Ontbijt – of noem het gerust brunch – in Cocotine

Merel en ik hebben afgesproken dat we elke vakantie gaan ontbijten. Ze vindt dat zalig om te doen, en het is ook wel een fijn momentje voor ons twee.

Ik vroeg even rond op Facebook voor fijne adresjes, kreeg tal van suggesties, en ging voor iets dat hier in de buurt lag – een vreemde locatie, maar bon – en dat er bijzonder rozig uitzag. Rozig uit te spreken op zijn Frans, welteverstaan.

En jawel, Cocotine stelde niet teleur: een heel licht en gezellig interieur, met veel blank hout – Ikea was duidelijk aanwezig – en oudroze, muntgroen en pastelblauw. Waar ik me wel blauw – en niet de pastelvorm – aan ergerde, was dat de menu enkel online te vinden was (wat me op zich niet zo erg stoorde) maar uitsluitend in het Engels. Merel kan nu wel goed Engels, maar wat moet een mens zich in hemelsnaam voorstellen bij een “beauty bowl”? Een schoonheidskommetje? Alsof overigens de meeste mensen het verschil kennen in het Engels tussen een strawberry, een raspberry, een blueberry of een elderberry. Ik hoorde dan ook een tante tegen haar nichtje vertalen en zeggen dat ze het ook niet wist. En dit voor een fijn plekje in de Gentse Meulestee, waar het uiteraard stikt van de Engelstalige mensen en de toeristen…

Maar bon, de ergernis was snel vergeten toen het ontbijt ook effectief op tafel verscheen. Ik was gegaan voor een ‘beauty bowl’, ’t is te zeggen een grote kom met yoghurt, granola en stapels vers fruit van alle mogelijke soorten. Bijzonder lekker, bijzonder instagramwaardig en daarom ook voorzien van een kartonnen kaartje voor ’the gram’. Merel had datzelfde genomen, maar ook nog pancakes besteld. Ik had daar toen al mijn twijfels bij, maar bon.

Oh, en de koffie? Voorzien van goudfoliesnippers op het melkschuim, en een bloemetje: zowaar de mooiste koffie die ik al ooit gehad heb.

En toen hadden we eigenlijk feitelijk allebei al meer dan genoeg, en kwamen de sojapancakes – een gewone versie is er blijkbaar niet – nog op tafel: twee grote exemplaren die we met moeite opkregen en die op zich al voldoende zijn als ontbijt.

Niet meteen de Amerikaanse fluffy pancakes maar iets brodiger en ook echt wel lekker. En eigenlijk dus ook veel te veel.

Ik heb ’s middags niet meer gegeten, Merel heeft de overschot van haar beauty bowl meegekregen in een potje en heeft dat opgegeten als middagmaal. Dat zegt genoeg over de porties.

Voor de goedkoop moet ge het niet doen, maar als ge er een middagmaal mee uitspaart, is het zeker zijn prijs waard. En ja, het is superverzorgd, in een heel mooi kader, met aandacht voor het visuele.

Nu nog een deftige Nederlandse vertaling van hun menu, en ik ben helemaal tevreden. En ja, we komen nog wel terug.

 

Luie kerstdag

We sliepen lang en zaten rond tien uur aan de ontbijttafel. Nu ja, ontbijt: het was de meegeleverde brunch van Publiek, en die was serieus de moeite!

Broodjes met rillette, pompoen met geitenkaas, scones met clotted cream and jam, eitjes,verse yoghurt met een citruscoulis en granola, kaasblokjes en druiven, en appelsapjes. Oh, en chocoladekoekjes, maar die heeft Kobe allemaal opgegeten ^^

Als het een brunch was, waarom zaten we dan zo vroeg aan tafel? Wel, Koen en Else gingen even langskomen met de kinderen om te zwaaien of iets te drinken op ons winterterras, afhankelijk van het weer.

Ik moest lachen: Bart ging vol goeie moed om half elf de stoelen afdrogen en zo, maar ik vond dat wat voorbarig, en terecht: iets later was het weer aan het gieten. Maar we hadden geluk: toen ze effectief toekwamen, was de zon net aan het schijnen! We zetten de keukenstoelen buiten, staken de vuurkorf aan en voorzagen in warme soep en knabbeltjes.

Echt eten deden we niet meer, wie wilde nam nog iets te knabbelen, en tegen twee uur reden we naar Omaly in Ronse. We konden haar een kwartiertje spreken in de ‘babbelbox’ maar we hadden geluk: de volgende afspraak was maar om vier uur, zodat we een half uur konden blijven.

En daarna? Toen was het tijd voor eventjes rustig in de zetel liggen, een spaghetti en – hoe kan het ook anders? – Die Hard met het hele gezin. De kinderen hadden die nog niet gezien.

Yippee-ka-yay, motherfucker!

Maison Jeroom

Alweer donderdag, en dus een nieuwe lunchafspraak met Véronique, zolang het nog lukt.

Alleen… waar? We verkennen allebei graag nieuwe adresjes, en dus zei ze prompt: “Maison Jeroom, Dok Noord”. Ze had de dame van dit restaurantje leren kennen via een Boch verzamelgroep en wilde er graag eens naartoe.

We hadden afgesproken om half één en ik was maar nipt op tijd: ik had het verkeer blijkbaar onderschat. Maar toen ik binnenkwam, bleek ook zij er nog niet te zijn, en een paar minuten later kreeg ik een paniekerige telefoon: “Hey, ik loop hier rond in Dok Noord en ik vind het maar niet!” Euh, ik had bijna hetzelfde voorgehad, ware het niet dat ik Waze had ingeschakeld voor de files. Er is namelijk wel het shoppingcenter Dok Noord, maar er is ook de strààt, en die ligt een klein beetje verderop, vlak voor de Muidebrug naar rechts langs het water, vrij idyllisch zelfs. Klassieke fout, zo wist de eigenares me nadien te vertellen.

Maar bon, ik bestelde meteen al voor twee, en iets later kwam zij alsnog aangestoven, helemaal verhit, maar nog meer dan op tijd om rustig te kunnen lunchen.

En dat deden we met veel smaak: ik had voor beiden de pokebowl van de dag (13 euro) besteld, met zalm en avocado en zwarte boontjes.

Ik vond het eerst precies een vrij kleine portie, maar geloof me: ik heb het niet eens opgekregen, en het was nochtans bijzonder lekker!

Het interieur is licht en luchtig, met veel bleek hout en wit, en ook bijna alles in Bochporselein. De kaart is niet bijzonder uitgebreid, maar wel heel erg vers en ook gericht op vegetariërs en zelfs veganisten. Je kan er lunchen, maar ook ontbijten en op vrijdag-zaterdag-zondag ook brunchen. Zelfs een High Tea behoort tot de mogelijkheden, als je het op voorhand aanvraagt.

De taarten, daar hadden we geen tijd meer voor, maar die zagen er zeer aanlokkelijk uit, en je kan er ook pannenkoeken en wafels krijgen.

Jammer dat het weer wat minder was, want we hadden met plezier op het terras gezeten. Ik vermoed dat dat voor een volgende keer zal zijn, want ik ga hier nog terugkomen, denk ik.

Ook goed om weten: je kan ook afhalen en zelfs laten leveren binnen het Gentse. Als je voor meer dan 20 euro bestelt, leveren ze zelfs gratis.

Maison Jeroom
Dok Noord 23
9000 Gent
09 220 99 51

Ma: gesloten
Di-Woe-Do: 11u00 – 17u00
Vrij-Zat: 09u30-19u30
Zon: 9u30-17u00

Brunchke

Zoals elk jaar waren we ook dit jaar uitgenodigd voor Marnes verjaardagsfeestje. Ja, mijn metekindje wordt er ook al acht jaar!

Het  is prachtig om te zien hoe de drie nichtjes samenspelen, met tegenwoordig ook Bonne, het dochtertje van Sarahs zus, er ook nog bij. Ze maken dan samen filmpjes en giechelen zich dood!

De jongens zitten intussen samen computerspelletjes te spelen, en vooral Nand, die intussen in het derde studiejaar zit, kijkt enorm op naar Wolf. Ha ja, de grote, coole neef en al.

En intussen zitten “de grote mensen” beneden in de woonkamer gezellig te keuvelen, te eten, glazen te morsen en eigenlijk bijzonder aangenaam samen te zijn.

Die brunches bij mijn jongste broer: een aangename traditie, jawel.

 

Ontbijten en geocachen in Dordt

Om negen uur gingen de wekkers af, maar waar ik op tien minuten klaar ben – als ik niet moet douchen tenminste – doen de beide dames hier in huis er vlotjes anderhalf uur over. Tsja. Ik ben geen ochtendmens, maar als ik wakker ben, moet het wel vooruit gaan.

Kwart over negen liep ik dus met een blije Ella langs een hele mooie vliet een beetje verderop, een ochtendwandeling van zo’n drie kwartier.

Bij mijn thuiskomst waren de dames nog verre van klaar, en we hadden tegen elf uur afgesproken bij Hanneke, zo’n drie kilometer verderop. Ha, dacht ik, ideaal voor een fietstochtje en intussen wat geocaches oppikken!

Ik ging dus de fiets op en genoot van het toch wel groene Dordrecht: het stadscentrum is eigenlijk niet zo heel groot, maar de rand wel. Ik vermoed dat het te vergelijken is qua grootte met Gent. En ja, wel een paar caches gevonden.

Tegen half twaalf zaten we met zijn allen aan tafel bij Hanneke, die een meer dan royaal ontbijt/brunch had voorzien: rozijnenbrood, wit brood, kadetjes (of hoe die dingen ook heten), bruin brood, drie soorten toost, gekookte eitjes, gesneden tomaat en komkommer, een massa beleg, zowel zoet als hartig… Ik heb, zoals eigenlijk al het hele weekend, weer veel te veel gegeten, maar het smaakte ook zo…

Tegen tweeën kwam Arend Mireille ophalen en reden Caterina en Sabrina ook naar huis. Ik volgde op de fiets, maar toch net iets trager.

Tegen kwart voor drie zat ik met fiets en al in de auto, maar omdat ik nog mijn cacheboek wilde ophalen in Antwerpen, niet wist of Philip het zelf al opgehaald had en ik niet meteen antwoord kreeg, reed ik nog even de impressionante Dordtse brug over om in Zwijndrecht nog een paar fijne caches te vinden.

Kwart over vier stond ik in Antwerpen aan het Galgeweel om er in het cafetaria mijn geliefde cacheboek terug in handen te krijgen, zocht ik nog een drietal caches op Linkeroever, en draaide ik tegen zessen de straat in.

Doodop, ook al had ik bijzonder goed geslapen ’s nachts.

Maar zo’n weekenden, daar zeg ik niet nee tegen!

Verjaardagsfeestje voor Marne

De timing is natuurlijk niet alles, maar het kind kan er uiteraard ook niet aan doen dat ze net nu verjaart. En de feestjes bij Roeland en Sarah zijn altijd bijzonder gemoedelijk, dus dat is meteen ook mooi meegenomen.

Als cadeautje hadden we gans Kobes slijmgerief meegenomen: ingrediënten, potjes, glitter, kleurstof, handboek en een grote box om alles in op te bergen. En vooral ook: Kobe zelf, als slijmmeester. Hij is uitgeslijmd intussen, en zij vindt het fantastisch! Ze had het alleen nog nooit zelf mogen maken van Sarah, maar nu dus wel. Doodcontent, dat metekind van me!

Er was zoals altijd een uitgebreide brunch, terwijl de kinderen boven speelden en wij gewoon gezellig zaten te kletsen. Ik herinner me dat ik me een jaar geleden gewoon niet goed kon zetten in de zetels ginder, maar dit keer had ik eigenlijk nergens last van. Het werd een aangename middag, heerlijk relax, en dat deed ook eens deugd. Alleen jammer dat ons pa er niet bij kon zijn, maar bon… Die is tenminste veilig.

Fantastisch dagje eten en cachen

Omdat ik destijds Veroniques rolluiken had gefikst, wilde ze ons eens uitnodigen om ’s avonds zelfgemaakte hamburgers met frietjes te eten. En omdat ik haar dochter al eens een geocache-initiatie had gegeven, en haar eigenlijk ook al, stelde ze voor om daarvoor te gaan cachen. Schitterend plan, vond ik.
Toen ik gisteren boodschappen deed en van ons middageten een lichte lunch maakte, een soortement brunch, heb ik Veronique en Leonore dan ook maar meteen uitgenodigd. Ik had spiegeleitjes, gerookte zalm, surimi, kaas, sla, radijsjes, rauwe champignons, worteltjes, … Enfin, een ganse hoop, en het werd best gezellig!

Na een koffietje reden we richting Daknam, voor een geocachetoer van negentien caches, en blijkbaar een aanrader. Awel, meer dan een aanrader. We maakten een prachtige wandeling waarbij we geen enkele auto tegenkwamen, door de velden liepen, langs water, en prachtige caches deden. Een boomklimcache – best dat Kobe het aapje mee was – eentje bijna in het water, een buizenpuzzel, een buis om los te peuteren, een vogelhuisje, een quasi onzichtbare, en zelfs een ongelofelijk wijze met een elektronisch memoryspel in. Schitterend! En de grijze dag veranderde allengs in een warme zonnige dag.
Véronique maakte foto’s, en ik mag er hier gelukkig enkele gebruiken.

We waren net om drie uur gestart, en het was kwart voor zeven tegen dat we terugwaren. Ik pikte Wolf op, en we reden tot bij Véronique thuis voor de hamburgers. En óf die smaakten!

Fantastische dag gehad!

Herdenking opa

Nog elk jaar herdenken de Boghaerts – de familie van ons ma – onze grootvader, respectievelijk vader of overgrootvader. Het is intussen negen jaar geleden dat hij gestorven is, mijn lieve opa.

Het is vooral de ideale moment om iedereen nog eens terug te zien, want het overgrote deel van mijn familie zie ik maar één keer per jaar. Niet dat ik eigenlijk veel behoefte heb om hen vaker te zien, maar kom. Het jammere is wel dat ze het, ondanks alle tegenwerpingen van de kleinkinderen, steevast zelf willen blijven doen. Er wordt een zaaltje gehuurd tegenover het rusthuis van oma – prima zaaltje, daar niet van – en dan brengt de ene aperitief mee, de andere brood, een derde de dranken, de vierde de charcuterie, enzovoort. Er is dan ook een werkverdeling, want natuurlijk moet alle gerief voor die meer dan veertig man ook afgewassen worden, en opgeruimd en zo. Wat neer komt op het feit dat ik een derde van mijn tijd dat ik daar was, gespendeerd heb aan ‘werken’, en niet aan praten met mijn nonkels of tantes. Tsja. Onzin, gaan zij zeggen, maar ik heb het effectief zitten uitrekenen. En aangezien wij moesten opruimen tot het einde, ben ik dan maar, terwijl iedereen nog netjes zat te tafelen, al samen met een paar kozijns die ook weg moesten, tafels beginnen op hun plaats zetten, met de stoelen er omgekeerd bovenop. Vreselijk gezellig allemaal. In plaats van dan een traiteur te vragen, maar kom.

Op naar volgend jaar.

Salutem tibi, ave!

Zoals elk jaar kwamen we vandaag weer met de uitgebreide familie Boghaert samen: de mater familias (92), haar zes kinderen met wederhelften (al konden er twee niet zijn), hun vijftien kinderen (waarvan de meeste met partner) en de momenteel elf achterkleinkinderen. Oh, en haar broer met diens vrouw. Een gigantische bende dus. We hadden het zaaltje in Ursel tegenover het rusthuis afgehuurd, gingen eerst naar de herdenkingsmis van opa (gestorven in 2008, hij zou nu 101 geworden zijn), en deden dan van brunch.

Blijkbaar waren er toch de meeste stemmen – of de luidste roepers – om het toch weer zelf te doen, en dus had iedereen weer een taak. Er was een uitgebreide receptie, daarna brood met veel soorten toespijs, en dan dessert. Er moest afgeruimd en afgewassen worden, maar gelukkig niet meer gedweild en zo, dat lieten ze toch al doen.

Enfin, mede dankzij het goede weer werd het een bijzonder aangename namiddag, met familie die ik doorgaans maar één keer per jaar zie. Meer hoeft dat niet te zijn, maar minder ook weer niet.

Salutem tibi dico, ave!

IMG_8289
IMG_8283

IMG_8286

IMG_8288

IMG_8290

IMG_8293

IMG_8292

IMG_8297

IMG_8302

IMG_8303

IMG_8308

IMG_8310

IMG_8312

IMG_8311

IMG_8314

IMG_8319

IMG_8321

IMG_8320

IMG_8323

Rond een uur of vier was Merel compleet platgevallen, en is Bart (die met haar was achtergekomen, na de mis) met haar naar huis gegaan, terwijl ik met mijn twee broers, ons ma, en de rist kinderen nog naar het Drongengoed ging. Eigenlijk was het best jammer dat Merel niet meer mee was, maar ik had niet bepaald een buggy, en ik had ook geen zin om haar te dragen als ze moe werd. Tsja…

Het werd in elk geval een pracht van een korte wandeling, die eigenlijk vooral bestond uit op een bankje zitten kijken hoe de kinderen zich in het speelbos amuseerden in de grachten, en daarna nog iets gaan drinken op de Drongengoedhoeve. Het was eeuwen geleden dat ik er nog geweest was, van toen ik klein was, denk ik. Ahh, herinneringen!

IMG_8342

IMG_8340

IMG_8344

IMG_8346

IMG_8351

IMG_8355

IMG_8364

IMG_8362

IMG_8367

IMG_8378

IMG_8373

IMG_8379

IMG_8384

IMG_8385

IMG_8386

IMG_8387

IMG_8388

IMG_8389

IMG_8383

IMG_8397