Acta Diurna de muliere ludenti
Terwijl ik nog steeds heel erg koest blijf – liggen, af en toe een beetje was opvouwen, weer liggen, wat voor school doen, liggen – leefde Bart zich andermaal uit in de keuken. Deze keer was het een lamsbout, en ik moet zeggen, het was meer dan dik in orde!
Oordeel zelf: dit ziet er toch fantastisch uit?
Het resultaat op het bord was dan dit:
Yup. Ik ben met mijn gat in de boter gevallen. Dat dat gat er dan dik van wordt, moet ik er maar bijnemen zeker?
Terwijl ik hier in de zetel lig te liggen, geeft Bart het beste van zichzelf voor zijn bedrijf, zoals altijd. En dan zie ik dingen op Facebook passeren, en ben ik weer gewoon helemaal trots op hem. En denk ik vooral: “Dat is de mijne. Yup. Die van mij.” En dan gloeit dat vanbinnen, en ligt dat niet aan de pijn in de rug :-p
De dag begon natuurlijk met cadeautjes en knuffels voor Bart. De inhuizige puber lag nog te slapen.
Maar zelfs op zijn verjaardag haalde Bart zijn innerlijke chefkok boven, schotelde ons als voorgerecht een trio van paté voor, en maakte een fantastisch gerecht klaar met haas, een keur van paddenstoelen en een heerlijke truffelrisotto. Wow…
En daarna gingen ons pa en ik naar Rieme om een paar caches op te pikken, maar veel geluk hadden we niet: we konden er twee totaal niet vinden, alleen een derde. Tsja…
Het werd een korte maar fijne wandeling, wel een beetje koud.
Maar thuis was er hete koffie en lekkere taart, en meer moest dat totaal niet zijn op deze vredige zondag.
Door zo ellendig te zijn, vrees ik dat ik Barts vadertjesdag een beetje verpest heb.
De kinderen hebben me lang laten slapen – ik was vannacht andermaal wakker van de pijn, ondanks de Tramadol – en netjes gewacht om hun cadeautjes te geven. Ik had er geen, vrees ik, ik was van plan gisteren nog iets te halen dat ik in gedachten had, maar dat is er dus niet van gekomen. Meh.
Merel had een papieren taart gemaakt met in elk stukje een leuke wens. Van Kobe kreeg hij een hele leuke kaart in de stijl van Wijs, en drie glazen potjes met op het deksel een diertje geplakt in de juiste kleuren – rood, wit, zwart – en uiteraard gevuld met snoep. Ha ja.
Voor de rest heeft hij helaas alles zelf moeten doen: ik ben in de zetel blijven liggen. En net zoals ik gisteren Wolf niet gehaald heb, heb ik hem vanavond ook niet terug naar zee gebracht: het ging gewoonweg niet.
Blah.
Rommel en brol!
Rond half tien kreeg ik plots, totaal onverwacht, een telefoontje van Bart. Of ik hem kon komen ophalen aan Dok Noord, want zijn fiets was gestolen.
Say what??
Ja dus. Hij had al sinds twaalf uur een resem vergaderingen op Dok Noord, en was verschillende keren voorbij zijn fiets gewandeld, die netjes vastgeketend was aan een fietsenrek. De laatste keer dat hij hem gezien was, was toen hij om zeven uur ging eten. Toen hij rond negen uur de fiets op wilde om naar huis te rijden, was die foetsie. Spoorloos.
Het eerste wat hij deed, was de GPS tracker van het ding laten activeren. Hij bleek in de buurt van de Dampoort te staan. Tiens tiens. Helaas is die gps lang zo accuraat niet als die van een auto, en wijst hij maar een algemene buurt aan. Ik pikte Bart op, en we reden door naar Ekkergem, naar de politie. Daar moesten we een half uurtje wachten voor we ons verhaal konden doen, maar gelukkig nam de agent van dienst ons wel heel serieus. Tsja, zo’n Vanmoof zoals Bart heeft, is geen goedkope fiets, zou je kunnen stellen. Designmodel, elektrisch, volledig elektronisch te bedienen met je iPhone, en met dus een ingebouwde GPS.
Het duurde ginder nog wel even, en blijkbaar was het ook bijzonder druk, want ze wilden wel een patrouille sturen om eens te gaan kijken in de Dendermondsesteenweg, maar dat ging wel nog even duren. Onderaan het zadel had ik een tile geplakt, een tracker die geactiveerd wordt als er iemand met de juiste app op zijn telefoon minder dan 10 meter in de buurt komt. Dan kan je hem zelfs geluid doen maken. Ideaal thuis voor mijn sleutels en mijn handtas :-p
Om elf uur vonden we het wachten welletjes en reden we naar huis, maar ik had wel gezegd dat ze me eventueel wel nog mochten bellen. En jawel, om half een werd ik uit mijn diepe slaap gewekt door mijn telefoon: of ik het nog zag zitten om te gaan zoeken? Ik sprong in mijn kleren, en reed fluks naar mijn date met een combi aan de frituur aan de Dampoort. That’s a first… Ik stapte in de combi, we reden wat verderop, en samen met twee agenten liep ik dus in het holst van de nacht door de straat. De GPS wees heel duidelijk een afgesloten cité aan als locatie, maar de heren wisten niet goed of achter dat hek het nu ook nog openbaar domein was of niet, en durfden het niet open te maken. Tsja… Ze raadden me aan om de volgende morgen zelf eens terug te komen met de tile tracker, want die was niet afgegaan, ik kon dus niet dicht genoeg in de buurt komen.
Zucht…
En blijkbaar hadden de dieven verstand van dit soort fietsen, want de laatste GPSmeting bleek om 2.10 uur te zijn, en daarna… niks meer.
Bart en ik reden vanmorgen nog even langs, geraakten zelfs probleemloos in de cité, maar helaas, niks meer te vinden natuurlijk.
In de loop van de voormiddag belde de politie nog wel een paar keer, en kwam er zelfs een andere patrouille langs voor een extra verklaring rond het gps- en tilesysteem: het was de eerste keer dat ze ook maar een kleine kans maakten om de dievenbende te kunnen klissen, maar het feit dat de gps uit stond, voorspelt niet veel goeds…
Soit, Bart is dus nu naast zijn rijbewijs ook zijn fiets kwijt. Nog een chance dat ik thuis ben om chauffeur te spelen…
Enfin, als u deze fiets ergens ziet staan of rijden, meld het even. De kans is echter groot dat hij al ergens in het buitenland zit…
