Werkendag. Allez ja, een beetje toch.
Deze morgen stond het gros van mijn collega’s netjes om half negen op school, vermoed ik: er waren deliberaties voor de luttele herexamens, en alle nieuwe leerlingen met een speciale problematiek werden overlopen. Ik had echter geluk dat al mijn leerlingen geslaagd waren, en ik hoefde er dus niet te zijn. Yay!
Maar de personeelsvergadering in de namiddag, die kon ik uiteraard niet overslaan, en dus maakten de kinderen en ik in de voormiddag onze valiezen, bracht ik hen tegen één uur naar ons ma, en reed ikzelf tegen half twee naar Mariakerke. De kinderen zagen het volledig zitten, want het was mooi weer, en kozijn Alexander was er om mee te spelen!
Het liep allemaal een beetje uit, en dus was het vijf uur voordat ik terug met het kroost in Wondelgem stond, terwijl ik eigenlijk rond vijf uur had willen vertrekken richting De Panne voor een Waelekesweekend. De kinderen hun valiezen waren klaar, die van Bart ook, maar ik moest nog mijn eigen spullen wat samenrapen, en vooral ook instructies geven voor strandgerief, zwemgerief, schoenen en dat soort onzin.
Een en ander resulteerde in het feit dat we stipt om zeven uur aan het hotel in De Panne stonden, en ons iets later mochten installeren in toch wel echt mooie kamers, zij het dat onze familiekamer een beetje klein was voor vijf personen (er was een stapelbed kapot, en dus moesten we er een extra bed in wurmen). Vooral Nelly’s kamer was prachtig: lange hoge ramen met uitzicht op de zee.
Tegen half acht zaten we in het restaurantgedeelte, met uitzicht op dijk en zee. Neem dat gerust letterlijk: het schuifraam naast onze tafel gaf uit op de dijk, zodat de kinderen vrolijk naar buiten konden lopen en zich tussen de gangen door even konden uitleven op het strand. Zelf ben ik ook even gaan piepen naar de prachtige zonsondergang, en was ik jaloers op de paardenwandelaars.
En na het eten heb ik nog een avondwandeling gemaakt met Wolf, langs het strand. In het passeren hebben we nog snel een geocache meegepikt, ook al hadden we niks bij om te schrijven.
Enfin, een goeie start van een fijn weekend, daar ben ik zeker van!
365 – 28 augustus 2015 – ik heb de zon zien zakken in de zee
Regendag
Er zijn zo van die dagen waarop ge echt geen goesting hebt om uit uw kot te komen. En dan doet ge dat eigenlijk gewoon ook niet. Allez ja, ik moest wel om boodschappen, maar daar is het ook bij gebleven.
We deden een beetje vanalles, ruimden op, keken de boekentassen al eens na, en speelden Carcassonne. Merel mocht meespelen met mij, maar omdat ze het spel niet echt verstaat, ging ze maar gezellig andere dingen doen. Zoals foto’s nemen, en dan iedereen voorzien van taart en koffie. En boos zijn wanneer de jongens dat met hun mond opaten en zo.
Fijne dag. Een heel gewone, rustige, fijne vakantiedag. Dat mag ook wel eens, ja.
365 – 27 augustus 2015 – zetelacrobatie
Een dagje Planckendael
Als we dan toch uitgenodigd waren in Planckendael, konden we er maar beter meteen een complete dag van maken, nee? Tegen half twaalf liep ik met ma en kinderen het park binnen, en gingen we meteen op toch doorheen het Europese gedeelte. Wolf nam meteen het fototoestel in beslag, maar moet toch nog wel een en ander leren. Af en toe pikte ik het weer even in, wanneer ik zelf een mooie kadrering of lichtinval of zo zag.
We begonnen met gieren, bizons, een klauterpartij, en de vogelkooien.
en gingen toen ellenlang in de rij staan in het restaurant. Gelukkig was het allemaal best wel eetbaar, en hadden we meer dan genoeg gegeten. We deden nog een snel ommetje, en hadden de prachtigste timing bij de olifanten: die gingen net zwemmen! Ik wist dus niet dat olifanten konden zwemmen, laat staan duiken! Maar als je plots twee grote kolossen kwijt bent, om ze even later op te zien duiken, is dat wel wijs om zien, ja. Zelfs dat kleintje Qiyo verdween regelmatig volledig onder water, om dan plots weer een klein slurfje als een periscoopje boven water te steken. Prachtig zicht, echt waar! We haastten ons nog langs de sneeuwluipaarden – kadering, Wolf, kadrering, zijn staart staat er niet op! – en waren netjes op tijd voor de modeshow.
Na de fantastische taart wilden we uiteraard nog meer zien, en liepen op het gemakje langs onder andere de neushoorns, wasberen en prachtige runderen verder tot aan een speeltuin.
Daar bleek ons ma toch echt wel moe te zijn, en ook voor Merel mocht het wat minder, ook al hadden we intussen een fantastisch bollende ‘buggy’ gehuurd. We lieten beide dan maar achter in de schaduw aan de speeltuin, en de jongens en ik zetten er stevig de pas in richting Afrika en Noord-Amerika.We wilden vooral de ringstaartmaki’s, giraffen, jachtluipaarden en pinguïns zien, en dat was wel een eindje stappen. Vooral de luipaarden waren indrukwekkend: ze zitten deels gewoon achter glas, en aangezien ze rondjes liepen langs hun toch wel grote terrein, passeerden ze rakelings langs ons. Was het glas er niet geweest, we hadden ze kunnen aaien.
Een dik uur later waren we terug aan de speeltuin, bij twee volledig heropgeleefde dames. Samen deden we nog een toertje doorheen Oceanië, maar behalve een bizar slapende koala viel daar nauwelijks iets te bespeuren, helaas.
Met een ijsje sloten we deze bijzonder fijne dag af. En dankten we de hemel op onze blote knietjes voor het prachtige weer! Gisteren behoorlijk veel regen, en morgen voorspellen ze eigenlijk de hele dag regen, maar vandaag, hier in Mechelen? Stralende zon, af en toe een wolkje, en 26°, waardoor we regelmatig zelfs de schaduw opzochten. Fantastisch, toch?
Bedankt, JBC! En nog eens gelukkige verjaardag, Zulupapuwa!
Zulupapuwa wordt tien jaar!
Ontwerper Walter Van Beirendonck werkt dit jaar tien jaar samen met de modeketen JBC: hij ontwerpt er de bijzonder kleurrijke kinderlijn Zulupapuwa. Om dat te vieren, gaf JBC een groot feest in Planckendael, waarbij naast een aantal VIPS ook de pers werd uitgenodigd, en daar rekenen ze gelukkig ook bloggers toe. En we mochten ook de hele dag rondlopen in het dierenpark, wat een fantastische deal was met de drie kinderen. Bart moest uiteraard werken, en dus had ik ons ma meegenomen. Ziek? Nah, daar doet ze – gelukkig – niet aan.
Tegen twee uur waren we verwacht in het paviljoen voor de modeshow: een retrospectieve van tien jaar Zulupapuwa, het verjaardagslied door Stijn, en dan de nieuwe collectie. Uiteraard.
Ik moet het toegeven: ik was niet onder de indruk van de prestatie van Stijn, ik had hem eerlijk gezegd zelfs niet eens herkend. Maar het liedje is wel een ongelofelijke oorwurm, en hier thuis heb ik het zelfs moeten downloaden van de kinderen, ze lopen het continu te zingen.
De nieuwe collectie daarentegen, daar zitten heel erg leuke dingen in! Merel is zot van het kleedje met de poes, Kobe wil een tijgerpull, en Wolf vindt het heel jammer dat zijn maat er niet meer bij zit, want dat met die olifant, dat kon bijzonder hard zijn goedkeuring wegdragen. En zelf vind ik de broekkousen de max, ware het niet dat dat bij Merel nooit erg lang mee gaat. Tsja…
Op het einde kwam uiteraard Van Beirendonck zelf op, werden de beide Claes-kinderen erbij gehaald, en kwam er een fantastisch lekkere verjaardagstaart.
En toen was het tijd voor de receptie, met voor de kinderen fruitsap, fristi of chocomelk, veel taart, een ijsjeskar, een chocoladefontein met fruitspiesjes, en vooral heel veel confetti op de catwalk.
Ik ga in elk geval dit najaar even tot bij JBC. Want als ik eerlijk ben, vind ik er sowieso gerief dat mij aanstaat, Zulupapuwa of niet. En die kousen… Geef toe, die zijn het toch helemaal?
Bedankt, JBC, voor een prachtige dag!
365 – 26 augustus 2015 – zottekes in Planckendael
Geocachen in de regen
We hebben blijkbaar geen van allen goesting om ver weg te lopen, tegenwoordig, maar eventjes het huis uit, dat doet wel deugd. Daarom gingen alle drie de kinderen vrolijk mee richting de Delhaize, en deden we daarna nog van multicache op den Dries hier in Wondelgem. Een multicache, dat is een speciaal type van geocache: je krijgt basiscoördinaten, en daar krijg je een opdracht/denkpuzzel/rekenoefening om de volgende coördinaten te berekenen. Hier op den Dries zit er een hele leuke, waarbij je aan de hand van opschriften getallen kan berekenen. Ver lopen is het niet, en we begonnen met het eten van een donut op een bankje aan de startcoördinaten.
Maar waar de zon in de voormiddag nog vrij enthousiast was, begon het nu behoorlijk tegen te vallen, en tijdens het ontcijferen begon het zelfs te regenen, steeds harder. We liepen nog even tot aan de laatste coördinaten, maar die bleken ergens in iemands tuin te liggen, dus dat kan niet. We zijn dan maar naar huis gereden, hebben ons afgedroogd, de twee kleintjes hebben hun pyjama al aangetrokken, en intussen herrekende ik de coördinaten. Wolf bleek zich grandioos misrekend te hebben op het rekenmachien, en de nieuwe coördinaten waren veel logischer. Wolf en ik hebben dan nog een regenjas aangetrokken, en zijn de cache gaan zoeken, die we behoorlijk snel vonden, eigenlijk.
Maar de warme chocomelk was meer dan verdiend :-p
En dat cachen? Dat blijft gewoon leuk!
365 – 25 augustus 2015 – Haring
