Uitvaart 2022

Gisteren was er  – eindelijk! – de Uitvaart bij ons op school. Denk 100 dagen, maar dan iets later. Was ik opgelucht, ge kunt niet geloven wat een opluchting het was voor Wolf. Hij was namelijk de voorzitter van het Uitvaartcomité en vooral het manusje-van-alles, de drijvende kracht. Hij heeft voortdurend iedereen achter zijn vodden moeten zitten en heeft het meeste eigenlijk ook gewoon zelf geregeld, van filmen tot monteren tot mensen aanduiden tot de datum – die verschillende keren verzet is – vastleggen tot de eindejaarspulls laten ontwerpen, betalen en uitvoeren.

Ja, hij heeft daar gigantisch veel werk in gestoken, maar het resultaat mag meer dan puik genoemd worden: het was dik in orde en sommige filmpjes zijn hilarisch, al is dat dan vooral voor wie de leerlingen, de school én de leerkrachten kent natuurlijk.

Dikke pluim voor mijn zoon. En ik, ik ga in een hoopje vallen, denk ik, want het is eventjes te veel geweest, aangezien ik de begeleiding deed van die Uitvaart.

Het volledige verslag met foto’s en filmpjes vindt u trouwens hier.

Uitvaart

’t Is dat ik eigenlijk nog geen werk genoeg heb…

Maar ik begeleid al sinds jaar en dag – allez, toch al zeker tien jaar – de uitvaart, ook wel 100 dagen genoemd, van onze zesdes. Dit jaar, ook al heb ik het momenteel zeer druk, zal dat niet anders zijn.

Vandaag was er over de middag de eerste vergadering, en blijkbaar is Wolf daar ook van de partij. Meer nog: ze hebben gestemd over een voorzitter en dat is effectief Wolf geworden. Goh, het kan maar zo gemakkelijk zijn als er dingen moeten afgesproken en afgestemd worden, zeker?

En Arwen is voorzitter van de leerlingenraad. Ze gaan niet kunnen zeggen dat onze kinderen niet geëngageerd zijn.

Uitvaart

Neenee, maak u geen zorgen, nikske begrafenis! De uitvaart waarover ik het heb, is de naam binnen de GO!-scholen voor de 100 dagen. Al een aantal jaar doe ik daar de begeleiding van, al hebben ze me dit jaar eigenlijk niet veel geconsulteerd. Ik heb ze vooral laten doen, en het viel allemaal best mee.

Het thema was “Kinderseries”, maar veel inspiratie had ik niet, en ik ben dan maar gegaan als Roodkapje van de Sprookjesboom. Och ja…

De show zelf was best wel oké. Ik heb al beter gezien, maar zeker ook al veel slechter. En de opkuis was ook vrij snel gedaan, al was er alweer een grote groep die er zeer snel vanonder was gemuisd. Jammer, jammer.

Leuk was wel dat ze me dit jaar voor het eerst gevraagd hebben een speech te houden voor mijn zesdes. Pas op, het is pas de vierde of vijfde keer dat dat gebeurt, ze hebben dat maar een paar jaar geleden ingevoerd. Maar mijn zesdekes wilden dus graag dat ik hen besprak, en dat heb ik dan ook maar gedaan. Met veel inside jokes, natuurlijk.

“Toen ik vorig jaar voor het eerst mijn huidige zesdes in de klas kreeg, zat ik al snel met de handen in het haar. Wat was me dat, zeg?

Een zootje ongeregeld met een grote bek of een kritische blik, en geen flauw idee waar al die grammatica eigenlijk voor moest dienen. En vertalen? Latijn? Zijt ge zot, of wa?

Ik slikte, en nam me voor er het beste van te maken.

Intussen zijn we bijna twee jaar verder, en ik ga telkens weer met een grote glimlach naar mijn kleine klasje. Maar, al  zijn ze met niet zo veel, ze tellen allemaal voor twee.

Neem nu de Grieken. Standaard saaie mensen, wordt wel eens gezegd. Huh, was dat maar waar. Want om te beginnen is er James. Of Gwendolyn. Of nee, toch maar James. Al was ik deze week toch eventjes de kluts kwijt. Wat was het nu? Toen bleek het genderswitchdag te zijn, en dat verklaarde veel. Maar hoe je hem ook noemt, de glimlach, het enthousiasme en de inzet zijn er zo goed als altijd. Gelukkig maar.

Rosalie, dat is een ander paar mouwen. Want als zij slecht gezind is, zal je het merken ook: ze steekt haar gevoelens niet bepaald weg. Haar meningen ook niet, trouwens: je zal steevast weten wat ze over een bepaald onderwerp denkt, en ze trekt zich niks aan van wat een ander daarvan zegt. Chapeau!

En dan is er natuurlijk ook Saurelle: de rustige standvastigheid binnen de woelige Griekjes. Tenzij er per ongeluk een kat binnenwandelt in het lokaal: haar gegil doet zelfs nu nog het haar op mijn armen rechtstaan, en mijn les was meteen om zeep.

Naast de Grieken heb ik ook de infame Latijn-Moderne Talen. Dat infame, dat heb ik vooral van horen zeggen, want ik moet het toegeven, in mijn les zijn het meestal lammetjes, ja, zelfs Edis.

Om te beginnen is er onze Sloveense schone, Lejla. Ik dacht dat dat zo’n braaf verlegen stil meisje was, maar zet haar naast Noussaïba, en zo stil is ze niet meer, zeker als beide dames op de kap van de heren kunnen zitten. Want ja, ook Noussaïba durft al eens haar prachtig gestifte mondje opentrekken tegen haar klasgenoten, zeker als daar een vrouwonvriendelijke opmerking is gekomen. Weet je, Noussaïba? Ik zie de heren hun ogen al op voorhand fonkelen van de voorpret, want ze weten maar al te goed hoe jij zal reageren. Al verschieten ze nog wel eens als jij ze een lap met je pennenzak geeft.

Aan Ramses zal het niet liggen. Die zit doorgaans zeer rustig de rots in de branding van de klas te wezen. Hij zegt niet veel, of het zou een gevatte opmerking in het oor van Nathan moeten zijn. Ik vind het soms jammer dat ik niet kan horen wat je zegt, Ramses, want aan Nathans ingehouden lach te zien, is het er soms gewoon klop op. Wat die lach betreft, de jouwe is intussen legendarisch. Jouw geluidloze manier van schateren is zo ongelofelijk aanstekelijk, dat ik er zelf al de slappe lach van gekregen heb. Héérlijk gewoon!

Milan is dan weer een beetje het tegenovergestelde: zo rustig als Ramses is, zo hyper kan Milan bij momenten zijn. Ik snap het niet, Milan: heb jij op het einde van een schooldag geen stijve nek? Want je zit meer achter je te kijken om toch maar commentaar te kunnen geven tegen je klasgenoten. Of om daarna bij je buur te kijken wat je nu ook weer moest opschrijven, of waar we zitten, of wat er gezegd werd, of waarover het ging, of… Als het maar geen wiskunde is…

Gelukkig is er ook Nathan, samen met Ramses het tegengewicht voor al het verbale geweld van de rest van de klas. Van aan de zijlijn bekijkt hij rustig de wereld, denkt er het zijne van, en geeft af en toe gevatte commentaar. En al eens een correct antwoord, dat ook.

Oeps, heb ik nu per ongeluk Jibbe overgeslagen? Sorry, blondie, ik wilde je niet wakker maken! Al mag het gezegd worden: je Latijnse grammatica heb je bijzonder goed opgefrist, en voor een keer is dat niet sarcastisch bedoeld.

En dan, ja, dan is er nog Edis. De nagel aan mijn doodskist. Gelukkig was ik vroeger een gothic en heb ik het wel voor doodskisten. Edis, je bent blijkbaar een man van vele gezichten. Mijn collega’s kunnen maar niet geloven dat jij in mijn klas een lammetje bent, wanneer je tenminste niet te laat bent, of aan het ruziemaken met Léon. En ik kan dan op mijn beurt bijna niet de halve horrorverhalen geloven over jouw gedrag in combinatie met andere, niet nader genoemde klassen. Ik kijk er al naar uit om jou een extra jaartje in mijn klas te hebben!

En hoe zou ik hem nog kunnen vergeten, de man van de Latijn-Wetenschappen! Oh dèè! Raar maar waar, de klasbepalende factor is bij mij niet Edis, maar wel deze jongeman. Want ik heb nog maar het woord ‘toets’ uitgesproken, en ik krijg al een hele litanie van Léon! “Maar mevrouw!! Nog een toets, of wa? Allez, dat is toch niet meer normaal? Weet gij wel hoeveel toetsen wij hebben? En hoeveel werk? En dan begin ik nog niet eens aan dat boek voor Frans, want allez zeg, dat kan toch niet! Dat wij een boek moeten lezen voor Frans! Stel u voor zeg!” Weet ge, Leon, met uw gewurtel kunt ge een ganse kolonie konijnen voor jàren in leven houden! Aan de andere kant, met een paar verse aardbeien ben je wel stil te krijgen.

Maar…

Ik voelde me oprecht vereerd dat ze mij vroegen om hen hier even door de mangel te halen. Want, hoe je het ook draait of keert, het zijn mijn zesdekes. Mijn zesdes, die misschien wel een stevige mening hebben, maar bij wie ik me telkens weer welkom voel, ongeacht de toetsen. Mijn Latinisten, die trouw elke woensdag taart meebrengen. Mijn lieverds, bij wie ik tot rust kom.

Weet je, in het begin van het vijfde had ik nooit gedacht dat ik dit nog zou zeggen, maar – en ik meen het uit de grond van mijn hart – ik ga jullie missen. Echt waar. En ik hoop dat jullie ons hier op school ook niet snel zullen vergeten.”

 

Uitvaart 2019

Opgestaan met een serieus mottig gevoel – allez, eigenlijk voel ik me al de hele week niet ideaal – en met stevige buikkrampen. Nog niet het soort dat me alle vijf minuten naar het toilet doet crossen, maar wel het soort dat me alle vijf minuten even naar adem doet happen.

Was het niet dat het vandaag Uitvaart (= 100 dagen) was op school en ik dus niet echt les moet geven, alleen maar toezicht moet houden, ik was thuis gebleven. Meh.

Maar bon, om half negen was ik op school omdat Kobe naar Velzeke ging – en ik dat dus moest missen – en ik stond om kwart over negen afwezigheden op te nemen in de grote zaal. Met een half oog volgde ik de generale repetitie, ging af en toe wat liggen, hielp hier en daar, deed toezicht, en keek in de namiddag met genoegen naar de show. Die goed was. Echt goed: weinig scoutsdingen, veel knappe vondsten, enfin, een goeie show.

Het verslag met foto’s daarvan heb ik hier gezet.

Uitvaart 2018 (a.k.a. 100-dagen)

Alweer die tijd van het jaar, ja. Nu zal het rap beginnen gaan, en voor we het goed en wel weten, is het weer grote vakantie.

Maar vandaag was er dus nog de Uitvaart. Het is het eerste jaar in tijden dat ik eigenlijk zo goed als van niks wist. Ik ben degene die die Uitvaart begeleidt, maar behalve het podium bestellen heb ik dit jaar zo goed als niks moeten doen. Tsja, wel zo gemakkelijk, maar aan de andere kant: zou het wel goed zijn? Zou het er niet over zijn? Waren ze op tijd klaar?

Allez ja, gisterenavond tijdens de doorloop zag ik dat het goed was, en heb ik al smakelijk gelachen met sommige filmpjes. Ze waren bijzonder origineel dit jaar, het mag gezegd zijn.

De halve voormiddag heb ik overigens gezocht naar mijn nonnenoutfit, de kleren die ik aandoe als ik non ga spelen bij Camarilla. Ik had die blijkbaar netjes in de kast gehangen, waar ik een keer of drie gekeken heb, maar die plakte aan een ander kledingstuk en viel dus niet op. Grmbl.

Enfin, de fijne filmpjes en foto’s kan u op de schoolwebsite bekijken, en wel hier. Ik geef u hier alvast een van de foto’s mee.

Uitvaart (100 dagen) op school

Al sinds een aantal jaar ben ik degene van de leerkrachten die de zesdes begeleid bij het organiseren van hun uitvaartshow. Veel houdt dat niet in: podium bestellen bij Stad Gent, en verder vooral zorgen dat ze met alles rekening houden, af en toe eens voor de praktische kant een vergadering bijwonen, en de dag zelf toezicht houden en bijspringen waar nodig.

Dit jaar hadden ze ons gevraagd om de kleren uit ons eigen middelbaar aan te trekken. Euh… Mijn eigen groene schooluniform heb ik destijds zo snel mogelijk weggedaan, en ik vrees dat ik daar niks meer van heb liggen. En zelfs al had ik het nog, ik kon er toch aan geen kanten meer in.

Soit, ik heb dan maar eens nagedacht, en kwam uit bij mijn new-waveperiode uit het zesde. Een pardessus zoals destijds die van mijn grootvader heb ik niet meer, maar ik had nog wel mijn lange leren jas, mijn favoriete pull van destijds, en een bus haarlak. Een en ander leidde tot een behoorlijk grappig resultaat, toch voor iemand van 45. Maar bon ja, voor de leerlingen is het bijzonder amusant als je als leraar daarin mee gaat.
Ze hebben me trouwens ook bijzonder treffend nagedaan, compleet met moonboot, rode haar en ‘Odi et Amo’ op mijn bord…

Het verslag, de filmpjes en de foto’s kan je hier vinden. En ja, het was goed, beter dan vorige jaren.

Uitvaart 2016 (100-dagen)

Oef, hij zit er ook weer op, die Uitvaart. En ik moet het toegeven: hij was best geslaagd!

Ik heb er gisterenavond nog tot acht uur gezeten, bij de leerlingen, en ook deze morgen was er generale repetitie. Daar heb ik een stuk van gezien, maar ben halverwege weg gegaan, want blijkbaar ging ik erin voorkomen. En wat ik had gezien, was gestructureerd en in orde, en dan ging de rest ook wel zo zijn.

Enfin, daar heb ik toch het grootste deel van de ochtend aan gespendeerd, ben me dan thuis gaan omkleden in chiquere kleren – het thema was galabal – en dan was er natuurlijk de show. Daar kan u foto’s van bekijken en een verslagje van lezen op de schoolwebsite. En ook dit jaar werd er zonder morren, met man en macht gewerkt om alles zo snel mogelijk proper te krijgen, en was alles netjes weg tegen vier uur. Chance voor mij, want ik wilde voor vier uur op de lagere school zijn, want daar organiseerden de zesdes hun koffiestop voor Broederlijk Delen. Dat had ervoor gezorgd dat ik gisterenavond om half negen Wolf nog instructies stond te geven hoe hij twee cakes met chocoladestukjes moest maken. Ha ja, want ik was niet eerder thuis. Toen ik opperde dat hij het toch ook aan Bart had kunnen vragen, keek hij me stomverbaasd aan. Zo ver had hij gewoon nog niet gedacht, want dat soort dingen komt altijd bij mij terecht. En nochtans is Bart de kok hier in huis…

Enfin, geslaagde Uitvaart, geslaagde koffiestop, net op tijd bij de kinesist om half vijf, en tegen zessen netjes met picknick in de rugby. En dan eindelijk tijd om eventjes adem te halen.

Uitvaart (aka. 100 dagen)

Da’s nog zo een van die dingen waarmee ik bezig ben: de uitvaartshow van onze zesdes. Toegegeven, ze plannen het voor het grootste deel alleen, en bij de meeste vergaderingen wílde ik zelfs niet aanwezig zijn om de verrassing niet te bederven, maar toch: het is iets waar ik regelmatig de dinsdagmiddag bij aanwezig was, en waarmee ik nu nogal volop in mijn kop zit, tussen al de rest door.

Zal het oké zijn? Zal Stad Gent het bestelde podium leveren? Is de muziek en de installatie oké? Gaan ze niet over de schreef in de proefjes met vijfdes en leraars? Enfin, gewoon organisatorische beslommeringen, de inhoud trek ik me niet aan. Maar toch: als die niet in orde is, zal ik degene zijn die de vragen zal krijgen van de collega’s.

Vorig jaar zijn we daar een dure farce mee tegengekomen: de vrijdagavond hadden de leerlingen het podium, zijnde de platen en de steunen, netjes buiten gestapeld. Toen Stad Gent die op maandag kwam ophalen, bleken er tien platen verdwenen. Foetsie. 1000 euro meteen ook foetsie.

Deze keer gingen we geen risico nemen, en was er gepland dat de platen woensdag geleverd werden, in de namiddag tot podium opgebouwd, op vrijdag afgebroken en in de gang gestapeld, en op maandag buitengelegd en opgehaald. En toen bleken er plots gisteren al podiumplaten op de speelplaats te liggen, terwijl de zaal pas vrijkomt op woensdagnamiddag. Bon, er is deze keer niks gepikt, en we hebben ze vandaag binnengelegd, want gisteren waren al de leerlingen al weg.

Soit, het zal toch ook weer een pak van mijn hart zijn als de Uitvaart voorbij is.