Claeys-Bouüaert

Ofte het park in Mariakerke. Zo’n vrije maandag, die moet benut worden. En daarom gingen we nieuwe schoenen kopen voor Wolf en Merel. Wolf had me vrijdagavond, net toen we klaarstonden om hem naar het scoutsterrein te brengen voor het scoutsweekend, toevertrouwd dat zijn scoutsschoenen eigenlijk te klein waren. Bad timing, lieverd!

Maar omdat zijn gewone schoenen eigenlijk toch ook al niet meer zo schitterend waren, werden die gedemoveerd tot scoutsschoenen, en kreeg hij een nieuw paar, waar hij dolcontent mee is. Hij ziet er zo volwassen mee… Ook Merel was aan nieuwe laarsjes toe, want de vorige waren echt wel te klein. Helaas hadden ze het ene mooie paar niet meer in haar maat, maar geen nood, ze worden eerstdaags geleverd in de winkel.

Enfin, het was prachtig weer, we hadden geen dringende zaken te doen, en we waren toch vlakbij, en dus gingen we wandelen in het park van Mariakerke.

IMG_2512

IMG_2513

IMG_2516

IMG_2517

IMG_2526

IMG_2537

IMG_2538

IMG_2541

IMG_2546

IMG_2548

IMG_2550

En toen zei Merel dat ze moe was, en dat ze eigenlijk toch wel naar huis wou. “Ha ja, mama, van zo wandelen in het bos, daar word je moe van hoor. Van al die blaadjes en zo, want daar moet je dan in schoppen he.”

Vier jaar prinses

Merel,

vandaag ben je vier jaar geworden. Aan de ene kant lijkt het aan geen kanten zo lang, aan de andere kant ben je al altijd in ons leven, en kan ik me eigenlijk niet meer voorstellen dat je er niet was.

Als ik je moet beschrijven zoals je nu bent, zou dat zijn: een lief, vrolijk maar koppig en eigenwijs prinsesje. Laat ik het je even uitleggen.

Je bent in de eerste plaats echt wel lief. Je komt knuffelen, maar je zorgt ook voor ons. Als je iets gekregen hebt, ga je spontaan delen met je broers, zonder bezitterig te zijn of zo. Dat is bij vierjarigen eerder zeldzaam, heb ik me laten vertellen. En je bent oprecht bezorgd als iemand van ons zich pijn heeft gedaan, of ziek is.

Vrolijk: je zingt en danst de hele dag door. Al bij het opstaan krijg ik een gigantische grote glimlach van jou, en dan huppel je naar de badkamer. Papa en ik moeten echt soms zeggen dat je eens eventjes moet zwijgen, wanneer je hier in de woonkamer speelt: je speelt met je poppen en je knuffels, maar eigenlijk zing je hen gewoon toe. Dat is best wel leuk, maar soms ook heel vermoeiend. En als je eens slechtgezind bent, of je bent kwaad op ons, duurt dat nooit lang. Voor we het weten, zit je alweer te lachen. En – je broers zullen dat beamen – je hebt de meest fantastische lach die er is: ongelofelijk spontaan en aanstekelijk. Als jij begint te lachen, kunnen wij niet anders dan met je meelachen. En geloof me, je kan gigantisch schateren, zelfs tot je erbij omvalt, letterlijk.

Koppig ben je ook, helaas. Als je iets niet wil, dan wil je het niet, en dan moet ik je desnoods gewoon laten staan. Of als je dan begint te brullen, gewoon in de gang zetten tot je gekalmeerd bent. Vooral over kleren ben je bijzonder gedecideerd, en daarin ga ik je ook niet forceren. Je krijgt kleren langs alle kanten, en je hebt dus keuze te over. Je wil bijvoorbeeld geen lange broeken dragen. Rokjes en kleedjes, in de winter met een kousenbroek, en dat is dat. Soms heb ik zelfs moeite je te overtuigen om een rokje aan te doen, want je hebt je zinnen gezet op kleedjes. Soms snap ik gewoon niet dat jij mijn dochter bent, zó hard ben je een meisje-meisje, met je roze, je kleedjes, je prinsessen, je diademen, je lange blonde haar, en je kleine maniertjes. De jongens lachen zich soms een breuk met jou, en als je dan verontwaardigd reageert, lachen ze zo mogelijk nog harder. Maar jij, jij kan hen eigenlijk gewoon alles laten doen. Je windt hen rond je kleine kokette vingertje als geen ander, en zij beseffen het, en vinden het geeneens erg.

Eigenwijs, dat hangt een beetje samen met het vorige, lieverd. Je weet verdomd goed wat je wil, en op welke manier je het wil, en desnoods ga je het ons met handen en voeten uitleggen. Hoe vaak ik op een dag hoor: “Maar mama, zo niet!” Dan roloog je heel hard, en doe je netjes voor wat ik moet doen.

En ik, ik kan je soms achter het behang plakken, maar nog veel vaker zou ik je gewoon kunnen opeten, met je grote blauwe kijkers en je prachtige haar. Ik zie je zo ongelofelijk graag, meisje, en weet je wat nog het leukste is? Dat ik er honderd procent zeker van ben dat dat wederzijds is.

Gelukkige verjaardag, prinses van me!

 

Overvolle dag, en op een of andere manier toch stressvrij.

De dag begon eigenlijk, achteraf gezien, toch wel behoorlijk stressvol. Ik wilde om half negen op de rugby zijn voor een vergadering met ontbijt, maar ben pas rond twintig over acht wakker geschoten. Kobe was me namelijk om zeven uur komen wakker maken, en ik had hem gezegd dat hij om acht uur moest terug komen. Niet dus. Bon, ik kan gerust op tien minuten klaar zijn, maar Kobe was nog rustig in pyjama op zijn iPad aan het spelen. Hij moest zich nog aankleden, zijn gerief samen zoeken en  ontbijten, en hij is zo al niet van de rapste in dat soort dingen. Zucht.

We waren dus behoorlijk te laat op die vergadering. Kobe ging meteen spelen op het veld, hij had later match. Ik kreeg gelukkig nog een samenvatting te horen, speelde twee zalige koffiekoeken naar binnen, en zag toen Gwen met haar twee meisjes binnenwandelen. We kletsen wat, en gingen toen naar de matchen kijken. Ik geef het toe: ik heb van Kobes team niet zo veel gezien, omdat de U8 eigenlijk nog maar wat aanmodderen, en de U12 toch al echt rugby spelen, met posities en al. Wolf speelde niet eens mee, maar Ernest wel, en ik heb Gwen dan maar de basis van het spel uitgelegd.

1374083_10152381090792443_1000451357109691021_n

10671283_10152381088932443_6548568397225868364_n

1922201_10152381088367443_68101351432591464_n

10405433_10152381092662443_6155137124423983767_n

IMG_2480

Na een tijdje verdween zij richting Bleau voor de klimtraining van de meisjes, maar kwam haar schoonvader iets later supporteren. Ik heb Frans dan ook maar de basis van rugby uitgelegd ^^

Het zalige weer zorgde ervoor dat ik helemaal ontspannen thuiskwam. Bart had voor eten gezorgd, en ik moest enkel nog Merel helpen haar kamer op te ruimen, slingers op te hangen, boodschappenlijstjes op te stellen, het huis meisjesproof te maken, en mezelf mentaal voor te bereiden op vier gillende vier- (en vijf-)jarigen. Want ja, morgen wordt Merel vier, en dus mocht ze drie vriendinnetjes uitnodigen voor een feestje. Er waren dus vier prinsessen: Lieze en Flore, haar allerbeste vriendinnen, en Oona, Flores zusje van een jaartje ouder.

Man, er is gegiecheld, gegierd, gegild, gegieberd, en bij momenten was het onheilspellend rustig. Merels kamer was na afloop een even groot slagveld als voordien, en toen was het gewoon niet te overzien.

Er waren cadeautjes, en er was taart en fruitsap, op prinsessenborden.

IMG_2502

IMG_2503

IMG_2504

IMG_2506

IMG_2507

Ze speelden buiten in het zalige weer.

IMG_2510

IMG_2508

IMG_2509

Tussendoor ben ik – Bart was aan het koken voor ’s avonds en was dus thuis – nog naar de Zeeman gereden om vier roze T-shirtjes, om ze te kunnen versieren met textielstiften, iets wat de dametjes blijkbaar zalig vonden. En toen we met een bord poffertjes aan kwamen zetten, zo tegen vijf uur, heb ik nog nooit zo’n bord zó snel leeg zien worden.

Merel was pompaf, maar dolcontent, en meer moet dat niet zijn.

Rond half vier was Sarah nog toegekomen, met Marne en Nand, om Merel een gelukkige verjaardag te wensen, en een ongelofelijk schattig kleedje cadeau te geven. Die bleef gezellig kletsen, terwijl ik dessert maakte voor ’s avonds. Het voorgerecht moest even wachten, want Bart was van de winkel teruggekomen met de boodschap dat hij geen Sint-Jacobsvruchten had gevonden. Ik was eerder, tussen het meisjesgegil door, al gaan kijken in Lidl en Colruyt, zonder succes. Dus toen Sarah rond half zes doorging, reed ik nog snel naar de viswinkel in de Bevrijdingslaan, waar ze nog net vijf stuks liggen hadden. Oef.

Tegen half zeven was ik terug, net op tijd om het voorgerecht te maken, het huis vrij van verjaardagsfeestjessporen te maken, mezelf om te kleden, alles gezellig te maken, en om kwart voor acht Gwen en Erik te ontvangen.

De rest van de avond was zonder meer bijzonder fijn. We kletsten, discussieerden, aten lekker, staken de draak met elkaar, en hadden een avond zoals je die alleen met oude vertrouwde vrienden hebt.

Al bij al best vermoeiend, zo’n dag, maar wel zalig.

Herfstrapporten en oudercontact

Ik ben ze eigenlijk zo’n beetje vergeten, de rapporten van de jongens.

Eigenlijk valt er niet zo heel veel over te zeggen, en daar ben ik bijzonder blij om. Kobes rapport was zonder meer schitterend: voor wiskunde had hij bijna allemaal tienen, zijn laagste was een 9.2, dacht ik. Ook zijn taal is prima: het enige onderdeel waar hij wat punten op verliest – en dan spreken we nog altijd van een acht – is spelling, zijnde de herhaling van vorig jaar. Ergens speelt dat overgeslagen jaar toch wel een rol, ja. Ik ben wel trots, ja. Alleen moet hij dringend leren zich wat beter te focussen, en vooral dat sloddervossige uit zijn systeem te krijgen. Maar ja, het kind is erfelijk belast, hij trekt daarin een beetje te veel op mij, vrees ik. Zijn juf was uitermate positief over hem: het is een crème van een jongetje, zegt ze, lief, vriendelijk en behulpzaam, alleen vreselijk slordig. Maar bon, daar werken we aan.

Ook Wolfs rapport was zonder meer knap: alles in de 90, zelfs zijn Frans, en daarin trekt hij duidelijk niét op mij. Ook bij hem was zijn juf bijzonder positief: lief, gevoelig, behulpzaam, verstandig… Maar het gesprek op het oudercontact ging eigenlijk totaal niet over zijn punten, wel over zijn probleem met de klas. Ze begreep hem volkomen, maar bon, de klas is er nu eenmaal, en ze moet ermee verder. Er gaan wel tal van initiatieven genomen worden om de klassfeer te verbeteren, en het feit alleen al dat er aan gewerkt wordt, doet Wolf deugd.

En Merel? Die had uiteraard geen rapport, maar ik ging wel langs bij haar juf. Juf San wist me eigenlijk net hetzelfde te melden als juf Femke vorig jaar: dat Merel wellicht meer in haar mars heeft dan ze laat blijken in de klas. Ze vindt haar cognitief niet zo sterk: het lijkt wel alsof ze de opdrachten niet altijd begrijpt, maar het eerst eens bij een ander moet zien, en pas dan uitvoert wat van haar gevraagd wordt. Ook klapt ze regelmatig dicht als haar op de man af een vraag wordt gesteld, en soms begint ze zelfs hartverscheurend te huilen. We vermoeden beiden dat het om een vorm van faalangst gaat, omdat ze zeer sterke broers heeft die ouder zijn en alles wél kunnen, en we haar teveel dingen uit handen nemen. Basically wat juf Femke vorig jaar dus ook al zei.
We weten dus wat gedaan: niet meer de autogordel voor haar dichtklikken, maar haar zelf laten prutsen. Niet meer haar boterhammen smeren, maar haar zelf laten doen. Haar leren om zelf melk in te schenken, of het snoetendoekje te nemen, en zoveel meer. Het komt er eigenlijk op neer dat we haar niet meer mogen behandelen als ons kleintje, maar haar veel meer in haar eigenwaarde moeten sterken.

Het zal me benieuwen hoe ze daarop zal reageren, als ze plots niet meer als een prinsesje wordt behandeld.

Vierjaarstaart

Dat is gelukkig geen taart waar vier jaar werk aan is, al voelt het soms wel zo.

Zondag is Merel jarig, en dat wordt morgen gevierd op school. En dus bakte ik vandaag een kokostaart, die ze na schooltijd mochten versieren, en die morgen samen met de klasgenootjes verorberd kan worden.

IMG_2468

Zoals verwacht, werd de basiskleur roze. Ik had nog nét genoeg roze marsepein in huis, oef. En toen mochten ze zich uitleven met de andere kleuren – Merel wou er maar een paar bij – en vooral met alle mogelijke decoratie. Ik had er zelf al behoorlijk wat staan, en van oma had ik dan ook nog een grote pot gekregen.

Het resultaat was, nu ja, een vierjaarstaart van een roze meisje, vermoed ik. Ze was er in elk geval stapelzot van ^^

IMG_2469