Dankbaar

Hoe moeilijk het momenteel ook is op school, ik heb fantastische collega’s. Echt. Ik meen dat uit de grond van mijn hart.

Ik zit namelijk nog de hele volgende week thuis in quarantaine. Op zich is dat niet zo fijn, maar ik kan online lesgeven, dus ja… Alleen wordt na die week de rapportperiode afgesloten en ik had nog in al mijn klassen een herhalingstoets gepland. Die staan doorgaans al een maand vast, want ik heb mijn leerlingen in combinaties die mijn collega’s niet hebben.

Normaal gezien worden die toetsen probleemloos afgenomen door een collega met studiepermanentie, maar nu is er vrijwel elke dag een tiental collega’s afwezig. De studiezaal zit vol, de eetzaal zit vol en soms gaan we gewoon buiten op de speelplaats met de leerlingen, want we kunnen ze niet stapelen en we hebben niet voldoende mensen voor toezicht.

Ik hield mijn hart vast en stuurde een oproep naar de collega’s: dat ik op bepaalde uren een herhalingstoets had, dat het secretariaat me niet kon garanderen dat die ook afgenomen gingen kunnen worden en of er geen collega’s waren die op die bewuste uren een springuur hadden maar geen permanentie, en of die dan niet uit de goedheid van hun hart mijn toets wilden afnemen.

Ik stuurde dat op zondagnamiddag, binnen het kwartier waren drie van de vier uren opgevuld, en de aanbiedingen bleven binnenstromen. Nog een half uur later was ook dat laatste uur ingepland en had het leerlingensecretariaat ook al laten weten dat zij de toetsen gingen kopiëren en klaarleggen.

Zondagnamiddag. Leraars. Jawel.

Ik heb zeker twintig collega’s gehad die met graagte mij uit de nood wilden helpen. Ik heb er zelfs twee gehad die hun halve vrije dag wilden opgeven om een uur toets te komen afnemen.

Serieus. Een van de taglines van onze school is ‘warm’, en geloof me, mijn collega’s maken dat waar.

Wilde ideeën

Ik heb echt maffe collega’s!

Normaal gezien draag ik de externe communicatie/marketing van de school op mijn eentje: dat is helemaal niet erg en ik word wel zo graag met rust gelaten. Sommige dingen toets ik natuurlijk af met de directie, kwestie van geen controversiële dingen te plaatsen en ook af en toe feedback te krijgen. Maar verder doe ik vooral eigenlijk gewoon mijn ding op website, facebook, instagram en de communicatiepagina van Smartschool. Ik word daar ook vier lesuren per week (lees: zes gewone uren) voor betaald, iets wat op zich niet voldoende is, maar ik doe dit graag.

Maar de organisatie van die digitale infoavond en vooral ook OpenSchoolDag, daar heb ik gelukkig wel collega’s voor. Wie wilde, kon deelnemen aan een vergadering en daar was verrassend veel volk. En vooral ook de opvolgvergadering werd nog steeds vlotjes bijgewoond, zodat ik meteen goeie ideeën toegespeeld kreeg, grondige en opbouwende feedback, en werden er ook taken uit mijn handen genomen, meestal door leerkrachten die zelf al met stapels andere dingen bezig zijn.

Een van de opmerkingen die we kregen na de infoavond, was dat het toch wel zonde was dat de leerlingen het gebouw niet konden zien, want een school kiezen, dat doe je niet zomaar. En in de foto’s en filmpjes zag je het gebouw eigenlijk niet zo goed.

Waarop twee collega’s meteen: “Als we nu eens een Google Street View doen van de school?” Euh, say what? Ze konden een 360° camera lenen en zagen dat volledig zitten. Alle gangen van de school konden doorkruist worden en ook de meeste lokalen zouden toegankelijk zijn. In die lokalen zaten dan links naar specifieke vakken, die vakkenpagina’s die ik eerder al aanmaakte.

Veel werk, nog drie weken tijd, maar ze zijn ervoor aan het gaan! Ik heb een voorproefje gezien en het is gewoon geniaal! Nee, het is niet hetzelfde als in het echt, maar het geeft toch een verdomd goed beeld van ons gebouw.

Echt.

Maffe collega’s. Ze hebben er geen idee van hoe dankbaar ik als mediacoach wel ben.

Hoera voor collega’s, vriendinnen en vakantie!

De laatste werkdag voor de vakantie, maar ’t was er eentje die kon tellen. Eerst in de voormiddag samen met de leerlingen in een klas voor het indienen van sleutels en dergelijke, en dan tegen tien uur de rapporten uitdelen. Ook dat verloopt nooit zonder drama (of toch zelden). En dan tussen half elf en half één leerlingencontact: de leerlingen mogen hun examens inkijken, vragen stellen, problemen oplossen, dat soort dingen. Bij mij loopt het altijd in het begin wat storm, om daarna plat te vallen. Zeker nu vijf en zes mondeling hadden, heb ik weinig volk gezien. Enfin, ik heb intussen nog wat administratie en zo weggewerkt.

Om half één bood de directie ons een zeer fijne broodmaaltijd aan, en meteen werden ook de afscheidnemende collega’s gevierd. Ik kon het niet laten, en had voor Christine een oranje vestje gezocht én gevonden. Die ga ik missen, echt waar. Meer hierover hier, zoals altijd.

 

Ik had nog net de tijd om snel even naar huis te gaan, en Kobes valies voor het kamp te maken. Die moet vanavond al ingediend worden, zodat ze mee kan met de camion en de kinderen die zelf niet hoeven te dragen.

Bon, tegen vier uur was ik weer netjes present op school, voor het oudercontact. Stormloop het eerste uur, dan een uur zo goed als niemand, en dan weer vollen bak. Zelfs in die zin, dat ik niet klaar was tegen zevenen, maar pas tegen achten. Intussen was mijn telefoon een paar keer gegaan, en toen het van thuis bleek te komen, had ik ook opgepakt. Kobe was in een halve paniek: zijn gerief moest binnengebracht worden bij de scouts tussen half zeven en half acht, en dat ging dus niet lukken. Maar toen kwam Delphine als de reddende engel: die kent me al een beetje, was komen aanbellen met de vraag of het gerief al binnen was, en aangezien Kobes gerief wel volledig klaar stond, had zij het meegenomen. Daar had ik zelf nog niet eens aan gedacht. Prachtig dus!
Aan mijn vader kon ik het niet vragen, want die was het hem afgebold: misverstandje. Die was naar Wondelgem gekomen tegen half vier om te babysitten, maar dacht dat ik tegen zes uur ging thuis zijn – dat ging Wolf zijn, maar die had intussen gevraagd of hij niet bij Quinten mocht blijven slapen – en was dus om kwart voor zeven de belastingsaangiften gaan posten en dan maar naar huis gereden. Kobe en Merel zaten dan maar alleen… Kobe heeft zelf de tafel gezet, ze hebben gegeten, en toen ik na het oudercontact belde (iets voor achten dus) kwam Bart net thuis. Oef.

Ik was namelijk voorbij het terras gereden van café ‘Den Boer’ waar een ganse groep van de collega’s zat, en heb me er nog even bijgezet. Commentaar: “Mens, gij ziet er afgepeigerd uit!” Zo voelde ik me ook wel een beetje. Maar bon, vakantie dus. Hoera.

Schoolreis naar Parijs

Een schoolreis, zo’n échte schoolreis, dat was -uiteraard- verdomd lang geleden. Oh ja, als leraar ga je mee als begeleider en/of organisator, en dat is iets helemaal anders.

Maar vandaag mochten we de bus op als ‘kindjes’. Braaf luisteren naar de begeleiders, een plannetje krijgen in een plastic mapje, geteld worden onder een ‘poortje’, en duidelijk knikken als het uur van afspraak wordt meegedeeld. En zingen in de bus, dat ook natuurlijk.

parijs1

Allemaal leraars dus, het schoolreisgevoel was effectief groot. Onze collega’s van de cultuurcel organiseren nu al een behoorlijk aantal jaren op het einde van het schooljaar een uitstap naar afwisselend Parijs, Londen of Amsterdam. Dit jaar vonden ze dat ze dat misschien ook wel eens konden doen voor de leraars van de school, op vrijwillige basis. En met partner, voor wie dat wou. En dus zaten we vandaag te giechelen en spelletjes te spelen op de bus.

parijs2

Beklommen we de Arc de Triomphe, en man, dat zijn een hoop trappen! Die vooral zo keihard draaien dat ik er hondsmisselijk van werd. Maar bovenaan werd die inspanning beloond met een prachtig uitzicht over de grote boulevards van Parijs.

parijs3

Splitsten we, na enig wachten op een verloren gelopen collega, op in twee groepen: één groep met een vrij conservatieve wandeling rond de traditionele hotspots van Parijs, een andere groep met een wandeling op de Rive Gauche, met onder andere het Panthéon en Saint Sulpice.

parijs4

Aten we pas rond drie uur, een uurtje later dan voorzien, en waren we allemaal toch wel blauw van de honger. En intussen ook nat, want het was beginnen miezeren.

Zaten we daarna allemaal op een (overdekt) bootje op de Seine, lekker beschut tegen de regen, te genieten van het uitzicht en de vlekkeloze imitatie van een sanseveria door het meisje dat ons door de micro een uitleg zat te geven.

Splitsten we daarna op in kleinere groepjes, hoewel een vrij grote groep samen naar de Notre Dame ging, en daarna ook samen iets ging eten.

Ging ik op stap met twee jongere collega’s in het Quartier Latin, zagen we een hoop hippe winkeltjes, dronken een heerlijke koffie, en speelden een sympathieke salade naar binnen bij een klein Italiaantje.

En zaten we rond tien uur opnieuw op de bus, waar de meesten onder ons, de geest van de leerlingen getrouw, prompt in slaap vielen.

Bedankt, lieve collega’s van de cultuurcel. Ik had een prachtige dag!

parijs5