Geplaatst op

Te vroeg gejuicht…

Vorige week hadden we dus even de hoop dat Merel pamperloos door het leven zou dansen. Helaas…

Maandagavond lukte het prima, dinsdagavond ook, woensdagavond, toen we haar om elf uur wakker maakten voor een plasje, moesten we helaas het bed verversen. En donderdag waren we haar ’s nachts vergeten wakker maken, en hadden we dus ook prijs. Nu heb ik wel voldoende lakens en donsdekens en zelfs matrasbeschermers, maar ik zag het niet meer zitten om elke nacht op te staan om lakens te wassen en zo…

Dus nee, zo lang haar pamper ’s morgens nat is, blijft ze nog even pampers dragen, vrees ik.

Meh.

 

Geplaatst op

Beroepenbeurs

Elk jaar wordt er in het ICC een beroepenbeurs gehouden. Onze school was Chinese vrijwilliger om de stand voor de Klassieke Talen in te richten en te bemannen, maar eigenlijk staan we daar voor spek en bonen, tussen alle beroepsrichtingen. Tegenover ons stond het Muda muziek te spelen, schuin tegenover aan de ene kant waren ze aan het schminken en nagels aan het lakken, aan de andere kant werden er pannenkoeken gebakken en marsepeinen varkentjes gekneed. En naast ons kon je iets verven met een airbrushmachine. Om maar iets te zeggen. Sta daar dan maar eens tussen om Latijn te promoten in de lagere scholen, of nog beter: bij een tweede jaar Technische. Spek en bonen dus. Ach ja…

Mijn “professioneel” verslag vind je op de site van de school, met een massa foto’s.

Geplaatst op

Jaja, ’t is al goed met die lente…

Deze morgen gaf ik drie vrolijke kinderen een zoen aan hun nieuwe speelplaats, en wandelde toen naar huis. Nog net niet fluitend in de ochtendzon, terwijl ik tevergeefs speurde naar de specht die om de paar seconden een stevig salvo afvuurde in de nabije bomen. Ik liet de zon op mijn snoet schijnen, luisterde naar het amoureuze gefluit her en der, en voelde toch echt wel een lentegevoel opkomen.

Splut.

Hmm. Bizar lentegevoel, dat “splut” zegt. Dat had ik niet meteen voelen opkomen. Ik wreef het water uit mijn haar, en realiseerde me pas toen dat ik niet echt onder een boom was doorgelopen. En toch had er iets “splut” gezegd. Geen druppel dus.

Hmm.

Smerige rotvogels met hun irritante gekwetter!

Ik ben thuis maar onder een paar andere druppels gaan staan. Zo van die warme, en veel tegelijk. Kwestie van dat lentegevoel toch nog even weg te spoelen. Ik denk dat ik wat voorbarig was, deze morgen, met die lente. Hmpff.

Geplaatst op

Verjaardag nonkel

Het is een constante in dit blog: de vele verjaardagsfeestjes. Zo ook het jaarlijkse familiediner voor de verjaardag van nonkel Staf. Dit was dat van vorig jaar, en hier het verslag van twee jaar geleden, en ik kan nog wel verder gaan spitten ook.

Ook het stramien is altijd hetzelfde: afspreken bij Staf thuis voor een eerste aperitief, en dan naar het restaurant voor het vervolg. Gelukkig was er dit jaar weer plaats in de Artichaud, de vaste stek in Kruishoutem. Het eten is er lekker, de bediening oké, en de kinderen hebben er plaats om buiten te spelen. Meer moet dat echt niet zijn. Kijk maar.

Geplaatst op

Dia’s

Mijn ouders namen eigenlijk nooit foto’s toen wij klein waren, maar dia’s. Goedkoper dan foto’s, maar wel meer werk, want je moet ze allemaal inkaderen.

En ook: je kan ze niet zomaar even bekijken, je moet al de projector opzetten, een scherm plaatsen, en dan er een heuse show van maken, niet zomaar iets dat je op je eentje doet. Sommige foto’s heb ik dus in jaren niet gezien, en ik kan ook nooit kinderfoto’s van mezelf doorgeven, als daar om een of andere reden om gevraagd wordt.

Tot nu: ik heb een diascanner van een vriendin geleend, en ben ze beetje bij beetje aan het inscannen, doos per doos. Er zitten echt hilarische dingen tussen, maar ook soms gewoon mooie foto’s. In elk geval heb ik intussen dus wel weer foto’s van toen ik klein (of zeventien in Griekenland) was, en da’s eigenlijk best leuk om te zien.

16076772093_241d55c37c_k 15983277683_2e8734a885_k 16416011640_c40a19762d_k