Geplaatst op

Tuin

Vorig jaar hebben we hier – u bent het wellicht ook nog niet vergeten – grondig verbouwd, en een stuk bijgezet. Van tuin was toen niet echt meer sprake, na een half jaar werf. We hebben toen een paar man aangesproken, en gekozen voor een bedrijfje dat onze werf plat heeft getrokken en er grasmatten heeft gelegd, kwestie van tuin te hebben op Kobes communie.

Dat was toen meer dan voldoende: ik had het gehad met werkmannen, en zag het echt niet zitten om ook nog eens de tuin onder handen te nemen. En daarbij, het was niet alsof we nog veel budget over hadden. Intussen zijn we een jaar verder, en wil ik wel eens werk maken van die tuin.

Alleen…

Het vorig jaar aangelegde gras mag opnieuw aangepakt worden: er zijn behoorlijke putten verschenen, en ook het gras zelf heeft het niet helemaal overleefd. Tsja. En dan moeten er nog nieuwe hagen komen, opritten, een tuinpad, verlichting, een poort, een nieuw tuinhuis met houtstapel, een terras… Werk voor een echte tuinaannemer dus. En nu komt de vraag: hebben jullie een suggestie hier in het Gentse? Iemand die zowel gras als verharding en bestrating als poorten en verlichting doet? En van wie je echt content bent?

Laat dan een commentaar achter, ik zal jullie dankbaar zijn!

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje elvendertig

Het klinkt een beetje oneerbiedig, die titel, want eigenlijk was het een bijzonder gezellige dag. Tegen half twaalf waaiden we binnen bij mijn jongste broer, vlak voor de hele posse thuiskwam met het feestvarken van zijn net gespeelde (en gewonnen) voetbalmatch. En als je zes bent, is voetbal belangrijk!

We hadden trouwens ook weer ongelofelijk veel chance met het weer, net zoals vorig jaar: we konden opnieuw buiten zitten, zij het met een vestje of giletje aan. Maar de zon deed ongelofelijk deugd, en de kinderen speelden zichzelf compleet moe. Zo hoort dat ook, op verjaardagsfeestjes.

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje voor Wolf

Tegenwoordig is het blijkbaar moeilijk om vier elfjarige jongens samen te krijgen voor een feestje, zeg!

Maar bon, een maand na datum stonden hier toch Wolfs drie beste vrienden over de vloer, met fijne cadeautjes.

Ze crossten hier wat rond, deden wat onnozel in de tuin, en tegen half vier zetten we aan naar het zwembad van de Rozenbroeken. Was me dat de vorige keer nog sterk tegengevallen, dan was het deze keer echt wel een fijne namiddag. Het was er niet al te druk, en Bart was mee, dus gooide ik me ook af en toe mee in de wildwaterbaan, dobberde ik mee in het hete water, en amuseerde me eigenlijk meer dan behoorlijk. Ook de jongens vonden het fantastisch! En Merel, die vond het al helemaal super, zo in de sterke armen van papa.

We kwamen terug, aten croques monsieurs, ik maakte verse ijscrème, en de jongens kropen met hun knuffels en hun pyjama’s allemaal samen in Wolfs grote bed. Ha ja, want ik had de projector zodanig opgesteld dat ze de film Gladiator konden bekijken plat op hun rug, want geprojecteerd op het plafond. Ze vonden het fantastisch!

Halverwege kwam er dus een ijspauze, en blijkbaar werd er daarna nogal wat gewriemeld en onnozel gedaan, want Wolf vond het niet meer leuk. Een kleine interventie later was alles gelukkig weer koek en ei.

Rond kwart voor elf duwden ze per ongeluk de verdeelstekker uit, en kwamen ze in een halve paniek melden dat alle “elektriek” was uitgevallen. Maar het leek me wel het ideale moment om er effectief een eind aan te breien voor de avond, met de belofte dat ze ’s morgens, na de versgebakken koffiekoeken, verder mochten kijken.

In elk geval was het, dixit Wolf, een megawijs feestje. En meer moet dat voor een elfjarige niet zijn, toch?

Geplaatst op

Môh, u hier!

Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.

Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.

IMG_3808

We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!