Korting pakken

Ik blijf fan van de Brantano. Misschien is dat ook wel omdat dat zowat de enige schoenwinkel is die vlakbij ligt, zonder noemenswaardige verkeersproblemen. Maar ook: elk jaar doen ze van die oudeschoenenacties. Per oud (en versleten) paar schoenen dat je binnengeeft, krijg je een bon van 12.5 euro, te gebruiken per schijf van 50 euro aankoopwaarde. Ik spaar dus altijd onze oude schoenen, en kon dit keer zes paar binnengeven, waaronder een paar espadrilles. Jawel, die tellen ook.

Enfin, Kobe en Merel kregen elk een nieuw paar scoutsschoenen, Merel een nieuw paar gewone schoenen stijl Allstars – ze heeft enkel sandalen of lange laarzen – en ik kocht ook een nieuwe regenjas voor Kobe. Zijn oude is te klein geworden, en nu hij zo veel fietst, is dit wel nodig. Het werd een knaloranje exemplaar – “Dan kan ik weer wortel spelen, mama!” – in toile cirée, dus echt wel waterdicht. Met nog twee bussen beschermspul en een paar vetertjes zat ik aan 200,25 euro. Waarvan ik dus 150,25 betaalde.

Lang leve Brantano, zou ne mens bijna zeggen. Wedden dat het nu zo snel koud wordt dat hij overschakelt op zijn winterjas? Hmm?

Boodschapjes

“Mama? Mag Manou vandaag naar hier komen?”
“Tuurlijk, Wolf, maar dan gaat ze wel mee moeten om schoenen en om nieuwe identiteitskaarten. Als ze dat niet erg vindt…”
“Nee hoor!”

En dus zette ik vier kinderen – allez ja, Manou is 15 – in de auto, reden we naar Mariakerke, lieten pasfoto’s maken, haalden een nieuwe geocache om zo aan Manou te tonen wat dat was, stelden vast dat het te laat was om nog in het dienstencentrum te geraken, en reden dan maar naar de Brantano om sportschoenen voor Wolf – hij heeft die nodig aan zee – en deftige schoenen voor Kobe voor zijn lentefeest. Die laatste waren nog niet binnen en zijn besteld, en van die eerste ben ik niet zeker of ze wel goed gaan zijn. Bon, Wolf kan ze meenemen en we kunnen vragen of het dit type is dat ze bedoelen, daar in de kine van het Zeepreventorium.

En daarna, toen was er tijd voor vieruurtjes en lekker hangen in de zon.

Meer moet dat in de vakantie soms gewoon ook niet zijn.  Die nieuwe identiteitskaarten zullen dan wel voor morgen zijn.

Van dinges.

Op donderdag heb ik om 12.05 uur al gedaan met lesgeven, en ik had voor een keertje kunnen afspreken met mijn lief om te lunchen. Hij had de Koevert op Wondelgem gekozen, en dus zat ik daar netjes kwart over twaalf. In de schemer. Hoezo? Wel, hun elektriciteit was uitgevallen, en ze kregen hem maar af en toe aan. Ze hadden al een aantal klanten weggestuurd, maar blijkbaar kennen ze er Bart, en wij konden blijven. Ik had dan ook een plaatsje aan het raam uitgezocht :-p Nog een chance dat ze koken op een gasvuur dus. Enfin, de lunch was lekker maar bijna haastig te noemen, want ik moest om half twee al in Sint-Amandsberg staan, voor een hoognodige knipbeurt.

Aansluitend reed ik in de regen naar Oostakker-Lochristi, pikte in het passeren een fijne geocache mee, en waaide er de Brantano binnen. Voorlopig loop ik nog steeds met die laars rond en met één paar schoenen dat de exact goeie hoogte heeft, maar ik hoop dat ik toch misschien wel ne keer ooit weer gewone schoenen zal kunnen dragen. Platte schoenen, welteverstaan, zeker in het begin. Hmpf. Ik vond een paar lelijke maar warme Kickers in bordeaux daim voor 36 euro, en stelde me daarmee tevreden. Ik passeerde wel nog eens langs de Cassis/Paprika, en vond daar dan weer de max van een kleedje voor nu, en zelfs een kleedje voor Merels communie. Happy me!

Ik belde mijn man op, en reed naar de Weba. ’t Is al meer dan een jaar dat ik een nieuwe zetel wil, maar het komt er maar niet van. Vorig jaar in de kerstvakantie had ik samen met de kinderen een model uitgekozen, en lo and behold, een jaar later hadden ze die nog steeds! Ik hoefde hem zelfs niet aan te wijzen: Bart passeerde er, en zei: “Die!” Ja dus.

We kozen nog samen de exacte opstelling, de kleur en de stofsoort, en dat was dat. Op een half uur geregeld. Moet dat daarvoor zo lang duren??

Enfin, ik waaide nog even langs de houthandel voor de vlekproblemen op ons parket, kreeg bijzonder goeie raad en dure producten, en reed huiswaarts. Al na zessen, nota bene.

En toen moest ik noodgedwongen nog het koor afzeggen ook, want door al mijn gehoest zou er van zingen toch niks in huis komen, en ik had sowieso toch al bijna geen stem meer. Bleh.

Uitbollen…

De deliberaties zijn achter de rug, alle punten zijn binnen, nu enkel nog een pak verslagen schrijven, rapporten maken en uitdelen, een proclamatie, leerlingencontact en oudercontact overleven, en we zijn er. Oef.

Vandaag stond er geen school op het programma, enfin, toch niet ginder ter plekke, alleen wat administratie.

Tegen tien uur zat ik bij de kine, tegen half twee opnieuw in de garage: de wisselstukken waren toegekomen. Om te blijven zitten had ik echter geen zin, en ik moest trouwens nog op een missie: een knaloranje vestje vinden voor een afscheidnemende collega. Ik begon dus te wandelen, daar op de Brusselsteenweg, en zag eerst een Brantano – geen geluk qua deftige sandalen – en een Zeb: ook niks. Ik stak de straat over naar de Zeeman, en lo and behold: daar hing een knaloranje (naar het koraalrode af) fleece trainingsvestje, in exact de goede maat! Chance!  Ik liep nog wat verder, zag dat er een Marleentje was en liep dus nog wat later verder met een prachtige paarsrode passiflora en een papyrusplant, beide voor geen geld. En zo waaide ik de Wibra binnen, en dat moet ik eigenlijk vaker doen: metalen haken om het tuingereedschap op te hangen, een zonnezeil (als we het ooit nodig zullen hebben), een paraplu, en nog een hoop kleine dingetjes.

Behoorlijk zwaar beladen liep – strompelde? – ik terug naar de garage, weerstond aan de verleiding van de slechte koffie, en zette me te lezen. En tegen half vijf was de auto klaar en ik 1398 euro armer. Ugh.

In het passeren pikte ik nog, dankzij een tip van de legger, een cache op, en reed fluks naar huis.

En ’s avonds, ’s avonds speelden we onze eerste echte Cthulhusessie in tijden. Xavier had er een vintage pareltje van gemaakt, met alle juiste sfeerschepping, donkere schilderijen, beesten in het water… Wolf speelde mee, en genoot intens, en de anderen hielden zich niet in omdat hij erbij zat. Dat zou ik ook niet willen, want de groep is per slot van rekening niet opgezet om Wolf een plezier te doen, maar wel om echt te spelen. Het was bijwijlen intens, bijwijlen hilarisch! Alleszins een fijne avond gehad, en Wolf glunderde toen hij ging slapen. Hij heeft verdomd goed gespeeld, trouwens.

Rustig dagje met een hectisch einde

Het begon allemaal zeer rustig: donderdag is mijn vrije dag, en ik deed vooral administratie, voorbereidingen en dat soort dingen. Tussendoor hielp ik Chantal met opruimen, deed ik boodschappen, en tegen half een begon ik te koken. Ik ben er zelfs in geslaagd om, voor ik de kinderen moest halen, een kwartiertje met een koffietje te zitten lezen in de zetel, terwijl het buiten aan het gieten was.

En toen ging het mis.

Want omdat het nog zo aan het regenen was, ging ik de kinderen ophalen met de auto, en dan meteen in het terugkeren nog een brief posten en de boeken binnensteken in de bibliotheek. Alleen hebben de kinderen en ik blijkbaar andere definities van “hard regenen”: ik kwam hen namelijk tegen in ’t klein straatje, nat maar vrolijk. “Bon”, riep ik, “ga maar naar huis, ik ga snel die boeken binnendragen, en ik ben daar”. En dus reed ik fluks naar de bibliotheek. En toen ik daar aankwam, stelde ik tot mijn verbazing vast dat de schoenmaker, die ik al een paar weken kwijt was wegens winkel plots verdwenen, nu in een pand naast de bib zat. Ik was zodanig aan het gapen naar ’s mans etalage, dat ik eigenlijk zonder meer tegen de bordure reed met mijn rechtervoorband. Oi! Ik dacht zelf nog dat het gelijk een beetje hard was, en bij het uitstappen ging ik naar de betreffende band kijken. Al was dat laatste niet echt nodig: een omineus gesis waaide me tegemoet. Jawel, een ganse scheur in mijn vijf maanden oude band. Blah! En binnen de kortste keren sjiekeplat natuurlijk, dus geen enkele mogelijkheid om nog te rijden. Hoe stom kunt ge zijn, zeg!

Ik belde dan maar naar de VAB – dat abonnement heeft zijn geld al opgebracht – en sprak met hen af dat ik naar huis ging wandelen, dat de pechdienst mij dan thuis ging oppikken, naar mijn auto brengen, en die slepen. Afhankelijk van het uur ging ik dan ook een reservewagen krijgen. Maar ze waren daar veel sneller dan geanticipeerd, eigenlijk, en tegen kwart na vijf stond ik met auto en al in de bandencentrale op de Wiedauwkaai, waar ze meteen de band gingen vervangen. Enfin, ja, meteen… Het probleem was intussen dat Wolf, in die tien minuten dat ik thuis was, me wist te melden dat zijn schoenen van nog geen twee maand oud (10 november, nagekeken) finaal naar de knoppen waren: ze waren gewoon losgescheurd van de zool! Allez jong! Maar morgen moet hij wel naar school, en zijn scoutsschoenen zijn echt smerig. Hmmm. Ik heb, toen ik vertrok uit de garage, naar hem gebeld dat hij klaar moest staan, en ben nog met hem om tien voor zes naar de Brantano geraced. Ze waren gelukkig open tot half zeven, en dus heeft hij een nieuw paar schoenen. Maar ik heb wel van mijn oren gemaakt aan de kassa over zijn “oude” schoenen, en ze gaan ze laten lijmen. Ik ben benieuwd.

Enfin, ik ben dus nogal dolgedraaid thuisgekomen, met een nieuw paar schoenen, een nieuwe band, en zonder bibliotheekboeken.

Missie geslaagd. Oyoo.

Claeys-Bouüaert

Ofte het park in Mariakerke. Zo’n vrije maandag, die moet benut worden. En daarom gingen we nieuwe schoenen kopen voor Wolf en Merel. Wolf had me vrijdagavond, net toen we klaarstonden om hem naar het scoutsterrein te brengen voor het scoutsweekend, toevertrouwd dat zijn scoutsschoenen eigenlijk te klein waren. Bad timing, lieverd!

Maar omdat zijn gewone schoenen eigenlijk toch ook al niet meer zo schitterend waren, werden die gedemoveerd tot scoutsschoenen, en kreeg hij een nieuw paar, waar hij dolcontent mee is. Hij ziet er zo volwassen mee… Ook Merel was aan nieuwe laarsjes toe, want de vorige waren echt wel te klein. Helaas hadden ze het ene mooie paar niet meer in haar maat, maar geen nood, ze worden eerstdaags geleverd in de winkel.

Enfin, het was prachtig weer, we hadden geen dringende zaken te doen, en we waren toch vlakbij, en dus gingen we wandelen in het park van Mariakerke.

IMG_2512

IMG_2513

IMG_2516

IMG_2517

IMG_2526

IMG_2537

IMG_2538

IMG_2541

IMG_2546

IMG_2548

IMG_2550

En toen zei Merel dat ze moe was, en dat ze eigenlijk toch wel naar huis wou. “Ha ja, mama, van zo wandelen in het bos, daar word je moe van hoor. Van al die blaadjes en zo, want daar moet je dan in schoppen he.”

Dag drie met vakantiegevoel

Fietsen door de heldere zomerse ochtendlucht, als alles nog fris is en de beloofde warmte nog moet komen, is een van de kleine geneugten waar ik dol op ben.

Edoch.

Fietsen met drie kinderen, waarvan eentje nog echt moet leren in het verkeer fietsen en nog alle kanten uit zwiebelt, valt daar echter niet onder. Geloof me. Wolf reed voortreffelijk voorop, Merel genoot in het stoeltje achterop bij mij, en Kobe… Tsja, Kobe maakte kennis met de goot, knuffelde een paal, en zorgde ervoor dat ik een jaar van mijn leven kwijtspeelde, of zo voelde het toch aan. Over de twee kilometer doorheen de woonwijk, met nauwelijks auto’s onderweg, deden we bijna twintig minuten, zodat we royaal te laat waren op sportkamp. Gelukkig zijn het daar ook geen stipte beginners.

IMG_1130

Een en ander zorgde er wel voor dat de koffie thuis, in alle rust, dubbel zo hard smaakte.

Tegen half elf was het uit met de rust: ons ma arriveerde, om gezellig samen, als moeder-dochtermoment, te gaan shoppen in datzelfde Lochristi van gisteren. Missie: een nieuw paar sandalen voor haar, een T-shirt of zoiets voor op haar nieuwe groene rokje van Desigual dat blijkbaar een onmogelijk kleur heeft, en dat was het zo ongeveer. Vrij beperkt, dus.

Het begon eigenlijk al zeer goed: in de eerste schoenwinkel hadden we al prijs. Al duurde het toch wel een klein uur voor ze beslist had welk paar ze nu eigenlijk ging meenemen. Wijven!

Maar omdat een tweede paar sandalen eigenlijk ook nog wel moest kunnen, vond ze, stopten we ook nog bij een resem andere winkels. Helaas. We waaiden zo wel per toeval nog de C&A binnen, omdat die toch naast een schoenwinkel lag, en we kwamen nota bene allebei buiten met een felgroene jas: zij een regenvestje, ik een kort nepleren ding dat ik ongelofelijk wijs vond. Tot zover mijn voornemen niks te kopen.

We waaiden nog winkel in, winkel uit, kochten brol bij de Action, gingen de boogpees in de Decathlon inwisselen voor een korter exemplaar, en togen naar Lochristi Dorp voor een late lunch. Alwaar de ober me vergat te vertellen, bij het bestellen, dat een hammetje toch minstens een half uur wachttijd is. Tegen kwart over twee hadden we alsnog ons eten, en ik moet zeggen: het was het wachten waard. Heerlijk!

IMG_1132

Veel winkels wilden we eigenlijk niet meer doen, we hadden het zo wat gehad, en gingen eventueel nog even in Evergem kijken voor een stevige beha voor haar. Maar in het passeren stopte ik nog even in de Cassis/Paprika, en jawel, zelfs twee mooie witte T-shirtachtige dingen voor ons ma op dat fameuze rokje. Score!

Missie geslaagd.

In Wondelgem leende ik fluks een fiets van de immer fantastische apotheker, en troonde ma mee om de kinderen op te halen. Lag het nu aan het feit dat oma mee was of niet, feit is dat Kobe deze keer geen aandrang voelde om palen te knuffelen of iets in die strekking. Hij leert echt snel.

Enfin, drukke dag met totaal geen verplichtingen, en alweer een fijn vakantiegevoel. Dank u, ma!

Rondcrossdagje

Dat het weer een van die noodzakelijke rondcrossdagjes was.

Het was nochtans rustig gestart, met een koffietje, terwijl de kinderen naar de dagelijkse Ketnetfilm keken. Maar daarna hesen ze zich in hun kleren, en aansluitend in de auto, op naar Lochristi-Oostakker.

Wolf kreeg een echte zonnebril – een duur ding – omdat hij evenveel last heeft van licht als ik. Hij is gewaarschuwd: hij krijgt er maar eentje. Als hij die kwijtspeelt/beschadigt, worden het weer goedkope supermarktmodelletjes.

Aansluitend kreeg Kobe nieuwe schoenen uit de Brantano, want de vorige waren echt versleten – lees: gaten in de zolen. Ach ja, ik heb me er intussen al bij neergelegd dat hij niet langer met een paar doet dan een maand of twee. Gelukkig waren er nog de bonnen van VISA, waardoor er toch weer tien euro korting was.

En toen hadden ze honger, en lonkte de Pizza Hut. Alwaar we allemaal het buffet namen, en Merel niet hoefde te betalen omdat ze maar één stukje had gegeten. Chique van die mannen, echt waar.

Er sloeg al enige vermoeidheid toe, zeker bij Merel die nog wat met de pokken in het kleine lijfje zit, maar onversaagd togen we naar de Decathlon voor een nieuwe lange sportbroek voor Wolf, en reden daarna door naar de Zeeman om te kijken of ze er toevallig goeie wol hadden voor de punnikset. Helaas, maar Merel kreeg wel een aantal nieuwe leggings, en vooral ook een schattig knaloranje Dorakleedje. Had ik haar niet tegengehouden, ze had het ter plekke aangetrokken. Wat ze overigens wel deed met haar nieuwe roze petje. Een kinderhand, nietwaar.

Enfin, geen wol gevonden, dus richting de Veritas. Daar hadden ze ook niet de gewenste wol, maar gelukkig wel de nieuwe manchetten voor de gekregen, en aan de manchetten versleten fleecetruien voor Wolf. Zalige truien van ’t unief, en hij wil ze graag dragen op school.

Toen was iedereens pijp uit, en vegeteerden we allemaal een uurtje in de zetel thuis. Maar no rest for the wicked: om vier uur zaten we alweer in Mariakerke bij de orthodontist. Niet dat we al aan beugels toe zijn, maar Wolfs melkhoektanden zitten in de weg voor zijn definitieve, en de orthodontist bevestigde dus het vermoeden van de tandarts: ze moeten eruit. Volgende week afspraak maken bij de tandarts dus. Ook Kobe kreeg een onderzoek en een voorschrift: infantiel slikpatroon, iets wat een logopedist kan wegwerken.

Enfin, vermoeiende dag, en dat noemen ze dan vakantie…

Meevallers

Ik dacht dat ik dit jaar aan de solden ging kunnen ontsnappen (woensdag was ik, komende van de Mobistarwinkel in de Veldstraat, nog snel in de H&M binnengelopen, en had een groene broek en een Darth Vader t-shirt meegenomen voor Wolf, en een paarsgestreept kleedje voor Merel met bijpassende broekkousen, maar dat was eerder allemaal per ongeluk) maar Wolf wist me te melden dat zijn rugbyschoenen zo goed als te klein waren.

Juist ja.

Ik zorgde dat het eten al klaar was tegen dat zijn muziekles om half elf afgelopen was, en reed met hem en Kobe naar Oostakker. Compleet verstrooid nam ik de verkeerde afslag en verzeilde in Destelbergen, alwaar ook een Brantano bleek te zijn. Wij naar binnen, en het eerste paar dat ik in mijn handen nam, was meteen prijs: plastieken ronde studs, en 50% korting, dus nog 20 euro. Omdat ik per 25 euro nog 5 euro korting heb (Visa-actie) nam ik er nog een set van vijf paar kousen voor Wolf bij, voor tien euro. En toen mocht Kobe aan de kassa nog eens rollen met een dobbelsteen, en kregen we nog 20% korting erbovenop. Resultaat: iets van een 22 euro voor rugbyschoenen van Puma, vijf paar kousen en een ijskrabbertje. Goed gereden!

We reden toch nog door naar Lochristi, omdat de jongens elk nog een aantal bons hadden van Dreamland die ze gekregen hadden voor hun verjaardag. Ze wilden die graag opdoen aan Skylanders, en, als we ze vonden, Beanz. Bleek er net nog een actie te zijn in de Dreamland waarbij ze gratis een extra driepak Skylanders kregen ter waarde van 25 euro. Het was net het laatste, maar helaas hadden we hem al. Geen nood, we gingen die wel met iemand kunnen ruilen, dacht ik. En toen liep ik Lies tegen het lijf, de mama van Milan, een van Wolfs beste vrienden. Die hadden ook zo’n gratis pak dubbel, en dat bleek net het andere van de twee te zijn! Onze jongens sprongen een gat in de lucht!

Al bij al een pak meevallers dus: geen vijf winkels moeten aflopen voor de juiste schoenen, en een onverwacht Skylanderscadeautje. Mooi mooi mooi.

Schoenen, maar dan voor Wolf

Gelukkig had ik nog steeds bonnen van de Brantano (ik heb er trouwens nog steeds een drietal, geldig tot dit weekend, 15 euro korting per schijf van 60 euro, wie wil mag ze hebben), want deze morgen kwam Wolf doodleuk af: “Mama, mijn schoenen zijn kapot!” Ah bon? Ik had het hem vorige week nog gevraagd, toen ik zelf met die bonnen zowel een paar rugbyschoenen voor Kobe had gekocht, als bordeaux laarsjes voor mezelf (nu nog niet noodzakelijk, maar dat komt wel, want ik ben een giga schoenenverslijter).

Fijn.

Ik vertrek deze namiddag naar Poort (een larpweekend), kom pas zaterdagnacht terug, en zondag is er een chique familiefeest, waar hij toch liefst niet met kapotte schoenen rondloopt. Ik denk dat mijn schoonma een crise krijgt. Zucht.

Gelukkig moet ik maar in de namiddag lesgeven, en dus belde ik de school dat hij om 11.40u naar de poort moest komen. Ik heb hem opgepikt, ben naar de Brantano gereden zo’n vijftal kilometer verder, we hebben er stevige schoenen gekocht (60 ipv. 80 euro), en tegen kwart over twaalf was hij terug op school, netjes op tijd voor de frietjes. Oef.

En mama wellicht alweer een paar grijze haren rijker. Al een chance dat ze tegenwoordig onder een stevig rood laagje verborgen zitten.