Namiddagje Gwen

Wanneer Gwen me een berichtje stuurt met de vraag of we geen zin hebben om koffie te komen drinken op haar terras, dan twijfel ik daar geen minuut over!

Merel maakte nog een luiewijvenvlaai, ik deed nog snel boodschappen voor Marleen, en kwart voor vier zat ik bij Gwen buiten op haar terras. Het blijft vreemd, elkaar zo geen deftige begroeting te kunnen geven of niet binnen te lopen in huis, maar dit deed op zich ook al gigantisch veel deugd.

We dronken thee, aten vlaai, de meisjes speelden vooral op de trampoline en Gwen en ik kletsten eindelijk nog eens bij. En nee, we hebben het niet gehad over Latijn, Grieks en onderwijsvernieuwing, echt niet. Wel hebben we over zowat alle andere onderwerpen nog eens bijgepraat: ouders, broers, gezondheid, kinders, scholen, vakanties, enfin ja, ge snapt het wel.

Ik vond het eigenlijk doodjammer dat we om zes uur weg moesten, maar ik had met mijn broer om zeven uur afgesproken in Zomergem en ik wilde die niet in de steek laten.

Echt, ik ben zo ongelofelijk blij dat we tenminste buiten nog kunnen afspreken. Ik ben geen sociaal mens van nature, maar zo af en toe eens iemand zien, dat doet toch deugd.

Op den bots

Merel had nieuwe scoutsschoenen nodig – het kind groeit als kool. Na school zijn we dus richting Decathlon gereden, waar ze meteen ook een paar wandelsandalen kreeg en we ook nog shorts voor Wolf en een opblaaskussen voor Kobe meenamen. Oh, en een echte heuse toeter voor op mijn rollator.

In het terugrijden viel plots mijn euro dat we eigenlijk vlakbij Gwen waren en dat die vandaag jarig was. En dat we dus eigenlijk evengoed even hallo konden gaan zeggen. Gwen deed zelf open en nodigde ons meteen uit om een glas te drinken op het terras. Haar ouders waren er ook al, maar we bleven allemaal netjes op afstand, behalve om de obligate foto te nemen.

Ik denk dat we een dik uur zijn blijven zitten, het was er ook echt gezellig.

Yup, zelfs na al die jaren is ze nog steeds mijn beste vriendin. En vice versa, heb ik zo de indruk.

Bij de Griek

Ondanks alle voorafgaande feesten hadden Gwen en ik vanavond eindelijk nog eens afgesproken, en voor het gemak dan maar bij de Griek.

Eigenlijk hebben we het deze keer weinig over de kinderen gehad, maar vooral over het werk en de nieuwe leerplannen. Die hebben een nogal groot impact op de job, en zij heeft ze helpen schrijven, vandaar. En gewoon, ja, dinges en stuff. Waar beste vriendinnen die elkaar 30 jaar kennen over spreken. Dit zijn het soort dingen waar ik gewoon goedgezind van word. Fantastisch begin van het jaar.

BFF

Toch onvoorstelbaar: Gwen en ik hadden allebei twee maanden vakantie, en toch hebben we elkaar gewoon niet gezien… Life happens, zo veel is duidelijk. We vonden zelf dat dat eigenlijk te gek voor woorden was, en dus hadden we vanavond bij een uitstekende Griek in Hijfte aftgesproken, een deelgemeente van Lochristi, begot.

We hebben oeverloos gekletst, over het werk, de kinderen, vrienden, school, ouders… Zowat alles is de revue gepasseerd, vooral dan het feit dat zij de nieuwe pedagogisch begeleider voor Latijn en Grieks wordt. Wat is dat toch met mijn lesgevende vriendinnen? De ene wordt directeur, de andere inspecteur… En intussen aten we, en genoot ik met volle teugen.

Er zijn toch weinig dingen zó aangenaam als gaan eten met uw beste vriendin van al meer dan vijfentwintig jaar…