Vliegeren en bowlen en wandelen en zwemmen, maar niet tegelijk

Het ging alweer een luie dag worden, als we voort mochten gaan op de ochtend. Gelukkig hadden we wel nog andere plannen: we zijn begonnen met te lunchen in het Grand Café van het centrum: niets speciaals, maar dat hoefde ook niet.

We hadden namelijk om half drie een bowlingbaan geboekt, en hadden dus nog even tijd om tussenin te gaan vliegeren op het kleine strandje van het park zelf. Alleen bleef de wind niet continu waaien, zoals wel vaker als je niet op een echt strand staat. We hadden Kobes zelfgemaakte vlieger mee die eigenlijk fantastisch werkt, en dan nog onze eigen oude vlieger, die we al jaren hebben. Maar Wolf wilde dolgraag een stuntvlieger, zo eentje met twee touwen die je allerlei figuren kan laten maken, en die kreeg hij dan ook. Maar daar vliegeren met dat ding, nee, dat lukte niet.

Tegen half drie stonden we op de bowlingbaan waar de vier kinderen bowlden en Bart Merel af en toe hielp. Het is niks voor mij: ik heb het nooit graag gedaan, en met die rug van mij zou het nu al helemaal om problemen vragen zijn. Maar ik zat erbij, keek ernaar en genoot van hun capriolen.

Daarna keerden we naar het huisje terug, en de kinderen gingen zwemmen, terwijl Bart rustig op zijn eentje wat achterstallige lectuur inhaalde en ik in het gebied achter het park een geocachewandeling ging maken.

Er ligt namelijk een beschermd stukje natuur achter het park, aan de kant van het Grevelingenmeer, en daar lag een wandeling van zo’n drie kilometer waarmee je een cache kunt vinden. Ideaal om nu te doen, al had ik voor de zekerheid wel mijn regenjas mee.

Ik was netjes terug om half zeven, waar ook de kinderen net terug waren en alles al klaar stond voor de grillplaat. Dat is ook zo’n traditie: de laatste avond in Center Parcs doen we altijd zelf zo’n Fun Cooking, en in Nederland is dat bijzonder uitgebreid. We hebben voor vier volwassenen en twee kinderen besteld en hadden nog massa’s over. Je krijgt een grote pot vleessla, 3 stokbroden, een blok bakboter, twee dozen kruidenboter, een grote pot aardappelsla, een grote fles pitasaus en een grote fles cocktailsaus, een potje mayonaise, een molentje met allerhande kruiden, twee bakken sla, twee grote porties gesneden groenten om te bakken en vooral heel veel vlees. Oh, en voor iedereen nog een dessertje en een fles pannenkoekenbeslag.

Ik weet vooral dat Bart morgen thuis nog zal wokken voor iedereen met alle overschot, en dat er nog dingen over zullen zijn. Oef.

Maar bon, alweer een zeer fijne en vooral rustgevende dag. Vakantie dus.

Geocaching rond het Grevelingenmeer en andere dinges

Bart was gelukkig al terug, maar deze voormiddag was er niet echt veel animo om veel te doen. Enfin, ik had alweer geen zittend gat en wilde in de buurt een paar caches oppikken met de auto. Wolf en Arwen zagen dat volledig zitten, alleen waren we weer eens te laat weg: het was tien over elf tegen dat we in de auto zaten. We reden naar Zierikzee, richting Ouddorp en vonden inderdaad een paar mooie caches. Eentje was niet te doen: de boom waar de cache zou moeten zitten, zat vol met grote agressieve mieren die ook meteen beten. Ugh!

Tegen kwart over twaalf waren we terug in het huisje, aten boterhammen en om een uur stonden we in de Action Factory: we hadden voor de vier kinderen een hoogteparcours in blacklight geboekt, iets waar ze zich compleet in het zweet mee werkten en doodop van waren. Tsja…

We konden dan wel niks anders dan iets drinken op het terras van het centrum, maar daar werd Arwen geterroriseerd door een meeuw en wij door de eerste regendruppels.

We liepen met zijn allen terug naar het huisje, de kinderen gingen nog even relaxen voor ze met papa gingen zwemmen, en ik nam mijn regenjas, mijn spullen en ging geocachen.
Nog een chance dat ik die regenjas mee had, want voor het goeie weer hoefde ik het niet te doen. Maar ik vond prachtig verzorgde caches van De Duintoppers, een cacheteam dat echt wel moeite steekt in zijn caches. Knap!
Eentje lag aan het einde van een soortement dammetje, en daarop lag het vol met krabbenbotjes en restanten: de meeuwen laten hun gevangen krabben op de stenen vallen zodat die openspringen en ze ze kunnen opeten.

Ik reed richting Oostdorp en verzeilde er op een oude verschansing: mooi!

Ik ging tot aan Goedereede en begon toen langzaam terug te keren, want a) het begon al rond zes uur te draaien b) het begon toch wel harder te regenen, ja. In totaal  15 caches vandaag, niet slecht.

In het terugrijden begon het echt wel te regenen, wat me deed bellen naar Bart: we hadden afgesproken om in één van de strandpaviljoens te gaan eten, en als ik dan toch met de auto was, kon ik hen evengoed aan de ingang van het park ophalen en met de auto gaan, want het is toch wel een kwartiertje wandelen.

Ideale timing, want ze waren zich net aan het afdrogen en waren dus in de buurt van de ingang. Ik heb hen opgepikt en we zijn gezellig gaan eten in een hele fijne surfbar: surfshop, de inrichting is zomers en het personeel zijn duidelijk zelf allemaal surfers, ook in die stijl gekleed. Hele fijne sfeer, en lekker eten.

We reden terug naar het park, wandelden naar ons huisje, en vonden het welletjes voor vandaag.

Port Zélande, dag twee

Bart was ’s morgens al bijzonder vroeg weg, jammer genoeg. Wij sliepen uit, hingen hier rustigjes rond, en tegen elf uur gingen we richting strand. De kinderen vonden dat ze het op zijn minst eens moesten gezien hebben, en dat vond ik ook. Het plan was om dan in het terugkeren langs het winkeltje te passeren en eten mee te brengen om zelf te koken.

Alleen… we liepen rustigjes aan zee, losten een multicache op, stelden vast dat vooral Merel moe was en iedereen eigenlijk al honger had, en bleven dan maar eten in een van de strandpaviljoenen. ’s Middags hebben ze hier in Nederland altijd een heel beperkte lunchkaart, zodat het uitsmijters werden voor iedereen. Lekkere en heel grote uitsmijters, dat wel.

We probeerden nog een cache te zoeken in de haven, maar stelden vast dat er een groot hek was dat ons de weg versperde, en liepen dan maar terug naar het huisje, om er even te rusten en te chillen.

Tegen half vier togen we naar het zwembad. Ik had er, om eerlijk te zijn, niet zo veel meer aan: de glijbanen en dergelijke kan ik niet meer doen, en de wildwaterbaan, die ik altijd zo leuk vond, moet ik volledig op de rug doen, en ik ben er eigenlijk geen moment gerust in. Het werd voor mij vooral in het bubbelbad zitten, geef ik toe. Tegen half zeven waren we terug, aten we boterhammen, en keken we samen naar Spider Man: Homecoming. Allez ja, Merel keek het eerste kwartier – de rest had ze toch al gezien – en ging daarna slapen.

En tegen goed elf uur was Bart hier terug, na een vergadering om tien uur, een huis verkopen in Ronse om vier uur, een vergadering om zes uur en eentje om zeven uur. Ha ja, als hij dan toch moet terugkeren, zorgt hij er wel voor dat het meteen de moeite loont. Maar ik was toch blij dat hij terug was. Het is niet hetzelfde als hij er niet bij is…

Port Zélande

Dit jaar kon Bart het zich niet echt permitteren om lang op vakantie te gaan: te veel hete hangijzers in het vuur, te veel dingen die nu onmiddellijke reactie kunnen vragen. We wisten dat op voorhand, het is niet alsof dat een probleem was. Ik had met de kinderen afgesproken deze week vrij te houden, en we gingen wel zien wat we dan gingen doen. Ik had gedacht met de auto naar Engeland te gaan en er van B&B naar B&B te rijden, zoals ik zelf altijd heb gedaan met ons ma. Of Duitsland, of Bretagne of zo.

Maar zij kwamen met het uitdrukkelijke verzoek nog eens Center Parcs te doen: dat was eeuwen geleden en ze vonden dat zo leuk. Euh… van mij niet gelaten. We kozen Port Zélande omdat we daar goeie herinneringen aan hadden en dat amper een dik uur rijden is van thuis. Nog een chance, want morgen mag Bart al heen en weer rijden… Tsja.

We waren zowaar klaar om half tien, du jamais vu, terwijl Arwen pas afgezet werd om tien uur. Iets later zaten we dus in de auto’s, richting Middelburg. Daar wilden we even de toerist uithangen, wat geocaches oppikken en iets eten. Er was stralende zon toen we er toekwamen, maar gelukkig zaten we tijdens het eten onder een grote parasol, want jawel, de eerste regenbui was een feit.

Tegen een goeie één uur zaten we alweer in de auto en reden we via de Deltawerken Neeltje Jans. Ik had het me indrukwekkender van uitzicht voorgesteld, om eerlijk te zijn, ook al waaiden we er bijna weg.

Om half drie waren we in Center Parcs, zodat we eerst nog een koffie gingen drinken voor we in ons huisje kwamen. Om eerlijk te zijn: dat huisje valt een klein beetje tegen. Het is klein voor zes personen: één kleine badkamer, en de zetel in de woonkamer is zo groot dat je hem opzij moet schuiven als je naar het terrasje wil. Nu, ik denk niet dat we dat vaak gaan willen, want het regent eigenlijk nogal. En daarnaast, ja het is vernieuwd, maar de oude houten ramen zijn nog altijd gewoon oude houten ramen die niet perfect sluiten en dat soort dingen. Meh.

Enfin, we installeerden ons en Bart ging met de kinderen prompt naar het zwembad. Ik paste: ik weet niet wat het is, maar ik ben de laatste dagen nogal opvliegend en slecht gehumeurd, en de stilte en het lezen deed me goed.

Tegen half zeven werd er gegeten, en terwijl de kinderen dan wat tv en computer  keken, maakten Bart en ik nog een avondwandeling. Het is een twintig minuutjes wandelen tot aan de zee, en dat is wat we deden, onder een dreigende avondlucht. Tot onze grote verbazing vonden we vlak voor de duinen een betonnen vlakte, het lijkt wel een schots en scheve landingsbaan. Vreemd, tot ik leerde dat het hier eigenlijk een immense dam is, en dan is het meteen minder vreemd. We wandelden rond, pikten een geocache op, stelden vast dat het eb was en de zee zelf wel heel ver lag, en keerden op onze stappen terug, want de lucht begon nu wel héél erg dreigend te worden, compleet met bliksems en al. Een zonsondergang zien over de zee zat er dus niet echt in.

Helemaal droog hebben we het niet gehouden, maar het was pas toen we al veilig en wel terug waren in het huisje dat het beginnen gieten is. Oef.

Vakantie

Vakantie. Eindelijk.

Ik was er echt aan toe, het is de laatste weken vreselijk druk geweest. En voor iemand durft piepen over de vele vakantie: ik neem gewoon mijn overuren op, serieus.

Enfin, Wolf is deze morgen voor vijf dagen vertrokken naar Center Parcs met Quinten en diens ouders en grootouders, dus hebben Kobe, Merel en ik het rijk voor ons alleen. En vandaag hebben we dan ook niks gedaan.

Of toch: ik ben met ons pa naar de neurologe geweest, omdat het de laatste tijd echt niet goed met hem gaat, sinds de verandering van medicatie na zijn manische episode. En daar ben ik wel een paar dingen te weten gekomen, ja. Zo had zij bijvoorbeeld sterk geadviseerd dat hij even zou opgenomen worden in de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis), een soort crisiscentrum, maar dat had hij resoluut geweigerd. Hij had haar dan wel beloofd contact op te nemen met een psychiater, en had kaartjes meegekregen en alles, maar had daar wel in alle talen over gezwegen tegen mij. Hij was blijkbaar ook weer gestopt met bepaalde medicatie op eigen houtje, omdat hij het uiteraard beter weet dan iemand die 14 jaar gestudeerd heeft.

Enfin, ik heb me echt grondig kwaad gemaakt omdat wij ons uiteraard zorgen maken en hij niet wil ingaan op de broodnodige hulp. Ik ga dus morgen bellen naar een gespecialiseerde psychiater die mensen van 60+ behandelt, dus vaak met bijkomende klachten zoals Parkinson, zodat zijn medicatie eindelijk op punt kan worden gesteld. Zoals de neurologe zei: zij doet de fysieke component, niet de psychische.

Bon, we zien wel. Maar ik heb nu al het gevoel dat het geen vlekkeloze vakantie zal worden…

Pokémon in Center Parcs

Ik ben mijn gsm dus continu kwijt. Niet als in: ik weet niet waar ik hem gelegd heb, maar als in: Wolf is er mee op stap en ik krijg hem niet terug. Ja, om bereikbaar te blijven – in twee richtingen – heeft hij de zijne in mijn handtas gestoken, maar dat is niet helemaal hetzelfde. Maar Wolf amuseert zich te pletter met die Pokémon Go, en legt kilometers af. Tegenwoordig zelfs samen met zijn vader, want ook Bart maakt nu zelfs ochtendwandelingetjes en haalt verse koeken. Niet dat hij dat anders niet zou doen, maar toch niet met zoveel gusto en brio. Tsja.

Wolf neemt ook regelmatig foto’s van die beestjes:

Maar bon, er wordt dus weer gewandeld. We ontbeten laat, ik zat eigenlijk vooral te lezen, en tegen de middag wandelden we naar het centrum. Merel is er intussen weer helemaal door, ze heeft geslapen tot tien uur, nota bene.

IMG_5416

IMG_1868

We gaven de fietsjes binnen, en lieten Bart de Jungle Dome zien, waar we dan ook zelf een panini of croque aten, en aansluitend uitgebreid gingen zwemmen. Op die manier waren we er vroeg, en was er nog ampel tijd voor een ijsje buiten aan de pedalo’s, tussen de verschillende pokéstops waartussen Wolf steeds maar toertjes reed op zijn step. Bart had beide steps, die maandag niet meer in de bus hadden gekund, nu wel bij, en dat was eigenlijk wel een gemak, ja.

IMG_5808

We waren dus een pak vroeger aan het huisje dan de voorbije dagen, aten rustig, staken Merel op tijd in bed, en toen gingen Bart en Wolf nog extra wandelen, want het stikt hier echt wel van de pokémon. En ik, ik vind al die extra lichaamsbeweging bij mijn mannen best wel oké ^^

 

 

Center Parcs dag drie, met zijn tienen.

Dat het een stevig dagje was, vandaag. Onze echtgenoten gingen al in de voormiddag aanzetten – Bart had zijn agenda leeg gekregen – om hier tegen de middag te zijn. Het plan was twaalf uur, maar dat liep wel even uit. Ook onze ochtend was heel erg traag gestart, zodat we alweer pas tegen half elf vertrokken, brood insloegen, en uiteindelijk kwart over elf aan de manège waren, op meer dan een half uur stappen, en het was al verdomde heet!

Het plan was dat Merel en Lena-Mare elk een half uurtje op een pony gingen rijden, en dat we dan zorgden dat we tegen twaalf uur terug in ons huisje gingen zijn. Nu, we hadden dus een en ander verkeerd ingeschat. Blijkbaar kan er wel pony gereden worden tussen elf en twaalf, maar dan echt startend om elf uur, of nog om half twaalf. We gingen dus nooit op tijd aan ons huisje terug zijn. Bleek nu ook dat beide kleintjes helemaal geen zin meer hadden om op een pony te zitten, maar Kobe en Elly wel. En dat er per rijdend kind een volwassene een half uur moest meestappen. Juist ja. Na een hoop palaver kwamen we tot een besluit: Gwen ging met de jongsten en de oudsten al terug naar het huisje gaan, en ik ging Kobe en Elly elk een kwartier laten rijden. Ik heb dus een half uur stevig doorgestapt met eerst een glunderende Kobe, en daarna een glunderende Elly. Het was heet, stoffig, maar gelukkig wel in een bosje. Oef.

We besloten met een drankje, en stapten toen een half uur terug naar ons huisje. Amai mijn enkel… Daar bleken trouwens de kleine meisjes elk een huurfietsje gekregen te hebben, want ook zij waren te moe om nog heelhuids thuis te geraken.

Enfin, tegen dan kwamen ook de heren toe, en kon er gegeten worden. We bleven nog eventjes rustig zitten na het eten, en gingen toen zwemmen. Ha ja, nu iedereen er nog eens tegelijk was… Al bleef Gwen wel in het huisje om alles op te ruimen, zodat ze na het eten konden vertrekken.

Na het zwemmen gingen we buiten op het terras zitten aan het Sports Center, waar Gwen ons opwachtte, en genoten van ons drinken. Tot het plots stevig begon te onweren, en we met onze cocktail binnen moesten vluchten. De bui was gelukkig snel over, en we wandelden dan maar op ’t gemakje terug naar huis. Merel had zich in het zwembad enorm goed geamuseerd, maar was compleet, maar dan ook compleet plat gevallen zodra we buiten kwamen. Ze voelde zich niet lekker, had buikpijn, en had naar eigen zeggen te veel water binnen gekregen. Ze wilde dan ook niks eten of drinken, en zat de hele tijd op mijn schoot of zelfs als een baby genesteld in mijn armen.

Ze is nog half naar het huisje gewandeld, half op het fietsje, half in mijn nek, en zodra we thuis kwamen, is ze op haar bed gaan liggen. Nog geen vijf minuten later sliep ze, in haar kleren, zonder eten.

We hadden nochtans fijn eten voorzien: een steengrill, en in Nederland is die altijd behoorlijk uitgebreid: vijf soorten vlees, kruidenboter, looksaus, cocktailsaus, aardappelsla met rundsvlees, sla, vijf soorten groenten in overvloed om te bakken, een half stokbrood per persoon, en daarna nog pudding en pralines. Voor de kinderen was er een typische kinderbox, met een speelgoedje, een kleurplaat, kleurtjes, een sapje, ook dus hetzelfde vlees en groenten, en een kinderei als dessert. 115 euro voor 5 volwasssenen, 4 kinderen (ik had eentje minder gerekend). Het vlees was op, maar van de rest was er nog massa’s over.

Enfin, tegen negen uur zijn de Meexjes naar huis vertrokken, en was het plots een pak stiller in het huisje. En ruimer, dat ook ^^