Graafwerken, deel twee
Die mannen hebben hier intussen vrolijk verder gedaan, en een gigantische kattenbak geschapen. Want ik vrees dat de kat momenteel de enige is die het leuk vindt, voor ons is het een enorme modderpoel momenteel. En die mannen zijn compleet vergeten iets te voorzien als voorlopig pad naar de voordeur. Ik heb dan maar eens gebeld naar de tuinarchitect, en die ging morgenvroeg paletten komen leggen. Ik mag het hopen, eigenlijk, want de modder in de hal is niet te overzien.
Het is elk geval wel indrukwekkend om zien…
365 – 14 oktober 2015 – herfst
Planetarium
Ik was vrijwilliger, vandaag. Elk jaar gaan onze zesdes naar het planetarium in Brussel. Drie jaar geleden was ik al eens meegeweest, en ik vond het machtig interessant. De ‘show’ duurt wel 2,5 uur, en da’s lang, maar de moeite waard. Het sluit blijkbaar volledig aan bij de lessen aardrijkskunde, en sommige stukken zijn echt niet gemakkelijk. De lesgever van dienst goochelde met begrippen zoals circumpolaire sterren, inclinatie, declinatie, equator- en horizoncoördinaten, siderische en synodische maanden, sterrendagen en zonnedagen, precessie van de aardas, azimut, rechte klimming, culminatiehoogte, lichtjaren, astronomische eenheden, planetoïden, Cassiopeia, De Voerman, de terugloop van het lentepunt en nog zo wel een paar dingen.
Ik had maar vier uur les vandaag, waarvan twee in de zesdes, en ik zag het volledig zitten om taken te geven, en dus ging ik mee. Heerlijk, maar koud. En die koepel met de projecties is echt de max.
Enfin, meer foto’s vindt u hier op de website van de school. Waar anders?
365 – 13 oktober 2015 – planetarium
En toen kwam de kraan…
Dat de tuin al lang op mijn zenuwen werkte, is niks nieuws. Maar vandaag werd ik zowaar zenuwachtig bij wat er in die tuin gebeurde. Hij wordt namelijk quasi helemaal afgebroken. Alle tegels gaan eruit (behalve het kleine stukje helemaal achteraan aan mijn bureau, en het paadje langs de haag aan de vroegere voordeur), alle gras wordt afgegraven, en alleen mijn struiken vooraan blijven staan. Het tuinhuis is intussen al weg, maar ook dat beton verdwijnt, samen met het houthok. Er komt een nieuw langwerpig tuinhuis langs de haag, en het hout wordt erachter gestapeld. Waar het houthok stond, komt een klein moestuintje voor Kobe, en die ziet dat al helemaal zitten.
Maar nu wordt er dus gegraven, door twee jolige zestigers met een ongelofelijke precisie. Ik denk dat die man op de centimeter kan graven, niet normaal.
Vandaag, dag één, hebben ze al het groen mee, al het organische materiaal. Mijn hortensia en de magnolia zijn netjes uitgegraven en voorlopig aan de andere kant weer in de grond gestoken, en ook de kleine haagjes zijn voorlopig gered.
Best dat het op zijn kraan staat dat het goed komt, want ik hou mijn hart vast. Zalig gevoel voor humor, dat wel.
365 – 12 oktober 2015 – kraan
Opening van de Vinderhoutse bossen: kleuterwandeling
Ik wist er eerlijk gezegd niet van, tot ik een berichtje zag passeren op de Facebookpagina van Gentblogt (jaja, we bloggen niet meer, maar we facebooken wel, en geven daar een hoop informatie door): animatie, informatie, en een kleuterwandeling aan jeugdhuis ’t Choseken in Mariakerke-Vinderhoute.
Dik in orde, dacht ik zo: de jongens waren toch naar de scouts, Bart moest nog werken, en het was prachtig weer. Merel trok een lange broek en een paar laarsjes aan, we namen water en een paar koekjes mee in de rugzak, en reden naar ginder. Man, wat een overrompeling zeg! Dat zeiden de mensen van de organisatie ook: we waren er tegen half vier, maar de plannetjes en foldertjes waren al op.
Merel kon gelukkig wel nog meedoen aan de korte kleuterwandeling met vijf doe-opdrachtjes. Aan elke opdracht hing er een klein ponsje, en je kon uit je kaartje een figuurtje knippen als je de opdracht had voltooid. Met vijf knipjes kreeg je dan aan de infostand een strip van Suske en Wiske, of, zoals wij die nogal laat waren, een leuke badge want de strips waren op.
Merel vond het fantastisch: op het centrale plein zag ze meteen haar boezemvriendinnetje en zus! Na een – letterlijk – rondedansje vroegen beide meisjes of ze nog eens met ons de wandeling mochten doen, want eigenlijk waren ze daar net mee klaar. De ouders zagen dat meteen zitten, zo konden zij rustig in de zon iets drinken met kleine zusje.
En zo trok ik, met drie joelende meisjes, het bos in, waar we zelfs soms in de file stonden wegens de drukte. Maar ze vonden het heerlijk. Als er al, met al die drukte, beesten in het bos zaten, dan waren ze zeker weg na de passage van mijn drie gibberende meiden.
Terug aan het jeugdhuis gingen Lieze en Kaat meteen naar huis, en kreeg Merel nog een pannenkoek die de Chiro stond te verkopen. Het was heerlijk zitten, daar op een bankje in de zon.
We komen zeker nog eens terug om dit stukje bos in alle rust te verkennen, zoveel is zeker. Blij dat we weten dat het er is.
365 – 11 oktober 2015 – boomknuffelaar
S.M.A.K. – .Drawing – THE BOTTOM LINE
Sinds Bart en Dirk met Wijs vrienden van het S.M.A.K. zijn, gaan we af en toe naar zo’n VIP-diner, waarbij je op je gemak doorheen de tentoonstelling kan lopen, de kunstenaars aanwezig zijn, en er een diner volgt met meestal interessante tafelgenoten.
Deze avond was er weer zo eentje, rond de tentoonstelling .Drawing – THE BOTTOM LINE. Het werk van maar liefst 53 kunstenaars wordt tentoongesteld op de benedenverdieping, en we kregen de kans om rustig te kijken. Ik moet zeggen dat het me niet zo aansprak. De meeste tekeningen waren, nu ja, kinderachtig, al zat er in sommige toch wel een stevige boodschap. De enige die me echt raakten als mooi, bleken er van Michael Borremans te zijn.
Zoals het S.M.A.K. het zelf verwoordt: “‘The Bottom Line’ toont verschillende dimensies van tekenen als vorm van actuele kunst: van abstract tot figuratief, van kleine tot grote formaten, van snelle schetsen tot trage, grootschalige projecten of van tekenen als film tot tekenen als performance. Het inhoudelijke spectrum reikt van persoonlijk dagboek tot politiek betekenisvol, van zelfportret tot maatschappelijk groepsportret. Sommige tekeningen worden speciaal voor deze tentoonstelling gecreëerd. Ook gaan enkele kunstenaars in situ aan de slag.”
Ik verzeilde ook in een performance: in een klein apart kamertje zat een Italiaan, Andrea Galiazzo, met een hoop kleurstiften. Hij nam mijn hand en begon er prompt op te krabbelen, terwijl hij het ganse verhaal achter die krabbels deed. Hmm. Hij had misschien wel een punt, maar ik kan niet zeggen dat ik het echt kunst vond, ook al signeerde hij netjes met ‘Inky Way #206’. Nu ja. Ik hoop alleen dat het er toch een beetje vlot af gaat, of ik mag een en ander uitleggen maandag in de les.
Het diner achteraf was lekker, het tafelgezelschap nogal… blasé. Het koppel naast ons was Antwerps, hij een galeriehouder, zij een ontwerpster van pokkedure kinderkleren en begeleidster van de portfolio’s van studenten van de Antwerpse Modeacademie. Op zich zeer interessant, ware het niet dat ze zichzelf nogal wat vonden, zelfs voor Antwerpenaren. Ach ja…
Vind ik het een aanrader, die tentoonstelling? Hmm. Ik ben er niet helemaal uit. Als je toch in de buurt bent en je hebt tijd, ja. Maar ik zou er niet speciaal kilometers voor omrijden, dat niet. Ieder zijn meug, denk ik dan.