Werken en plezier!

Ik was vast van plan om al vroeg in de tuin te beginnen werken, samen met de jongens, maar die waren net zo ongelofelijk mooi samen aan het spelen met hun zusje, dat ik het hart niet had om hen te storen. Het was dus iets later dan voorzien, maar bon, er werd gewerkt in de tuin, en hoe!

Ik wilde eigenlijk eerst de border vooraan afwerken, maar mijn oog viel op het compostvat dat ik eigenlijk dringend op zijn plaats wilde zien, maar daarvoor moest er wel eerst een haagboompje uitgedaan worden. Boompje is echt wel het juiste woord… De rest hadden ze uitgetrokken met de kraan, en Wolf en ik snapten al snel waarom. Ik ben beginnen graven, en heb er Wolf bijgehaald na verloop van tijd, om samen te graven, te trekken, te knippen met de takschaar, en zelfs de bijl erbij te halen. We zweetten ons te pletter, maar zijn allebei even koppig, en dus was op een bepaald moment het boompje eraan voor de moeite. Nog wat later waren de put en de hoop aarde geslecht, en stond mijn compostvat te pronken. Ik heb wat gras van eergisteren uit de container gehaald voor een bodempje, en het was al gloeiend heet, tot grote verbazing van de kinderen.

Terwijl ik daarna aan het eten begon, begonnen de kinderen aan de moestuin, en meer bepaald aan het ingraven van boordsteentjes. Een stevig werkje, maar het lukte wel.

Na het (late) eten moest er nog opgeruimd worden en fagot gespeeld worden, en dus was het bijna drie uur voor we richting Ronse vertrokken, in plaats van de voorziene twee uur. Tsja…

We reden fluks voorbij de straat van Omaly, en hielden halt een paar honderd meter verder om er een parkje te ontdekken dat ons nog nooit was opgevallen. Best mooi, en uiteraard met een fijn verstopte cache. Dat is net het leuke aan geocaching: je komt op plekjes waarvan je anders nooit het bestaan zou ontdekt hebben.

Tegen half vijf waren we dan bij omaly in het ziekenhuis, en ik moet zeggen, ze zag er zeker niet slecht uit! De heup viel best mee, zei ze, ze had veel meer last van haar arm en schouder. Daar had ze daarvoor al last in gehad, en door de val was het er niet op verbeterd. We kletsten genoeglijk wat, Merel at de helft van haar boterhammen op, en we genoten van de paaseitjes van de paasklok.

En toen wilden we nog wat caches zoeken in de buurt. We parkeerden aan de MUST (textielmuseum) en bewonderden er het mooie weefgetouw, maar vonden er helaas geen cache. Volgende keer beter. De andere twee caches op wandelafstand vonden we wel, maar toen begon het vrij hard te regenen, en deed Wolfs voet ook plots gemeen veel zeer.

Enfin, drukke maar fijne dag gehad. Ze gaan goed slapen, de kinderen.

Paasperikelen

Gisterenavond ging plots de telefoon: mijn schoonmoeder in complete paniek! Ze was gevallen, had zich bijzonder veel zeer gedaan, en had zich met serieuze moeite naar de telefoon gesleept om haar vrienden een paar huizen verder te bellen. De zoon bleek thuis, en die was haar komen oprapen. Nu belde ze dus naar Bart om haar te komen helpen, want het bleef zo veel pijn doen. Bart raapte zijn spullen samen om desnoods te blijven slapen, en reed naar Ronse. Alwaar hij de situatie in ogenschouw nam, en de ziekenwagen belde om naar de spoed te gaan. Zelf kon hij zijn moeder echt niet optillen of in de auto zetten zonder haar gigantisch veel pijn te doen, vandaar. Verdict enige tijd later: gebroken heup, morgen wordt ze geopereerd. Terechte paniek dus. Enfin, ze is tenminste in veilige handen daar in het ziekenhuis.

Streep door de rekening voor ons paasmaandagetentje dus, maar bon. Mijn ouders kwamen nog steeds, en Bart zag het nog steeds zitten om te koken, al wilde hij wel vroeg eten zodat hij tegen een uur opnieuw naar Ronse kon rijden.

Ik maakte boursinsoep, Bart had een fantastische rosbief met boontjes en kroketjes en vooral een verrukkelijke saus, en daarna was er een gigantische fruitsla en nog een fruittaartje. Bart vertrok, en wij installeerden ons in de zon, terwijl de kinderen in hun laboratorium doken en het hier dus heerlijk rustig was.

Fijne dag, echt waar.