Er zijn zo van die dingen waar je instant vrolijk van wordt. Neem nu dit filmpje van onze zesdes van vorig jaar. En het is heus niet alleen het liedje van Pharell, het is gewoon de ongelofelijke levensvreugde die een groep achttienjarigen kan uitstralen. Geniet, en word happy met mij!
365 – 19 maart 2015 – verstuikte pink
De foto is eigenlijk niet zo duidelijk: Wolfs pink is wel degelijk helemaal dik en blauw… Lang leve de rugby!
Ongelofelijk braaf
Ik verschiet er telkens weer van hoe ongelofelijk braaf mijn dochter wel is. Pas op, hier thuis kan ze vooral niet zwijgen, en durft ze soms ronduit nee zeggen. Maar dat laatste is eerder uitzonderlijk: meestal speelt ze ongelofelijk mooi en braaf, en vooral als we op een ander zijn, geeft ze geen kik.
Neem nu vanmiddag.
We hadden om half twee de jongens afgezet aan de muziekacademie, waren daarna doorgereden naar de Game Mania, en toen naar school, waar ik beloofd had aan de zesdes om een handje te komen helpen/kijkje te nemen bij het opzetten van het podium voor hun uitvaart vrijdag. Merel moest uiteraard mee. Ze had een van haar knuffels, een bordje en lepeltje en zo in een grote tas gedaan, en ze ging mama spelen. Ze heeft zich dus op het tweede podium op een stoel gezet, en heeft geen kik gegeven, terwijl ik rondcrosste voor allerlei kleine praktische zaken. Want ja, toen ik om twee uur toekwam, stond het podium al volledig klaar, waren ze de lichten aan het opzetten, en stonden ze stoelen uit te vouwen. Het ging vooruit!
Ik legde mijn camera op de rand van het podium met de boodschap dat wie wilde, maar foto’s moest nemen. Blijkbaar vonden ze Merel mega schattig, want ik kreeg echt wel verschillende foto’s van haar.
En ’s avonds gingen we rechtstreeks naar het clubhuis van de rugby, zonder wandeling, want ik was echt wel behoorlijk moe. Merel zag onmiddellijk haar vriendinnetje Hasse, en toen was ze meteen verkocht: ze zat met Hasse te spelen, te kleuren en tikkertje te spelen, en ik had geen kind meer aan haar.
Dus ja, ik heb echt wel een fijne dochter.
365 – 18 maart 2015 – “Kijk mama, een baby in mijn buik!”
Kent u kooktijd van letterspaghetti?
Vandaag had ik echt geen zin om te koken, maar ik wilde ook niet zomaar iets binnenspelen, en er waren ook nogal wat restjes die op moesten. Of die ik toch uit de koelkast wilde doen verdwijnen.
Enige gemakzucht bracht me ertoe om wat ajuin en paprika te snipperen en in een pan te gooien, daar nog de overgebleven prei in ringen bij te gooien, en even te laten stoven. Oh, en nog een half bakje champignons die ook stonden te verpieteren. Ik gooide er acht ontdooide scampi bij, sneed een drietal lente-uitjes in ringetjes, en gooide dat er ook nog bij, samen met een stevige scheut passata. Het rook fantastisch, maar omdat het nogal weinig ‘body’ leek te hebben, dacht ik: “Ik doe er snel wat letterspaghetti in, dat kookt toch snel!” Niet dus. Blijkbaar moeten die dunne fijne lettertjes toch ook wel een tiental minuten koken… Zeker als je dat niet in water doet, maar in een zacht sudderend sausje. Het water liep in mijn mond, maar ik moest wel degelijk wachten. Enfin, uiteindelijk alles afgewerkt met peper, zout en een scheut lichte room, en ik verzeker u: het heeft gesmaakt! En het was zelfs voldoende voor nog een keertje, als dat niet mooi meegenomen is!
365 – 17 maart 2015 – kijk mama, paars haar!
Klassenraden
Er zal hier wellicht de komende dagen niet veel, of toch niks langs, verschijnen. Er zijn namelijk klassenraden, en dat zijn dan van die lange dagen met vooral veel wachten, waar je zo moe van wordt. Als ik dan thuis kom, heb ik enkel nog de fut om in de zetel te ploffen, en het hoogstnodige voor school te doen.
’t Zal voor volgende week zijn, sorry.
365 – 16 maart 2015 – die kleintjes zijn zo schattig!
Familiebrunch 2015
Het is een traditie: de familiebrunch van de kant van mijn ma, waarbij ik gans mijn familie nog eens terug zie. Blijkbaar had een van de tantes verzucht: “Goh, ik snap niet dat oma dat nog blijft doen. Het is toch genoeg als ze haar kinderen ziet, zeker?” Tot zover het familiegevoel dus. Maar bon, blijkbaar leven mijn tantes en nonkels en kozijns en nichten nog allemaal sinds vorig jaar.
Toegegeven, het is een grote bende: mijn grootmoeder van 93, haar broer en diens vrouw, haar zes kinderen met partner, haar 14 kleinkinderen (15 eigenlijk, eentje was ziek) met 7 partners, en 11 achterkleinkinderen, met twee onderweg. 41 personen dus, en met navenante drukte.
Er was aperitief, er was brunch, en er was dessertenbuffet. En op voorhand was er de jaarmis voor mijn grootvader, uiteraard. En eigenlijk was het allemaal best gezellig ^^
Alleen met het weer hadden we echt geen geluk: vorig jaar was het stralend weer en zijn we na afloop nog een wandeling gaan maken, nu was het koud en grijs en miezerig. Ach ja… Er was gelukkig plaats genoeg voor de kinderen om te spelen.
Enfin, hier dus de foto’s. Het grootste deel ervan is door de kinderen getrokken, en zelfs door Merel.
365 – 15 maart 2015 – familiebrunch
