Heerlijke zondag

Echt lang sliepen we niet, met al dat leven in het huis. Maar onze kinderen zijn meesters in het geruisloos opstaan, in tegenstelling tot die van Roeland. Toen ik beneden kwam, was met andere woorden het ontbijt al volop bezig, was Roeland al om verse koffiekoeken en brood gegaan, en geurde het naar koffie.

Mijn pa, Roeland en de drie jongens reden na het ontbijt naar La Glaize voor een pracht van een oorlogsmuseum. De vrouwen zagen dat niet zitten, en in de plaats daarvan gingen we met ons vijfjes eerst om extra boodschappen, en daarna heerlijk wandelen in de bossen. Bart bleef liever thuis, in alle rust – en ook wel om zijn knie een beetje te ontzien – en kookte intussen spaghetti. Fair deal!

Het bos was betoverend: perfecte kleuren, een lichte nevel tussen de bomen, en een heldere herfstzon.

Thuis was het ronduit fantastisch weer om buiten te zitten, en dat deden we, met een aperitiefje in de zon, terwijl de kinderen op de speeltuin speelden.

Na het eten was het algemeen tuktijd. De kinderen keken in alle rust naar een film, ons ma kroop in haar bed, ons pa probeerde nog wakker te blijven maar kroop toen ook in een willekeurig bed (om ons ma niet wakker te maken), Roeland legde zich languit in het gras, en ik nam een stoel en ging bij Sarah in de zon zitten.

Een koffie en een stukje taart later zetten we alle grut terug in de auto, en reden een heel eind verder om opnieuw te gaan dammen. Het duurde even tegen dat we een goed plekje vonden, maar het bleek subliem afdambaar te zijn.

Het werd stilaan donker, tijd om terug naar het huisje te gaan en de kinderen te laten opwarmen, en rustig te eten. Roeland sneed nog een pompoen, de kinderen mochten nog even op de schermen, en dat was dat. Fijne dag, echt wel fijne dag.

Familieweekendje Ardennen

Het weekend in de Ardennen vorig jaar, met mijn ouders en mijn jongste broer met gezin, was ons zo goed meegevallen, dat we dat dit jaar met alle plezier opnieuw wilden doen. Een geschikt weekend vinden bleek niet evident, maar uiteindelijk bleek dit zelfs ideaal, want we konden er de maandag nog bij nemen.

Gisteren, een uurtje na schooltijd, reden we gepakt en gezakt naar Vielsalm, om in de max van een verdwaalhuis terecht te komen. Neem dat gerust letterlijk, want op zaterdagmorgen stond de vierjarige Marne plots huilend bij opa op de kamer: ze was de weg kwijt! Voor elf personen waren er een hoop hoekjes, kantjes, drie badkamers, vijf kamers, een grote keuken, een aparte zitkamer, en nog wat kleine kamertjes links en rechts.

We kwamen toe, aten gezellig met oma en opa kaas en brood, en staken de kinderen in bed.

De volgende ochtend, deze morgen dus, stonden de jongens al snel vrolijk te voetballen in de stralende zon, terwijl de volwassenen rustig genoten van een koffie, en bespraken waarheen we zouden wandelen.

Na wat gediscussieer kroop opa, die zich niet echt goed voelde, terug in bed, en gingen wij de omgeving verkennen. Enfin, dat dachten we. Want voor we het goed en wel beseften, wandelden we van ons gehucht Ville au Bois tot in Vielsalm zelf. Een prachtige wandeling, maar niet echt de bedoeling met Barts knie. Maar bon, we waren er nu toch, het was middag, en we konden eten op een prachtig terras, buiten in de zon, met een schitterend uitzicht.

Om maar aan te geven hoe heerlijk het er zitten was: zelfs Bart vond het niet erg om buiten te zitten. We namen de overschot mee voor opa die nog lag te slapen, wandelden door het stadscentrum, en keerden op het gemakje terug naar het huisje, via een tank. En daar moet op geklommen worden, natuurlijk.

Een koffie en rustmoment later begon Bart vrolijk aan het avondeten, terwijl wij met zijn allen op zoek gingen naar een afdambaar riviertje. Het duurde wel even voor we iets deftigs vonden, maar toen kon er stevig gedamd worden, tussen een vrij woest landschap.

Nands laarzen hielden het niet droog, en onder groot gejoel werden er pieslaarzen uitgegoten.

Toen we thuis kwamen, geurde het hele huis al naar everzwijnenragout. We staken de kinderen in bad of onder de douche om op te warmen, Bart voorzag knabbeltjes, en we waren net op tijd om de rugbyfinale van de All Blacks tegen de Wallabies te bekijken. Héérlijk, en spannend!

En toen konden we Barts heerlijke eten alle eer aandoen. Hij had er veel werk aan, maar het was dan ook lichtelijk fantastisch.

En toen vlogen de kinderen in bed, en speelden wij nog rustig een spelletje Gent Expert. Dat mijn broer twee maal won, verdoeme!

Enfin, het was een prachtige, zonnige, warme, liefdevolle dag!

 

Waimes, dag drie

Het begon alweer allemaal heel rustig: de kinderen keken naar de ochtendfilm, we ontbeten, ik nam een douche… Met andere woorden: het was kwart voor elf toen we het huis uitstapten, netjes op schema. Ik wilde rond elf uur aan de Mont Rigi zijn, om daar de stilaan traditionele venenwandeling van drie kilometer te doen, intussen daar de multicache te verwerken, en dan tegen half een of zo te eten in de uitmuntende brasserie aldaar.

Edoch.

Toen we stipt om elf uur parkeerden aan de Mont Rigi, bleek de rugzak niet mee te zijn. Wolf had nochtans alles in de auto gezet, inclusief zijn step, zei hij. Zucht. We zijn dan maar teruggereden om het rugzakje op te halen, en gingen dus niet meer op tijd zijn voor de wandeling voor de middag. Tsja. We hebben dan maar eerst twee geocaches langs de baan in de Venen gedaan. De eerste was een 300 meter het bos in langs een smal, modderig paadje. En vooral dat laatste vonden de kinderen de max. Tot onze grote verbazing stond er daar dan in het midden van het bos een kruis, zoals je dat eigenlijk bijna overal vindt hier in de Ardennen. En er zat inderdaad een mooie grote cache.

 

We keerden terug, reden iets verder naar Signal de Botrange, maar vonden de cache daar niet: de GPS wees naar een omheind stukje, en het plekje zoals het op een spoilerfoto stond, was leeg. Tsja.

Tegen dan was het half een, en was het ideaal om ons op het terras van de Mont Rigi neer te vleien en iets te eten. Het uitzicht was, zoals altijd, schitterend.

Na het eten gingen we voor het tochtje van drie kilometer langs de soms behoorlijk beschadigde paadjes, en probeerden we de mysterie-cache op te lossen. Helaas, ik snapte niet alle Franse vragen, en dus ging het oostelijke coördinaat de mist in. Het was een prachtige wandeling, dat wel.

Na die drie kilometer op een ganse, uitputtende en vreselijk zware dag verklaarden Kobe en Merel dat ze doodop waren en wel in de auto gingen wachten. Wolf en ik ging even kijken op de juiste noorderbreedte, maar ook hij begon lastig te doen: hij moest naar het toilet. Terwijl we op letterlijk tien meter van het restaurant liepen en hij perfect kon gaan.

Ik ben toen echt boos geworden: het was precies of het allemaal tegen hun zin was – zij waren vragende partij – en of ik hen al de ganse dag had afgebeuld. Anderhalf uur wandelen op een ganse dag, ik vraag het u… Ik had echt zin om ons boeltje te pakken en naar Wondelgem te rijden, daar konden ze dan hun goesting doen zonder mij te ambeteren.

Maar een uurtje later was ik alweer wat bekoeld, vroegen zij deemoedig of we toch nog konden blijven, en reed ik dan maar met Wolf naar de Delhaize. En passant namen we nog even de cache aan de kerk van Waimes mee, en kocht ik ook nog de krant en een tijdschrift, de Libelle, godbetert! Maar meer hadden ze niet, tenzij de Dag Allemaal.

Enfin, we aten buiten, ik stak eerst Merel in bed en nog iets later Kobe, en daarna gingen Wolf en ik voor een korte avondwandeling in de schemering, het blokje om, al bij al een volle kilometer :-p

Waimes, dag één

Jawel, we zijn weer weg voor een aantal dagen, maar dit is zo ondertussen een beetje een vaste stek, in het weekendhuis van mijn nicht. We waren hier vorig jaar ook, twee dagen met Bart en twee dagen met mijn ouders, en het jaar voordien ook, toen ook met een paar dagen Bart. Dit jaar is het echter compleet zonder Bart: we zijn nog maar net terug van Kreta en dus heeft hij werk in te halen. Daarbij, wat doe je vooral in de Ardennen? Wandelen. En wat kan Bart niet met zijn kapotte knie? Juist.

We joegen ons deze morgen niet op, maakten rustig de valiezen, en zaten rond elf uur in de auto. Iets over twaalf belden we aan in Heverlee bij een thuiswerkende Jan, die ons de sleutels overhandigde. Hun huisje kan je het best vergelijken met een cottage van Center Parcs: een living met een driezit en twee eenzits, en daarnaast de eettafel die eigenlijk al in de gerieflijke kleine keuken staat. Er is een grote schuifdeur naar een gezellig terras in de tuin, die uitkijkt over de koeien. Er is een slaapkamer met een tweepersoonsbed, en een tweede slaapkamer met een tweepersoonsbed en daarboven een eenpersoonsbed, en nog plaats voor een babybed. Toilet is apart, en er is een kleine badkamer met ligbad. Daarboven is nog een grote, voorlopig niet ingerichte zolder waar ze nog twee – zij het vrij lage – kamers kunnen maken.

Enfin, we reden eerst nog naar de Abdij van Park, een prachtig plekje waar je ook nog lekker kan eten. Het duurde wel even voor we ons eten kregen, en ‘zonder komkommer’ was blijkbaar niet echt ‘zonder komkommer’, maar bon. Daarna liepen we nog even rond, maar ze zijn grondig aan het restaureren, en je kon dus eigenlijk niet zoveel van de abdij zien.

We zijn dan maar doorgereden om een paar straten verder een geocache te doen, en dan richting Waimes. Rond een uur of vijf liepen we in de plaatselijke Delhaize, en nog een tiental minuten later waren we dus bedden aan het opmaken, en het voelde echt aan als een beetje thuiskomen. Het is dan ook niet het ‘cleane’ en vooral lege van een gehuurd huisje, nee, hier staat er koffie in de kast, ligt er kinderspeelgoed, is er perfecte WiFi en sateliettv, en kennen we het intussen door en door. Heerlijk.

We gingen nog snel de geocache een paar meter verderop in de straat zoeken, aten boterhammen, en ik stak de kinderen in bed. En genoot van de stilte, de avondlucht, en het kunnen uitlezen van de laatste van de 893 bladzijden van ‘The First Man in Rome’ van Colleen McCullough. Vakantie, dus.

IMG_7617

Van dammetjes, boswandelingen en – uiteraard – tanks

Erg lang werd er door onze nakomelingen eigenlijk niet geslapen, maar aangezien de onze nogal zelfstandig zijn, en die van Roeland en Sarah nog niet, stonden die op. Samen met oma, want die kan toch niet slapen als er kleine mormels rondcrossen. Opa daarentegen, die wordt blijkbaar pas wakker als er zes apen naast hem staan te springen, te roepen en te giechelen.

IMG_2654

IMG_2656

Waarna die arme opa gelukkig op zijn positieven mocht komen bij het ontbijt. We hadden bijna medelijden.

IMG_2657

Na nogal wat vijven en zessen vertrokken we naar een beetje verderop, waar we een dambaar riviertje hadden gezien.

IMG_2658

IMG_2659

IMG_2660

IMG_2663

IMG_2662

IMG_2661

De mannen bleven daar achter (met de twee meisjes in de buggy’s), terwijl ma, Sarah en ik een deftige wandeling probeerden te maken. Alleen hadden ma en ik geen laarzen aan, en bleek de modder uiteindelijk toch wel wat te diep.

IMG_2664

IMG_2666

IMG_2667

IMG_2669

IMG_2670

Toen ons ma trouwens probeerde om elegant over een poel te springen, bleef ze met haar voet achter een braam hangen, en viel ze languit in de modder. Sarah en ik sprongen verschrikt toe om haar recht te helpen, en zetten het toen op een onbedaarlijk lachen. Tsja…

IMG_2671

Intussen was er ijverig gedamd: zowel op de grote rivier, als op het kleine stroompje dat over het weggetje liep, en dat vakkundig een nieuwe bedding had gekregen. En wij kregen drie drijfnatte jongens, zodat we alsnog eerst langs het huisje terug moesten – voor de jongens en ons ma, dus – om droge en propere kleren te nemen, vooraleer we konden gaan eten.
IMG_2674

IMG_2675

IMG_2677

IMG_2680

IMG_2682

IMG_2683

Bon, een hoop droge kousen, schoenen en broeken later konden we naar Houffalize, waar we na enig zoekwerk een pizzeria vonden. Het duurde helaas nog langer dan gisteren. Toegegeven, we waren met elven, maar hoe lang kan het duren om een pizza te bakken zeg!

IMG_2701

IMG_2685

IMG_2686

IMG_2687

IMG_2690

IMG_2692

IMG_2693

IMG_2696

IMG_2697

En uiteraard moest er daarna nog naar een tank gekeken worden. Ha ja.

IMG_2702

Thuis moest er opgeruimd worden, en intussen ook in bomen geklommen.

IMG_2705

IMG_2704

IMG_2710

IMG_2707

Enfin, twee uur later, tegen een uur of zeven, waren we opnieuw thuis, en moest ik me door bergen was heen werken, maar hadden we wel een fantastisch weekend achter de rug.

Dank u, ma en pa, we hebben er van genoten! Volgend jaar weer?

 

Houffalize, streek van de tanks

Na een rustig ontbijt en wat gezellig geklets

IMG_2604

IMG_2603

IMG_2605

zetten we allemaal samen aan richting Wibrin, om daar een tank te gaan bekijken. Ha ja, mijn pa is meer dan gefascineerd – bij momenten geobsedeerd – door alles wat met Wereldoorlog II (en ook wel een beetje I) te maken heeft, en daar horen tanks uiteraard bij.

 

IMG_2607

Deze tank was overigens de max, omdat het eigenlijk maar een halve is, en je er dus in kan. Wat – ik moet het u eigenlijk niet eens zeggen – meer dan uitgebreid gedaan werd. Ik ben er overigens nog uitgevallen: terwijl ik met mijn koppetje door het kijkgat stond te lachen, schoot mijn hiel van het staplatformpje af, en schoot ik dus met mijn bakkes keihard tegen de rand van het kijkgat. Auw. Het ziet gelukkig niet blauw, maar het voelt zo wel. Een zeer bakkes van uit een tank te vallen, ge moet het maar weer doen…

IMG_2617

IMG_2612

IMG_2611

IMG_2610

IMG_2609

IMG_2608

IMG_2614

Enfin, we reden verder, tot aan een pracht van een stuwdam, waar je ook echt het water kon zien vallen. Fijn ^^ De kinderen vonden het de max, en het uitzicht was prachtig.

IMG_2633

IMG_2631

IMG_2627

IMG_2626

IMG_2624

IMG_2628

En Marne en Kobe, die twee zijn blijkbaar zot van elkaar. Ze liepen voortdurend hand in hand, en Kobe droeg ongelofelijk veel zorg voor zijn kleine nichtje. Al ben ik zelf ook gigantisch in de lach geschoten met haar. Ik wilde haar ook een handje geven, maar aan de ene hand had ze dus Kobe, en in de andere hand droeg ze haar olifantje. Toen ik mijn hand uitstak, moest ze geen fractie van een seconde nadenken: “Floep”, zei ze, en de olifant vloog in haar mond. De foto is onscherp omdat ik zo aan het schateren was.

IMG_2623

We reden nog wat verder, tot in La Roche, en gingen er iets eten. Wij dachten aan een kleinigheid omdat het dan ook vrij rap zou gaan, maar de bestelde croques, spaghetti en balletjes in tomatensaus lieten bijzonder lang op zich wachten. Ach ja, het was niet alsof we haastig waren, we hadden eigenlijk alleen behoorlijk wat honger :-p En Marne, die sliep door alles heen.

IMG_2634

Na het middageten gingen we rondhossen in het kasteel van  La Roche. Geef toe, een pracht van een kasteelruïne onder de stralende zon, dat kàn je toch gewoon niet negeren?

IMG_2640

IMG_2647

IMG_2646

IMG_2643

IMG_2642

IMG_2649

IMG_2648

IMG_2650

IMG_2652

IMG_2637

IMG_2653

Aansluitend liep ik nog snel een winkel binnen voor ondergoed en T-shirts voor de jongens – hun zak met kleren staat nog thuis op hun bed, netjes volledig ingepakt; gelukkig zaten de schoenen en laarzen apart, en lagen de jassen los in de auto – en reden we naar een “bellevue” op de weg terug. Bart had geen zin in de wandeling en wilde al beginnen koken, en hij liet ons dus achter voor een stevige afdaling, en, logischerwijs, klim. Ons pa lieten we aan het begin van de helling achter om alle hijgproblemen te vermijden, maar hij vond het zitten in een bos op een omgevallen boom best aangenaam, zo bleek.

IMG_0827

IMG_0823

IMG_0824

IMG_0825

Het begon al te schemeren toen we terug naar huis reden, en daar had Bart al ijverig staan zwoegen in de keuken. Bij wijze van verjaardagscadeautje had hij everzwijnengebraad gemaakt met boschampignons en drie soorten puree, voorafgegaan door blokjes paté en andere hapjes. Lieverd, dank je!

Er werd eerst nog een spelletje Jenga gespeeld met de kinderen

IMG_0832

IMG_0829

IMG_0831

en daarna vlogen ze in bed, waarna wij gewoon nog in de zetel hingen, Sarah, ma en ik scrabbelden, en iedereen eigenlijk gewoon vroeg ging slapen wegens compleet uitgeteld. Poeh.

 

Springen lopen vliegen crossen… naar Houffalize

Ons ma spreekt al een paar jaar van samen op weekend gaan. Wij doen dat al jaren met Barts familie, en blijkbaar gaan ook Roeland en Sarah met haar familie elk jaar een weekendje op stap. Jammer genoeg zagen mijn oudste broer en zijn vrouw dat niet zitten, maar bon, dat heeft ons niet tegengehouden. Ik zou het nochtans wel leuk gevonden hebben als zij er bij waren geweest.

Het werd in elk geval een jachtige dag. Woensdagnamiddag had ik Latijnolympiade, en dus niet echt veel tijd over. Donderdag is normaal gezien mijn vrije dag – ik werk 4/5 – maar omdat het pedagogische studiedag was, viel ook dat in het water. Gelukkig niet letterlijk, maar bon. Het betekende wel dat alles qua huishouden was blijven liggen, en dat ik alle spullen nog moest pakken.

De vrijdag is voor mij sowieso een drukke dag: zes uur lesgeven, een uur studie en een lang middagtoezicht, dus twee keer een kwartiertje pauze tussen half negen en half vier. Gelukkig had Bart de namiddag vrij kunnen maken, en was hij al om de auto geweest in de garage.

Het betekende dat alles eigenlijk pas samengeraapt was, en in de auto zat kwart over vijf, en dat was dus pas tegen achten toekwamen in Houffalize. Merel had gelukkig de laatste twee uur liggen slapen, en had dus nog geen last van honger of zo. Ma en pa hadden kaasschotel voorzien, en wij schoven gezellig mee aan. Alle drie de kinderen vlogen daarna meteen in bed, in een eigen kamer met een apart bed voor Merel, een dubbel bed voor Wolf, en daarboven een stapelbed voor Kobe. Wreed gemakkelijk, eigenlijk.

Tegen kwart voor negen kwamen Roeland en Sarah toe met de kinderen, en die namen de resterende twee kamers op de eerste verdieping, telkens met een dubbel bed. Bart en ik hebben de tweede verdieping voor ons, met een ruime tweepersoonskamer, en een ruime badkamer met toilet en douche, die we dan maar delen met de kinderen. De badkamer op  de eerste verdieping is trouwens groot genoeg om tussen bad, dubbele lavabo en douche nog een enthousiast walske te placeren.
Er zijn twee salons, trouwens: een ruime beneden, rond een kachel, en een identieke op de vout daarboven, waar een tv staat. Ideaal voor de kinderen om boven te zitten, en wij beneden. En de keuken, die is ook behoorlijk ruim, met een aparte eetkamer. Ons ma heeft dat bijzonder goed gekozen, vind ik. Dik in orde.

Enfin, we kletsten nog wat af, en kropen uiteindelijk in bed. Ik was gewoon doodop, om eerlijk te zijn.