Nieuwjaren, deel twee

Ha ja, met mijn familie hadden we dat nog op nieuwjaar zelf kunnen regelen, met Barts familie is het traditioneel op de eerste zondag van het nieuwe jaar. Kerstdag hadden we nog bij Nelly thuis gevierd, nu zaten we in het restaurant van Triamant – de serviceflat waar ze verblijft – en dat was ook dik in orde.

Daarna trokken we met zijn allen naar haar appartement voor de nieuwjaarsbrieven.

Ik kreeg trouwens opnieuw, na de pareloorbellen vorige week, een heel mooi cadeau van mijn schoonmoeder: een prachtig, oud kettinkje dat nog van haar moeder is geweest. Er bestaat een foto van haar waarop ze het draagt, en ze is een jaar of twintig. Dat moet dus ergens het interbellum geweest zijn. Zoals de juwelier zei: de waarde zit niet in het goud of de stenen, wel in het vakmanschap en het ontwerp. En de leeftijd, natuurlijk. Nelly droeg het ook vaak, en ik had er telkens al bewonderend naar gekeken. En nu mag ik het het mijne noemen, en ik vind dat prachtig.

Het doosje waarin ik het kreeg, was trouwens dat van haar uurwerkje, van een juwelier op de Groote Markt in Deinze ^^.

Bart bracht daarna met mijn auto nonkel Staf naar huis en nam de kinderen mee, ik ging nog een paar geocaches oppikken en reed daarna naar ons pa in ’t ziekenhuis.  En toonde trots mijn nieuwe aanwinst.

 

 

Neurolyse

Deze voormiddag stond ik om half tien netjes bij dokter Burssens, alweer. Twee stagiairs kregen nog maar eens de uitleg rond de voet van mij, en Burssens spoot vrolijk een stevige dosis lidocaïne in mijn voet. Ik hing ongeveer aan het plafond van de pijn, maar het verdovende effect verspreidde zich snel, dat moet ik toegeven. Kent u dat vervelende, stijve gevoel in uw kaak wanneer de tandarts verdoofd heeft? Wel, dat ambetante gevoel zat nu dus in mijn voet. Maar nu was het de bedoeling om die voet stevig onder druk te zetten, zodat het zeer duidelijk zou zijn wanneer de verdoving zou uitgewerkt zijn. Aan de hand daarvan kan de dokter bepalen wat het precies is.

Ik trok dus mijn sandalen aan – heerlijk gewoon! – en begon te stappen. Ik ging vruchteloos op zoek naar een geocache in het Delphine-Boëlparkje, en stapte daarna via de Parklaan – prachtige huizen! – naar het Citadelpark.

Menig pokémon werd gevangen, de voet werd stevig onder druk gezet, en ik pikte nog een geocache op.

Via de Prinses Astridlaan, de Oostendestraat en de Prinses Clementinalaan wandelde ik iets na twaalven terug, en jawel, exact twee uur na de inspuiting begon de voet gemeen veel zeer te doen.

Toen ik ’s avonds belde naar de dokter met die mededeling, moest hij lachen: “Ze hadden u verteld wanneer het ging uitgewerkt zijn, zeker?” Blijkbaar is het nu wel duidelijk wat er aan de hand is: een geknelde zenuw! Die moet nu operatief losgemaakt worden, een neurolyse dus. Enfin, op zich geen zware ingreep, en dan drie weken een loopvoetje of mijn laars. Juist ja.

Nu nog bepalen wanneer het kan.