Geplaatst op

Robotje

Disclaimer: ik vond nog een oude post van deze zomer, die ik blijkbaar niet online had gezet. Bij deze, want Wolf vond het filmpje zo leuk ^^

Het is traditie – en dat zal wel in de meeste families zo zijn – dat als de ouders met vakantie gaan zonder kinderen, dat ze dan cadeautjes meebrengen voor die kinderen.

Merel kreeg een ketting die ze nog niet heeft afgedaan, Kobe kreeg een verzamelboek van Wally, en is er al uren zoet mee geweest, en Wolf kreeg een bouwpakket voor een robotje.

Het heeft hem wat gevloek gekost, wat gepuzzel en herbeginnen, wat gefoeter van zijn vader die verklaarde dat hij altijd al een hekel had aan techniek, en uiteindelijk wat hulp van mama. Het resultaat is bijzonder amusant, en heeft hij zelf gefilmd:

Geplaatst op

Vuurspatters

We waren ze keer op keer vergeten: de vuurspatters liggen hier zeker al een jaar in de kast. Normaal gezien steken we ze af op oudejaarsavond en zo, maar deze keer had blijkbaar niemand eraan gedacht. Tot vandaag. Ze lagen nochtans ook alweer een aantal dagen op de kast in plaats van erin, en dan nóg waren we ze telkens vergeten.

Maar de kinderen vonden ze zalig, en dan vooral Merel. Geef toe, zo’n snoetje…

IMG_3254

Geplaatst op

Netatmo

Sinds, goh, een dik jaar of zo, denk ik, hebben we hier een Netatmo.

Dat zijn eigenlijk twee sensors, eentje buiten en eentje binnen. De sensor binnen meet temperatuur, luchtvochtigheid, aantal decibels, en vooral ook het gehalte CO2. De sensor buiten heb ik onder de goot van het tuinhuisje gehangen, en die meet temperatuur en luchtvochtigheid.
Je ziet op onderstaande curve duidelijk op de decibelmeter wanneer de eerste is opgestaan, en wanneer ze na het eten allemaal even boven gaan spelen waren. Ook het CO2-gehalte is opvallend: je ziet duidelijk wanneer we een venster hebben opengezet, en wanneer de kinderen gaan slapen zijn.

netatmo

En eigenlijk vind ik dat bijzonder interessant. Niet zozeer die temperatuur, want die kan ik op andere plaatsen ook aflezen. Wel de CO2-meting, want het is onvoorstelbaar hoe snel hier het gehalte boven de 1000 stijgt (vanaf 1000 is het niet ideaal meer, van 1200 zet je best een venster open). Als je dat al hebt met vijf mensen in een grote ruimte zoals hier de living-keuken-bureau, wat is dat dan niet in een klaslokaal met 25 leerlingen? En het ding stuurt me een melding via twitter wanneer de CO2 te hoog wordt…
En ook de decibelmeter vind ik best grappig: zo kan ik op school zien wanneer Chantal hier begint te stofzuigen ^^ En hoeveel kabaal drie enthousiast spelende kinderen eigenlijk wel niet maken.

Enfin, het ding is eventjes kapot geweest – moest geherkalibreerd worden – en ik miste het wel. The internet of things, juist ja.

 

Geplaatst op

’tToneel

Elk jaar is er op mijn school een schooltoneel, en elk jaar opnieuw sta ik versteld van de kwaliteit. ’t Is niet alsof ze van een bestaande tekst vertrekken, ze improviseren het hele stuk zelf in de loop van de repetities bij elkaar. En elk jaar opnieuw kijk ik met andere ogen naar sommige van mijn leerlingen.

Bon, ik ga hier nu geen verslag schrijven, dat heb ik namelijk al twee keer gedaan vandaag.

Eén keertje voor Gentblogt: http://www.gentblogt.be/2015/01/18/gaar

en één keertje voor de schoolblog, die ik begin dit schooljaar heb opgestart en sindsdien quasi dagelijks onderhoud. Een bezigheid als een ander. En hier vindt u trouwens ook de meeste foto’s.

https://kamariakerke.wordpress.com/2015/01/18/gaar-2/

Ik heb ons ma en de jongens meegenomen, en ik heb de indruk dat ze er allemaal deugd van gehad hebben. Het was dan bij momenten ook hilarisch, ik heb echt staan lachen, tussen het foto’s nemen door. Maar achteraf heb ik hen nauwelijks nog gezien, want ik moest met de collega’s de bar bemannen. Da’s ook altijd leuk, trouwens, want dan zie je vooral ook veel oudleerlingen.

Enfin, schooltoneel, da’s veel werk, maar ook bijzonder veel voldoening.

Geplaatst op

Koude voeten

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb ’s avonds steevast koude voeten. Ja, ook als het eigenlijk nog 26° is buiten, kunnen mijn voeten koud hebben. En in de winter zijn het steevast ijsklompjes. Geen kersenpitkussentjes die daar snel iets aan kunnen verhelpen, ze ontdooien a rato van een bevroren kipfilet.

De kunst is om ervoor te zorgen dat ze gewoon niet zo koud worden. Ik heb dikke kousen, zit ’s avonds in de zetel altijd met dekentjes op mijn voeten, en dan nog… Helaas zit ik ’s avonds ook heel vaak nog aan mijn computer, en dat is dus de doodsteek voor warme poten.

Tot ik gisteren in de Carrefour in Oostakker in een opwelling van die spuuglelijke laarsjes in omgekeerd schaap meenam, u weet wel, van die UGGs (namaak), waarvan de naam gehaald is bij het woord ugly. Ik heb namelijk een jas geërfd in mouton retourné, en warmer dan dat komen ze niet. En aangezien die laarsjes in de solden nog amper 15 euro waren, had ik er mee.

Best. Bestede. Vijftien. Euro. Ooit.

Serieus. Ik heb die dingen hier aan als pantoffels – de goden verhoeden dat ik me er ooit in het openbaar mee ga vertonen – en ik zit zelfs op het randje van zweetvoeten. Zo van die Spaanse pantoffels, die ook uit omgekeerd schaap zijn gemaakt, waren niet genoeg, maar omdat deze tot halverwege mijn kuiten komen, werken ze perfect.

Dus, als u ook zo van die chronisch koude voeten heeft: u weet wat gedaan. Koop van die lelijke dingen. Uw partner zal u bij het slapengaan dankbaar zijn.