Ik was toe aan een nieuwe computer. En sinds ik de vorige keer een laptop had, keer ik daar niet meer van terug. Man, ik was zo blij dat ik met mijn laptopje in de zetel kon toen ik plat lag met de rug! En ook op klassenraden en op vakantie is dat ding goud waard gebleken. Dus nee, geen vaste PC meer voor mij.
Sinds kort zit ik wel weer veel meer aan mijn bureau, waar de laptop in de hoek staat en aangesloten is op extra groot scherm, toetsenbord, muis en boxen. Zoals een PC, dus alleen iets praktischer.
Nu, mijn vorige ding was blijkbaar meer dan vier jaar oud, en in termen van computers voor een nerd is dat oud, ja. Hij liep niet meer zo snel, maar eigenlijk nog snel genoeg. Een groter probleem was dat de batterij kapot was – ja dat valt te vervangen, maar in combinatie met de andere problemen… – en dat de USB-poorten versleten waren en dus slecht contact gaven. Ik gebruik die voortdurend: een externe muis – ik gebruik niet graag trackpad – maar ook mijn fototoestel en gsm voortdurend in en uit. Tsja.
Bon, 1.499 euro later stond ik, helemaal happy, weer thuis. Alwaar de zieke zoon zich spontaan over het ding ontfermde en de programma’s die ik nodig had, begon te installeren. Want dat was eigenlijk hetgeen waar ik nog het meest tegen opzag: die installatie. Mijn 2 GB data waren vrij snel gebackupped en overgezet, de mail syncte spontaan zelf, idem mijn Firefox, en toen waren we vertrokken! Alleen voor mijn Office moet ik nog eens kijken, maar dat kan via een schoollicentie.
En dus zit ik nu te blinken op een gloednieuwe laptop met iets kleiner scherm, maar wel een megagrote coolfactor. Want ja, ik ben uiteraard gegaan voor een gamecomputer: zwaardere grafische kaart en dus snellere toegang voor al mijn programma’s die simultaan openstaan.
Allez hup, weer goed voor een paar jaar, en we weten ook weer waarvoor we werken.
