Geplaatst op

’tToneel

Elk jaar is er op mijn school een schooltoneel, en elk jaar opnieuw sta ik versteld van de kwaliteit. ’t Is niet alsof ze van een bestaande tekst vertrekken, ze improviseren het hele stuk zelf in de loop van de repetities bij elkaar. En elk jaar opnieuw kijk ik met andere ogen naar sommige van mijn leerlingen.

Bon, ik ga hier nu geen verslag schrijven, dat heb ik namelijk al twee keer gedaan vandaag.

Eén keertje voor Gentblogt: http://www.gentblogt.be/2015/01/18/gaar

en één keertje voor de schoolblog, die ik begin dit schooljaar heb opgestart en sindsdien quasi dagelijks onderhoud. Een bezigheid als een ander. En hier vindt u trouwens ook de meeste foto’s.

https://kamariakerke.wordpress.com/2015/01/18/gaar-2/

Ik heb ons ma en de jongens meegenomen, en ik heb de indruk dat ze er allemaal deugd van gehad hebben. Het was dan bij momenten ook hilarisch, ik heb echt staan lachen, tussen het foto’s nemen door. Maar achteraf heb ik hen nauwelijks nog gezien, want ik moest met de collega’s de bar bemannen. Da’s ook altijd leuk, trouwens, want dan zie je vooral ook veel oudleerlingen.

Enfin, schooltoneel, da’s veel werk, maar ook bijzonder veel voldoening.

Geplaatst op

Koude voeten

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb ’s avonds steevast koude voeten. Ja, ook als het eigenlijk nog 26° is buiten, kunnen mijn voeten koud hebben. En in de winter zijn het steevast ijsklompjes. Geen kersenpitkussentjes die daar snel iets aan kunnen verhelpen, ze ontdooien a rato van een bevroren kipfilet.

De kunst is om ervoor te zorgen dat ze gewoon niet zo koud worden. Ik heb dikke kousen, zit ’s avonds in de zetel altijd met dekentjes op mijn voeten, en dan nog… Helaas zit ik ’s avonds ook heel vaak nog aan mijn computer, en dat is dus de doodsteek voor warme poten.

Tot ik gisteren in de Carrefour in Oostakker in een opwelling van die spuuglelijke laarsjes in omgekeerd schaap meenam, u weet wel, van die UGGs (namaak), waarvan de naam gehaald is bij het woord ugly. Ik heb namelijk een jas geërfd in mouton retourné, en warmer dan dat komen ze niet. En aangezien die laarsjes in de solden nog amper 15 euro waren, had ik er mee.

Best. Bestede. Vijftien. Euro. Ooit.

Serieus. Ik heb die dingen hier aan als pantoffels – de goden verhoeden dat ik me er ooit in het openbaar mee ga vertonen – en ik zit zelfs op het randje van zweetvoeten. Zo van die Spaanse pantoffels, die ook uit omgekeerd schaap zijn gemaakt, waren niet genoeg, maar omdat deze tot halverwege mijn kuiten komen, werken ze perfect.

Dus, als u ook zo van die chronisch koude voeten heeft: u weet wat gedaan. Koop van die lelijke dingen. Uw partner zal u bij het slapengaan dankbaar zijn.

Geplaatst op

So long and thanks for all the fish

Voila, we mogen het eindelijk bekend maken: Gentblogt stopt ermee. De beslissing ligt al een tijdje vast, en hoe graag ik het ook deed, hoe hard ik het ook ga missen, er is vooral ook een gevoel van opluchting. Mensen die hier al een tijdje lezen, weten dat ik vaak dingen voor Gentblogt schreef. Mensen die me kennen, weten dat ik nooit ergens naartoe kon gaan in Gent zonder een paar foto’s te nemen, of een verslagje te schrijven. Restaurant, kopje koffie, toneel, film… Ik werkte soms mezelf op de zenuwen ermee ^^ Maar het werd een druk, een verplichting. Ik doe nu al een behoorlijk tijdje de eindredactie, en als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik er behoorlijk wat tijd in stak: zagen om artikels, de mailbox doornemen en relevante dingen doorsturen, artikels en persberichten nalezen, layouten, voorzien van de juiste foto’s, dat soort dingen. Ik deed dat graag, maar soms, zo na een werkdag, werd het me wat veel.

We gaan er nog een maandje mee voort, en op onze tiende verjaardag stoppen we ermee. Ik weet nu al dat ik gegarandeerd een traantje zal laten.

Maar eigenlijk kan Michel het veel beter verwoorden, en dat heeft hij dan ook op Gentblogt zelf gedaan. Je zou het eigenlijk een samenvatting van de laatste vergadering kunnen noemen.

Doe me een lol, en ga het daar zelf lezen. Je vindt het artikel hier.

Geplaatst op

Eerste picknick van het jaar

Het is niet omdat het winter is, dat het koud is of al donker, dat je niet kan gaan picknicken. Zolang het niet regent, kan dat best. Alleen werkten de eendjes vandaag niet mee…

Merel had er deze keer namelijk aan gedacht om oud brood mee te nemen. “Ha ja, mama, dan moeten we geen stukjes van onze eigen boterhammetjes afbreken en naar hen gooien!” Goed gedacht door die dochter van mij, alleen zijn eendjes er in de winterse donkerte blijkbaar niet zo happig op om in de buurt van mensen te komen. Daar stonden we dus met ons oud brood. Tsja.

IMG_3025

IMG_3018

IMG_3020

IMG_3023

Heel lang zijn we eigenlijk niet buiten gebleven: ik denk dat we na drie kwartier in het clubhuis stonden. Maar we hadden er allebei wel deugd van gehad, van de wandeling en de picknick.

Geplaatst op

Combats

Het is toch raar hoe de kleinste dingen iemand toch zo content kunnen maken. Een dikke week geleden was ik nog helemaal in mijn nopjes om een nieuwe kerstboom, een deftig hangend gordijn en een opgeruimde naaikamer.

En vandaag is mijn humeur helemaal het tegengestelde van het weer door een paar simpele combats. Combats als in: die zware legerbottines van den ABL (Armee Belges/Belgisch Leger). Mijn vorig paar heb ik namelijk helemaal versleten, de zool was compleet losgekomen. Ondanks reanimatiepogingen met hotglue, nietjespistolen, schoenmakers en nagels heb ik ze definitief aan Maarten moeten geven, en blijkbaar is dat al meer dan twee jaar geleden. Intussen heb ik op larps – want daarvoor gebruik ik ze dus – mijn oude  en eigenlijk nipt te kleine Timberlandbottienen gedragen, tot ik op de laatste Omen moest vaststellen dat ook daar gaten in de zolen waren gekomen, en dat mijn wandelbottines niet waterdicht zijn aan de bovenkant. Blah. Natte en koude voeten, dat is het algelijk toch niet op zo’n weekend in de bossen.

Vandaag heb ik de koe bij de horens gevat – over twee weken zit ik alweer in de bossen – en ben ik beginnen googlen op legerstocks. Mijn jongste broer wist me te vertellen dat er eentje in Deinze zat, maar dat is al gauw een half uur rijden van hier. En toen bleek er ook ene te zijn in Assenede, nog net voor Zelzate, op een kwartiertje rijden. Een telefoontje bracht me de kennis dat ze wel degelijk echte ABLs liggen hadden, in maat 41 (ik doe er extra dikke kousen in, vandaar), voor 109 euro. Bon, ik kon ze online vinden voor 89 (+ 7 euro verzendkosten), maar hier was ik er tenminste zeker van dat ik ze zeker op tijd ging hebben. In de winkel stond ik effectief te glunderen: echte combats! Yes!

En toen bleek er aan de kassa net een actie te zijn van -15% op de schoenen: geen 109, maar 92 euro!

En dus staat er hier op mijn tafel nu een gloednieuw paar zwarte combats te blinken. Elke keer dat mijn ogen erop vallen, blinken ook die. Echt waar.