Lectuur: Lord of Chaos” (The Wheel of Time #6) van Robert Jordan

Zoals gezegd heb ik een aantal andere boeken gelezen voordat ik verder ging met deze toch wel uitdagende reeks van The Wheel of Time. Opnieuw kabbelt het verhaal verder in dit zesde boek van meer dan 1000 pagina’s. Grote gevechten of confrontaties met de Forsaken zitten er deze keer niet in, behalve dan aan het einde, en dan heb je ook wel een ronduit epische scène.

Het personage van Rand wordt verder uitgediept, met alle frustraties, fouten en tegengestribbel dat erbij hoort. Per slot van rekening is het hoofdpersonage nog steeds maar een prille twintiger met een enorme macht, die tegen wil en dank de wereld moet redden.

Tegelijk is er een aantal serieuze ontwikkelingen bij de rest van de personages, vooral dan bij de vrouwen. Voor zover Jordan niet focust op de décolletés, de kleren en het uiterlijk natuurlijk. Soms erger ik me wel aan zijn stijl van schrijven: alle vrouwen hebben een neerbuigend idee over de mannen, het zijn allemaal idioten die het verdienen om gestuurd te worden. En de mannen snappen nooit iets van de vrouwen: zowel Rand, Mat als Perrin blijven maar herhalen dat de anderen zoveel beter zijn in hun omgang met vrouwen en dat ze geen idee hebben wat ze moeten doen. Bij Jordan komen mannen en vrouwen duidelijk elk van een andere planeet: hij gaat totaal anders om met hun manier van denken. Soms vraag ik me af of Jordan zelf wel vrouwen in zijn leven heeft, zo problematisch is het soms.

En toch…

Toch heb ik ook deze episode graag gelezen, ondanks het soms wel erg trage tempo. De eindscène alleen al…

Bon, ik heb Merel beloofd eerst nog wat anders te lezen, maar ik haak zeker niet af.

Dune 2

De eerste Dune was in november 2021, zo blijkt, en ik was toen ook al wildenthousiast. Ik had eigenlijk besloten om de boeken te herlezen voor we naar de tweede film gingen kijken, maar dat is er niet van gekomen. We hebben wel vorige woensdag de eerste nog eens bekeken, en vandaag zaten we dus in de cinema.

Wat. Een. Film. Yup, hier en daar heeft Villeneuve zich wat vrijheden gepermitteerd, maar hij heeft vooral de feel van de boeken bijzonder goed weten te capteren. De strijd tussen de twee huizen, de inmenging van de keizer, de geleidelijke adoratie door de Freemen, de koele berekening van Paul Atreides, en vooral het zand. Oh, en ik was helemaal begeesterd door de figuur van Feyd Rautha: Butler speelt dat perfect, de exacte combinatie tussen psychopatisch, intrigerend en toch knap.

Yup. Villeneuve weet wat hij doet. Ik kan al niet wachten om de film een tweede keer te bekijken, thuis in mijn zeteltje.

Staf 80

Jawel, nonkel Staf, Nelly’s kleine broertje, is tachtig geworden, en daarom kwamen we vandaag met zijn allen samen in de cafetaria van zijn rusthuis. Het was best wel een grote bende: Nelly, maar dan ook alle neven en nichten: wij met vijf, Koen met vier, Christophe met vijf en dan nog Véronique en enkele vrienden van Staf.

Erg lang zijn we niet gebleven: ons pa zat gewoon thuis intussen, hij kijkt zo uit naar die zondagen dat ik er hem niet voor thuis wilde laten. Hij zat dan ook op zijn gemakje te lezen, met een taartje en een koffie erbij. Maar het was wel een fijne middag ^^

Nog een etentje

Jawel, de derde zaterdag op een rij gingen we eten bij mensen thuis, du jamais vu. Maar het was een kennis van Bart, die graag eens een gesprek had over de business van zijn dochter, en wat kan je dan beter doen dan mensen te eten vragen?

Bleek hij trouwens ook de vader te zijn – ik had de link niet gelegd – van een van mijn leerlingen, de allereerste babysit van Wolf. Enfin, gesprekstof genoeg dus.

Het werd een aangename avond met tal van hapjes en toastjes en zo, een lekkere soep en een veganistische exotische schotel, bijzonder lekker. En ook het dessert – vegetarisch, niet veganistisch – met mascarpone en fruit was zeer lekker, ik heb zelfs een tweede portie genomen.

Al bij al een redelijk ernstige, maar wel aangename avond. Yup. Ik doe dat wel graag, ja.

Afstandsonderwijs

Vandaag kwamen er liefst 400 zesdestudiejaartjes bij ons over de vloer, en ik heb de hele dag dus lesjes gegeven aan die kleintjes. Doodvermoeiend, maar voor Latijn wel bijzonder belangrijk.

De vijfdes en zesdes hadden gewoon les, maar één tot en met vier had afstandsonderwijs, aka. de hele dag taken thuis. Er waren effectief 18 leerkrachten les aan het geven de hele dag, met ondersteuning links en rechts, en vooral: we hadden de lokalen nodig.

Merel deed plichtsgetrouw haar taken, en eentje daarvan was een opdracht voor LO: ze moesten er met de fiets op uit en foto’s nemen met 10 verschillende voorwerpen, waaronder een postbus, een blauwe auto, hun favoriete plekje, een grote boom, en een paard. Jawel, een paard. In dit weer staan er nauwelijks van die beesten buiten momenteel, het is veel te nat.

Ik zag gisteren al op de facebookgroep van Wondelgem de vraag passeren of iemand een paard wist staan, en ik moest lachen. Maar nee, er werd een ezel gesignaleerd wat verderop, maar geen paard.

Vanmiddag sprak ik de collega LO er al lachend op aan, dat ze wel wat teweeg had gebracht met haar vraag voor een paard. Ze moest zelf lachen, en zei dat ze daar zo niet had bij stilgestaan, maar dat een knuffel van een paard ook goed was, of een schaap of zo. En nog wat later kwam ze zelf al lachend af: haar dochter zit ook in het tweede, en die had haar een bericht gestuurd: “Mama, weet jij waar er een paard staat???”

Enfin, Merel en Lieze hadden het creatief opgelost: er staat namelijk een namaakpaard op ware grote bij de (vroegere) brillenwinkel, en ze hadden dat dan maar gefotografeerd.

Maximum van de punten, overigens.