres. Mochten ze ergens bij u in de buurt optreden: een aanrader.

“De zaak Shell” van Anoek Nuyens & Rebekka De Wit & De Nwe tijd & Frascati

Afgelopen woensdag sprong ik zo rond half acht op mijn fiets om tegen kwart voor acht aan het NTGent te staan. Er was immers nog een plaatsje over bij de Cultuurcel, en dus ging ik met graagte naar het theater.

Voor de schoolwebsite – dat zal pas later gepubliceerd worden – schreef ik er het volgende over:

Op woensdag 19 oktober tekende een hele groep leerlingen samen met een handvol leerkrachten present op het Sint-Baafsplein voor de tweede activiteit van de Cultuurcel: “De zaak Shell”.

De site van het NTGent schrijft het volgende:

“Theatermakers Anoek Nuyens en Rebekka de Wit bezochten aandeelhoudersvergaderingen van multinationals, lazen speeches en interviews van Shell, ploegden akkoorden en beleidsnota’s van overheden door en noteerden stelselmatig de opmerkingen van hun ooms en buurmannen zodra er tijdens het kerstdiner over de klimaatcrisis gesproken werd.

Aanleiding is een echte rechtszaak die nu loopt en aangespannen is door een groep ngo’s tegen de oliegigant. Inzet van de zaak: Shell dwingen hun bedrijfsvoering radicaal te veranderen. Het verweer van Shell? Niet wij, maar de consument moet veranderen.”

Het stuk valt dan ook onder de noemer documentair theater. Als ik heel eerlijk ben, zag ik het bij het begin van het stuk niet meteen zitten: Anoek Nuyens komt uitleggen waarom zij en Rebekka het stuk hebben geschreven en geven het uiteraard meteen een politiek kantje. Ik had op een avondje vertier gerekend en keek een beetje op tegen een politiek statement. Maar beetje bij beetje begon het stuk me te intrigeren tot ik volledig werd meegesleept in het, welja, verhaal.

De scène is heel eenvoudig een vierkant verhoogd platform dat daardoor een beetje de indruk wekt van een boksring. Een voor een komen de verschillende standpunten aan bod met telkens bijzonder goede argumenten. Als eerste krijgen we een uitstekende Michaël Pas die de gigant Shell vertegenwoordigt als CEO. Misschien krijg je niet meteen sympathie voor het personage, maar dan toch op zijn minst begrip, zelfs voor zijn exorbitante salaris. En zo komen alle aspecten van de zaak aan bod door middel van verschillende personages: de consument, de politica, de burger, de jonge klimaatactivist die ook effectief een jongedame blijkt te zijn die gaan betogen is en zelfs gearresteerd is tijdens een van die acties.

Het is een documentaire en toch bijzonder aangrijpend: uitstekend gebracht en goed geschreven zet het stuk je vooral aan het denken. Dit is geen vrijblijvend theater, en daar waren onze leerlingen het ook over eens. Je wordt er niet meteen vrolijk van, maar gelukkig zaten er ook bijzonder grappige en spitsvondige momenten in het stuk.

Al bij al een geslaagde avond voor de Cultuurcel, daar was iedereen het over eens.

Wie gaat mee naar Senne Guns?

Yup, Senne is een oud-leerling van onze school en komt zijn nieuwe voorstelling – eerder cabaret dan muziek, stijl Kommil Foo – bij ons op school  try-outen op 9 november. 10 euro per kaart, fijn volk gegarandeerd.
Wie gaat mee? Laat me iets weten, en ik zorg voor de kaarten.

Meer info hier op de schoolwebsite.

Strange Comedy

Per semester gaat de Cultuurcel van onze school naar drie voorstellingen. Blijkbaar was er niet zo’n enthousiasme voor de voorstelling van vanavond in CC de Stroming in Sleidinge, en dus hadden de organisatoren gevraagd, aangezien ze nogal wat tickets over hadden, of we geen zin hadden om mee te gaan. Goh, de website beloofde een mix tussen circus, illusies en humor, dus waarom niet? Ik schreef Wolf, Kobe en mezelf in.

Tsja…

Laat ons zeggen: de afwezigen hadden gelijk. Hmpf.

Ik heb er daarstraks, na de voorstelling, nog een recensie van geschreven voor de schoolwebsite, hier te lezen.

 

 

Armida

Eigenlijk hou ik wel van opera. Alleen geraak ik daar nooit, net zoals het er eigenlijk nooit van komt om naar het toneel of een concert te gaan. Want ja, gedoe met babysits, en als er dan iets tussenkomt, en goh, tickets reserveren, ik stel dat dan altijd uit… U kent het wel. Daarbij komt ook nog het feit dat opera toch wel pokkeduur is, net zoals ballet.

Toen de cultuurcel van onze school dan ook aankondigde dat ze naar de opera zouden gaan, en schitterende plaatsen hadden kunnen regelen voor een klein prijsje, schreef ik me onmiddellijk in. En jawel, ik mocht zelfs mee!

Voor school schreef ik er een verslag over voor de schoolwebsite.

Maar hier kan ik uiteraard een heel eigen mening zetten. Ik heb ervan genoten, echt waar. Maar eigenlijk heb ik bijna nog meer van genoten van het feit dat onze leerlingen blijkbaar bijzonder aangenaam verrast waren en ook een schitterende avond beleefden. Heerlijk om zestienjarigen zo te zien genieten van dergelijke muziek.

Maar hoe was het stuk zelf eigenlijk? Wel, er is duidelijk een goeie reden voor dat de opera ‘Armida’ van Rossini niet vaak opgevoerd wordt, en dat ligt aan het libretto. Zelden zo’n rommelige plot gezien, en in operacontext wil dat al wat zeggen. Bepaalde stukken waren compleet van de pot gerukt, en vaak vroeg je je af wat dit er nu plots weer kwam bij doen. Eigenlijk is het verhaal vrij simpel: Godfried van Bouillon wil met zijn legers Jeruzalem innemen, wanneer prinses (en tovenares) Armida steun komt vragen om haar eigen stad opnieuw te veroveren (maar het is een plot om de strijdkrachten te verzwakken of zoiets). Ze wil daarbij onder andere de dappere kapitein Rinaldo, die ze blijkbaar al van vroeger kent. Ze verleidt hem, en daardoor komt het tot een discussie met ene Gernando, die sneuvelt in het daaropvolgende gevecht. Rinaldo vlucht met Armida, vergeet zijn krijgersverleden, en gaat volledig op in de liefde, in een soortement sprookjesbos, volledig onder de magische controle van Armida. Maar dan komen twee strijdmakkers hem redden, en met behoorlijk wat moeite – en aria’s – krijgen ze hem mee. Armida zweert wraak.

Rossini neemt twee en een half uur de tijd om dit verhaal uit de doeken te doen, en de regisseur zweert bij een vrij oubollige regie, compleet met theatrale clichégebaren die je je altijd wel bij een slechte opera voorstelt. De decors waren soms ingenieus, maar vaker ook… goh, ouderwets?

Maar, en daar draait het bij een opera toch grotendeels om, de muziek was prachtig! Chapeau voor zowel Enea (de naam alleen al) Scala en Carmen Romeu, de hoofdrolspelers. Maar ik ben vooral als een blok gevallen voor de prachtige tenor van Robert McPherson (te beluisteren op Spotify). Wat. Een. Stem. Fantastisch!

Ik had dus een prachtige avond, doorspekt met de nodige what-the-hell-momenten, en vooral met prachtige muziek. Een aanrader.

Amsterdam

Elk jaar gaat de cultuurcel van mijn school – i.e. Koninklijk Atheneum Mariakerke – met wie wil uit vier, vijf, en zes een ganse dag op uitstap. Afwisselend is dat Parijs, Londen en Amsterdam. Doorgaans is dat compleet volzet, en kunnen er geen extra leraars mee. Dit jaar had ik geluk: de busmaatschappij voorzag een iets grotere bus dan besteld, en dus kon ik mee.

Al is twintig over zes toch verdomde vroeg om aan school te staan, geloof me.

Het verkeer verliep bijzonder vlot, en iets na tienen stonden we al op het museumplein in Amsterdam, voor een bezoek aan het Rijksmuseum. Obligate groepsfoto’s zijn er om genomen te worden, en dat deden we dus ook.

groepsfoto

De rest van de voormiddag werd gespendeerd met gapen naar de Nachtwacht en andere kunstvoorwerpen, tijdens een vrij bezoek. Kobe: “Oh mama, ga jij naar Amsterdam? Ga je dan naar de Nachtwacht gaan kijken?” Dat kind is echt soms niet te doen.

Ik heb wat foto’s genomen van dingen die ik ofwel echt mooi vond, of intrigerend, ofwel bruikbaar in de klas. Helaas weinig in combinatie van de drie ^^ Ik zet ze hier eigenlijk vooral als referentie voor mezelf, maar het staat u uiteraard volledig vrij mee te kijken.

* glasramen in een totaal areligieus huis, dus van filosofen

IMG_9538

* Doordenkertje

IMG_9539

* ik vermoed over de stad zelf?

IMG_9534

* afgietsel van de Laocoöngroep

IMG_9535

* afgietsel van Diana

IMG_9536

IMG_9537

* hele mooie donderwolken. Knap.

IMG_9543

* Manlius laat zijn zoon doden omdat die een bevel negeerde

IMG_9544

* een Orpheus, met detail

IMG_9545

IMG_9547

* vliegtuig in de Stijl

IMG_9548

* Rietveld

 

 

 

 

IMG_9549

* gewoon mooi.

IMG_9550

* machtig om zien

IMG_9541

* de ontvangst van Aeneas in het paleis van Dido

IMG_9542

Daarna gingen we rustig gaan picknicken in het Vondelpark, en aansluitend verdeelden we de leerlingen in vier groepen, en namen hen mee op sleeptouw voor een lange stadswandeling met een hoop uitleg.

De foto’s van groepjes luisterende leerlingen zal ik u besparen – u kan die vinden op de FBpagina van de school, mocht u dat écht willen – maar alweer waren er fijne dingen te fotograferen.

Na bijna twee uur stappen volgde een boottochtje van een uur, en dan nog eens een stevige wandeling van anderhalf uur. Amai mijn voeten (letterlijk).

IMG_9555

IMG_9557

* prachtig gebouw

IMG_9570 IMG_9571

* Spinoza met eikosahedron

IMG_9573

* op aanvraag. Bij deze, Lina!

IMG_9586

* het wapen van Amsterdam

IMG_9592

Er was nog net genoeg tijd om met de collega’s iets te eten, zodat we tegen achten terug op de bus zaten, en tegen elven in Mariakerke waren.

Zware dag, maar wel een hele fijne.

 

Schoolreis naar Parijs

Een schoolreis, zo’n échte schoolreis, dat was -uiteraard- verdomd lang geleden. Oh ja, als leraar ga je mee als begeleider en/of organisator, en dat is iets helemaal anders.

Maar vandaag mochten we de bus op als ‘kindjes’. Braaf luisteren naar de begeleiders, een plannetje krijgen in een plastic mapje, geteld worden onder een ‘poortje’, en duidelijk knikken als het uur van afspraak wordt meegedeeld. En zingen in de bus, dat ook natuurlijk.

parijs1

Allemaal leraars dus, het schoolreisgevoel was effectief groot. Onze collega’s van de cultuurcel organiseren nu al een behoorlijk aantal jaren op het einde van het schooljaar een uitstap naar afwisselend Parijs, Londen of Amsterdam. Dit jaar vonden ze dat ze dat misschien ook wel eens konden doen voor de leraars van de school, op vrijwillige basis. En met partner, voor wie dat wou. En dus zaten we vandaag te giechelen en spelletjes te spelen op de bus.

parijs2

Beklommen we de Arc de Triomphe, en man, dat zijn een hoop trappen! Die vooral zo keihard draaien dat ik er hondsmisselijk van werd. Maar bovenaan werd die inspanning beloond met een prachtig uitzicht over de grote boulevards van Parijs.

parijs3

Splitsten we, na enig wachten op een verloren gelopen collega, op in twee groepen: één groep met een vrij conservatieve wandeling rond de traditionele hotspots van Parijs, een andere groep met een wandeling op de Rive Gauche, met onder andere het Panthéon en Saint Sulpice.

parijs4

Aten we pas rond drie uur, een uurtje later dan voorzien, en waren we allemaal toch wel blauw van de honger. En intussen ook nat, want het was beginnen miezeren.

Zaten we daarna allemaal op een (overdekt) bootje op de Seine, lekker beschut tegen de regen, te genieten van het uitzicht en de vlekkeloze imitatie van een sanseveria door het meisje dat ons door de micro een uitleg zat te geven.

Splitsten we daarna op in kleinere groepjes, hoewel een vrij grote groep samen naar de Notre Dame ging, en daarna ook samen iets ging eten.

Ging ik op stap met twee jongere collega’s in het Quartier Latin, zagen we een hoop hippe winkeltjes, dronken een heerlijke koffie, en speelden een sympathieke salade naar binnen bij een klein Italiaantje.

En zaten we rond tien uur opnieuw op de bus, waar de meesten onder ons, de geest van de leerlingen getrouw, prompt in slaap vielen.

Bedankt, lieve collega’s van de cultuurcel. Ik had een prachtige dag!

parijs5