Geplaatst op

Brunchke

Zoals elk jaar waren we ook dit jaar uitgenodigd voor Marnes verjaardagsfeestje. Ja, mijn metekindje wordt er ook al acht jaar!

Het  is prachtig om te zien hoe de drie nichtjes samenspelen, met tegenwoordig ook Bonne, het dochtertje van Sarahs zus, er ook nog bij. Ze maken dan samen filmpjes en giechelen zich dood!

De jongens zitten intussen samen computerspelletjes te spelen, en vooral Nand, die intussen in het derde studiejaar zit, kijkt enorm op naar Wolf. Ha ja, de grote, coole neef en al.

En intussen zitten “de grote mensen” beneden in de woonkamer gezellig te keuvelen, te eten, glazen te morsen en eigenlijk bijzonder aangenaam samen te zijn.

Die brunches bij mijn jongste broer: een aangename traditie, jawel.

 

Geplaatst op

Achtste verjaardagsfeestje

Ik geef het u op een briefje, zo zes gillende meisjes van acht jaar in huis, dat maakt lawaai.

De ochtend begon gelukkig rustig: ik moest koken, een taart maken, het huis opruimen en een muziekpak voorbereiden. Ha ja, want hier in huis zijn er blijkbaar tradities voor feestjes, en drie daarvan zijn, volgens Merel en vooral haar vriendinnen: een roze taart, een muziekpak, en een griezelig parcours in Wolfs kamer.

Die taart, dat was dezelfde als vorig jaar. Merel wil namelijk geen slagroom en geen chocolade, en vooral wél mango. En dus maakte ik opnieuw een biscuit, sneed die in twee, legde er een mango in blokjes tussen en een dikke laag mascarpone, en werkte af met roze marsepein. Veel marsepein.

Tegen twee uur stonden ze hier: Lieze natuurlijk, en Julie, maar ook Jeanne, Poppy en Feja. Er waren cadeautjes en daarna taart, en de sfeer was enorm uitgelaten.

Intussen had ik ook het muziekpak in elkaar gestoken, met behulp van de jongens. Kobe zorgde voor een soortement parcours in de tuin, en een wedstrijdje zakkenlopen, en Wolf deed de muziek en bereidde een gans griezelparcours voor, zoals gevraagd. En verder waren er nog kleine opdrachtjes zoals een liedje zingen, een showtje opvoeren, een spelletje balletjeblaas spelen, krijttekeningen maken, dingen uitbeelden, enfin, dat soort dingen dus. Ze vonden het zà-lig!

En om af te sluiten waren er nog pannenkoeken, ook nog voor de mama’s en oma’s die kwamen ophalen, en Kaat en Janne natuurlijk ook.

En toen? Toen werd het heerlijk stil in huis…

Geplaatst op

Acht jaar…

Lieve lieve Merel van me

wat ben je op een jaar tijd toch veel veranderd! Vorig jaar schreef ik je nog dat je zo onzeker was, en dat ik dat niet snapte…

Intussen ben je lang zo onzeker niet meer, al heb je nog je momenten. Maar meestal ben je ongelofelijk rad van tong en gevat, met een stevige dosis sarcasme zelfs. Geen idee waar je dat nu toch vandaan zou kunnen halen, lieverd. Je beseft intussen gelukkig zelf dat je stevig wat in je mars hebt, en dat je nu eenmaal een compleet ander iemand bent dan je broers. Al moet je qua punten echt niet voor hen onderdoen: ik denk dat je rapport zelfs beter is dan dat van hen, liefje.

Je weet vooral heel erg goed wat je wil en wat je niet wil. Als je geen honger hebt, eet je gewoon geen vieruurtje, bijvoorbeeld, en als je een T-shirt met korte mouwen aan wil in de winter, dan doe je gewoon een extra gilet aan. Je hebt ook een heel logisch verstand, heb ik zo de indruk: even verstandig als je broers, maar veel en veel praktischer. “Ha ja”, zei je ooit, toen ik daar eens een opmerking over maakte, “ik ben dan ook een vrouw”. Ik kon je wel platknuffelen, muizie!

Verder ben je nog steeds een echt meisje-meisje, met je strikjes in je haar, je poppen, je toneeltjes, je jufspelen of bibliotheek of kantoor of winkel of… Je bent al zowat alles geweest, en dat is prachtig om zien. Aan de andere kant doe je dapper stoer mee met je broers, en ook dat is fijn om zien: je laat je door die twee echt niet koeioneren, gelukkig maar.

Deze morgen gingen je oogjes open en kroop je meteen, zoals elke ochtend, bij mij in bed. Ik knuffelde je bijna plat, en daarna gingen we samen naar beneden. Ik weet niet hoeveel gilletjes je hebt geslaakt bij het zien van alle versiering en van je cadeau en je kaarsjes en zo, maar ik weet wel dat je een keer of tien bij mij komen knuffelen bent met een dikke “Dankjewel mama, oh dankjewel!”

Ik lakte nog snel je nageltjes, blijkbaar had ik precies de kleur gekozen die ook in je kleedje zat, en je was helemaal in de wolken. Met een groot hart vertrok je naar school, waar blijkbaar al je vriendinnetjes je ook zowat omver geknuffeld hebben, wist je me te vertellen. En de cake viel enorm in de smaak, dat ook.

’s Avonds ging ik pannenkoeken bakken, maar je papa wist je te overhalen om voor frietjes te kiezen, wel wetende dat die pannenkoeken dat alleen maar uitgesteld waren. Daarna moest ik helaas naar school, en kroop jij lekker dicht bij je papa onder een dekentje en keken jullie samen naar een film.

En dan wist je me te vertellen dat je een hele fijne verjaardag had gehad, en je bedankte me oprecht. Weet je, liefje, ik zie jou nog het liefst van al om jouw zonnige, dankbare humeur. Je bent altijd vrolijk, altijd aan het zingen of dansen, en je bent vooral ook dankbaar voor de meest onnozele, kleine dingen. Ik breng een paar nieuwe kousjes mee, en je geeft me een welgemeende dankje, of ik bezorg je een envelopje voor iets, en je schenkt me je stralendste glimlach.

Weet je, muizie… Ik hoop dat je die ingesteldheid de rest van je leven mag behouden: dankbaar zijn om de kleine dingen des levens. Het zal je zó gelukkig maken, liefje…

Gelukkige verjaardag!

 

Geplaatst op

Kobes verjaardagsfeestje, eindelijk!

Het kind is verjaard eind juli, maar pas nu paste het echt om een feestje te geven. Er was elk weekend wel iets in de weg, maar bon.

Eén uitgenodigd vriendje liet niks van zich horen, maar alle anderen waren present, en hoe! Wolf zag het helemaal zitten, en had een uitgebreid spel voorbereid. Maar eerst werd er natuurlijk wel taart gegeten, compleet met kaarsjes. Maar als je zelf met de taart afkomt, kan je natuurlijk geen foto’s nemen. Tsja.

Daarna moesten ze in een lange rij gaan staan, en werden ze allemaal aan elkaar vastgebonden. Elke tweede werd bovendien ook nog geblinddoekt, en zo moesten ze samen de trap op. Boven moesten ze gaan zitten in de gang, tussen mijn was, en deed Wolf hen een paar raadsels oplossen. Als beloning werden ze enkel nog per twee vastgebonden, en werd de slinger op zich losgeknipt. Daarna leidde de ziende de geblinddoekte naar Kobes kamer, waar een model in duplo klaar stond. De duo’s moesten dat model namaken, maar: de ziende mocht zijn handen niet gebruiken, en moest de blinde met woorden uitleggen wat hij moest doen. Gegiechel en frustratie alom!

Als beloning mochten de blinddoeken af, maar werden de duo’s wel nog behouden. Samen gingen ze naar Merels kamer, waar een paar krukjes klaarstonden, en Wolf met zijn iPhone zwaaide: stoelendans! Aangezien ze in duo waren, moest de een op de ander zijn schoot zitten. Man, wat hebben ze gelachen! Zeker toen Rhune Yasmien van haar stoel duwde, en die samen met Merel tegen de grond ging.

Enfin, de duo’s werden losgemaakt, en per twee mochten ze in Wolfs kamer binnen, waar hij een parcours had gemaakt.

Blijkbaar vonden ze het allemaal fantastisch! Een dikke merci voor Wolf en al het werk dat hij er had ingestoken.

Samen hadden we ook nog een muziekpak gemaakt, met allemaal gekke opdrachtjes: verwissel een kledingstuk met iemand anders, spring op één been rond Kobe, trek een gekke bek, loop rond als een zombie, doe een blinddoek aan en voel wie voor je staat, speel een spelletje verstoppertje, dat soort onzin dus. Ook dit vonden ze prachtig!

Om af te sluiten waren er nog versgebakken oliebollen. Ze zijn allemaal met een grote lach op het gezicht naar huis gegaan, en de grootste lach stond nog op het gezicht van mijn Kobetje.

Nog eens gelukkige verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Acht jaar

Lieve Kobe

het is al een uur of tien ’s avonds, en jij ligt net in je bed. Ja, verjaardagsjongens mogen al eens wat langer opblijven om naar een film te kijken, nietwaar?

Acht jaar… Ik kan het me echt niet meer voorstellen, liefje. Acht jaar geleden rook ik de geur van verbrand vlees, kroop een verpleegster bovenop mijn buik – ik zag het zelf niet eens, ik lag achter een gordijntje – en begon ze te duwen en te sleuren, en nog wat later toonde de gynaecoloog jou met trots aan mij. Ik kon je nog niet vastnemen, lieverd, de keizersnede moest eerst gehecht worden. Maar terwijl ik ongelovig lag te luisteren naar het geluid van een nietjesmachine, was jij samen met je papa verdwenen. Toen ik later naar mijn kamer werd gebracht, zat papa daar muisstil, met op zijn blote borst, onder een dekentje, een kleine Kobe met enkel een mutsje op. Je sliep heerlijk.

Maar ik wilde je liefst zo snel mogelijk in mijn armen, en zodra je bij mij werd gebracht, begon je heftig met je hoofdje te bewegen en je mondje te tuiten: je wilde drinken!

Dat is eigenlijk niet veranderd, Kobe: je bent nog altijd een enorm grote fan van eten, ook al ben je mager. Maar in alles wat je doet, ligt diezelfde passie. Jij kan zo blij zijn, dat de vreugde van jou afspat. Op diezelfde manier bezorgt ook elke pijn jou intense droefenis: een beetje droevig, daar doe je niet aan. Je gooit je ook telkens met diezelfde passie op elke nieuwe hobby, of dat nu lezen, origami, Skylanders of Lego is.

Aan de andere kant kan je ook heel snel iets van je afschudden. Waar Wolf nog dagen kan zitten piekeren over wat iemand gezegd heeft, ga jij dat veel sneller relativeren. Let wel, je herinnert je vaak maanden later nog woordelijk wat er gezegd werd, maar je kan het sneller een plaatsje geven. Je emoties zijn zeer intens, maar ook snel weer voorbij.

Eigenlijk ben je gewoon standaard een vrolijk ventje, Kobe. Je bent vrijwel altijd goed gezind, staat letterlijk te springen voor vanalles, en lacht om de domste dingen. En die domme dingen, die komen heel vaak uit jouw eigen gekke brein. Van papa mag ik het niet zeggen, maar jij bent echt wel een speciale, lieverd. Zo was het gisteren eerst aan het motregenen, en ging dat daarna over in miezeren. Jij noemde het prompt “larfregen”. Het duurde even voor ik door had wat je bedoelde… Je bent ongelofelijk creatief, zowel in je woordgebruik, als in origami, lego, alles eigenlijk.

Je bent ook een echte spons: alles wat je hoort of leest, neem je in je op,  verwerk je, en kan je daarna bezigen voor eigen gebruik. Je leert met andere woorden de feiten niet klakkeloos uit het hoofd, maar kan er ook echt iets mee doen. Je Engels, bijvoorbeeld, is beter dan dat van Wolf, en aangezien hij zijn Frans bijna altijd luidop leert, kan jij het intussen bijna even goed. Je hebt er vooral ongelofelijk veel flair voor, en bent niet bang om onderuit te gaan of fouten te maken, en dat is wel het grootste verschil met je broer, denk ik. Op school doe je het trouwens schitterend: je bent bij de eersten van je klas, en je munt echt uit in wiskunde en wereldoriëntatie. De fouten die je maakt, zijn meestal verstrooidheidsfoutjes, en de juf staat vaak versteld hoeveel jij eigenlijk weet. Je gaat ook vaak doordenken over de dingen: daarstraks vroeg je nog: “Mama, waarom heet een tafel eigenlijk een tafel, en geen foefaroempsi?” Ik legde jou uit dat het van het Latijnse tabula komt, en je vroeg je dan spontaan af waarom water dan in het Latijn aqua is, en niet lijkt op water.  In jouw geval kan ik makkelijk beginnen over semantiek, en over Romaanse en Germaanse talen, en zelfs over het Indogermaans. Zo heb ik jou ooit eens uitgelegd dat het feit dat de autolichten automatisch aanspringen, een kwestie van lumen is, en dat heb je dan ook aan je klasgenootjes versteld. Je wilde hen ook ooit uitleggen wat een lichtjaar was, en dat dat geen tijd maar een afstand is, maar dat vond zelfs jouw juf een brug te ver.

Maar tegelijk ben je de meest speelse van de hoop: in alles, maar dan ook werkelijk alles zie jij, door je ongebreidelde fantasie, een mogelijkheid om te spelen. Desnoods speel je met je eigen vingers, die dan plots ventjes worden en ganse conversaties houden waarmee je zusje dan strijk ligt van het lachen. Het zorgt er helaas ook voor dat je leven één grote chaos is, en dat opruimen een zware opgave is, omdat je in elk gevonden voorwerp een mogelijkheid tot spel ziet. Ik moet jou echt dwingen om een knop in je hoofd om te draaien en écht op te ruimen. Geloof me, ik ken het. Ik ken het bijzonder goed.

Eigenlijk, Kobe, ben je een fantastisch ventje! Lief, attent, charismatisch, creatief, gevoelig en bijzonder intelligent. En vooral ook mijn achtjarige zoon.

Gelukkige verjaardag, liefje!