En toen kwam de kraan…
Dat de tuin al lang op mijn zenuwen werkte, is niks nieuws. Maar vandaag werd ik zowaar zenuwachtig bij wat er in die tuin gebeurde. Hij wordt namelijk quasi helemaal afgebroken. Alle tegels gaan eruit (behalve het kleine stukje helemaal achteraan aan mijn bureau, en het paadje langs de haag aan de vroegere voordeur), alle gras wordt afgegraven, en alleen mijn struiken vooraan blijven staan. Het tuinhuis is intussen al weg, maar ook dat beton verdwijnt, samen met het houthok. Er komt een nieuw langwerpig tuinhuis langs de haag, en het hout wordt erachter gestapeld. Waar het houthok stond, komt een klein moestuintje voor Kobe, en die ziet dat al helemaal zitten.
Maar nu wordt er dus gegraven, door twee jolige zestigers met een ongelofelijke precisie. Ik denk dat die man op de centimeter kan graven, niet normaal.
Vandaag, dag één, hebben ze al het groen mee, al het organische materiaal. Mijn hortensia en de magnolia zijn netjes uitgegraven en voorlopig aan de andere kant weer in de grond gestoken, en ook de kleine haagjes zijn voorlopig gered.
Best dat het op zijn kraan staat dat het goed komt, want ik hou mijn hart vast. Zalig gevoel voor humor, dat wel.
365 – 12 oktober 2015 – kraan
Opening van de Vinderhoutse bossen: kleuterwandeling
Ik wist er eerlijk gezegd niet van, tot ik een berichtje zag passeren op de Facebookpagina van Gentblogt (jaja, we bloggen niet meer, maar we facebooken wel, en geven daar een hoop informatie door): animatie, informatie, en een kleuterwandeling aan jeugdhuis ’t Choseken in Mariakerke-Vinderhoute.
Dik in orde, dacht ik zo: de jongens waren toch naar de scouts, Bart moest nog werken, en het was prachtig weer. Merel trok een lange broek en een paar laarsjes aan, we namen water en een paar koekjes mee in de rugzak, en reden naar ginder. Man, wat een overrompeling zeg! Dat zeiden de mensen van de organisatie ook: we waren er tegen half vier, maar de plannetjes en foldertjes waren al op.
Merel kon gelukkig wel nog meedoen aan de korte kleuterwandeling met vijf doe-opdrachtjes. Aan elke opdracht hing er een klein ponsje, en je kon uit je kaartje een figuurtje knippen als je de opdracht had voltooid. Met vijf knipjes kreeg je dan aan de infostand een strip van Suske en Wiske, of, zoals wij die nogal laat waren, een leuke badge want de strips waren op.
Merel vond het fantastisch: op het centrale plein zag ze meteen haar boezemvriendinnetje en zus! Na een – letterlijk – rondedansje vroegen beide meisjes of ze nog eens met ons de wandeling mochten doen, want eigenlijk waren ze daar net mee klaar. De ouders zagen dat meteen zitten, zo konden zij rustig in de zon iets drinken met kleine zusje.
En zo trok ik, met drie joelende meisjes, het bos in, waar we zelfs soms in de file stonden wegens de drukte. Maar ze vonden het heerlijk. Als er al, met al die drukte, beesten in het bos zaten, dan waren ze zeker weg na de passage van mijn drie gibberende meiden.
Terug aan het jeugdhuis gingen Lieze en Kaat meteen naar huis, en kreeg Merel nog een pannenkoek die de Chiro stond te verkopen. Het was heerlijk zitten, daar op een bankje in de zon.
We komen zeker nog eens terug om dit stukje bos in alle rust te verkennen, zoveel is zeker. Blij dat we weten dat het er is.
365 – 11 oktober 2015 – boomknuffelaar
S.M.A.K. – .Drawing – THE BOTTOM LINE
Sinds Bart en Dirk met Wijs vrienden van het S.M.A.K. zijn, gaan we af en toe naar zo’n VIP-diner, waarbij je op je gemak doorheen de tentoonstelling kan lopen, de kunstenaars aanwezig zijn, en er een diner volgt met meestal interessante tafelgenoten.
Deze avond was er weer zo eentje, rond de tentoonstelling .Drawing – THE BOTTOM LINE. Het werk van maar liefst 53 kunstenaars wordt tentoongesteld op de benedenverdieping, en we kregen de kans om rustig te kijken. Ik moet zeggen dat het me niet zo aansprak. De meeste tekeningen waren, nu ja, kinderachtig, al zat er in sommige toch wel een stevige boodschap. De enige die me echt raakten als mooi, bleken er van Michael Borremans te zijn.
Zoals het S.M.A.K. het zelf verwoordt: “‘The Bottom Line’ toont verschillende dimensies van tekenen als vorm van actuele kunst: van abstract tot figuratief, van kleine tot grote formaten, van snelle schetsen tot trage, grootschalige projecten of van tekenen als film tot tekenen als performance. Het inhoudelijke spectrum reikt van persoonlijk dagboek tot politiek betekenisvol, van zelfportret tot maatschappelijk groepsportret. Sommige tekeningen worden speciaal voor deze tentoonstelling gecreëerd. Ook gaan enkele kunstenaars in situ aan de slag.”
Ik verzeilde ook in een performance: in een klein apart kamertje zat een Italiaan, Andrea Galiazzo, met een hoop kleurstiften. Hij nam mijn hand en begon er prompt op te krabbelen, terwijl hij het ganse verhaal achter die krabbels deed. Hmm. Hij had misschien wel een punt, maar ik kan niet zeggen dat ik het echt kunst vond, ook al signeerde hij netjes met ‘Inky Way #206’. Nu ja. Ik hoop alleen dat het er toch een beetje vlot af gaat, of ik mag een en ander uitleggen maandag in de les.
Het diner achteraf was lekker, het tafelgezelschap nogal… blasé. Het koppel naast ons was Antwerps, hij een galeriehouder, zij een ontwerpster van pokkedure kinderkleren en begeleidster van de portfolio’s van studenten van de Antwerpse Modeacademie. Op zich zeer interessant, ware het niet dat ze zichzelf nogal wat vonden, zelfs voor Antwerpenaren. Ach ja…
Vind ik het een aanrader, die tentoonstelling? Hmm. Ik ben er niet helemaal uit. Als je toch in de buurt bent en je hebt tijd, ja. Maar ik zou er niet speciaal kilometers voor omrijden, dat niet. Ieder zijn meug, denk ik dan.
365 – 10 oktober 2015 – Inky Way 206
Soms…
Ik kan het soms nog steeds niet vatten. Soms kan ik mezelf nog net stoppen bij de vraag: “Tiens, is Vic ziek misschien?” omdat ik hem nog altijd in mijn klas verwacht. En soms zijn er ook van die Vicmomentjes in de klas, waarbij ik iets zeg, en het even stil blijft, gewoon omdat ik een opmerking van hem verwacht. En soms lees ik in de ogen van zijn klasgenoten dat ze dat ook vinden, dat ze dat ook verwachten. Soms zijn ze bijzonder onnozel en uitgelaten, als een standaard zestienjarige. Maar soms, al naargelang het onderwerp van de les, zijn ze stil, en somber.
En soms slaat het keihard in je gezicht. Zoals wanneer je per toeval nog eens het infokrantje voor de tweede graad in handen krijgt, en waarbij hij vrolijk lachend als voorzitter van de leerlingenraad in je ogen kijkt.
Vandaag hebben we hem herdacht. De Fietsersbond heeft een witte fiets ter zijner nagedachtenis geplaatst, en wij waren daarbij. De politie heeft het superdrukke verkeer gewoon tien minuten stilgelegd, zonder pardon, zonder vragen, in alle respect. En wij, wij namen nog eens afscheid.
Het zit diep. Het zit nog steeds heel diep. Want weet je, hij was een van de mijne. Zo simpel is dat. Een van de leerlingen, een van zijn vrienden, een van zijn scouts, een van alle lachende zestienjarigen op deze planeet, een kind van zijn ouders, een leerling van mijn collega’s, een van de mijne. Niet soms. Voor altijd.
365 – 09 oktober 2015 – wit
En toen verdwenen ook de tegels
De tuin wordt beetje bij beetje afgebroken, beetje bij beetje leger ook.
Eerst verdween de schommel en alle losse rommel, en werd het tuinhuis leeggehaald.
Daarna kwam ook het tuinhuis te gaan. En waren er al een paar tegels verdwenen richting Evergem, bij een kennis die ze kon gebruiken als stapstenen naar het kippenhok.
Vandaag kwam de volgende stap: maar liefst 170 tegels werden vakkundig losgewrikt, versleurd en opgeladen richting Zwijnaarde. De moeder van een oudleerlinge van mij heeft een huisje gekocht, maar er was nog niks van terras voorzien, en dit was dus ideaal. Broerlief zat nog in de les, maar moeder, dochter en het lief deden ongelofelijk stevig werk, doorspekt met een prachtige taal. Ze zijn namelijk van oorsprong Iraans, spreken allemaal perfect Nederlands, maar spreken onderling wel nog Perzisch, ofte Farsi. Een hele mooie taal, dat vond ik vroeger al, toen broer en zus al ruziënd oversloegen in hun moedertaal. Ik kon er met genoegen op staan luisteren, voor ik hen uit elkaar haalde.
Ik ben blij dat ik op deze manier al een paar mensen content heb gemaakt: anders ging het toch allemaal de container in en wellicht het stort op. Het kan maar hergebruikt worden, is prima voor portemonnee en milieu. En mijn karma, dat ook.
Het maakt er meteen wel een ander zicht van, zo in de tuin…