Acta Diurna de muliere ludenti
Wolf was vreselijk aan het zagen op Kobe, omdat die niet wilde opruimen. Op een bepaald moment ontschoot het me:
“Wolf, ge zijt een apezaag! Stop nu ne keer met zo te zagen tegen Kobe, ik zal dat wel doen als het nodig is, uw gezaag werkt op mijn zenuwen!”
Wolf bekeek me met een scheef kopje, en debiteerde toen: “Mama, ge zijt een metazaag!”
En gij nu.
Het was een drukke dag vandaag: opruimen, gele affiche gaan afhalen, koken, naar Oostakker om de BetterBack van Partena terug te brengen, schoenen kopen voor Kobe, en meteen ook regenlaarzen voor Wolf en zwarte hoge laarzen voor mezelf, naar de sportwinkel om rugbygerief, naar de Ava om een stuk karton voor voornoemde gele affiche, en dan ’s avonds naar de rugby, waar ik het kot achteraan heb zitten opruimen.
Maar ik vermoed dat u daar niet zoveel boodschap aan hebt. Wat ik wél wil bewaren voor de eeuwigheid (enfin ja) en waar ik ook bijzonder trots op ben, is het rapport van mijn oudste. Hij doet dat goed. Nog wat slordigheden links en rechts, te snel willen zijn, het warhoofd uithangen, maar verder komt dat wel goed.
En daarnaast had hij ook nog een rapport van zijn muziekjuf. Dat kan wel beter, maar hij mist ook geregeld de les op zaterdag door de rugby. Ik vermoed dat we er samen nog wel wat aan zullen werken. Hij doet het in elk geval wel graag.
Omdat ik blijkbaar niet zo goed reageer op een weekendje zwaar en veel eten, ga ik jullie de details besparen van hoe ik me voel vandaag, en nog meer vertellen over afgelopen weekend.
Rond vier uur waren we dus thuis van Boudewijnpark, en Bart en de twee kleintjes wilden rusten. Merel had al getukt in de auto, en wilde nu niet echt meer slapen, maar bon. Ik had me intussen gerealiseerd dat we maar een paar kilometer van de zee zaten (vier, om precies te zijn), en wilde in dat stralende weer toch even naar het strand. Enkel Wolf wilde met me mee, en het heeft een zalig moeder-zoon moment opgeleverd.
We zijn gewoon de grote baan tot het einde gereden, en kwamen uit in Zeebrugge Bad, naast de haven. Het was net compleet eb, en ik vermoed dat er meer dan een kilometer strand lag. Zo’n eind zeg! De donkere streep groen in de verte is wel degelijk de zee, op onderstaande foto…
Wolf wilde perse met zijn voeten in het water, en ik wilde foto’s nemen, dus we stapten maar tot ginder. Een goeie honderd meter voor de waterlijn lag er al een “tussenzeetje”, zo’n strook die onder water is blijven staan. Ze was veel te lang om te omzeilen, dus heb ook ik mijn schoenen uitgespeeld, al was het misschien amper vijf centimeter diep. Wolf vond het zeewater zalig, liep in zijn onderbroek, en begon een put te graven. Het water kwam echter zó snel opzetten, dat we eigenlijk moeten vluchten zijn. We hebben zelfs nog moeten grabbelen naar onze schoenen, de handdoek en de fototas, want plots, met één golf, kwam het water drie meter verder dan ervoor. En plots was ook het tussenzeetje verbonden met de echte zee langs de zijkant, en kwam ik zelfs tot mijn knieën in het water. Maar gelàchen dat we hebben, mijn oudste zoon en ik!
De offshore windmolenbank was heel goed te zien
Maar weet iemand wat dat ding is, dat daar staat?
Daarna is hij op zestien grote passen van de waterlijn opnieuw een put beginnen graven, en na een half uur was ook die eraan voor de moeite.
We zijn anderhalf uur aan zee gebleven, en hebben er intens van genoten, mijn Wolf en ik.
En toen mocht Wolf voor het eerst mee met zijn peter Koen naar de voetbal: Club-Cercle!
En toen, zomaar plots, was Wolf al zo groot dat hij in de notenleerles zat. Poeh.
Ik had wat rondgekeken, en had twee mogelijkheden gezien: Ars Musica hier op ’t eind van de straat, en de officiële academie van het GO! met een afdeling in Evergem. Toen ik begon uit te pluizen, was de keuze eigenlijk snel gemaakt.
Ars Musica pakt het misschien wel zeer aangenaam en speels aan, maar is niet gesubsidieerd en kan ook geen officiële diploma’s geven. Een jaar muziekles kost 160 euro (waarvoor je trouwens moet mailen, de tarieven staan niet op hun site, en dat vind ik persoonlijk een beetje… not done, fishy, dat soort dingen). Als je er later een instrument bij neemt, betaal je acht euro voor een half uurtje, en dat is ook niet zo weinig. Aan de andere kant hebben ze wel een goeie naam, is het dichtbij, en ligt het op woensdagnamiddag. En beginnen ze al met blokfluit in het eerste jaar.
De muziekacademie van het GO! is daarentegen officieel deeltijd kunstonderwijs, en bijgevolg gesubsidieerd. Daardoor kost een jaartje notenleer 70 euro (en blijkbaar dertig voor het handboek en dergelijke). Zelf heb ik gans mijn muziekcarrière aan de academie gezeten, en heb ik daar het volste vertrouwen in. De methode is op zich misschien wat saaier, maar ze werkt, en goed ook. Je hebt ook een enorme keuze aan instrumenten, en je krijgt ook een officieel erkend diploma. Nadeel: het is wat verder, zodat we de auto moeten nemen (al moet de fiets ook wel kunnen), het is twee keer per week, en het is op zaterdag al om half negen, en da’s toch wel serieus vroeg in ’t weekend.
Maar het is dus wel degelijk de academie geworden. En toen ik Wolf ging inschrijven en hij al meteen naar de les mocht, werd ik er zowaar emotioneel van. Het begin van een hopelijk bloeiende hobbycarrière, en vooral een extra vorming en inzicht. En daarvoor heb ik dat vroege opstaan echt wel over.
*pinkt traantje weg*
Marthe en Wolf moesten elkaar tekenen. Nooit geweten dat ze zo’n lang gezicht hebben :-p
Idee-Kidskamp op de Voskenslaan
Gisteren was een luilekker dagje, vandaag is dat nog een klein beetje, maar niet helemaal.
We waren eigenlijk van plan om ergens naartoe te gaan, maar om eerlijk te zijn: we hadden alledrie meer zin om gewoon thuis rond te hangen, en gewoon boodschappen en dat soort dingen te doen. En naar de Brico gaan om een nieuwe lamp voor de garage, want die lamp heeft het begeven. En dan buiten te spelen en zo. En vooral ook in de tuin te werken, want er is nog behoorlijk wat werk aan, als we die een beetje proper willen krijgen tegen Kobes feestjes dit weekend.
Merel, die ging wél naar de crèche. Ha ja, ik betaal tóch een forfaitair bedrag per maand, of ze nu gaat of niet, en dan hebben we meteen onze handen vrij. Merel vindt het trouwens helemaal niet erg: ze straalde toen ze Cindy zag, en wandelde vrolijk de crèche binnen. Het feit dat we met de buggy gingen, zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Daar is ze namelijk stekezot van.
Toen ik haar opnieuw ging ophalen, wilde Wolf mee. Mét fototoestel, om onder de weg een paar dingen te fotograferen. Dat leverde het volgende op:
