Tuinplanning
Dat we nog plannen hadden voor de tuinaanleg, na de verbouwing, kon je hier al lezen. Intussen heeft de tuinarchitect de eerste plannen binnengestoken, hebben we die grondig gewijzigd, hebben we een tweede maal plannen gekregen en die goedgekeurd, en is er intussen ook een materiaalkeuze qua stenen en zo.
Ik zie het zó hard zitten, he, om van die puinhoop aan de voordeur af te zijn, en eindelijk ook een terras te hebben en deftig gras waarin ge uw poten niet breekt wegens putten en hobbels.
Vandaag kwam een berichtje met de planning: de week van de 12de oktober gaan ze alles komen afbreken, de week daarna alles weer opbouwen. Ik ben benieuwd, en eigenlijk zit ik al te popelen. Eindelijk weer tuin, terras, weg met de restanten van de verbouwing. En een groter tuinhuis gaat ook wel gigantisch praktisch zijn, al was het maar om de fietsen in te zetten.
Yeehaw! Op hoop van zege!
(en dan ga ik nu het ganse tuinhuis gaan leegmaken, de tuin opruimen, planten binnenzetten en dat soort onzin. Poeh).
365 – 02 oktober 2015 – dag van de leerkracht
Nest rookmelders
Ik kan niet zeggen dat ik onverdeeld positief ben over de rookmelders van Nest. Ze zijn esthetisch verantwoord – toch in vergelijking met andere merken – en meten naast rook ook gevaarlijke concentraties CO, maar… Om een of andere reden gaan ze soms gewoon af, zomaar, zonder reden. Dan is er niet een verhoogde rook aanwezig, maar meteen volledig rookalarm, waarbij je verondersteld wordt zo snel mogelijk het huis te verlaten. Ze piepen ongelofelijk luid, en je krijgt ze niet uit. Dat is eigenlijk nog het ergste: je zou ze moeten kunnen uitzetten met de app op je iPhone, maar dat lukt daar niet. En hier kan ik het geluid wel uitzetten, maar zo lang het ding vindt dat er rook blijft, gaat hij om de paar minuten opnieuw piepen. Enfin, alle drie de dingen, want die zijn geschakeld.
Vandaag was er weer zo’n moment, en ik verschoot me dood. Bart kreeg ze niet uit, en ik heb er dan maar niks beters op gevonden dan de schuldige detector gewoon af het plafond te halen, hem uit te kloppen en buiten te leggen. En daar heeft het ook wel even geduurd voor hij vond dat er geen rook meer aanwezig was.
Rotding.
Ze hebben Bart in juni zodanig de stuipen op het lijf gejaagd – hij krijgt een melding op zijn smartphone – dat hij gevallen is met de moto en zijn knie heeft gebroken. Het eerste vals alarm toen.
Hmppf. Als het nog vaker gebeurt, vliegen ze buiten. Mooi of niet.
365 – 01 oktober 2015 – irisering
Petanque
Ik had het al de hele zomer zitten zeggen, al van sinds we de petanquebaan aan de Blaarmeersen hadden ontdekt: ik ging met Merel petanquen. Maar keer op keer vergaten we de petanqueballen, of was het eigenlijk gewoon geen goed weer.
Tot vandaag. Ik haalde de oude competitieballen van mijn ouders van onder het stof, gooide ze samen met de picknick en dergelijke in de koffer, en we reden naar de Blaarmeersen. Merel stond te glunderen bij het idee alleen al, maar wilde toch eerst nog op het bankje in de zon een eerste sandwichke opeten. Het was er heerlijk in de zon, met haar nieuwe vestje aan.
Daarna legde ik haar het principe van het spel uit, en ze vond het de max! Vooral gooien met het cochonetje was blijkbaar superleuk.
Maar na een dik half uur was ze het toch beu, werd het ook wat frisjes, en opteerden we om nog onze wandeling te maken, langs glijbaan en water.
Ik blijf het er heerlijk vinden, daar aan de Blaarmeersen. En intussen weet ik ook waarom Merel zelf geen rugby wil spelen: ze vindt die mama-dochtermomentjes veel te leuk… Ik kan haar eigenlijk geen ongelijk geven :-p
365 – 30 september 2015 – moeder en dochter
Bosklas
Dat hij groot wordt, onze Wolf. Gisteren is hij op bosklas vertrokken, met een grote grijns op zijn gezicht. Hij zag het helemaal zitten, die vijf dagen in Sart-lez-Spa.
Alleen… Ongeveer de helft van het programma heeft hij al gezien: rondlopen in Spa, van het water drinken, het kasteel van Reinhardtstein, de dam van Robertville, het kasteel van de Franchimontezen, Botrange… Dat komt er natuurlijk van als je al een paar keer naar die kant van de Ardennen op vakantie bent geweest. Maar het zal natuurlijk een gans andere insteek zijn, zo met zijn klasgenoten en vriendjes.
En eigenlijk, stiekem mis ik hem wel een beetje. Het is hier toch net dat beetje stiller in huis, en op zich vind ik dat dan weer niet erg, maar ik mis zijn gevatte opmerkingen en zijn scherpe blik.
Het is het begin van leren loslaten, zeker? Tsja…
365 – 29 september 2015 – esthetisch verantwoord
Arduino
Ik had er al veel van gehoord, van een Arduino bord, en had eigenlijk al de kinderen willen inschrijven voor een cursus Coder Dojo, maar dat was eigenlijk nog nooit gelukt wegens teveel andere activiteiten. Maar nu richtte ArdLab – de vader van een van onze leerlingen – cursussen in voor onze leerlingen, en mocht er per groepje ook een leerkracht meedoen, gratis en voor niks. Ik was er als de kippen bij om me in te schrijven, want prutsen met techniek en hardware, ik vind dat eigenlijk de max.
Maar wat is nu in hemelsnaam een Arduino? Wel, eigenlijk is dat een microcontroller, een klein programmeerbaar stukje computer dat je vanalles kan laten doen. Als je het – met nog tussenstukjes, dat wel – aansluit op pakweg je kerstboomlichtjes, kan je die Stille Nacht in morse laten knipperen. Of je kan, met een lichtsensor en een motortje, het ding je gordijnen automatisch laten sluiten als het donker wordt, dat soort onzin. Je sluit het via USB aan op je computer, en kan het programmeren om dingen te laten doen.
En dat is wat ik nu aan het leren ben, acht maandagavonden van zes tot negen. Vandaag was het eigenlijk behoorlijk theoretisch: je moet uiteraard eerst de grondbeginselen van de programmatie in C++ aanleren, om pas daarna te leren spelen. Ik ben een absolute leek, maar was wel bijzonder gefascineerd door het bord dat voor mijn neus stond. Hans, de lesgever, had voor ons allemaal ideale beginnersbordjes gemaakt: een Arduino, met een schakelingenbordje ernaast (ik hoop dat ik de juiste term gebruik), een potentiometer en nog wel wat dingen.
Voor we het goed en wel beseften, deden we een lichtje knipperen. En daarna dimden we dat lichtje, snel en traag, en met onderbrekingen en al.
Wijs hoor, maar wel vermoeiend, en ingewikkeld. Ik hoop maar dat ik het volhoud, maar voorlopig vind ik het absoluut de max.
