Acta Diurna de muliere ludenti
Een selfie nemen, dat had ik eigenlijk gewoon nog nooit gedaan, ook al heb ik er de perfecte telefoon voor.
Maar bon, voor alles een eerste keer dus: we moeten het woord van het jaar dus in ere houden.
De eerste is een selfie van vandaag gewoon in de klas:
De tweede was om te bewijzen dat ik wel degelijk een ‘good hair day’ had. Een vriendin vroeg me zelfs of ik naar de kapper geweest was. Niet dus. Maar misschien wordt het wel weer tijd om eens bij te kleuren.
Het perfécte kleur nagellak gevonden voor dit weekend. In ’t echt is het trouwens veel paarser, en veel minder roze. Krek hetzelfde kleur als de details in mijn ridderkostuum.
(advertorial)
Deauty: voor het geval je het nog nergens anders zou gelezen hebben: het is een samentrekking van discover en beauty.
Ik had er vroeger al bij anderen over gelezen, nog voor de nieuwe speler op de reclamemarkt Walkie Talkie me vroeg of ik het ook even wilde testen, en er dan iets over schrijven. Toen vond ik het al een interessant concept, en dus zei ik ja.
In een Deautybox zitten verschillende schoonheidsproducten: zowel duurdere als budgetproducten, soms staaltjes, soms een volledige verpakking, maar samen altijd met een hogere winkelwaarde dan de 15 euro die je betaalt. Je neemt namelijk een abonnement voor minstens drie maanden, en elke maand krijg je dus een verrassingsdoos opgestuurd.
In de doos van juni, geleverd met de post, zaten vijf producten:
Twee producten van Catrice: een felrode lippenstift en een doosje oogschaduw in nude kleuren. Een crème tegen zware benen van Etat Pur. Een staaltje Estée Lauder gezichtscrème. Een heerlijk geurend zeepje van Lamazuna, Aleppozeep, en ten slotte een klein busje scheerschuim van Eucerin.
Mja.
De lippenstift is veel te fel voor mij, en die gaat naar mijn ma, die dat kleur wel geregeld draagt, en er ook mee staat. De oogschaduw ga ik eens uitproberen, maar dat draag ik zelden. Als het niet bevalt, is hij voor een vriendin. Het scheerschuim zorgde voor een opgetrokken wenkbrauw bij Bart, maar hij pruttelde toch niet tegen. De zeep zou ideaal zijn voor droge huid, en die mag Wolf dus proberen. Blijft voor mezelf over: de gezichtscrème, maar dan pas als mijn huidige crème op is, en het product tegen zware benen. Daar heb ik geregeld last van, en ik durf al eens iets smeren, maar of het effect nu aan de crème ligt, of aan het masseren ervan, daar ben ik nog niet uit. Ik ga deze in elk geval uitproberen.
Ben ik nu fan van Deauty? Goh, ja en nee. Ik vind het een schitterend concept, want op deze manier kan je dingen uitproberen voor weinig geld. Aan de andere kant loop je het risico dat er niet veel tussenzit waar jij iets mee bent, zoals voor mij nu. Maar 15 euro is niet veel, je krijgt elke keer de anticipatie van een cadeautje, en er zit sowieso een leuk papieren zakje in de doos om dingen cadeau te doen.
Ik ga misschien toch wel eens zo’n abonnementje van drie maanden nemen, denk ik, en dan nog eens evalueren.
Gisteren erop gelegd: vier lagen: drie kleurlagen (want het dekte niet genoeg) en een toplaag. Benieuwd hoelang het zal blijven.
EDIT: ik ga het vandaag 23/06 eraf halen, omdat ik met een millimeter uitgroei zit. Want de nagellak zelf, die is eigenlijk nog steeds perfect in orde. Chapeau!
En dan krijg je een hartverwarmend telefoontje van een vriendin die een lang weekend in Berlijn heeft gezeten, en dus nu pas merkt dat je ziek bent.
En die vraagt dan of ze, tussen het werken door, soms wat boodschappen kan doen. Of was opvouwen, of iets anders dat ligt te wachten en zelf niet lukt.
Zomaar, zonder iets terug te verwachten, zonder sentimentaliteit of zelfs maar medelijden, gewoon heel erg zakelijk en praktisch.
Prachtig, toch?
Zoiets doet deugd. Echt deugd. Des te meer als je ziek bent, trouwens.
Nieuw klein rubber ringetje uit de Wereldwinkel, drie euro. Ik vind het de max.
Yup, ik heb er nu toch echt wel eindelijk gevonden! Twee paar, zelfs!
Zaterdag was ik dus thuisgekomen met die mooie rooie, maar dat was niet echt de bedoeling. Ik ben rond vijf uur zelfs nog naar de Antwerpsesteenweg in Oostakker/Lochristi gereden en heb daar nog vier schoenwinkels afgelopen, maar helaas. Dertien schoenwinkels in totaal, en geen deftig paar zwarte botjes met minder dan acht centimeter hak.
Vandaag begon de rugbytraining weer, en zette ik de jongens om vijf voor acht af aan het terrein aan de Blaarmeersen. Ik draaide onmiddellijk mijn kar en reed naar ’t Fabriekske, bekende schoenwinkel op de Drongenstesteenweg die open is tot half zeven. De schoenen komen niet rechtstreeks van de fabriek, maar hun winkel is eigenlijk een hoop gestapelde dozen in een grote hangar, met gigantisch veel keuze en merken. Je moet er echt goed zoeken, maar zij hadden dus nog massa’s zwarte laarsjes in de juiste maat. Ze zijn doorgaans niet goedkoper dan de doorsnee schoenwinkel, maar hebben veel meer keus, en vooral, ze doen zeer mooie afprijzingen.
Ik denk dat ik toch wel een paar of tien heb aangehad, en toen begonnen ze al aan te kondigen dat de winkel ging sluiten. Poeh! Uiteindelijk heb ik zelfs twee paar laarsjes mee: de eerste zijn van Laura & co, een merk dat ik niet kende, van 75 euro naar 45.
Het tweede paar is van Hush Puppies, en ging van (reeds afgeprijsd) 80 € naar 48, en kan ik rechtop of met omgeslagen boord gebruiken.
Ik blij, want online had ik al een budget in gedachten van 80 euro. Nu heb ik voor 93 in totaal twee paar laarsjes, elk met een hakje van ongeveer zes centimeter, en ben ik vooral een bijzonder contente mens, en wat wil ne mens dan nog meer? Hm?
De hele winter loop ik vrijwel op één paar schoenen rond, namelijk van die korte zwarte botjes. Toegegeven, ik heb ook lange zwarte laarzen voor onder een rok, en sinds vorig jaar heb ik ook een paar rode laarsjes en sinds dit jaar zelfs een paar paarse, maar mijn standaard schoeisel is dus een paar zwarte. Dat past onder elke broek, zwart, paars, rood of jeans, en dat is altijd makkelijk. Ik draag ze tot het sandalentijd is, maar zelfs in de zomer, als het regent, durf ik ze aan te trekken.
Het resultaat is natuurlijk ook dat die dingen supersnel verslijten. Mijn paar van vorig jaar heeft al twee keer een nieuw hieltje gekregen, en zelfs al een paar nieuwe tippen, maar ze zijn toch overal serieus aan het verslijten. Ons ma vond dat ze er eigenlijk niet meer deftig uitzagen, maar bon, ik wilde dus wachten tot de solden om een paar nieuwe te kopen, zo gierig ben ik dan wel weer.
We zaten in Nederland toen de solden begonnen, en ik ben in Ouddorp in drie schoenwinkels binnengewaaid. In Middelburg, vrijdag, heb ik een vijftal schoenwinkels afgelopen, maar helaas: geen maatje veertig meer, platte modellen, laarzen met glitterstuds, of van die hakken van acht centimeter en hoger, niet voor alledag dus, en zeker niet om les te geven. Ik heb ook al Zalando en andere schoenensites afgeschuimd, maar daar was doorgaans hetzelfde probleem aan de orde, en ook nog eens minstens 80 euro. Poeh.
Zaterdagvoormiddag ben ik dan naar de Brantano hier in Mariakerke gereden, en daar heb ik een paar prachtige schoenen gevonden. 55 euro: niet spotgoedkoop, maar toch wel een deftige prijs, denk ik zo.
Zeg nu zelf: wat vindt u van mijn mooie nieuwe zwarte botjes? :-p
Mijn haar is intussen meer dan een derde grijs. Echt erg vind ik dat niet, want het valt eigenlijk niet zo op, en vooral: mijn grijze haren zijn dubbel zo dik als mijn gewone haar! Wanneer ik volledig grijs zal zijn, zal ik eindelijk een deftige kop haar hebben (hoop ik)!
Enfin, ik wilde het al een tijdje eens laten kleuren, niet alleen voor dat grijs, maar gewoon zomaar. Mijn kapster en ik keken eens welk kleur misschien wel het beste zou zijn, maar het uiteindelijke resultaat is een pak donkerder en roder geworden dan de bedoeling was. Niet dat ik het erg vind, ik vind het wel fijn zo.
Wolf heeft dan op mijn vraag een paar foto’s genomen.
