Een plog? Jawel, een picture log, oftewel: mijn dag in foto’s. Niet alles staat erop, want ik vergeet nog wel eens van een foto te nemen, maar het geeft je wel een goed idee. Ik zag het voor het eerst bij Lilith, en vond dat eigenlijk wel zo’n klein beetje de max.
Het begon trouwens al goed: het opstaanritueel en zo, dat is voor mij pure zombiemodus. Geen pasgewassen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om foto’s te nemen. Misschien maar goed ook.
De kinderen waren al met Bart de deur uit, toen ik rustig kon ontbijten, en aan de eerste foto dacht.
Stipt om acht uur stond de aannemer hier met iemand van de ramen, om naar de specificaties van het verrotte, en dus te vernieuwen ronde raam te kijken.
Mijn spullen stonden wel al netjes klaar: handtas, boekentas, eten voor ’s middags, en het onvermijdelijke hoedje.
Een kwartier later zat ik in de auto, tussen het randstedelijke Wondelgem en Mariakerke.
Tijdens het lesgeven nam ik uiteraard geen foto’s, maar het tweede lesuur had ik studietoezicht bij een aantal doodbrave eerstejaartjes, en kon ik rustig verbeteren (en een foto nemen).
Na een uur lesgeven had ik alweer een springuur, waarbij ik deze keer in de leraarszaal zat te verbeteren.
Soep voor zestig cent: altijd welkom!
Omdat ik ’s middags toezicht heb en dus amper een kwartiertje om te eten, probeer ik om kwart voor twaalf al te eten: net iets rustiger. De lasagne kon ik opwarmen in de bijkeuken.
Dan lesgeven, nog even in de klas blijven om nog wat te verbeteren, en dan op naar mijn toezicht, achteraan aan de ingang van de fietsen. In het passeren even een OMG-moment gehad toen ik het kleur van de nieuwe meisjestoiletten zag:
En dan een half uur staan koekeloeren achteraan, en elke leerling om zijn pasje vragen. Al een chance dat het niet meer regende.
Lesgeven, en dan een uurtje tussen, vooraleer ik met de Cultuurcel naar Brussel moest vertrekken. Niet de moeite om naar huis te gaan, wel nog net genoeg tijd om naar het Kruidvat te gaan om pampers voor Merel
en even een koffietje te slurpen bij een vriendin die daar quasi naast woont, en al ettelijke weken in ziekteverlof is. Meteen er dan maar een selfie van gemaakt:
Net op tijd terug aan de kerk om te parkeren en de bus op te gaan naar Brussel. We vertrekken lekker vroeg om alle files te vermijden, want de voorstelling van de Carmina Burana is pas om acht uur in de Bozar. Ik zit naast de chauffeur omdat ik zo snel wagenziek ben, en zelfs met de twee Touristils voel ik me niet optimaal. Maar ik kan gelukkig wel een inleiding geven op de Carmina Burana.
We komen aan aan het Warandepark, en gelukkig regent het niet meer. Het is vijf uur, en er is dus nog tijd genoeg voor een flinke wandeling. In het passeren trek ik snel een van de mooiste gebouwen van Brussel.
Het weer ziet er nochtans niet veelbelovend uit.
De trappen van de Kunstberg af, en meteen een foto van de hele groep. De Cultuurcel van het Koninklijk Atheneum Mariakerke mag trots zijn!
We wandelen verder, voorbij het Manneke Pis, waar ik zowat de slechtste selfie ooit neem.
Gelukkig is er een leerlinge die een véél betere neemt:
We komen voorbij de Grote Markt
en laten op de Grasmarkt de leerlingen vrij. Met de leraars reppen we ons door de galerijen, om aan de andere kant in een quiche- en pastahuis iets te eten. Ik krijg een heerlijke scampischotel met gember, koriander en verschillende soorten pasta.
De sfeer aan de tafel is ronduit gemoedelijk
en ik deel zelfs een stuk taart met de eega van een collega (sorry, kon het rijmen niet laten). Om te onthouden, overigens: brooddeegbodem, abrikozenmoes, slagroom, massa’s witte chocoladeschilfers.
We komen in de gietende regen terug op de Grasmarkt. Ik ben blij dat ik een hoedje op heb, sommige leerlingen waren zelfs inventiever.
Samen stappen we naar de Bozar, en verzamelen binnen om de tickets uit te delen.
Iets later zitten we allemaal vrolijk op het balkon, voor 6,5 euro. Dik in orde.
Het orkest van Anima Eterna komt stemmen.
We krijgen een fantastische uitvoering te zien: het Collegium Vocale is in grote doen, Van Immerseel doet dat schitterend, en de solisten, wel… Laat me het erop houden dat het een van de allerbeste uitvoeringen is die ik al gezien heb. Het applaus mag er dan ook wezen, en hier en daar wordt het zelfs een staande ovatie.
Ik heb het geluk dat ik terug mee naar Mariakerke kan met de auto, waarin ik toch net iets minder snel misselijk word dan in de bus. We moeten er wel nog een avondwandeling voor maken, maar het regent niet en het gezelschap is zeer aangenaam, ik vind het dus niet erg. Brussels by night heeft zijn mooie kanten.
We lopen op een bepaald moment zelfs door een bizar kunstwerk dat geluid maakt.
Het is vrij laat als ik terug in mijn eigen auto zit:
Tien minuten later sta ik thuis, steek ik de vuile borden in de afwasmachine, laat de was draaien, en plof in de zetel onder een dekentje. Met een zakje lekkers. Poeh.
