Beware beware the Ides of March

Gisteren was een dag om snel te vergeten. Eentje met te veel dag en te weinig rug, waardoor ik op het eind misselijk was van de pijn.

Er was het nieuws van Bib dat keihard binnenkwam, veel harder dan dat ik ooit verwacht had.

Er was een half uur rechtstaan bij het toezicht, en daarna twee uur lesgeven aan eerstes die blijkbaar zin hadden om lastig te doen. Ik heb lastig terug gedaan.

Er was de anderhalf uur durende personeelsvergaderingen op de archislechte klapstoelen, waardoor ik na een kwartier al aan het ijsberen was. Dat is ook niet goed voor de rug, maar doet iets minder pijn.

Er was het half uurtje tussen waarbij ik een beetje neergelegen heb, maar waar al snel ouders passeerden.

Er was het uur oudercontact. Ik had maar drie ouders, gelukkig, maar dat is opnieuw een uur stilzitten. Wat wel gigantisch deugd deed, was dat er een leerlinge met haar moeder was om me te bedanken. Ik had bij het kerstrapport gigantisch ruzie gemaakt met hen, me enorm kwaad gemaakt, en blijkbaar was de boodschap eindelijk, na anderhalf jaar zagen, toch doorgedrongen. Daarvoor wilden ze me bedanken, en dat heb ik enorm, enorm geapprecieerd.

En toen wilde ik, bij het naar huis gaan, even hallo zeggen tegen de ouders van Merels beste vriendinnetje die nog een glas dronken aan de bar. En werd ik getackled door de ouders van een leerlinge die ik niet eens heb. Ik heb nog een uur rechtgestaan, ik raakt niet weg en kreeg de volle lading over me heen. Daar zijn letterlijk de woorden gevallen: “Dat moet al maar 20 uur op een week werken, dat heeft vier maand vakantie, en het is nog te veel moeite om te antwoorden op een e-mail?” Terwijl er heel duidelijk in afsprakennota’s en schoolreglement staat dat alle communicatie per Smartschool verloopt. Tsja…

Ik ben even gaan zitten in de leraarszaal omdat ik dacht dat ik ging wegdraaien van de pijn. Om half negen lag ik in de zetel, heb ik geen vin meer verroerd, heeft Merel me boterhammetjes gebracht en ebde de pijn langzaam weg.

Caesar is omgekomen door 23 messteken. Ik ben er zeker van dat die vooral in zijn onderrug zaten.

Auw.

Sla anders ne keer lompweg uwe voet om in uw eigen garage. Auw. En ’t is niet alsof we hier al 23 jaar wonen, toch? En dat ik dat boordje zou moeten weten zijn, toch?

Enfin, eventjes met poot omhoog, ijs erop, en voorzichtig zijn. Het staat alleen een beetje dik, ziet niet blauw, dus het zal wel meevallen zeker.

Het is gelukkig niet zo erg als in Pompei, destijds, maar mijn voeten, het blijft toch een zwak punt. Al een chance dat ik niet gevallen ben, want dat zou dan weer funest zijn voor de rug. Ik ben wel eventjes op mijn knieën gaan zitten om zeker te zijn dat ik niet zou wegdraaien van de pijn en alsnog zou vallen.

Een goed functionerend lijf, ’t is een gerief, heb ik me laten vertellen.

Dry needling

Dat ik een goeie kinesistenpraktijk heb, dat wist ik al. Mijn nichtje is ongelofelijk gedreven in alles wat ze doet, en ze neemt dan ook enkel ook zo’n mensen aan.

Mijn rechterschouder is alweer een tijdje volledig verkrampt, mijn nek zit vast, en mijn ganse rechterarm doet pijn. Dat laatste heeft wellicht wel te maken met te veel aan mijn computer zitten en muizen, vooral dan door die fotoboeken. Typen is lang zo erg niet. Aangezien Wolf toch naar de kinesist moet voor zijn rug, ben ik telkens mee gegaan – ze werken met vijf, parallelle afspraken zijn dus perfect mogelijk – en heb die schouder en nek laten aanpakken, met duidelijke verbetering.

Nu kwam Annelies plots af met de vraag of ik bang was voor naalden. Euh, nee? En of ze dan dry needling mocht proberen? Euh, ja? Dry needling komt erop neer dat ze een hele dunne naald in de verkrampte spier steken tot op het trigger point, de knoop in die spier, waardoor die spier eerst nog extra verkrampt, en daarna loslaat. ’t Is een wetenschappelijk beproefde methode, maar ze is zeker niet pijnvrij, wel integendeel. Ze steken daarna de naald minuscule beetjes op en neer, zodat er telkens meer vezels losgemaakt worden.

Nu, Annelies stak de naald pijnloos in de schouder, tot ze op dat krampplekje kwam. Ja mijne goeien! Ik heb haar na een paar minuten moeten vragen om te stoppen, ik werd gewoon misselijk van de pijn. De schouder werd ook quasi onmiddellijk stijf, en is dat de hele avond en nacht gebleven. Maar ik moet wel toegeven: het hielp: de spier op zich was uiteindelijk een pak minder gespannen.

Dry needling dus. Ne mens leert al eens iets bij.

Auw.

Ik weet niet wat ik gedaan heb, maar terwijl ik Barts haar aan het scheren was, heb ik blijkbaar een verkeerde beweging gemaakt: mijn rechterschouder zit geblokkeerd, de monnikskapsspier staat keihard, en man, dat doet zeer! Ik kan met moeite mijn arm opheffen, en zelfs een kop koffie is te zwaar. Meh.

Kersenpitjes, Voltaren, en desnoods een pijnstiller straks. Serieus, maat, ik heb wel nog vanalles te doen, he, zo vlak voor het begin van het schooljaar!

En eigenlijk had ik deze namiddag naar Aubéchies gewild, naar de Archéosite, waar ze dit weekend grote feesten houden en al. Stond al maanden op de kalender, en ik keek er echt naar uit, en de jongens ook. Stomme schouder!

Koppijn

Koppijn, man! Mijn hoofd is een en al buil (ik moet gisteren behoorlijk hard gevallen zijn bij het flauwvallen), zowel opzij als vooraan. Opzij wellicht door tegen het lavabootje te vallen, vooraan door tegen de grond te slaan. Zelfs mijn wenkbrauwen optrekken doet pijn.

Gelukkig ben ik niet lichtgevoelig of zo, ik denk niet dat er een hersenschudding in het spel is.

Maar wel nogal hard auw. Als in AUW.

Ugh.