Geplaatst op

Op.

Mijn pijp is uit, het vat is af, ik zou bijna zeggen dat ik aan het eind van mijn Latijn zat, maar was dat waar, dan had ik een probleem.

Maar ik kan eventjes niet meer. Het zijn dan ook zeer drukke weken geweest, met het afsluiten van een rapportperiode en de bijhorende verbetermarathon, de klassenraden maandag, dinsdag en donderdag, de voorbereidingen van de uitvaart… Ik ben ook nog volop bezig met het maken van een infobrochure voor school, waar eigenlijk toch ook behoorlijk wat tijd en concentratie in kruipt, en dan zijn er nog een hoop muizenissen in mijn hoofd.

Gisterenavond was er hier in Gent een drink als afsluiter van Poort (de larp die ik bijna twintig jaar gespeeld heb), en ik heb me ernaartoe gesleept. Maar kwart voor elf ben ik al terug naar huis gegaan: het was zeer gezellig en met wijs volk en al, maar ik kon gewoon niet meer. Ik ben hier gewoon in mijn bed gecrasht.

Deze morgen hoefde ik gelukkig voor een keertje niet op te staan om acht uur voor Kobes muziekles, want er was “lenteconcert” om elf uur. Ik ben de jongens wel gaan afzetten tegen kwart voor tien, heb toen snel een paar boodschappen gehaald zodat het eten quasi klaar was tegen dat we van het concert terugkwamen, en had moeite om wakker te blijven tijdens de zingende kinderen. Maar in de namiddag heb ik de handdoek in de ring gegooid, en ben ik in de zetel in slaap gevallen.

Op dus.

Dit weekend efkes geen verbeteringen, denk ik, ik zou gewoon fouten laten staan. Gewoon even slapen en bijkomen en een weekendje niksen, en tegen maandag sta ik er wel weer. Hoop ik dan toch :-p

Geplaatst op

Uitvaart 2015

Toen ze in het begin van het schooljaar vroegen welke leerkracht de uitvaart (100 dagen in het katholieke net) wilde begeleiden, gaf ik me op. De leerkracht die het vroeger deed, was in zwangerschapsverlof, en ik zag dat wel zitten. En dus bleef ik regelmatig op maandag over de middag op hun vergaderingen, monitorde ik zo’n beetje de FBgroep van de uitvaart, bestelde ik het podium en dergelijke, en probeerde zo min mogelijk inhoudelijk te weten te komen. Want ja, die show is maar leuk als je er niet te veel van gezien hebt.

De show zelf was… braaf, vond ik. Knap in elkaar gestoken, veel filmpjes, dansjes, en een stevige rode draad, maar heel erg lief tegenover leraars en vijfdejaars.

In elk geval ben ik blij dat hij achter de rug is, want ik heb er woensdagmiddag gezeten met Merel, ben gisterenavond gebleven tussen vijf en negen, heb er deze voormiddag nog aan meegeholpen, en hield toezicht bij het opruimen. Al was dat eigenlijk niet eens nodig, want zó snel en grondig heb ik het nog nooit geweten: op een half uur tijd – I kid you not – was het podium afgebroken en opnieuw gestapeld, alle panelen op hun plaats, alle techniek netjes opgeborgen aan de andere kant van de school, alle stoelen weg, alle parafernalia opgeruimd, de zaal compleet leeg en zelfs uitgeveegd. En ook in de kleedkamers zag je niet meer dat die gebruikt waren. Chapeau.

Enfin, de foto’s en een iets gekleurder verslag zijn te vinden op de schoolwebsite. Ne mens moet zich toch érgens mee bezig houden, newaar!

Geplaatst op

Happy!

Er zijn zo van die dingen waar je instant vrolijk van wordt. Neem nu dit filmpje van onze zesdes van vorig jaar. En het is heus niet alleen het liedje van Pharell, het is gewoon de ongelofelijke levensvreugde die een groep achttienjarigen kan uitstralen. Geniet, en word happy met mij!

Geplaatst op

Ongelofelijk braaf

Ik verschiet er telkens weer van hoe ongelofelijk braaf mijn dochter wel is. Pas op, hier thuis kan ze vooral niet zwijgen, en durft ze soms ronduit nee zeggen. Maar dat laatste is eerder uitzonderlijk: meestal speelt ze ongelofelijk mooi en braaf, en vooral als we op een ander zijn, geeft ze geen kik.

Neem nu vanmiddag.

We hadden om half twee de jongens afgezet aan de muziekacademie, waren daarna doorgereden naar de Game Mania, en toen naar school, waar ik beloofd had aan de zesdes om een handje te komen helpen/kijkje te nemen bij het opzetten van het podium voor hun uitvaart vrijdag. Merel moest uiteraard mee. Ze had een van haar knuffels, een bordje en lepeltje en zo in een grote tas gedaan, en ze ging mama spelen. Ze heeft zich dus op het tweede podium op een stoel gezet, en heeft geen kik gegeven, terwijl ik rondcrosste voor allerlei kleine praktische zaken. Want ja, toen ik om twee uur toekwam, stond het podium al volledig klaar, waren ze de lichten aan het opzetten, en stonden ze stoelen uit te vouwen. Het ging vooruit!

Ik legde mijn camera op de rand van het podium met de boodschap dat wie wilde, maar foto’s moest nemen. Blijkbaar vonden ze Merel mega schattig, want ik kreeg echt wel verschillende foto’s van haar.

En ’s avonds gingen we rechtstreeks naar het clubhuis van de rugby, zonder wandeling, want ik was echt wel behoorlijk moe. Merel zag onmiddellijk haar vriendinnetje Hasse, en toen was ze meteen verkocht: ze zat met Hasse te spelen, te kleuren en tikkertje te spelen, en ik had geen kind meer aan haar.

Dus ja, ik heb echt wel een fijne dochter.

Geplaatst op

Kent u kooktijd van letterspaghetti?

Vandaag had ik echt geen zin om te koken, maar ik wilde ook niet zomaar iets binnenspelen, en er waren ook nogal wat restjes die op moesten. Of die ik toch uit de koelkast wilde doen verdwijnen.

IMG_4119

Enige gemakzucht bracht me ertoe om wat ajuin en paprika te snipperen en in een pan te gooien, daar nog de overgebleven prei in ringen bij te gooien, en even te laten stoven. Oh, en nog een half bakje champignons die ook stonden te verpieteren. Ik gooide er acht ontdooide scampi bij, sneed een drietal lente-uitjes in ringetjes, en gooide dat er ook nog bij, samen met een stevige scheut passata. Het rook fantastisch, maar omdat het nogal weinig ‘body’ leek te hebben, dacht ik: “Ik doe er snel wat letterspaghetti in, dat kookt toch snel!” Niet dus. Blijkbaar moeten die dunne fijne lettertjes toch ook wel een tiental minuten koken… Zeker als je dat niet in water doet, maar in een zacht sudderend sausje. Het water liep in mijn mond, maar ik moest wel degelijk wachten. Enfin, uiteindelijk alles afgewerkt met peper, zout en een scheut lichte room, en ik verzeker u: het heeft gesmaakt! En het was zelfs voldoende voor nog een keertje, als dat niet mooi meegenomen is!