Lembeke
Eigenlijk was het plan om vandaag samen met Gwen en de kinderen te gaan picknicken en zwemmen aan de vijver. Helaas, mijn rug is absoluut niet beter, integendeel: ik loop zo krom als wat, heb serieus veel zeer, en vanavond heb ik een sessie met de kinesist geboekt. Gwen schoot in de lach toen ze het hoorde: ze zag al meteen Bart en mij naast elkaar voortstrompelen. En zij, zij mag lachen, ze kent me al 26 jaar…
Maar ze stelde voor om de picknick te vergeten, en na de middag naar Lembeke te rijden, naar het huis van haar ouders. Die hebben een pracht van een tuin, met zwembad en alles erop en eraan, en zijn momenteel op reis. Ze ging ons komen halen met het busje, zodat ik ook niet zelf hoefde te rijden, en we zouden fruit en koekjes meenemen. Eerlijk gezegd: ik was opgelucht. Ik zag het inderdaad echt niet zitten om naar de vijver te gaan, laat staan alles van een picknick mee te sleuren. Maar daar heb je dus vrienden voor ^^ Gwen zei achteraf dat ik er zelfs getrokken van de pijn uitzag. Kan ik geloven.
Om twee uur stond ze hier met haar vier kinderen, en een half uur later stonden we met ons negenen in Lembeke, en nog drie minuten later lagen de eersten al in het zwembad.
Haar ouders hebben inderdaad een fantastische tuin: er is het stuk aan het huis zelf, er is een boomgaardje met een fijne tafel waar wij ons installeerden, er is het zwembad, en een eind verder is er nog het vroegere voetbalveld, met daarnaast de vroegere kantine, het schildersatelier van Gwens vader.
Pepe Octaaf werd weggeplukt van de koers om mee te komen koffiedrinken, en genoot daar zichtbaar van. Er werd cake en stapels aardbeien verorberd, er moest duidelijk in bomen geklommen worden, en ik, ik merkte dat de “allergie”-medicatie begon te werken, want ik had probleemloos mijn lenzen in (na twee maanden) en had zelfs geen koppijn, laat staan dat ik nog moest niezen of snuiten. En ook de rug genoot duidelijk van het nietsdoen, want het begon toch wel te beteren, ja.
En daarna, daarna werd er nog meer gezwommen, respectievelijk gekletst, en hebben we ons nog behoorlijk moeten reppen om Leander op tijd bij de voetbal te krijgen. Heerlijk rustige namiddag, volop vakantie. Merci, Gwen!
365 – 16 juli 2015 – Gwen
Pauze
Eerder noodgedwongen, die pauze van vandaag. Blijkbaar vond mijn rug het boenen van de staalvloer gisteren – nochtans met een machientje – niet zo aangenaam: deze morgen plukte ik mijn beha van de badrand, en schoot het in mijn rug. Mijn langs vaderskant geërfde hernia, weetuwel? Ik had er dit jaar nog geen last van gehad, en volgens mijn blog hier is het wellicht van vorig jaar februari geleden. Kan best, maar dat maakt het daarom niet minder vervelend.
Ik bleef even liggen op de grond, deed mijn rugoefeningen, en deed er vervolgens tien minuten over om recht te geraken. Intussen stond Bart beneden al ongeduldig te wachten: ik moet hem naar zijn kantoor brengen, hij mag zelf niet rijden met zijn kapotte knie.
Ik plukte mijn grootvaders wandelstok uit de vestiairekast en strompelde op Bart toe. Je had ons moeten zien: de kreupele en de lamme, de ene met een stok en de andere met krukken. Goed bezig, hier ten huize…
Intussen heb ik vandaag vooral plat gelegen. Rechtstaan lukt niet, want ik sta compleet scheef. Zitten is heel pijnlijk, en zelfs liggen is niet ideaal, maar dan nog de minst pijnlijke oplossing.
Hmpf. Morgen een dagje met Gwen, en dan dit weekend net 7 logés over de vloer. Dat wordt nog interessant. Hopelijk is het morgen beter!
365 – 15 juli 2015 – ninja!
Bezoek
Sommige vakantiedagen hoeven niet meer te zijn dan enkel een vriendin die op bezoek komt, en met wie ge dan de hele namiddag oeverloos zit te kletsen bij een kop koffie, terwijl de kinderen rondom u zachtjes en vooral bijzonder braaf spelen. En dat ge dan probleemloos kunt bijkletsen, iets waar ge anders eigenlijk geen tijd voor hebt.
Sommige dagen hoeft dat echt niet meer te zijn ^^
365 – 14 juli 2015 – net geboend
Allergie die geen allergie is
Vorig jaar stak ze voor het eerst de kop op, die allergie van mij. Ook dit jaar was ze van de partij, en ze maakte me behoorlijk ziek, eigenlijk. Maar ook al was ik al eerder naar de dokter gegaan en had die, tot onze grote verbazing, geen spoor van allergie in mijn bloed gevonden, ik mocht pas vandaag naar de specialist.
Een dikke drie kwartier wachten in de wachtzaal met ongelofelijk brave kinderen en een ganse uitleg bij dr. Renders zelf (die me trouwens al 25 jaar kent, want hij heeft me destijds geopereerd aan mijn stembanden) resulteerde in een paar opgetrokken wenkbrauwen, en een half gemompeld “Ik denk dat ik weet wat het is, en ik hoop voor u dat het dat níet is”.
Hmmm. Ik heb al dingen gehoord die me meer vertrouwen inboezemden, moet ik toegeven.
Hij voerde ter plekke nog een nieuwe allergietest uit, met heel specifieke allergenen, maar zoals verwacht was ook die test compleet negatief.
En toen? Toen zuchtte hij diep, en vertelde me dat het wellicht een vaso-motorische rhinitis is, iets dat alle symptomen van een allergie geeft, maar op zich totaal geen allergische reactie is. Iets met geactiveerde eosinofielen. Ze weten niet wat de oorzaak is, wat het triggert, en vooral: hoe je het kan oplossen. Bij sommige mensen wordt het getriggerd door alcohol of roken – niet, dus – maar het kan ook stress zijn, of luchtvervuiling, of een specifiek type eten, of eigenlijk zowat alles. Hij sloeg er samen met mij de vakliteratuur op na, en die zei allemaal net hetzelfde. Voor 60% van de patiënten bestaat er totaal geen oplossing of medicatie. Wat wel kan verlichten, is een neusspray met cortisone – gelukkig het type dat ik wél mag nemen met die glaucoom van mij – en/of bepaalde antihistaminica. Ceterizine werkt niet voor mij, dus heeft hij me iets anders voorgeschreven, en meer van die neussprays. Nu maar hopen dat ik bij die 40% ben bij wie het wél kan verholpen worden. Enfin, of toch behandeld.
Moet ik natuurlijk weer hebben. Zoiets bizars, waartegen weinig kruid gewassen is. Zucht.
365 – 13 juli 2015 – allergietest
Piratendagje
Om een of andere reden werd het vandaag plots een piratendagje. Eigenlijk begon het met Kobe die zijn coole piratenkostuum moest opbergen, en toen besloot het maar aan te doen. Merel deed prompt mee:
Toen ze, zoals altijd na het eten, even tv mochten kijken, bleek er plots een piratenjeugdfilm te zijn. Van mij mochten ze gerust kijken, want ze waren gisteren nog maar thuis gekomen van kamp, en gisterenavond was het ook tien uur voor we thuis waren van Ronse en ze in hun bed zaten. Ze hebben er een nestje van gemaakt.
En toen besloten we om er ’s avonds een filmavond van te maken met de eerste Pirates of the Carribeanfilm, terwijl Merel al in haar bedje zat.
De jongens genoten. Arrrrr!